Lekha Books

அவன் நேராக பார் இருக்கும் இடத்திற்குச் சென்று சூடாக ஒரு பிராந்தி வாங்கிக் கொண்டு அதை கையில் வைத்துக் கொண்டே லாபிக்கு வந்தான். அவனுக்கு நேராக கடல் இருந்தது. இடியோ, காற்றோ எதுவும் இல்லாமல் பெய்து கொண்டிருக்கும் மழையைப் பார்த்தவாறு அவன் பிராந்தியைக் குடித்துக் கொண்டிருந்தான்.

அவனுக்கு முன்னால் அவனைப் போலவே கையில் ஒரு டம்ளருடன் இன்னொரு ஆள் உட்கா£ந்து கடலைப் பா£த்துக் கொண்டிருந்தார். பருமனான உடலைக் கொண்ட ஒரு நடுத்தர வயது மனிதர் அவர். அவர்கள் இருவரின் கைகளில் இருந்த டம்ளர்களிலும் இருந்த மதுவிற்கு நிற வேறுபாடு இருந்தது.

மழை பெய்து கொண்டிருக்கும் கடற்கரையில் வெளிநாட்டைச் சேர்ந்த சுற்றுலாப் பயணிகள் அப்போதும் நடந்து கொண்டிருந்தனர். அவர்களில் சிலர் தங்களின் ஆடைகளை முற்றிலுமாகத் துறந்திருந்தனர்.

"நான் என் பிள்ளைகளைக் கூட அழைச்சிட்டு வரத் தயங்கறதுக்கு இதுதான் காரணம்."- நடுத்தர  வயது மனிதர் சொன்னார். அவருடைய கையில் ஒரு ரோலக்ஸ் கடிகாரம் இருந்தது. "எப்போ எந்த இடத்துல அவங்க கட்டியிருக்கும் துணியை அவிழ்த்துப் போடுவாங்கன்னே சொல்ல முடியாது."

அந்த இளைஞன் தன் கையிலிருந்த டம்ளரைப் பார்த்து சிரித்தான்.

"இது ஒரு நல்ல சுற்றுலா இடம். இவ்வளவு நல்ல கடற்கரையை இந்த நாட்டுல வேற எங்கேயும் பார்க்க முடியாது. ஆனால், இந்த நாசம் பிடிச்ச வெளிநாட்டுக் காரங்க...."

இளைஞன் மீண்டும் சிரித்தான். அதற்கிடையில் புடவை மாற்றப் போன தன்னுடைய மனைவி ஏன் இவ்வளவு நேரமாக வராமல் இருக்கிறாள் என்பதையும் அவன் யோசித்தான்.

"நான் இங்கே எப்போ வந்தாலும் இந்த ஹோட்டல்லதான் தங்குவேன். இங்கே நமக்குக் கிடைக்கிற ராயல் சல்யூட்டும் ஷிவாஸ்ரீகலும் கலப்படமே இல்லாததுன்ற விஷயத்தை நான் உறுதிபடச் சொல்லுறேன்."

புடவையை மாற்றிக் கொண்டு லாபியை நோக்கி வந்த தன் மனைவியின் முகத்தைப் பார்த்து இளைஞனின் முகம் மலர்ந்தது.

"என் மனைவி."

"குழந்தைங்க?"

"போன வாரம் தான் எங்களுக்குத் திருமணமாச்சு."

"வாழ்த்துக்கள்!"

அவர் எழுந்து இரண்டு பேரின் கைகளையும் பிடித்து குலுக்கி அவர்களை வாழ்த்தினார். அதற்குப் பிறகு அவர் பாருக்குள் நுழைந்து அங்கிருந்த ஆளிடம் என்னவெல்லாமோ பேசினார். பாரில் இருந்த ஆள் கையை விரித்ததைப் பார்த்து அந்த ஆளுக்குக் கோபம் வந்துவிட்டது. ஹோட்டல் மேனேஜரின் அறைக்குள் அவர் சென்றார்.

சிறிது நேரம் கடந்த பிறகு முகம் முழுக்க சிரிப்புடன் அவர் திரும்பி வந்தார்.

"புதுசா பார்ல வேலைக்கு வந்திருக்குற ஆள்"-அவர் சொன்னார். "இல்லாட்டி ஷாம்பெய்ன் இல்லைன்னு என்கிட்ட தைரியமா அவன் சொல்வானா?" மிகவும் விலை உயர்ந்த விசேஷமான அந்த மது கடற்கரையில் இருக்கும் பார்களில் பொதுவாகவே கிடைக்காது.

"உங்களோட நலத்திற்கும் மகிழ்ச்சிக்குமாக..."

அவர் டம்ளரை உயர்த்தினார். அவருடைய அந்த நடவடிக்கை இளைஞனையும் அவனுடைய மனைவியையும் மிகவும் கவர்ந்தது. அவள் முதல் தடவையாக அந்த விசேஷமான மதுவைப் பருகுகிறாள். ஒரு நிறுவனத்தின் எம்.டி.யான அவளுடைய தந்தை அடிக்கடி தன்னுடைய வீட்டில் விருந்துகள் வைப்பதுண்டு. அந்த விருந்துகளின் மூலம் பல மது வகைகளைப் பற்றியும் அவள் தெரிந்து கொள்ள முடிந்தது.

"என் மனைவிக்குப் பொதுவாக மதுன்னாலே பிடிக்காது. நான் வற்புறுத்தினா அவள் ஒயின் மட்டும் குடிப்பா. ஆனா, நான் என்ன குடிச்சாலும், அதுக்கு அவள் தடையே சொல்லமாட்டா."

