Lekha Books

நவ நாகரீகமாகக் கட்டப்பட்டிருந்த சுற்றுலாப் பயணிகள் ஹோட்டலுக்கு முன்னால் பஸ் வந்து நின்றதும், பல வண்ண ஆடைகளணிந்த மனிதர்கள் பல நிறங்களைக் கொண்ட பைகளுடனும் மற்ற பொருட்களுடனும் பஸ்ஸை விட்டு சத்தம் எழ கீழே இறங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். வெண்மையான மணல் பரப்பில் பூக்களைப் போல அவர்கள் சிதறினார்கள்.

"பாரு... கடல் எவ்வளவு அழகா இருக்கு?"

முதலிரவின் நாணம் கண்களிலிருந்து இன்னும் போகாத நிலையில் இருந்த தன்னுடைய புது மணப்பெண்ணைப் பார்த்து அவன் கடலைக் காட்டி சொன்னான். அவள்முதல் தடவையாக கடலைப் பார்க்கிறாள். பத்திரிகைகளிலும், புகைப்படங்களிலும் திரைப்படங்களிலும், தொலைக்காட்சிகளிலும் அல்லாமல் அவள் இதற்கு முன்பு கடலைப் பார்த்ததில்லை.

கடலின் பரந்த தன்மையும், கம்பீரமும் அவளை வியப்படையச் செய்தன.

அவளைப் போல வட இந்தியாவில் பிறந்து வளர்ந்தவன்தான் என்றாலும், அவன் இதற்கு முன்பு பல தடவை கடலைப் பார்த்திருக்கிறான்.

"வா.. நாம அலைகளுக்குப் பக்கத்துல போவோம்."

"அய்யோ... எனக்கு பயமா இருக்கு."

அவன் அவளுடைய கையைப் பிடித்துக் கொண்டு கடலுக்கு நேராக நடந்தான். நடந்தார்கள் என்று கூறுவதை விட அவர்கள் ஓடினார்கள் என்று கூறுவதே சரியாக இருக்கும்.

பஸ்ஸிலிருந்து இறங்கிய மற்ற பயணிகள் கடற்கரையில் பல்வேறு இடங்களில் சிதறி நடந்து கொண்டிருந்தார்கள்.

கடலை நெருங்கும் போது, பயந்தால் அவளுடைய கால்களின் வேகம் குறைந்து கொண்டே வந்தது.

"மலைகளையும், கடல்களையும் பார்க்கறப்போதான் பூமியைப் பற்றியே நம்மால புரிஞ்சிக்க முடியுது."அவன் சொன்னான்.

அவனுடைய கையை இறுகப் பிடித்துக் கொண்டு அவள் சிரித்தாள்.

கடலுக்கு மிகவும் நெருக்கமாக நின்றிருந்த அவர்களின் கால்கள் ஈரமான மணலில் கீழே இறங்கியது. அதற்கு மேல் முன்னோக்கிப் போக அவள் தயாராக இல்லை. அந்த அளவிற்கு அவளுக்குப் பயமாக இருந்தது.

"அப்படின்னா நீ இங்கேயே நில்லு"- அவன் சொன்னான். "நான் போயி அலைகளை அழைச்சிட்டு வர்றேன்."

"அய்யோ... அங்கே போக வேண்டாம். எனக்குப் பயமா இருக்கு."

கால்கள் இறங்கிப் போய்க் கொண்டிருக்கும் நீர் நிறைந்த மணல் வழியாக அவன் முன்னோக்கி நடந்து அலைகளை அழைத்துக் கொண்டு வந்தான். அலைகள் அவனைப் பின் தொடர்ந்து வந்து கொண்டிருந்தன. அலைகளை அழைத்துக் கொண்டு திரும்பி வரும் தன் கணவனை அவள் ஆச்சரியத்தால் விரிந்த கண்களால் பார்த்தவாறு நின்றிருந்தாள்.

அலைகள் மிகவும் நெருக்கமாக வந்தபோது, அவளுக்குப் பயம் தோன்றவில்லை. அவளுடைய பயம் இல்லாமல் போயிருந்தது அவள் கடலை விரும்பத் தொடங்கினாள்.

முதல் அலை அவளின் காற்பாதங்களை நனைத்துவிட்டு திரும்பிச் சென்றது. இரண்டாவதாக வந்த குறும்புத்தனமான அலை அவளின் கணுக்கால்கள் வழியாக முழங்காலையும் தாண்டி மேலே நகர்ந்து அவளின் தொடையை முத்தமிட்டது.

"போக்கிரி"- அவள் சொன்னாள்: "உன் காலை நான் ஒடிக்கிறேன் பாரு."

அவள் அலையைப் பார்த்து கையை ஓங்கினாள்.

அமைதியாகச் சிரித்தவாறு அலை கடலை நோக்கித் திரும்ப ஓடியது.

