Lekha Books

அவன் அவளைத் தேற்றினான்.

ஊரில் திருமணம் முடிந்து நகரத்திற்கு வந்தவுடன் அவளுக்கு இடம் மாறுதல் ஏற்பட்டுவிட்டது. சிறிதும் எதிர்பார்க்காமல் கிடைத்த ஒரு அதிர்ச்சி அது. ஒருவரையொருவர் பார்த்து, தொட்ட ஆவல் கூட அடங்கவில்லை. அதற்கு முன்பு...

எவ்வளவு பேரைப் போய்ப் பார்த்தான்? எத்தனைப் பேர்களின் கால்களை அவன் பிடித்திருப்பான்? எவ்வளவு பணத்தைச் செலவழித்திருப்பான்? அதற்கு எந்தப் பிரயோஜனமும் உண்டாகவில்லை. ஒரு வருடம் முடியாமல் திரும்பவும் பழைய இடத்திற்கு மாற்றுவது என்பது நடக்காத ஒரு காரியம் என்று அவர்கள் உறுதியான குரலில் கூறிவிட்டார்கள்.

‘‘நீ வேலையை ராஜினாமா செஞ்சிரு’’ - மனம் வெறுப்படைந்து அவன் சொன்னான். ‘‘இருக்குறதை வச்சு நாம வாழ்வோம்.’’

‘‘அய்யோ, ராஜினாமா செய்யறதா?’’

அவளால் அதை எண்ணிப் பார்க்கக்கூட முடியவில்லை. தூங்காமல் விழித்திருந்து படித்து எத்தனை முறை தேர்வுகள் எழுதி கடைசியில் இந்த வேலை தனக்குக் கிடைத்தது என்பது அவளுக்குத்தான் தெரியும்.

இனியும் ஆறு மாதங்கள்...

‘‘ஆறு மாதங்கள் படு வேகமா ஓடிடும்’’ - அவன் அவளைத் தழுவிக் கொண்டே சொன்னான்: ‘‘நான்கு வருடங்களுக்கு முன்னாடி நாம முதல் தடவையா பார்த்த நாள் உனக்கு ஞாபகத்துல இருக்கா? எவ்வளவு வேகமா நான்கு வருடங்கள் ஓடிடுச்சு?’’

அவன் அவள் கால்களை வருடினான். வயிற்றில் விரல்களை ஓடவிட்டான். தன்னுடைய முழு உடம்பும் அவளுக்காக உள்ளுக்குள் ஏங்கிக் கொண்டிருப்பதைப் போல் அவனுக்குத் தோன்றியது. அறையை அடைத்தவுடன் கால்களை நீட்டிப் படுத்துத் தூங்க வேண்டும் என்று அவன் நினைத்திருந்தான். ஆனால் பொழுது விடிந்த பிறகும் அவர்கள் உறங்கவில்லை. அவர்கள் தங்களுடைய உடல்களின் பசியையும் தாகத்தையும் தீர்க்க முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். மறுநாள் மதியம் வரை அவர்கள் படுத்து உறங்கினார்கள்.

சாயங்காலம் அவர்கள் நதிக்கரையில் நடப்பதற்காக கிளம்பினார்கள். அவன் வாங்கிக் கொண்டு வந்திருந்த தவிட்டு நிறத்திலான புடவையை அவள் அணிந்திருந்தாள். அந்தப் புடவையை உடுத்தி நதிக்கரையிலிருந்த பீப்பல் மரத்திற்குக் கீழே அவள் நின்றிருந்தபோது அவள் மீது தான் கொண்டிருக்கும் பிரியத்தை அவன் நினைத்துப் பார்த்தான்.

‘‘நான் ஒரு ஆளை அறிமுகப்படுத்தி வைக்கிறேன்.’’ - அவள் சொன்னாள். ‘‘நம்ம ஊர்தான்.’’

‘‘மலையாளியா?’’

‘‘ஆமா...’’

‘‘யார் அந்த ஆளு?’’

அவன் பதைபதைப்புடன் கேட்டான்: ‘‘பயப்பட வேண்டாம். இளைஞன் ஒண்ணும் இல்ல. என் அப்பா வயசு இருக்கும் அந்த ஆளுக்கு.’’

அவனுடைய வாடிய முகம் மீண்டும் மலர்ந்தது.

அவள் அவனுடைய கையைப் பிடித்துக் கொண்டு தூரத்தில் தெரிந்த ஆலமரத்தை நோக்கி நடந்தாள். மிகவும் வயதான அந்த மரத்திற்கு கீழே ஒரு நெய்விளக்கு எரிந்து கொண்டிருந்தது. மரத்திற்குக் கீழே வெள்ளை வேஷ்டியும் சட்டையும் அணிந்த ஒரு வயதான மனிதர் ஏதோ சிந்தனையில் மூழ்கியிருந்தாள்.

‘‘யார் அந்த ஆளு?’’

‘‘ஒரு பெரிய பணக்காரர். மன அமைதிக்காக இங்கே வந்து தங்கியிருக்காரு. சொத்து, பணம் எல்லாத்தையும் வேண்டாம்னு தூக்கியெறிஞ்சிட்டு இங்கே வந்திருக்காரு.’’

அவர்கள் ஆலமரத்திற்கு முன்னால் போய் நின்றார்கள்.

