Lekha Books

மரியா மிகவும் வேகமாக பச்சை நிறக் கடல்போல வளர்ந்திருந்த தானியக் கதிர்களுக்கு மத்தியில் நடந்து கொண்டிருந்தாள். வயலின் எல்லைப் பகுதிகளில் வளர்ந்திருந்த, மென்மையான தானியக் கதிர்களின் வழியாக அவள் ஓசை உண்டாக்கிக் கொண்டு ஆரவாரத்துடன் போய்க் கொண்டிருந்தாள். அந்த வகையில், அந்த மனிதரின் பாதச் சுவடுகளில் தன்னுடைய பாதங்களை வைத்துச் செல்வதற்கு அவள் முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

பசுமையாகவும், அடர்த்தியாகவும் நன்கு வளர்ந்திருந்த தானியக் கதிர்கள் அவளுடைய முழங்கால் வரை வளர்ந்திருந்தன. எனினும், அவள் தொடர்ந்து நடந்து கொண்டிருந்தாள். எது எப்படியோ அவள் மிகவும் மெதுவாகத்தான் நடந்தாள். காற்றை எதிர்த்து நடக்க வேண்டியதிருந்ததால், அவளுடைய நடை மிகவும் உறுதியானதாக இருந்தது.

வயலுக்குள் அதிக தூரம் சென்றதும், இப்போது கங்காணி நின்று மரியாவை நோக்கித் திரும்பினார். அவளும் சில அடிகள் தூரத்திலேயே நின்றுவிட்டாள்.

“மாதலா, எந்தவித சிரமமும் இல்லாமல் நீ மனதில் சந்தோஷப்படும்படி உனக்காக நான் ஏதாவது செய்யவேண்டும் என்று நீ நினைக்கிறாயா?''

மரியா நிற்குமிடத்தை நோக்கி தன்னுடைய பாதச் சுவடுகளை வைப்பதற்கு முயற்சி செய்த பிறகு கங்காணி, சில அடிகள் எடுத்து வைத்தபிறகு தன்னுடைய மனதை மாற்றிக்கொண்டு அங்கேயே நின்றுவிட்டதை மாதலா பார்த்தான்.

ஒரு நதியைக் கடந்து செல்வதைப்போல அவன் நடந்தான்.

ட்ஜிமோவிடம் தான் ஏதாவது கூறவேண்டும் என்று மாதலா நினைத்தான். ஆனால், அந்தக் கேள்வியைத் தனக்குத்தானே கேட்டுக்கொள்ளும் அளவிற்குக்கூட அவனுக்கு ஞாபக சக்தி இல்லாமலிருந்தது. அதனால், என்ன கூறுவது என்றே தெரியாதவனாக அவன் இருந்தான்.

கங்காணி, மரியாவிடம் சைகை காட்டினார். ஆனால், அதைப் புரிந்து கொள்ளாத நிலையில் அவள் இருந்தாள். மாதலா தன் கையில் பிடித்திருந்த செடி, அவனுக்கு ஒத்துழைக்காமல் இருந்தது. அந்தக் காரணத்தால், மாதலாவின் மணிக்கட்டு நடுங்கியது.

கங்காணி வயலுக்குள் மூழ்கி விட்டார். சில விநாடிகளுக்குப் பிறகு, மரியா தன்னுடைய கைகளை ஆட்டினாள். மிகவும் பலவீனமாக இருந்த தானியச் செடிகளைப் பிடித்திருந்த அவள், கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மறைந்து போனாள். அவர்கள் ஒன்று சேர்ந்த இடத்தில், தானியக் கதிர்களின் இலைகள் சிறிது நேரம் ஆடிக்கொண்டிருந்தன. ஆனால், வெகு சீக்கிரமே அந்த அலைகள் அடங்கிவிட்டன.

ட்ஜிமோவின் குரல் அதிர்ச்சியை உண்டாக்கு வதைப்போல ஒலித்தது: “மாதலா...'' ஆனால், அந்த அதிர்ச்சி உடனடியாக நின்றுவிட்டது. ட்ஜிமோ கட்டளை இட்டான்: “மாதலா, நீ அங்கே பார்க்காதே.''

மாதலாவின் மனதிற்குள் ஏதோ நொறுங்கியதைப் போல இருந்தது. ஆனால், அது அவனுடைய உடல்நலம் பாதிக்கப்பட்டதால் உண்டானது அல்ல.

தூரத்திலிருந்த பசுமை அடர்ந்திருந்த வயலின் எல்லையில், மரியா கங்காணியை உடனடியாகப் பார்த்து விடவில்லை. அவள் மிகவும் வேகமாக நடந்தாள். தன்னுடைய கால்களை மிகவும் சுதந்திரமாக வைத்து அவள் நடைபோட்டாள். ஒரு கை அவளுடைய தோள்களை பலமாக சுற்றியது.

மிகவும் வெப்பமான, அமில வாசனை நிறைந்த மனிதனின் மூச்சு, அவளுடைய முகத்திற்கு அருகில் வந்துகொண்டிருந்தது.

ஒரு சிறிய போராட்டத்திற்குப் பிறகு, மரியாவின் ஆடைகள் தளர்ந்தன.  ஒரு குளிர்ச்சியான நீர் தனக்குள் பரவுவதைப்போல அவள் உணர்ந்தாள்.

அவள் நடுங்கி, சுருங்கிப் போனாள்.

தன்னுடைய நிர்வாணமான தொடைகளில், அந்த மனிதரின் வெப்பம் நிறைந்த, முரட்டுத்தனமான, வெடிப்புகள் கொண்ட கைகள் ஊர்வதை அவளால் உணரமுடிந்தது.

