Lekha Books

ஹோட்டலுக்கு முன்னால் நிறுத்தப்பட்டிருந்த மெர்ஸிடஸ் தன்னுடையதுதான் என்று அவர்களுக்கு தெரிவிப்பதில் அவருக்கு ஆர்வம் அதிகம் இருப்பதுபோல் தோன்றியது.

மழை நின்றது. கடல் தெளிவானது. வெயில் ஏறிக் கொண்டிருந்தது.

சுற்றுலாப் பயணிகள் தாங்கள் தங்கியிருந்த இடங்களைவிட்டு வெளியே வந்து மீண்டும் கடலைத் தேடி வந்தார்கள். பரந்து கிடந்த கடற்கரையில் பலவண்ணங்கள் தெரிந்தன.

படிப்படியாக கடலுக்கு அதன் சொந்த நிறம் வர ஆரம்பித்தது. தெளிவான கடலும் மேகங்கள் இல்லாத ஆகாயமும் குளிர்ந்த காற்றும்...

இளைஞன் தன்னுடைய மனைவியின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு கடற்கரையில் நடந்தான்.

‘‘நம்ம ஊர்ல ஒரு கடல் இல்லாமல் போனது வருத்தமான விஷயம்தான்.’’ - அவள் சொன்னாள். ‘‘எல்லாமே அங்கே இருக்கு. ஒரு கடல் மட்டும் இல்ல...’’

அவளுக்கு கடல் மீது முதலில் இருந்த பயம் முற்றிலும் இல்லாமற்போயிருந்தது. இப்போது அவள் கடலைப் பார்ப்பது ஒரு நண்பரையோ சினேகிதியையோ பார்ப்பது போலத்தான்.

‘‘நாம தண்ணியில போய் நிற்போம்.’’ அவள் அவனுடைய கையைப் பிடித்துக் கொண்டு கடலை நோக்கி நடந்தாள். அலைகள் அவளைக் கையை நீட்டி அழைத்தன. அவள் தங்களை நோக்கி வருவதைப் பார்த்து அலைகள் தங்களின் கடுமையான குரலில் பாட்டுப் பாட ஆரம்பித்தன. தொடர்ந்தும் இடைவெளி விட்டும் ஒலித்த அந்த இசை படிப்படியாக ஒரு குழுப்பாடலாக மாறியது.

அவள் அவனுடைய கையை விட்டு, அலைகளின் கைகளை நோக்கி ஓடிச் சென்றாள்.

தன்னுடைய சட்டையைக் கழற்றி, செருப்புகளைக் கழற்றி ஒரு இடத்தில் வைத்துவிட்டு அவன் மழை நீரும் கடல் நீரும் மணக்கும் மணலில் கால்களை நீட்டிப் படுத்தான். அப்போது மீண்டுமொரு முறை கடல் மேலேயும் ஆகாயம் கீழேயும் இருப்பது போல் அவனுக்குத் தோன்றியது. அது தனக்கு மட்டும் தோன்றும் ஒரு தோற்றமா இல்லாவிட்டால் அது ஒரு கற்பனையா என்று அவனுக்கே சந்தேகம் உண்டானது.

அலைகள் அவருக்குப் பாட்டு பாடச் சொல்லித் தருவதாகவும், கற்பனைக் கதைகளைச் சொல்லித் தருவதாகவும் இருந்தன. அவை அவளுடைய பாதங்களையும், கால்களையும் தொட்டு வருடிக் கொண்டிருந்தன. முரட்டுத்தனமான குணத்தைக் கொண்ட ஒரு அலை அவளுடைய கால்களுக்கு அடியில் இருந்த மணலைத் தோண்டி அவளை நிலை குலையச் செய்தது. முன்னோக்கிச் சாய்ந்து விழுந்த அவளை கைகளில் தாங்கிப் பிடிப்பதற்காக இளம் அலைகள் வேகமாக பாய்ந்து வந்தன. இதுவரை அடக்கமாக இருந்த அலைகள் ஒரு நிமிடம் நேரம் தங்களின் சகோதரத்துவத்தை மறந்து அவளுக்காக போட்டி போட்டன. அவை அவளின் நனைந்த தலை முடியையும் ஈரமான கால்களையும் முகத்தால் உரசின. நீரும் வெயிலும் முத்தமிட்ட அவளுடைய பெண்மையைத் தொட்ட அலைகளின் முரட்டுத்தனமான உதடுகள் அவளின் ஈரமான வயிற்றையும் தொப்புளையும் தொட்டு நகர்ந்தன. இளமை தாண்டவமாடும் ஒரு அலை தன்னுடைய நடுங்கிக் கொண்டிருந்த கையைநீரில் மூழ்கிக் கிடந்த அவளுடைய மார்பகங்களுக்குள் விட்டது. அலைகள் அவளுடைய முழு உடலிலும் முல்லைப் பூக்களைத் தூவின.

அவிழ்ந்த தலை முடியுடனும் அலங்கோலமான ஆடையுடனும் அவள் நீர் வந்து போய்க் கொண்டிருந்த மணலில் கண்களை மூடிக் கிடந்தாள். அவளுடைய கன்னங்களில் இருந்த நீர்த் துளிகள் வெயில் பட்டு முத்துக்களைப் போல் ஒளிர்ந்தன.

