Lekha Books

சுமை, பைகள், ஊன்றுகோல் ஆகியவற்றுடன் வந்து கொண்டிருந்த புனிதப்பயணிகளுக்கு மத்தியில் அவள் நடந்து வந்து கொண்டிருந்தாள்.

‘‘அஞ்சு மணிக்கே வந்து காத்திருக்கேன்.’’

அவள் சொன்னாள். அவளைப் பார்த்தவுடன் அவனுக்கு உண்டான மகிழ்ச்சிக்கு அளவே இல்லை. அவன் சொன்னான்: ‘‘நடு ராத்திரி நேரத்துல நீ இங்கே தனியா வந்திருக்கக் கூடாது.’’

‘‘பரவாயில்ல... எனக்கு இப்போ பயம் எதுவும் இல்ல.’’

ஆறு மாதங்களுக்கு முன்பு அவளை இங்கு கொண்டுவந்து ஹாஸ்டலில் சேர்த்துவிட்டுத் திரும்பிப் போகும்போது ஒரு குழந்தையைப் போல அவள் கண்ணீர்விட்டு அழுதாள்.

‘‘வண்டியில் உட்கார்ந்து வர்றதுக்கு இடம் கிடைக்கல அப்படித்தானே? பவுர்ணமின்னு தெரிஞ்சப்பவே வண்டியில கூட்டம் அதிகமா இருக்கும்ன்ற விஷயம் எனக்குத் தெரியும்.’’

அவர்கள் ஸ்டேஷனை விட்டு வெளியே வந்தார்கள். நள்ளிரவு நேரமாக இருந்தாலும் பகல் நேரத்தைப் போல ஸ்டேஷனிலும் சுற்றியுள்ள இடங்களிலும் நல்ல கூட்டம் இருந்தது. நாட்டிலிருக்கும் மக்கள் எல்லாருமே புனிதப் பயணிகளாக மாறி விட்டதைப் போல இருந்தது.

‘‘நீ வராம இருந்திருந்தா நான் பொழுது விடியிறது வரை எங்கேயாவது போய் உட்கார்ந்து பொழுதைப் போக்கியிருக்கணும்.’’

‘‘நான் வருவேன்னு நினைக்கல... அப்படித்தானே?’’

‘‘ஆறு மாதங்கள்ல நீ இந்த அளவுக்கு புத்திசாலியா மாறி இருப்பேன்னு யார் நினைச்சாங்க?’’

நள்ளிரவு வெளிச்சத்தில் அவள் சிரித்தாள். அவன் தன்னுடைய சோர்வையும் உடல் வேதனையையும் மறந்து உற்சாகத்துடன் அவளுடன் சேர்ந்து நடந்தான்.

‘‘நாம பார்த்து மூணு மாதங்கள் ஆச்சுல்ல?’’ - அவன் சொன்னான்: ‘‘ஆனா, மூணு வருடங்கள் ஆனது மாதிரி இருக்கு.’’

‘‘என்னை நினைச்சீங்களா?’’

‘‘உன்னை விட்டுப் போன பிறகு என் முக்கிய வேலையே உன்னைப் பற்றி நினைக்கிறதுதான். வேற எதையும் நினைக்க எனக்கு நேரமே இல்ல.’’

‘‘என்னைப் பற்றி அந்த அளவுக்கு நினைக்கிறதுக்கு என்ன இருக்கு?’’

‘‘உன் தலைமுடி, உன் தொப்புள்...’’

‘‘போதும்... போதும்... நடுத்தெருவுல வச்சு என்ன பேசுறீங்க?’’

குதிரை வண்டிகளும், ரிக்ஷாக்களும் கால்நடையாக நடப்பவர்களும் நெருங்கி நெருங்கி போய்க் கொண்டிருந்த தெரு அது என்பதை அவன் மறந்துவிட்டான்.

‘‘பெட்டி பெருசா இருக்கே! எனக்காக என்ன கொண்டு வந்தீங்க?’’

‘‘முதல்ல அறைக்குப் போவோம். என்ன கொண்டு வந்திருக்கேன்னு அங்கே காண்பிக்கிறேன்.’’

அவன் அர்த்தம் வைத்துக் கொண்டு சிரித்தான்.

‘‘எந்த அறை? புனிதப் பயணிகள் வர்றதைப் பார்த்தீங்கள்ல? இன்னைக்கு எங்கேயும் அறை கிடையாது. பொழுது விடியறது வரை இப்படி நடந்துக்கிட்டு இருக்க வேண்டியதுதான்.’’

அவள் அவனை நோக்கி கடைக்கண்ணால் சிரித்தாள்.

‘‘நான் பொழுது விடியறது வரை நடக்கத் தயார்.’’

‘‘அது வேண்டாம்...’’ - அவள் சொன்னாள்: ‘‘ஹோட்டல்ல நான் அறை புக் பண்ணி வச்சிருக்கேன்.’’

அவனால் நம்பவே முடியவில்லை. இந்த அளவிற்கு புத்திசாலித்தனமாக அவளால் எப்படி நடக்க முடிகிறது? திருமணம் முடிந்த மறுநாளே அவன் அவளுக்கு ஒரு புதிய பெயர் வைத்தான். புத்தூஸ்... சிந்திக்க தெரியாத மறதியைக் கொண்ட புத்தூஸ். அந்த புத்தூஸ்தான் ஸ்டேஷனுக்கு வந்து நள்ளிரவு நேரம் வரை போலி சந்நியாசிகளும் பிக்பாக்கெட் அடிப்பவர்களும் நடமாடிக் கொண்டிருக்கும் ஜன சந்தடி நிறைந்த ப்ளாட்ஃபாரத்தில் தனக்காக காத்திருக்கிறாள். பவுர்ணமி நாளன்று ஹோட்டல்களில் அறை கிடைப்பது என்பது மிகவும் கஷ்டமான விஷயம் என்பதைப் புரிந்து கொண்டு முன்கூட்டியே அறையை புக் பண்ணி வைத்திருக்கிறாள். உண்மையிலேயே அவள் புத்திசாலிதான்...

