Lekha Books

“நீங்கள் ஏன் இதைச் செய்தீர்கள்?'' அவள் முனகினாள்.

“ம்...?''

“ஏன்?'' அவனைப் பிடித்து உலுக்கிக்கொண்டே மேலோட்டமாகக் கேட்டாள்.

"ம்...?'' கங்காணியின் கை மரியாவின் மார்பகங்களின்மீது அலட்சியமாகப் படர்ந்து கொண்டிருந்தது.

“ஏன்? இது உனக்குப் பிடிக்கவில்லையா?''

அந்த மனிதர் தாவி எழுந்தார். “ம்...? உனக்கு இது பிடிக்கவில்லையா?'' அவர் தன்னுடைய ஆடைகளை சரிப்படுத்திக் கொண்டே மரியாவின் பக்கம் திரும்பியவாறு கூறினார் : “ஏய்...? இது முடிந்துவிட்டது... எழுந்திரு!''

வயலின் தரைப் பகுதியின் அரைவெளிச்சத்தில் மரியாவின் கண்கள் பிரகாசித்துக் கொண்டிருந்தன. “இந்த மாதிரி... சரியாக இருக்காது... இரவு நேரமாக இருந்தால், ரொம்ப நல்லது...'' அவளுடைய குரலில் ஒருவித பயம் கலந்திருந்தது. “இப்போது மாதலா பார்த்து விட்டார்... மாதலா பார்த்து விட்டார்!'' அவள் முணுமுணுத்தாள்: “வரப்போகும் இரவு வேளையில்தான் நாம் இருவரும் சந்தித்துப் பேசப்போகிறோம் என்று தானே நீங்கள் கூறினீர்கள்!''

“சரி... வா... பெண்ணே நிகழ்ச்சி முடிந்துவிட்டது. நான் இப்போதுதான் உனக்கு தயிரைக் கொடுத்தேன்.''

தன்னுடைய முதுகு கிடக்கும் வயலின் கரடுமுரடான தரையை அவளால் உணர முடிந்தது.

பசுமையான கடலின் மேற்பகுதிக்கு வெளியே, தன்னுடைய உருவத்தை முதலில் காட்டியது கங்காணிதான். காற்றின் அலைகளுக்கு மத்தியில் தன்னுடைய கைகளை நுழைத்த அவர், பணி செய்து கொண்டிருக்கும் மனிதர்களை நோக்கி நடைபோட்டார்.

மரியா வயலின் மேற்பகுதிக்கு எழுந்தபோது, கடலின் பெருமூச்சு கலந்த அழுகை தொடர்ந்து அவளைச் சுற்றி ஒலித்துக்கொண்டே இருந்தது. தன்னுடைய ஆடைகளில் ஒட்டியிருந்த மண் துகள்களைத் தட்டிவிட்டு, அவள் பணி செய்யும் குழுவை நோக்கி நடந்தாள்.

பாதையில் நடந்து செல்லும்போது, அவ்வப்போது அவள் தன் கைகளை உயர்த்த வேண்டியதிருந்து. அதன்மூலம் கங்காணியைப் பின்பற்றி நடந்து சென்றதால் உண்டான அலைகளிலிருந்து தன்னை அவள் காப்பாற்றிக் கொள்ள வேண்டியதிருந்தது. "க்ரால் குழு'வைச் சேர்ந்த மனிதர்கள் மரியா கடந்து செல்வதற்காக சற்று விலகி, பாதையை விட்டார்கள். அந்த அமைதி அப்போதும் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது.

மரியா, கடலின் வாசனையை உணர்ந்தாள்.

மாதலாவின்மீது எரிச்சலடைந்திருந்த ‘க்ரால் குழு'வைச் சேர்ந்த இளைஞனின் நடவடிக்கைகள் முற்றிலுமாக மாற ஆரம்பித்தன. சிறிது நேரத்திற்கு முன்னால், கேலியும் கிண்டலும் செய்துகொண்டிருந்த அவன் இப்போது வெறுப்புக் கொள்ள ஆரம்பித்தான். நான்காவது முயற்சியில் அவன் சில வார்த்தைகளை வெளியே விட்டான். “மாதலா, சூரியன் மிகவும் வெப்பமாக இருக்கிறது... நீ வேலை செய்யும் இடத்தில்...''

அவன் கூறிய வார்த்தைகள் சரியானவைதானா என்பதைப் பற்றி தான் முடிவு எடுப்பதற்கு முன்னால் தான் ஏதாவது கூறவேண்டும் என்று மாதலா நினைத்தான். “ஆமாம், என் மகனே... வயலில் சூரியன் வெப்பமாகத்தான் இருக்கிறது.''

அங்கு நிலவிக் கொண்டிருந்த அமைதியை இல்லாமல் செய்வதற்கு அந்த வார்த்தைகள் போதுமானவையாக இல்லை. மரியா தன் கண்களை மேலே உயர்த்தவில்லை. குழுவைச் சேர்ந்த எல்லா மனிதர்களும் தூண்களைப்போல தரையையே பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருந்தார்கள்.

“மாதலா... '' அந்த இளைஞனின் குரல் மிகவும் சிரமத்துடன் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது. “மாதலா... நாங்கள் என்ன செய்ய வேண்டும் என்று சொல்... இப்போதே நாங்கள் அதை முடித்துக் காட்டுகிறோம். அவர்கள் எங்களைக் கொன்று விடலாம்... ஆனால், சாவதற்கு நாங்கள் பயப்படவில்லை...''