மாதலா சுற்றிலும் பார்த்தான்: யாரும் அவனை நேரடியாகப் பார்க்கவில்லை. ஆனால், அந்தக் குழுவில் இருந்த எல்லா மனிதர்களும் அவனைப் பார்க்கக்கூடிய வகையில் ஒரு நிழல் இருக்கும் இடத்தைத் தேர்ந்தெடுத்து அங்கு தாங்கள் இருப்பது மாதிரி பார்த்துக் கொண்டார்கள். சிறிது நேரத்திற்கு முன்னால், அவனுடன் உரையாடிக் கொண்டிருந்த "கரால் குழு'வைச் சேர்ந்த அந்த இளைஞன் மட்டும் இன்னும் அந்த திமிரான முகபாவனையுடனே இருந்தான்.

அந்த அமைதி தாங்கிக்கொள்ள முடியாத ஒன்றாக இருந்தது. "தோட்டக் குழு'வைச் சேர்ந்த சமையல்காரனான ஜோஸ் இடைவிடாமல் இருமிக் கொண்டிருந்தான். ஆனால், அதற்குப் பிறகும் அந்த அமைதி தொடர்ந்து கொண்டே இருந்தது.

வயலின் ஆழமான பசுமை நிறைந்த சாயங்கால வெயிலில், கங்காணியின் வெளிறிப்போன தோலுக்கு ஒரு பச்சை நிற மேற்பூச்சு கிடைத்து விட்டிருந்தது.

அவளுடைய மோகங்கள் அடங்கிய முரட்டுத் தனமான முகம், நிமிடத்திற்கு நிமிடம் மரியாவின் கண்களை நிறைத்துக் கொண்டிருந்தது.

அவளுடைய பயங்கரமான மூச்சுக் காற்று, பாதியாகத் திறந்திருந்த மரியாவின் உதடுகளுக்குள் ஊடுருவிச் சென்றது. அவள் இழுக்கப்பட்டு, போதையில் விழுந்தவளைப்போல, ஒரு சூறாவளிக்குள் சிக்கிக் கொண்டிருந்தாள். மரியா தன்னுடைய கண்களை வெறுப்பே இல்லாமல் மூடிக்கொண்டாள். வீசிக் கொண்டிருந்த காற்றை மனதிற்குள் திட்டினாள்.

மிதந்து வந்த காற்றிலிருந்து ஒரு இனம் புரியாத வெப்பம் கிளம்பி வந்து, வயலின் கீழ்ப் பகுதியில் வளர்ந்திருக்க செடிகளின்மீது மோதி, மரியாவின் வயிற்றுப் பகுதியை மெதுவாக வருடிக் கொண்டிருந்தது.

அந்த முரட்டுத்தனமான ஆளுமைச் சூழ்நிலையை ஒரு நீண்ட பெருமூச்சு தணித்தது.

தன் கையில் வைத்திருப்பதாக மனதில் கற்பனை செய்துகொண்டிருந்த முரட்டுத்தனமான செடியின் சிறிய இலைகளை, ஒவ்வொன்றாக மாதலா நசுக்கிக் கொண்டிருந்தான். தனக்குள் இருந்த உடல்நலக் குறைவு உடல் உறுப்புக்களை மிகவும் பலவீனமாக ஆக்கிவிட்டிருப்பதை நினைத்தபோது, அவனுக்கு அழவேண்டும்போல இருந்தது. வயலில் இருந்த செடிகளைப் பிடுங்கியபோது இருந்த அளவிற்கு இப்போது பூமியை இறுகப் பிடித்துக் கொண்டிருக்கும் ஒரு செடியைப் பிடுங்குவதற்கு உடலில் பலமில்லாதவனாக அவன் இருந்தான்.

“அழாதே, மாதலா...'' ட்ஜிமோ கூறினான்.

"ஹோயிங் குழு'வில் ந்குய்யானாவும் ஃபிலிமோனும்தான் முக்கியமானவர்கள். அதற்குப் பிறகு வருபவர்கள் ஜோஸும் மாலீஸ்ஸேயும். ஏனென்றால், அவர்கள் இப்போது ‘சுத்தம் செய்யும் குழு'வில் இருந்தாலும், பொதுவாக அவர்கள் மாதலாவின் குழுவைச் சேர்ந்தவர்கள் தான். ஒரே நொடியில் "ஹோயிங் குழு'வையும் மற்ற குழுவைச் சேர்ந்தவர்களும் மாதலாவைச் சுற்றி வந்து கூடிவிட்டார்கள்.

யாருமே மாதலாவை நேரடியாகப் பார்க்கவில்லை. யாரும் பேசவும் இல்லை. சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு, அங்கிருந்த அனைவரும் எழுந்து நின்றார்கள்.

தன் மனதில் கற்பனை செய்துகொண்டிருந்த செடியின்- இப்போது நிர்வாணமாக இருக்கும் கிளைகளை மாதலா வாஞ்சையுடன் தடவி விட ஆரம்பித்தான்.

“மரியா, நீ ஏன் இங்கே வந்தாய்?'' கங்காணியின் குரல் முரட்டுத்தனமாக ஒலித்தது. அந்த மனிதரின் கனத்தால் நசுக்கப்பட்ட, மரியாவின் மார்பிற்குள்ளிருந்து மெதுவாக வந்துகொண்டிருந்த மூச்சுக் காற்று, இடைவெளி விட்டுவிட்டு வந்தது. கங்காணியின் குரல், எங்கோயிருந்து கேட்கும் காற்றின் முணுமுணுப்பைப்போல மெதுவாக அவனிடம் போய்ச் சேர்ந்து கொண்டிருந்தது.