அவர்கள் ஒரு ரிக்ஷாவில் ஏறினார்கள்.

முதல் தடவையாக அவளை இங்கு அழைத்துக்கொண்டு வந்தபோதும் மூன்று மாதங்கள் கழித்து அவளைப் பார்ப்பதற்காக வந்தபோதும் அவன் ராம்நகரில் இருக்கும் ஹோட்டலில்தான் தங்கினான். அறை முழுவதும் பல கடவுள்களின் படங்களும், காலண்டர்களும் மாட்டப்பட்டு சாயம் பூசப்பட்ட சுவர்களைக் கொண்ட, கொண்டி உடைந்த ஜன்னல்களைக் கொண்ட அந்த ஹோட்டல் பழமையானதாகவும் சிதிலமடைந்த ஒன்றாகவும் இருந்தாலும், அது சுத்தமாக இருந்தது.

‘‘நாம பொழுது விடியறது வரை இப்படியே ரிக்ஷாவுல சுத்தலாம்.’’

அவள் சொன்னாள்.

இருண்ட நிழல்கள் விழுந்த அகலம் குறைவான பாதைகள் வழியாக புனிதப் பயணிகள் மூட்டை, முடிச்சுகளுடன் நடந்து போய்க் கொண்டிருந்தார்கள்.

‘‘நான் வண்டியில எப்படி வந்தேன்னு உனக்குத் தெரியாது. என் உடம்பு எப்படி வலிக்குது தெரியுமா? எங்கேயாவது போய் முதல்ல படுக்கணும்...’’

‘‘அதுக்கு இனியும் மூணு நாட்கள் இருக்கே!’’

‘‘மூணு நாட்களா? நாளை மறுநாள் சாயங்காலம் காசி எக்ஸ்பிரஸ்ல நான் கிளம்பிப் போகணும்.’’

‘‘அப்படின்னா ஒரு ராத்திரிதான் என்கூட இருப்பீங்களா?’’ அவளுடைய முகம் வாடிவிட்டது. ‘‘இவ்வளவுதான் என்கிட்ட இருக்குற அன்பா?’’

ரிக்ஷாக்காரன் தெருக்கள் வழியாக அவர்களை ஏற்றிக் கொண்டு போய்க் கொண்டிருந்தான். சிறிது தூரம் சென்றதும் பாதைகள் முழுவதும் புனிதப் பயணிகளின் பஸ்கள் வரிசையாக நின்றிருந்தன. பஸ்ஸிற்குள் உட்கார்ந்திருந்த பக்தர்கள் கைகளைத்தட்டி சிவனின் பெயரைச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்கள். மற்றொரு பஸ்ஸிலிருந்து உரத்த குரலில் பாட்டும் டோலக் சத்தமும் கேட்டன.

‘‘சிலருக்கு பக்தி ஒரு கேளிக்கையைப் போல...’’ - அவன் சொன்னான். ‘‘ஒரு பிக்னிக்கிற்குப் போவதைப் போல அவங்க காசிக்கு வர்றாங்க.’’

‘‘சிலர் ஜோடிகளைத் தேடி காசிக்கு வர்றாங்க.’’

அவள் அவனைப் பார்த்துச் சிரித்தாள்.

அவர்கள் ஹோட்டலை அடைந்தார்கள். சாவியை வாங்கி பேக்குடன் அவன் அறைக்குள் பாய்ந்தான். அறைக்குள் நுழைந்தவுடன் அவன் கதவை வேகமாக அடைத்தான்.

‘‘அய்யோ, ஜன்னலை அடைக்கல...’’

திறந்து கிடக்கும் ஜன்னல் வழியாக மங்கலான வெளிச்சத்தில் பனாரஸின் பழமையான கட்டிடங்களைப் பார்க்கலாம்.

அவன் அவளைக் கீழே இறக்கிவிட்டு ஜன்னல்களை அடைத்து விட்டுத் திரும்பி வந்தான்.

‘‘என் தங்கமே, இனி விசேஷங்களைச் சொல்லு.’’

‘‘நான் நல்ல இருக்கேன்...’’

புதிய சூழ்நிலையுடனும் உடன் பணியாற்றுபவர்களுடனும் அவள் ஒத்துப்போய் விட்டாள். இப்போது காசி அவளுக்குப் பிரச்சினையாக இல்லை. சந்நியாசிகளும், பிச்சைக்காரர்களும் பூசாரிகளும், பிணங்களும் நிறைந்த காசி அவளை பயமுறுத்தவில்லை. எப்போதும் அணையாத ஒன்றிலிருந்து வேறொன்றிற்கு காலம் காலமாக பற்றி எரிந்து கொண்டிருக்கும் சிதைகள் அவளை பாதிக்கவில்லை. அவற்றுக்கு நடுவில் மகிழ்ச்சியின், அழகின் சிறு தீவுகள் இருக்கவே செய்கின்றன. அந்தத் தீவுகளில் அவள் மனத் திருப்தியுடன் வாழ்ந்தாள்.

‘‘எனக்கு ஒரே ஒரு கவலைதான்’’ - அவள் சொன்னாள்: ‘‘நாம ரெண்டுபேரும் ரெண்டு இடங்கள்ல இருக்க வேண்டியதாகிப் போச்சு!’’

‘‘இன்னும் ஆறு மாதங்களுக்குத்தான். அதுக்குப் பிறகு நீ என்கிட்ட வந்திடலாம்.’’