நடுத்தர வயது மனிதர் தேவையில்லாமல் சத்தம் போட்டு சிரித்தார். அவர் தொடர்ந்து சொன்னார்: "மது அருந்துறது ஒரு கெட்ட பழக்கம்னு நினைக்கிறவங்க விவரம் இல்லாதவங்க. நம்மளோட அன்றாட வாழ்க்கையில எவ்வளவோ டென்ஷன் இருக்கு. நண்பர்களோட சாயங்கால வேளைகள்ல உட்கார்ந்து கொஞ்சம் மது அருந்துறது உடம்பு, மனசு ரெண்டோட ஆரோக்கியத்திற்கும் நல்லது. ஆரோக்கியமுள்ள ஆளுங்கதான் ஆரோக்கியமான ஒரு சமூகத்தை உருவாக்க முடியும். அதனால சமூகத்தின் ஆரோக்கியத்திற்காக நாம குடிக்கணும்."

இளைஞன் அவர் கூறியதை ஒப்புக் கொள்வது மாதிரி தலையை ஆட்டினான். அவன் வளர்ந்து வரும் ஒரு பிஸினஸ் எக்ஸிக்யூட்டிவ்.

"உங்க மனைவியும் பிள்ளைகளும் வரலையா?" அவள் கேட்டாள்.

"ம்...ம்.."- நடுத்தர வயது மனிதர் சொன்னார்: "பிள்ளைகள் அறையில் உட்கார்ந்து வீடியோ பார்த்துக்கிட்டு இருக்காங்க. மனைவி ஹெல்த் க்ளப்புக்குப் போயிருக்கா."

அவர் பாக்கெட்டிற்குள் கையை விட்டு ஒரு பாக்கெட் வெளிநாட்டு சிகரெட்டை எடுத்துத் திறந்து இளைஞனுக்கு நேராக நீட்டினார். தொடர்ந்து அவர்கள் இருவரும் ஆளுக்கு ஒரு சிகரெட்டைப் புகைத்தார்கள்.

"இன்னிக்கு நாம ஒண்ணா மதிய உணவு சாப்பிடுவோம். நானும் என் மனைவியும் எங்களோட ரெண்டு பிள்ளைகளும் நீங்க ரெண்டு பேரும். என்ன சொல்றீங்க?"

"வித் ப்ளஷர்."

இளைஞன் தலையைக் குலுக்கிச் சிரித்தான்.

"மழை இல்லைன்னா நாம தீவுக்கு அவுட்டிங் போகலாம். ஒரு பிக்னிக் லஞ்ச். என்ன சொல்றீங்க?’’

‘‘ஃபென்டாஸ்ட்டிக்.’’

இளைஞன் சிரித்தான். அவனுடைய மனைவி புன்னகைத்தாள்.

புட்டி காலியான பிறகும் அவர்கள் லாபியில் உட்கார்ந்து பேசிக் கொண்டேயிருந்தார்கள். அந்த ஹோட்டல் ஒரு வீட்டைப் போல என்று கூறுவதே பொருத்தம். எங்கு வேண்டுமென்றாலும் போய் உட்காரலாம். எங்கு அமர்ந்தும் மது அருந்தலாம் எதைச் செய்வதற்கும் அங்கு சுதந்திரம் இருக்கிறது.

‘‘பை த வே, நீங்க ஒரு தென்னிந்தியரா?’’ இளைஞன் கேட்டான்.

‘‘என்னைப் பார்த்தா எப்படித் தோணுது? ஒரு தென்னிந்தியரைப் போல தெரியுதா?’’

அவர் இளைஞனையும் அவருனுடைய மனைவியையும் மாறி மாறி பார்த்தார்.

‘‘வேண்டாம்... நீங்க சிரமப்பட வேண்டாம்...’’ - அவர் சொன்னார். ‘‘நீங்க நினைச்சது சரிதான். நான் ஒரு தென்னிந்தியர்தான். இன்னும் சரியா சொன்னா நான் ஒரு மலையாளி.’’

தான் மனதில் நினைத்தது சரியாக அமைந்துபோனது குறித்து அந்த இளைஞனுக்கு மகிழ்ச்சி உண்டானது. அந்த மகிழ்ச்சியுடன் அவன் தன்னை அறிமுகப்படுத்தினான்.

‘‘அயாம் எஸ்.க்ருபளானி... சுபாஷ் க்ருபளானி.’’

‘‘அப்படின்னா நீங்க ஒரு சிந்தியா?’’

‘‘ஆமா...’’

அவர்கள் எழுந்து நின்று ஒருவருக்கொருவர் கை கொடுத்துக் கொண்டார்கள்.

‘‘அயாம் கெ.எ.நம்பியார்’’ - நடுத்தர வயது மனிதர் சொன்னார். ‘‘அதாவது - கரியாட்டு அப்புண்ணி நம்பியார்.’’

அந்த அறிமுகப்படலம் முடிவடைந்த மகிழ்ச்சியில் அந்த மனிதர் தன்னுடைய பருமனான உடலைக் குலுக்கி உரத்த குரலில் சிரித்தார்.

‘‘நானும், என் மனைவியும், எங்களோட ரெண்டு பிள்ளைகளும், அதோ அங்கே நிற்கிற மெர்ஸிடஸ் காரும்... இதுதான் என் குடும்பம்.’’