Lekha Books

“பாரு.. சுதா இந்த ஓடிப்பிடிக்கும் விளையாட்டை இங்கேயே நிறுத்திக் கொள்வதுதான் இரண்டு பேருக்கும் நல்லது. இது என்னை மிகவும் கவலைக்குள்ளாக்குகிறது. இந்த அளவிற்கு வயதை அடைந்தவர்கள் கண்களை மூடிக்கொண்டு விளையாடுவதைப் பார்க்க ஒரு சுவாரசியமும் இல்லை. நாம் மனப்பக்குவம் உள்ள சாதாரண மனிதர்களைப்போல விஷயங்களைச் சொல்லி தீர்வு கண்டுகொள்ளக் கூடாதா? முதல் தடவையாக சந்திப்பவர்களைப் போல இப்படி உட்கார்ந்து கொண்டிருப்பதும்.. தாங்க முடியாத அளவிற்குப் பேசாமல் இருப்பதும்.. விலகியிருப்பதும்.. அறிவும் உலக அனுபவமும் உள்ள மனிதர்கள் சதுரங்கம் விளையாடுபவர்களைப்போல நடந்து கொள்வார்கள் என்று சொல்வார்கள். ஒரு ஆளின் புரிந்துகொள்ள முடியாத அசைவுகளுக்காக அந்தப் பக்கத்தில் முடிவே இல்லாமல், ஒரு முட்டாளைப்போல விளையாடும் நபர் காத்திருக்கிறான் என்றால்..? திஸ் ஈஸ் ரிடிகுலஸ். தாங்க முடியாத வெறுப்பு அளிக்கும் விஷயம்.”

சுதா ஏதோ கூற முயற்சிக்க, அதை கவனிக்காமல் உள்ளுக்குள் இருக்கும் நீராவி முழுவதையும் திறந்து விடுவதற்கு சந்தர்ப்பம் கிடைத்த ஆவேசததுடன் அவன் தொடர்ந்து சொன்னான்.

“வேணும்னா இந்த விஷயத்தை இங்கேயே வைத்து முடித்துக் கொள்வோம். லெட்டஸ் பா£ட் அஸ் குட் ஃப்ரண்ட்ஸ் அட்லீஸ்ட். அதற்கான நல்ல மனதையாவது காட்டு. ஆனால் தேவையற்ற ஒரு விரக்தி, மனப்பூர்வமான விலகல்.. அவை தாங்க முடியாத அளவிற்கு என்னை வெறுப்பேற்றுகின்றன. உனக்கு முன்னால் நான் எப்போதும் குழந்தையாக ஆவதைப்போல.. அதுவும் ஒரு காரணமும் இல்லாமல்..”

அவள் முகத்தை உயர்த்தி உண்ணியையே சிறிது நேரம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

“உண்ணி அத்தான், இப்போ உங்களுக்கு என்ன வேண்டும்?”

“சுதா, கொஞ்ச நேரம் மனதைத் திறந்து உன்னுடன் பேசலாம் என்றுதான் உன்னை அழைச்சிட்டு வந்தேன். லெட்டஸ் டாக் இட் ஓவர். அதில் என்ன பிரச்சினை? நாம் உலகத்தைப் பார்த்தவர்கள் தானே? கம்யூனிகேஷனைப் பற்றி பெரிய நிபுணர்களிடமிருந்து நீண்ட நீண்ட சொற்பொழிவுகளைக் கேட்டவர்கள்தானே? சில சொற்பொழிவுகளை நாமும் நடத்தி இருக்கிறோம். எனினும, அவங்கவங்க சம்பந்தப்பட்ட விஷயம் என்று வரும்போது, கம்யூனிகேஷன் ஒரு பிரச்சினையாக ஆகிவிடுகிறது. சிறு வயதில் இருந்து ஒருவரையொருவர் அடித்து விளையாடி வளர்ந்தவர்கள், மிகவும் பின்தங்கிய நிலையில் இருக்கும் கிராமத்து மனிதர்களைப் போல, முகத்தைக் கோணலாக வைத்துக் கொண்டு, ஒரு வார்த்தைகூடப் பேசாமல் சதுரங்கம் விளையாடிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.”

“அப்படின்னா சரி.. இருக்கட்டும். உண்ணி அத்தான், நீங்க என்னிடம் சொல்லவோ கேட்கவோ என்ன இருக்குன்னு சொல்லுங்க. நான் பதில் சொல்றேன்.”

“நான் தெரிந்து கொள்ள வேண்டியது ஒரு விஷயம்தான். முக்கியமா.. என்னிடம் பழகுவதில் திடீரென்று உண்டான இந்த மாற்றம்.. ஒய் டூ யூ ஹேட் மீ லைக் திஸ்?”

“அதைப்பற்றி பெரிய ஒரு ஆராய்ச்சி இந்த சூழ்நிலையில் தேவையில்லைன்னு நான் நினைக்கிறேன்.”

“இல்ல.. யூ ஓவ் மி ஆன் ஆன்ஸர். எனக்கு ஒரு பதில் வேணும். கட்டாயமா...” உண்ணி பிடிவாதம் பிடித்தான்.

“நிச்சயமா முடியாது... எனக்கு அப்படி ஒரு கடமையே இல்லை.”

“நான் அதைத் தெரிஞ்சிக்கணும்.. தெரிந்தே ஆகணும்..” அவனுடைய குரல் உயர்ந்தது.

