Lekha Books

அந்தக் குழுவில் இருந்த மனிதர்கள் மவுனம் இறுக்கத்தால் துடித்துக் கொண்டிருந்தது.

“மாதலா...'' கங்காணி மாதலாவின் அருகில் வந்தார். “மாதலா, நீ விரும்பினால், இன்றைய பிற்பகல் நீ வேலை செய்யவேண்டிய அவசியம் இல்லை. இங்கே... ஒரு இடத்தில் உட்கார்ந்து உன் மகளுடன் உரையாடிக் கொண்டிரு.''

மாதலா தன்னுடைய கவலை நிறைந்த கண்களை தரையை நோக்கித் திருப்பினான். கண்ணுக்குத் தெரியாத செடியின் அளவு என்னவென்று தெரியாமல், அவனுடைய விரல்கள் பலமாக மூடின. அங்கு நிலவிக் கொண்டிருந்த பேரனமதி கங்காணியை ஒரு பதட்ட நிலைக்குத் தள்ளிக் கொண்டிருந்தது. உண்மையை ஒப்புக் கொண்ட ஒரு அரைப் பார்வையுடன், அவர் திக்கித் தடுமாறிக்கொண்டே கூறினார்: “நாசமாப் போக! எனக்கு எப்படித் தெரியும்? அவர் குழுவில் இருந்த ஆட்களை நோக்கித் திரும்பி, அந்தக் கேள்வியை அவர்களிடம் கேட்டார்.

குழுவில் இருந்த மனிதர்கள் எதுவுமே பேசாமல், இருண்ட முகங்களுடன் கீழ்ப்படியாத மன நிலையுடன் நின்றிருந்தார்கள்.

“கேடுகெட்ட பிறவிகள்!'' கங்காணி முழுமையான கோபத்துடன் கர்ஜித்தார்.

“மாதலா... நான் உனக்கு கொஞ்சம் பணம் தருகிறேன். நீ உன் மகளுடன் பொருட்கள் விற்பனை செய்யப்படும் கடைக்குச் செல்.'' கங்காணி கூறினார். மாதலாவின் எந்தவித அசைவுமில்லாத உடலில் ஏதாவது உயிரோட்டம் உண்டாகிறதா என்பதை ஆர்வத்துடன் அவர் ஆராய்ந்தார்.

மாதலா மேலும் சற்று கீழே தன்னுடைய தலையைக் குனிந்து கொண்டிருந்தான்.

“மாதலா...'' திக்கித் தடுமாறியவாறு கங்காணி அழைத்தார். அவனைப் பார்த்துக்கொண்டே இருந்த அவர், தன்னுடைய கையை கீழே தொங்க விட்டார். “கேடுகெட்ட பிறவிகள்...'' அவர் அங்கேயிருந்த கட்டடத்தை நோக்கி நடந்து, மறைந்தார்.

‘க்ரால் குழு'வைச் சேர்ந்த அந்த இளைஞன் தன்னுடைய குரலை உயர்த்தினான். அவன் சொன்னான்: “மாதலா, உனக்கு முன்னால் வைத்து அந்த ஆண் உன் மகளிடம் எப்படி நடந்துகொண்டார் என்பதை நாம் எல்லாருமே பார்த்தோம்.''

அந்தக் முழு குழுவும் அந்த இளைஞன் கூறியதை அமைதியாக ஏற்றுக் கொண்டது.

மரியா தன் கைகளை தன்னுடைய முதுகுப் பகுதியில் வைத்துக்கொண்டு தேம்பித் தேம்பி அழுதாள்.

மாதலா தன் தலையை தன்னுடைய மார்பின் மீது வைத்துக்கொண்டான்.

கங்காணி அந்த கட்டடத்தின் மூலையில், தன் கையில் ஒரு ஒயின் புட்டடியை வைத்துக்கொண்டு நின்று கொண்டிருந்தார். “ஏய்... பையன்களா!'' அவருடைய குரல் கம்பீரமாக இருந்தது. அவர் குழுவைப் பார்த்து உரத்த குரலில் கத்தினார்: “நாம் வேலைகளில் இறங்குவோம். நேரமாகி விட்டது! இப்போதே ஒன்றரை மணி ஆகிவிட்டது! சுத்தம் செய்யும் குழு மாலைய்ஸே! எலியாஸ்! ஆல்பெர்ட்டோ!... சுத்தம் செய்யும் குழுவை சேர்ந்த பையன்களே! சுத்தப்படுத்துங்கள். ஏய்... ஆற்றின் ஒரத்தில் இருக்கும் புதர்களைச் சுத்தம் பண்ணுங்கள்! தோட்ட வேலை செய்யும் குழு! புறப்படுங்கள். தோட்ட வேலை செய்யும் குழு முட்டைக் கோஸ்களில் இருக்கும் புழுக்களை நீக்குகங்ள! க்ராஸ்... க்ராஸ் குழு! கால்நடைகளை நீர் பருக அழைத்துக் கொண்டு செல்லுங்கள்! ஹோயிங் குழு! என்னைப் பின்பற்றி வாருங்கள்! வாருங்கள் ஹோயிங்குழு! வயலுக்குள் இறங்குங்கள்.

குழுக்களைச் சேர்ந்த மனிதர்கள், இப்போதும் அதே இடத்தில் எந்தவித அசைவுமில்லாமல் நின்றுகொண்டிருந்தார்கள்.

