Lekha Books

"என்கிட்ட கருணை காட்டுங்க."

"சீக்கிரம் இங்கேயிருந்து போயிடு. இல்லாட்டி. நான் பிடிச்சு கட்டிப் போட்டுடுவேன். போலீஸைக் கூப்பிடுவேன்."

போலீஸ் என்ற வார்த்தையைக் கேட்டதும் அந்த இளைஞன் நடுங்கிப் போய்விட்டான். அவன் சுவரின் மூலையில் போய் பதுங்கி நின்றான்.

"நான் கொஞ்ச நேரம் இங்கேயே இருக்குறேன். போலீஸ் என்னை தேடிக்கிட்டு இருக்காங்க. பொ-ழுது விடியறதுக்கு முன்னாடி நான் இங்கேயிருந்து போயிடுறேன். உங்க தம்பின்னு நினைச்சு என்னைக் காப்பாத்துங்க."

அந்த இளைஞன் கெஞ்சினான்.

இருட்டில் எங்கோ ஒரு விஸில் சத்தம் கேட்டது. அதைக் கேட்டதுதான் தாமதம் அந்த இளைஞன் அடுத்த நிமிடம் பானீஸ் விளக்கை அவர்களிடமிருந்து பிடுங்கி திரியை இறக்கி அணைத்தான். அவர்கள் இருளில் கரைந்து நின்றிருந்தார்கள். யாருக்கும் யாரையும் பார்க்க முடியவில்லை. அவள் பயந்து போய் தன் கணவனின் கையை இறுகப் பிடித்துக் கொண்டு நின்றாள்.

"நீ என்ன காரியம் செஞ்சே?"

கோபம் வந்த அவன் அந்த இளைஞனுக்கு நேராக இருட்டில் கையை ஓங்கினான். அந்த இளைஞன் எந்த சத்தமும் உண்டாக்காமல் கதவைத் தாண்டி உள்ளே நுழைந்தான்.

"விளக்கைக் கொளுத்தாதீங்க."

இளைஞன் மீண்டும் அவர்களைப் பார்த்து கெஞ்சினான். அவன் கெஞ்சியதைப் பொருட்படுத்தாமல் வீட்டுக்காரன் தீப்பெட்டியை உரசி பானீஸ் விளக்கைப் பற்ற வைத்தான். வெளிச்சத்தைப் பார்த்ததும் ஒரு பெருச்சாளியைப் போல அவன் பதுங்கினான்.

"யார் நீ?"

"நான் தான்... அப்புண்ணி."

"எந்த அப்புண்ணி?"

"கரியாட்டு கிருஷ்ணன் நம்பியாரோட."

"அடக்கடவுளே!"

அவன் கதவின் தாழ்ப்பாளைப் போட்டு விட்டு, விளக்கின் திரியை இறக்கி வெளிச்சம் குறைவாக இருப்பது மாதிரி செய்தான். பிறகு அவன் அப்புண்ணியை மேலிருந்து கீழ்வரைப் பார்த்தான். அந்த இளைஞனின் தலைமுடி காடென வளர்ந்திருந்தது. முகத்தில் ரோமங்கள் சிதறிக் கிடந்தன. மழை பெய்து நனைந்திருந்த அவனுடைய ஆடையில் சேறு ஒட்டியிருந்தது. உடல் இலேசாக நடுங்கிக் கொண்டிருந்தது.

"குடிக்குறதுககு ஏதாவது வேணுமா?"

அவளுக்கு அவனைப் பார்க்கப் பரிதாபமாக இருந்தது. 'வேணும்' என்ற அர்த்தத்தில் அவன் தலையை ஆட்டினான்.

"நீ இப்போ எங்கே இருக்கே?"

"தலைமறைவா இருக்கேன். அப்பாவுக்கு உடம்புக்கு சரியில்லைன்னு தெரிஞ்சு வந்தா"- அவன் எச்சிலை விழுங்கினான். போலீஸ் என்னை வளைச்சிட்டாங்க."

"நீ வந்திருக்கக்கூடாது அப்புண்ணி. தலைமறைவா இருக்குற கம்யூனிஸ்ட்காரங்களுக்கு அப்பா என்ன அம்மா என்ன?"

"ஜட்கா வண்டிக்காரன் கண்ணனோட உதவியாலதான் நான் இங்கே உயிரோட வந்து சேர்ந்தேன்."

அப்புண்ணி நாற்காலியில் அமர்ந்து கட்டியிருந்த வேஷ்டியால் கண்களையும் முகத்தையும் துடைத்தான். அவனுக்குச் சற்று நிம்மதி வந்ததைப் போல் இருந்தது.

அவள் கொண்டு வந்து தந்த சூடான பால் கலக்காத தேநீரைக் குடித்த போது, அவனுக்குப் புதிய உற்சாகம் வந்ததைப் போல் இருந்தது.

"கொஞ்ச நேரம் இங்கே நான் படுக்க சம்மதிக்கணும். பொழுது விடியறதுக்கு முன்னாடி நான் இங்கேயிருந்து போயிடுறேன்."

"எத்தனை நாட்கள் வேணும்னாலும் நீ இங்கேயே இரு. யாருக்கும் தெரியாது."

நம்பிக்கை வராததைப் போல அப்புண்ணி அவனுடைய முகத்தைப் பார்த்தான்.

"அப்புண்ணி வா..."