அதை ஒப்புக்கொள்வதைப் போன்ற முணுமுணுப்பு அங்கு குழுமியிருந்த மனிர்களிடமிருந்து எழுந்து மேலே வந்தது.

மாதலா தன் கண்களை உயர்த்தி, தன்னுடைய சக தொழிலாளிகளின் கோபத்தை மெதுவாக ஆராய்ந்து பார்த்தான்.

“மாதலா, உன் மகளிடம் அந்த மனிதர் எப்படி நடந்துகொண்டார் என்பதை நாங்கள் எல்லாருமே பார்த்தோம். சொல்லப்போனால் உன் கண்களுக்கு முன்னாலேயே! ஏதாவது பேசு... மாதலா!'' கெஞ்சுகிற நிலையில் இருந்த அந்த இளைஞனின் கண்கள் மாதலாவின் கண்களில் எதிர்ப்பை வெளிப்படுத்துகிற மாதிரியான ஒரு அறிகுறி தெரிகிறதா என்று தேடிக்கொண்டிருந்தன.

மாதலாவின் உள் மனம் மிகுந்த போராட்டத்தில் இருந்தது.

அங்கிருந்த பழைய கட்டடமொன்றின் மூலையில் கங்காணி நின்று கொண்டு, மரியாவைத் தேடிக்கொண்டிருந்தார். அவளைப் பார்த்ததும், அவர் ஒரு வெள்ளி நாணயத்தை அவளுடைய மடியில் தூக்கிப் போட்டார்.

“நான் உனக்குத் தரவேண்டியது...'' அவருடைய உதடுகளிலிருந்து ஒரு பற்ற வைத்த சிகரெட் தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. அந்த உதடுகள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தனக்குத்தானே திருப்திப்பட்டுக் கொள்ளும் புன்னகையாக மாறின.

தன்னுடைய ஆடைகளிலிருந்து தன் கைகளை எடுத்தாள். யாரோ இருமினார்கள். மரியா தன்னுடைய கையை நடுங்கிக்கொண்டே பின்னோக்கி இழுத்துக்கொண்டாள். அவள் தன் கைகளை மார்பின்மீது குறுக்காக வைத்தாள். தொடர்ந்து தன் கைகளைக் கொண்டு தன்னுடைய முதுகை அணைத்துக் கொண்டாள்.

“நல்லது, மரியா...'' கங்காணியின் கண்கள் ஆச்சரியத்தால் நிறைந்திருந்தன.

மரியா அந்த கட்டடத்திற்கு எதிராக தன்னுடைய சரீரத்தைக் காட்டியவாறு, தன் முகத்தை வேறுபக்கம் திருப்பிக்கொண்டாள்.

மாதலா தன்னுடைய கவலைகள் நிறைந்த கண்களால் அவளையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவள் தன் கண்களை மூடிக்கொண்டாள்.

“நீங்கள் ஏன் இதைச் செய்தீர்கள்?'' அவள் கவலையுடன் முணுமுணுத்தாள்.

கங்காணி தன் இடுப்பில் கைகளை வைத்தவாறு, சிறிய ஒரு சிரிப்பை வெளிப்படுத்தினாள்: உன் விஷயம் என்ன பெண்ணே? உனக்கு பணம் தேவையில்லையா? பணம் வாங்குவதற்கு பயப்படுகிறாயா?'' அவர் நிறுத்தினார். மரியாவின் பதிலுக்காக காத்திருந்தார். பிறகு, அவரே தொடர்ந்து கேட்டார். “நீ ஒரு தேவடியாள் என்பதை அந்தப் பையன்கள் கண்டுபிடித்து விடுவார்கள் என்று பயப்படுகிறாயா?''

மரியா தன்னைத்தானே மிகவும் இறுக்கமாகப் பிடித்துக்கொண்டு, தன் நகங்களை தன்னுடைய முதுகில் அழுத்திப் பதிய வைத்தவாறு, மெதுவான குரலில் வேதனையுடன் முணுமுணுத்தாள்: “மாதலா நம்மைப் பார்த்து விட்டார்... மாதலா பார்த்துவிட்டார்...''

“அதனால் உனக்கு என்ன?'' கங்காணி தன்னுடைய கைகளை நீட்டியவாறு, தன்னுடைய ஆச்சரியத்தை வெளிப்படுத்திக்கொண்டே, அவற்றைத் தன் மார்பின்மீது மடித்து வைத்தார்.

"மாதலா... அவர் என்னுடைய தந்தை...'' மரியா வார்த்தைகளை பயத்துடன் கூறினாள்.

அந்தக் குழுவில் இருந்த மனிதர்கள், தூண்களைப்போல இறுக்கமாக நின்றுகொண்டு, கங்காணியின் முகத்தையே கூர்ந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

அவர்கள் அமைதியாக இருந்துகொண்டே அவரை துண்டு துண்டாக நறுக்கிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

“என்ன!'' இறுதியாக கங்காணி வார்த்தையை உச்சரிக்க முயன்றார். ரத்தம் மிகவும் வேகமாக அவருடைய வெளிறிப்போன முகத்தை நோக்கிப் பாய்ந்தது. “நீ மாதலாவின் மகள் என்ற விஷயம் எனக்குத் தெரியாது''. அவர் மெதுவான குரலில் திக்கித் திணறி கூறினார். “உனக்கு ஒரு மகள் இருக்கிறாள் என்ற விஷயமே எனக்குத் தெரியாது. என்ன அழகு! நான் அவருடைய ஒரு நண்பன்...''