அதேநிலையில் படுத்திருந்த தன் மனைவியை அவள் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவனுடைய கை விரல்களுக்கிடையில் ஒரு சிகரெட் புகைந்து கொண்டிருந்தது. அவனை அறியாமல் அவனுடைய உதட்டில் ஒரு புன்னகை தோன்றியது.

***

காசிக்குச் செல்லும் வண்டியில் ஏராளமான புனிதப் பயணம் செல்பவர்கள் இருந்தார்கள். கம்பார்ட்மென்டின் எல்லா மூலைகளிலும் மட்டுமல்ல- ஏறுகிற படியிலும் வண்டிக்கு மேலேயும் கூட அவர்கள் நிறைந்திருந்தார்கள். வழியில் ஒவ்வொரு ஸ்டேஷனிலும் பக்தர்கள் இடித்துக் கொண்டு ஏறிய வண்ணம் இருந்தார்கள். நாளைக்கு பவுர்ணமி என்ற விஷயம் அவனுக்குத் தெரியாது. அப்படித் தெரிந்திருந்தால் அந்த வண்டியில் அவன் பயணம் செய்திருக்க மாட்டான். அதைப்போல கூட்டமாக ஆட்கள் பயணம் செய்த ஒரு வண்டியில் அவன் இதுவரை பயணித்ததே இல்லை.

அடுத்த ஸ்டேஷனில் வண்டி நின்றபோது தன்னுடைய சிறிய பேக்குடன் அங்கு இறங்கிவிடலாமா என்று அவன் நினைத்தான். ஏதாவது ஒரு ஹோட்டலிலோ இல்லாவிட்டால் ஸ்டேஷனின் ஓய்வு அறையிலோ இரவுநேரத்தில் தங்கிவிட்டு நாளை கூட்டம் அதிகமில்லாத நேரத்தில் பனாரஸை நோக்கிப் பயணம் செய்யலாம். அவன் இந்த விஷயத்தை தீவிரமாகச் சிந்தித்தான். ஆனால், வண்டியை விட்டு எப்படி வெளியே இறங்குவது? நின்று கொண்டிருந்த இடத்தை விட்டு ஒரு அங்குலம்கூட பின்னாலோ முன்னாலோ நகர முடியாத நிலையில் அவன் இருந்தான். அந்தச் சூழ்நிலையில் வண்டி ஸ்டேஷன்களில் நிற்பதும் மீண்டும் ஆட்களின் கூட்டம் அலையென உள்ளே நுழைவதுமாக இருந்தது. நான்கு பக்கங்களிலுமிருந்த இடிபாடும் வியர்வை நாற்றமும் அவனை மூச்சுவிட சிரமப்படுத்தியதோடு வாந்தி வருவதைப்போல் ஒரு உணர்வையும் உண்டாக்கின. அவனுடைய தொண்டை ஒரு துளி நீருக்காக ஏங்கியது.

மாலை நேரம் ஆனபோது அவனுடைய உடல் செயல்படும் தன்மையையே இழந்துவிட்டது. ஆட்கள் அவனுடைய கால்களை மிதித்து நசுக்கியதைக்கூட அவனால் உணர முடியவில்லை. கிட்டத்தட்ட அவன் சுயஉணர்வு அற்ற நிலையில் இருந்தான். எதையும் புரிந்து கொள்ளவோ பார்க்கவோ அவனால் முடியவில்லை. நான்கு பக்கங்களிலுமிருந்து வந்த நெரிசலில் ஒரு மரத்தூணைப் போல அவன் அசையாமல் நின்றிருந்தான்.

அதேநிலையில் பயணம் செய்து நள்ளிரவு நேரத்தில் அவன் பனாரஸில் வண்டியை விட்டு இறங்கினான். வண்டி ஆறு மணி நேரம் தாமதமாக வந்திருந்தது. அந்த நேரம் கெட்ட நேரத்தில், தான் எப்படி மகளிர் ஹாஸ்டலுக்குப் போக முடியும் என்று அவன் யோசித்தான். என்ன சொன்னாலும், எவ்வளவு விளக்கினாலும் காவலாளி கேட்டைத் திறக்க மாட்டான் என்பது நிச்சயம்.

வண்டி சாயங்காலம் ஐந்தரை மணிக்கு வந்து சேர்ந்திருக்க வேண்டும். ஸ்டேஷனிலிரந்து நேராக ஹாஸ்டலுக்குச் சென்று அவளை அழைத்துக்கொண்டு ராம் நகரில் இருக்கும் அந்தச் சிறு ஹோட்டலில் அறை எடுத்துத் தங்க வேண்டும் என்பதுதான் அவனுடைய திட்டமாக இருந்தது. ஆனால், இப்போது எல்லாமே குழப்பமாகிவிட்டது. என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் அவன் ப்ளாட்பாரத்தில் சிந்தித்தவாறு நின்றிருந்தான். அவனுடைய உடம்பும் மனதும் ஒரே மாதிரி சோர்வடைந்து போயிருந்தன.

அப்படி நின்றிருந்தபோது தன் கண்களையே அவனால் நம்ப முடியவில்லை.