தன் மனதில் கற்பனை செய்து கொண்டிருக்கும் செடியின் ஞாபகம் திடீரென்று மாதலாவின் விரல்களுக்கு வந்தது. அவை திறந்து, அந்தச் செடியை வருட ஆரம்பித்தன.

“சரி... பையன்களே! நான் கூறுவது உங்களின் காதுகளில் விழவில்லையா? மணி அடித்தாகிவிட்டது! "தினா' முடித்து விட்டது!''  கங்காணி அதிகமான எரிச்சலுடன் கத்தினார். அவர் தன் கைகளில் வத்திருந்த அந்த புட்டியையே பார்த்தார். “மாதலா...'' அவர் உரத்த குரலில் அழைத்தார்.

மாதலா எழுந்தான்.

“நான் கூறுவது உனக்கு கேட்கவில்லையா? நீ போகலாம் என்று நான் ஏற்கெனவே கூறி விட்டேன்... போ... பன்றியே!''

மாதலா தனக்கு கொடுக்கப்பட்ட அந்த புட்டியை வாங்கிக் கொண்டான்.

“பன்றி! கேடு கெட்ட பயல்கள்! வேலைக்குப் போங்கள்... நீங்கள் கேடு கெட்ட பிறவிகள்!''

குழுக்களில் இருந்த எல்லாரும் மாதலாவையே பார்த்தார்கள். ‘க்ரால் குழு'வைச் சேர்ந்த அந்த இளைஞன் முன்னோக்கி ஒரு எட்டு எடுத்து வைத்தான். அவன் சொன்னான்: “மாதலா!''

வார்த்தைகளால் விவரிக்க முடியாத கொடூரமான ஒரு முக பாவனையுடன், மாதலா தன் கண்களால், தன்னைச் சுற்றி நின்று கொண்டிருந்த மனிதர்களின் ஆர்வம் நிறைந்த முகங்களைப் பார்த்தான்.

அந்த புட்டியின் வெளிப்பகுதியில் வியர்வை படிந்திருந்தது. அதற்குள் இருந்த ஒயின் அழுக்கடைந்த சிவப்பு நிறம் கலந்த மஞ்சள் நிறத்தில் இருந்தது. மாதலா ஒரே மடக்கில் அதைக் குடித்தான். அதன் பகுதியை தன்னுடைய தாடியை நனைக்குப்படி செய்தான். அது கீழே கழுத்தை நோக்கி ஓடிக் கொண்டிருந்தது. தொடர்ந்து அவன் காலியான புட்டியை கங்காணியிடம் கொடுத்தான்.

“நீங்கள்... கேடு கெட்ட பயல்களா! வேலைக்குப் போங்க... நான் கூறுகிறேன்!''

தூண்கள் அசைந்தன... சோர்வுடன் நடந்தன...

நிலவிக் கொண்டிருந்த அமைதி முழுமையான தோல்வியில் முடிந்தது.

ஒவ்வொரு விஷயத்தையும் மரியா மிகவும் கூர்ந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

கங்காணி காலியாக இருந்த புட்டியை அதன் கழுத்துப் பகுதியைப் பிடித்தவாறு ஆட்டிக் கொண்டிருந்தார்: “கேடு கெட்ட கருப்பினப் பயல்கள்!''

"க்ரால் குழு'வைச் சேர்ந்த அந்த இளைஞன் மாதலாவின் கால் பாதத்தில் காறித் துப்பினான்: “நாயே!''

அந்த அவமரியாதையை மாதலா பொருட்படுத்தவில்லை. அவன் தன் முதுகைத் திருப்பிக் கொண்டு, வயலுக்குச் செல்லும் பாதையில் நடந்தான். ந்குய்யானாவும் ஃபிலிமோனும் அவனைப் பின்பற்றி நடந்தார்கள்.

ட்ஜிமோ மற்ற தொழிலாளர்களின் பக்கம் திரும்பி, கூறினான்: “நாம் புறப்படுவோம்...''

“சீக்கிரம்... சீக்கிரம்...'' கங்காணி கர்ஜித்தார்: “சீக்கிரம்... பன்றிகளே!''

ட்ஜிமோவின் தலைமையில், அந்த குழுவைச் சேர்ந்த மனிதர்கள் வேலை செய்வதற்காக நடக்க ஆரம்பித்தார்கள்.

“வேகமாக செல்லுங்கள்.'' கங்காணி கட்டளையிட்டார்.

முதல் அடி அடித்தபோது புட்டி உடைந்தது. ஆனால், ‘க்ரால் குழு'வைச் சேர்ந்த அந்த இளைஞன் சிறிதுகூட அசையவில்லை. இரண்டாவது அடி அவனுடைய உச்சந்தலையை உடைத்தது. கங்காணியின் காலணிகள் வெறியுடன் அவனுடைய முகத்தை நசுக்கின: “தேவடியாள் பையா!''

மாதலா முன்னோக்கி வளைந்து, செடியின் தண்டுப் பகுதியை தன் மணிக்கட்டில் சுற்றினான். அதை உறுதியாகப் பிடுங்க முடியுமா என்பதைப் பார்ப்பதற்காக அவன் மெதுவாக இழுத்துப் பார்த்தான்.