பயம் மாறிய அவள் அலைகளுடன் விளையாடிக் கொண்டும் சிரித்துக் கொண்டும் அங்கு நின்றிருக்க, அவன் சற்று தூரத்தில் அமர்ந்து கடலின் அளவுடனும் வயதுடனும் ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும் போது மனிதன் எவ்வளவு சாதாரணமானவன் என்று சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தான். அப்போது அவனுடைய கை இயல்பாக சட்டை பாக்கெட்டிற்குள் ஒரு சிகரெட்டைத் தேடியது. மணலில் மல்லாக்கப் படுத்தவாறு காலை நேரத்தில் அழகு தாண்டவாடிக் கொண்டிருந்த ஆகாயத்தைப் பார்த்தவாறு அவன் புகை விட்டுக் கொண்டிருந்தான். அப்படியே படுத்தபடி ஆகாயம் கீழே இருப்பது மாதிரியும் கடல் மேலே இருப்பது மாதிரியும் அவன் கற்பனை பண்ணிப் பார்த்தான். மேலே அலைகளுடன் விளையாடிக் கொண்டிருக்கும் தன்னுடைய புது மனைவியை அவன் பார்த்தான். அங்கிருந்து அவள் காலால் தட்டித் தெறித்த கடல் நீர் அவனுடைய முகத்தில் வந்து விழுந்தது.

"வா... மழை வருது..." - அவன் அழைத்துச் சொன்னான்: "நாம போவோம்.."

அலைகள் மேலும் அதிகமாக குறும்புத்தனங்கள் காட்டிக் கொண்டிருந்தன. ஒரு அலை அவளுடைய இடுப்பு வரை ஏறிச் சென்றது. வீரத்தனமான இன்னொரு அலை அவளின் மார்பகங்களை எட்டிப் பிடித்தது. தொடர்ந்து அலைகள் அவளின் உடம்பு முழுக்க ஏறிச்சென்று தழுவியும் முத்தங்கள் பதித்தும் அவளைப் பரவசத்திற்குள் சிக்க வைத்தன. அவளுடைய கால்களுக்கு இடையில் மார்பகங்களுக்கு இடையிலும் நுரைகள் பரவின. உப்பு நீரில் நனைந்த அவளின் உடலை அலைகள் கையில் எடுத்து விளையாட்டுகளைத் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தன.

"வா... உனக்கு மழை பெய்றது தெரியலையா?"

அலைகளின் கையிலிருந்து விடை பெற்றுச்செல்ல அவளுக்கு மனமே வரவில்லை. சிறிது நேரத்திற்கு முன்பு அவள் பயந்த அலைகள் அதற்குள் அவளுடைய நண்பர்களாக மாறிவிட்டிருந்தன.

"மழை நின்ன பிறகு, நான் திரும்பவும் வருவேன். தெரியுதா?"

அவள் அலைகளைப் பார்த்துச் சொன்னாள். அலைகளை மீண்டும் மீண்டும் திரும்பிப் பார்த்தவாறு அவள் தன் கணவனின் கையைப் பிடித்துக்கொண்டு ஹோட்டலை நோக்கி நடந்தாள். ஹோட்டலுக்கு முன்னால் நிறுத்தப்பட்டிருந்த பலவகைப்பட்ட கார்களுக்கு மத்தியில் ஒரு மெர்ஸிடஸும் நின்றிருந்தது.

மழை பெய்தவுடன் வெவ்வேறு ஊர்களிலிருந்து வந்திருந்த உல்லாசப் பயணிகள் தாங்கள் தங்கியிருந்த ஹோட்டல் அறைகளுக்கோ அல்லது வேறு ஏதாவது தங்கியிருக்கும் இடங்களுக்கோ திரும்பினார்கள். வெளிநாட்டுக்காரர்களோ, மழையைப் பற்றி சிறிதும் பொருட்படுத்தாமல் கடற்கரையில் நடந்து கொண்டோ மணலில் படுத்துக் கொண்டோ இருந்தார்கள். கடலின் நிறம் மங்கலாகிக் கொண்டு வந்தது.

இப்போது கடல் சாம்பல் நிறத்தில் இருந்தது.

போத்துகீசியர்கள் தங்கியிருந்த ஒரு பழைய பங்களாதான் ஹோட்டலாக மாறியிருந்தது. அது மிகவும் பழமையானது. அகலமான ஜன்னல்கள், உயர்ந்த சுவர்களும் ஓடு வேய்ந்த மேற்கூரையும் கொண்ட அந்த பங்களா வெள்ளை நிறத்தில் இருந்தது. மழை நீர் பட்டதால் அதன் வெளிச்சுவர்கள் நனைந்து சாம்பல் நிறத்தில் இருந்தன.

"குளிருது."

அவள் சொன்னாள். அவன் அவனைத் தன்னுடைய உடம்போடு சேர்த்து அணைத்தான். மழை பெய்வதற்கு முன்பே அலைகளுடன் விளையாடிய அவளுடைய உடல் நன்கு நனைந்திருந்தது.

கடலுக்கு மேலே பெய்யும் மழையைப் பார்த்து அவனுக்கும் சிறிது குளிர் தோன்றியது.

"நீ வேற புடவையை உடுத்திக்கிட்டு வா."- அவன் சொன்னான். "நான் லாபியில இருக்கேன்."

அவள் சாவியை வாங்கிக் கொண்டு தன்னுடைய அறைக்குச் சென்றாள்.