‘‘இவர்தான் நான் சொன்ன ஆளு. நேற்று ராத்திரி வந்தார்.’’

அந்த வயதான மனிதர் சிரிக்கக் கற்பதைப்போல அவர்களைப் பார்த்து சிரித்தார்.

‘‘விடுமுறை அதிகம் இருக்கா?’’

‘‘நாளைக்கு ராத்திரி காசி எக்ஸ்பிரஸ்ல திரும்பிப் போகணும்.’’

‘‘அடிக்கடி வாங்க. பொண்ணு இங்கே தனியா இருக்குல்ல?’’

‘‘அவளுக்கு இப்போ நானே தேவையில்ல... காசிக்கு வந்த பிறகு ஆளே முழுசா மாறிப்போயிட்டா...’’

சிரிக்க ஆரம்பித்த அவன் வயதான மனிதரின் முகத்தில் தெரிந்த அதிர்ச்சியைப் பார்த்து அந்தச் சிரிப்பை அடக்கிக் கொண்டான்.

அவர்கள் ஆலமரத்திற்குக் கீழே உட்கார்ந்தார்கள். அங்கு ஒரு உடைந்த மண் பானையும் நீரும் கொஞ்சம் பூக்களும் சிதறிக் கிடந்தன. அவள் வாய் வலிக்கப் பேசிக் கொண்டே இருந்தாள். இடையில் அவ்வப்போது அவனும் சிலவற்றைப் பேசினான். வயதான மனிதர் எதையும் கேட்காததைப் போல எல்லாவற்றையும் கேட்டுக் கொண்டிருந்தார்.

கொஞ்சம் கொஞ்சமாக நதி இருண்டது. குளிர்க்காற்று வீச ஆரம்பித்தது.

அவர்கள் உட்கார்ந்திருந்த இடத்தைவிட்டு எழுந்து வயதான மனிதரிடம் விடைபெற்றார்கள். வெளிச்சம் குறைவாக இருந்த மரத்தடியில் அமர்ந்திருந்த அந்த மனிதர் தன்னுடைய நரைத்துப்போன தலையை மெல்ல அசைத்து அவர்களுக்கு விடை கொடுத்தார்.

‘‘எனக்கு அவரை நல்லா தெரியும்.’’

அவள் தன் கணவனின் முகத்தைப் பார்த்தாள். அவன் தொடர்ந்து சொன்னான்: ‘‘கரியாட்டு அப்புண்ணி நம்பியார்ன்னு அவரோட பேரு.’’

நனைந்து போயிருந்த தெரு வழியே அவர்கள் தோள்களை உரசியவாறு நடந்தார்கள். நள்ளிரவு நேரம் வரை அவர்கள் காசியில் சுற்றித் திரிந்தார்கள். இரவில் அவர்கள் தூங்கவில்லை. பொழுதுவிடியும் வரை அவர்கள் ஒருவர் உடலை ஒருவர் கைகளில் எடுத்துக் கொண்டு விளையாடினார்கள்.

மதியம் ஹாஸ்டலில் இருந்த சிநேகிதி அவர்களை சாப்பாட்டுக்கு அழைத்திருந்தாள்.

அறைக்கு திரும்பி கதவையும் ஜன்னலையும் அடைத்துவிட்டு அவர்கள் ஒன்றாகப் படுத்து உறங்கினார்கள்.

‘‘அய்யோ... அழறியா?’’ - அவன்கேட்டான். ‘‘தைரியம் எல்லாம் எங்கே போச்சு?’’

அவள் புடவைத் தலைப்பால் கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டு புன்னகைத்தாள்.

இரண்டு மாதங்கள் கழிந்தால் அவன் மீண்டும் வருவான். அந்த நாள் பவுர்ணமி நாளாக இல்லாதது மாதிரி அவன் பார்த்துக் கொள்வான்.

பேகி பேன்ட்டும் ஆக்ஷன் ஷூக்களும் அணிந்து கல்லூரிக்குப் போய்க் கொண்டிருக்கும் அந்த இளைஞன் வேறு யாருமல்ல - கரியாட்டு அப்புண்ணி நம்பியாரின் இளைய மகன்தான். இரண்டு வருடங்கள் கழிந்தால் பொருளாதாரத்தில் பட்டத்துடன் அவன் கல்லூரியை விட்டு வெளியே வருவான். பிறகு? பிறகு அவன் என்னவாக ஆவான்? அவன் சமூக நீதிக்காகப் போராடும் ஒரு புரட்சியாளனாக ஆவானா? மெர்ஸிடஸ் காரில் பயணிக்கும் ஒரு தொழிலதிபராக ஆவானா? சொத்து, பணம் எல்லாவற்றையும் வேண்டாம் என்று உதறி எறிந்துவிட்டு காசிக்கு மன அமைதி தேடிப போவானா?

இந்த கதாசிரியருக்குத் தெரியாது.

இனியும் ஓணப் பண்டிகை வரும். இனியும் ஓணப்பதிப்புகள் வரும். என்றாவது ஒரு நாள் ஏதாவதொரு ஓணப்பதிப்பில் வேறு யாராவது ஒரு கதாசிரியர் அவனுடைய கதையை எழுதுவார். அந்தப் பொறுப்பு எதிர்காலத்தில் யார் என்று தெரியாத அந்த கதாசிரியரைச் சேர்ந்தது.