அவன் அப்புண்ணியின் கையைப் பிடித்து படுக்கையறைக்குள் அழைத்துக் கொண்டு போனான். படுக்கையில் இப்படியும் அப்படியுமாக பிள்ளைகள் படுத்திருந்தார்கள். அவன் விளக்கை சுவர் பக்கம் உயர்த்திக் காட்டினான். தோழர் கிருஷ்ணபிள்ளையின் கண்ணாடி போட்ட படமொன்று அங்கு மாட்டப்பட்டிருந்தது அதற்குப் பூமாலை அணிவிக்கப்பட்டிருந்தது.

"பாம்பு கடிச்சு இறந்துட்டார்னு தெரிஞ்சப்போ யாருக்கும் தெரியாம நான் அழுதேன்.வேற நான் என்ன செய்யமுடியும்? எனக்குன்னு வீடும் குடும்பமும் இருக்கு. எனக்கு ஏதாவது நடக்கக் கூடாதது நடந்துட்டா, எல்லாரும் அனாதை ஆயிடுவாங்க."

வார்த்தைகள் அவனுடைய தொண்டைக்குள்ளேயே சிக்கிக் கொண்டன. அப்புண்ணியின் தளர்ந்து போன கையை அவன் இறுகப் பற்றிக் கொண்டான்.

"இந்தா, வேஷ்டியும், சட்டையும்."- அவள் சொன்னாள். "இதை மாத்திட்டு வந்து படு."

அவன் ஈரமாயிருந்த சட்டையை மாற்றினான்.

"இனி படு... மேல கட்டில் போட்டிருக்கு..."

அப்புண்ணி மேலே ஏறியபோது விளக்கு மீண்டும் அணைந்தது. வெளியில் திரும்பவும் மழை பெய்ய ஆரம்பித்த- காற்றும் மின்னலும் இல்லாமல் பொழுது புலரும் வரை அப்படியே மழை பெய்தவண்ணம் இருந்தது.

பொழுது புலர்ந்ததும் அப்புண்ணி எழவில்லை. ஒரு குழந்தையைப் போல எல்லாவற்றையும் மறந்து அவன் உறங்கிக் கொண்டிருந்தான். புகை போட்ட இடத்திலிருந்து ஓடும் ஒரு எலியைப் போல உயிரைக் காப்பாற்றுவதற்காக இவ்வளவு காலமும் அவன் ஓடிக் கொண்டேயிருந்தான். சொல்லப் போனால் ஒரு படுக்கையில் படுத்துறங்கிய காலத்தையே அவன் மறந்து போய்விட்டான்.

"எழுப்ப வேண்டாம்..."- தேநீருடன் மூன்றாவது தடவையாக அவள் மேலே ஏறிப் போவதைப் பார்த்து அவன் சொன்னான். "நல்லா தூங்கட்டும்..."

அன்று முழுவதும் அப்புண்ணி படுத்து உறங்கினான். நீர்கூட அருந்தாமல் எல்லாவற்றையும் மறந்த உறக்கம் அது. மாலை மயங்கி கிராமம் இருளில் மூழ்கியபோது தூக்கம் கலைந்து எழுந்து அவன் கீழே இறங்கி வந்தான்.

"நான் புறப்படுறேன்."

"யாரும் போகச் சொல்லலையே."

"படுக்கையில் படுத்து சுகம் கண்டு பாழ் செய்யறதுக்கு இல்ல என்னோட இந்தப் பிறவி நான் செய்ய வேண்டிய வேலைகள் எவ்வளவோ இருக்கு"- அப்புண்ணி அவனுடைய கையை இறுகப் பற்றினான்: "அண்ணே... இந்த உதவியை நான் எப்பவும் மறக்க மாட்டேன்."

"அப்புண்ணி..."

"எனக்காக இன்னொரு உதவி செய்யணும். கடைசி மூச்சை விட்டு படுத்த படுக்கையா கிடக்குற என் அப்பாக்கிட்ட ஒரு விஷயத்தைச் சொல்லணும்... நான் உயிரோட இருக்கேன்றதை..."

"அப்புண்ணி..."

"அப்படின்னாத்தான் அப்பா மன நிம்மதியோட கண்ணை மூடுவாரு..."

"நான் சொல்றேன்."

அவன் இருட்டில் இறங்கி வேகமாக நடந்து மறைந்தான்.

இரண்டு நாட்கள் கடந்த பிறகு கிருஷ்ணன் நம்பியார் தன் இறுதி மூச்சைவிட்டார். அப்புண்ணியை எதிர்பார்த்து போலீஸ்காரர்கள் அங்கு பதுங்கியிருந்தாலும், அவன் வரவில்லை.

ஆனால், வெகு சீக்கிரமே ஒரு நாள் அவன் போலீஸ்காரர்களின் பிடியில் சிக்கினான். தனியாகவே சுற்றிக் கொண்டிருக்கும் ஒரு இளைஞன் எவ்வளவு காலத்திற்குத்தான் இப்படியே ஒளிந்து திரிய முடியும்? எவ்வளவு காலம் போலீஸ்காரர்களின் வலையில் மாட்டாமல் தப்பித்துக் கொண்டே இருக்க முடியும்? சமூக நீதிக்காக தன்னுடைய இளம் வாழ்க்கையை தியாகம் செய்த அப்புண்ணியை ஒரு திருடனையோ, கொலை செய்தவனையோ பிடிப்பது மாதிரி போலீஸ்காரர்கள் அடித்து உதைத்து காவல் நிலையத்திற்குக் கொண்டு செல்வதைப் பார்ப்பதற்கு கிருஷ்ணன் நம்பியார் உயிருடன் இல்லாமற் போனது அவருடைய அதிர்ஷ்டம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.