உண்ணி மீண்டும் ஒரு ட்ரிங்க் வரவழைத்தான். வேண்டுமென்றே ஒரு சிகரெட்டைப் பற்ற வைத்து புகையை ஊதிப் பரப்ப ஆரம்பித்தான்.

“சுதா, என்மீது கோபப்பட உனக்கு உரிமை இருக்கலாம். ஒப்புக் கொள்கிறேன். தனிப்பட்ட முறையில் என்னை விரும்பாமல் இருக்கவோ, வெறுக்கவோ செய்யலாம். அதற்கு அங்கிள் என்ன தவறு பண்ணினார்? நாங்கள் இந்த அளவிற்கு கஷ்டப்பட்டு இந்த இடம்வரை கொண்டு வந்திருக்கும் ப்ராஜெக்டை சீட்டு அரண்மனையைப் போல இப்போ தகர்க்கப் பார்க்குறியே?”

“பாருங்க உண்ணி அத்தான்” - சுதா இடையில் புகுந்து சொன்னாள். “நீங்க மடத்தனமா பேசுறீங்க. தனிப்பட்ட விஷயங்களையும், வியாபாரம் சம்பந்தப்பட்ட விஷயங்களையும் ஒன்றோடொன்று கலந்து குழப்பிப் பேசுற அளவுக்கு நான் முட்டாள் இல்லை. என்னை அப்படிப்பட்ட ஒரு நடுத்தரப் பெண்ணாகப் பார்க்க முயற்சி பண்றீங்களா? இந்த ப்ராஜெக்ட் விஷயத்தில் எனக்கு சில கருத்துக்கள் இருக்கின்றன. கம்பெனி இனி பயணிக்க வேண்டிய புதிய துறைகளைப் பற்றியும் எனக்கு தெளிவான பார்வை இருக்கு. அவற்றையெல்லாம் நான் ஏற்கனவே சொல்லிட்டேன். இனி வேண்டுமென்றால் நீங்கள் இரண்டு பேரும் அந்தக் கருத்துக்களைக் காற்றில் பறக்க விடலாம். அவ்வளவுதான். அது உங்களுடைய விஷயம். ஆனால், என்னுடைய கருத்தை மாற்றிக் கொள்ள வேண்டுமென்று பிடிவாதம் பிடிக்க உங்கள் யாருக்கும் அதிகாரம் இல்லை. அது நடக்கவும் போவதில்லை.”

“சரி.. ஒருவேளை இந்த திட்டத்துடன் முன்னோக்கிச் செல்ல அங்கிள் முடிவு எடுத்தார் என்றால்..?”

“நல்லதுதானே! ஆனால் அதற்குப் பிறகு நான் இந்த கம்பெனியில் இருக்க மாட்டேன். ஒரு போர்ட் மீட்டிங்கில்கூட கலந்து கொள்ளாமல் பதவியை விட்டுப் போன வைஸ் சேர்மன் - அது ஒரு ரெக்கார்டாக இருக்கும் இல்லையா? நம்முடைய கார்ப்பரேட் உலகத்தில்..”

“அதாவது... நீ திரும்பிச் செல்ல வேண்டும் என்று முடிவு செய்திருக்கிறாய் என்று அர்த்தம்.”

“அப்படியொண்ணும் இல்ல.”

“சரி.. இருக்கட்டும். ஒண்ணு கேட்கட்டுமா? இங்கு இந்த ப்ராஜெக்ட் மட்டும்தான் பிரச்சினையா? இல்லாவிட்டால் வேறு ஏதாவது இருக்கிறதா?”

உண்ணியின் முகத்தில் ஏதோ பெரிய சந்தேகங்கள் திரண்டு நிற்பதை அவள் பார்த்தாள்.

“அப்படின்னா..?” - அவன் கேட்டாள்.

“இல்ல.. ஒருவேளை, அந்த ப்ராஜெக்ட் வேண்டாம் என்று தீர்மானித்தால்..?”

புரிந்து கொள்ள முடியாமல் அவள் அவனுடைய கண்களையே உற்றுப் பார்த்தாள். சற்று சிவப்பு நிறம் தெரிந்த அந்த கண்களில் ஏதோ பெரிய ரகசியத்தின் நிழல் மறைந்து கிடக்கிறதோ? ஒரு தராசின் இரண்டு தட்டுகள்? தெரியாமல் அவற்றில் ஒன்றில் நான் ஏறி அமர்ந்திருக்கிறேனோ? இன்னொரு தட்டில் எதை வைத்தால் ஊசி நேராக இருக்கும்? - அவள் அதற்காகத்தான் அதைப் பார்த்தாள்.

“எனக்கு என்ன சொல்றதுன்னு தெரியல” - அவள் சொல்லி ஒதுங்கிக் கொண்டாள்.

“அதுதான் இங்கே இருக்கிற குழப்பமே! எதிர்காலத்தைப் பற்றிய உன்னுடைய முடிவைத் தெரிந்து கொள்ள இனிமேல் நான் யாரிடம் போய் கேட்க வேண்டும்? யாரைப் பார்க்க வேண்டும்? பாழூர் வரை போகணும் என்றால், அதற்கும் நான் தயாராகவே இருக்கிறேன்.”

“எதற்கு?”

பணியாள் உணவைக் கொண்டு வந்தான். அவன் தட்டுகளை எடுத்து வைத்தபோது, தானே பரிமாறிக் கொள்வதாக உண்ணி அவனிடம் கை மூலம் சைகை காட்டிச் சொன்னான். பணியாள் போனபிறகு, மெதுவாக அவன் பரிமாற ஆரம்பித்தான்.