Lekha Books

மறுநாள் நகரத் தெருக்களில் தன் மாமாவை அழைத்துக் கொண்டு நடந்து திரியலாம். பிறகு அவன் அழைப்பதை நிறுத்தி விடுவான். ஏதாவதொரு கடைத் திண்ணையில் போய் அவன் சுருண்டு படுப்பான். அவன் தேவைப்படுகிற காலம் வருவது வரையில் அவன் அப்படியே இருக்கட்டும்! ஒரு பெரிய வீட்டிற்கு பின்னால் போய் கேசு நின்றான்.

கேசு ஒரு சுமையுடன் திரும்பி வந்தான். அவனுடைய மருமகன் அந்தப் பாயில்தான் படுத்திருந்தான். அவன் நிம்மதியாக உறங்கிக் கொண்டிருந்தான். அவன் ஒரு கெட்ட கனவைக் கூட காணவில்லை. சிறிது சரிந்து படுத்திருப்பதைப் போல் இருந்தது. மூடப்பட்டிருந்த வேட்டி சிறிது நகர்ந்திருந்தது. சாய்ந்து படுத்த போது தன் மாமாவை அவன் அழைத்திருக்க வேண்டும்.

பொழுது விடிந்தது. அந்தச் சுமையைச் சேர்க்க வேண்டிய இடத்தில் கொண்டு போய்ச் சேர்க்க நேரம் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. அதை அங்கேயே வைக்கலாம் என்று பார்த்தால்- ஒரு வகை பயம் கேசுவை ஆக்கிரமித்துக் கொண்டிருந்தது. இதற்கு முன்பும் அவன் திருடியிருக்கிறான். ஆனால், இன்று அவன் பதைபதைப்புடன் இருக்கிறான்; நடுங்குகிறான்.

அன்று இருந்ததைப்போல குழப்பமான ஒரு நாள் கேசுவிற்கு இருந்ததில்லை. ஒவ்வொரு நிமிடமும் அவன் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தான். அதைச் செய்திருக்க வேண்டியதே இல்லை என்றுதான் திரும்பத் திரும்ப அவன் எண்ணினான். செய்துவிட்டான். இனி என்ன செய்வது?

தன்னைக் கண்டுபிடிப்பதற்கான ஆதாரங்கள் அங்கு இருக்கின்றன என்பதாக கேசு நினைத்தான். அங்கு அறிவுப்பூர்வமாக அந்தக் காரியத்தைச் செய்யவில்லை. அவனுடைய கால்கள் எப்படியெல்லாம் நடுங்கின! தட்டியும் முட்டியும் அவன் என்ன சத்தத்தையெல்லாம் உண்டாக்கினான்! ஒருவேளை, போலீஸ்காரர்கள் அவனுடைய காலடிச் சுவடுகளைப் பார்த்து வந்தாலும் வரலாம்.

குழந்தையைப் பற்றிய கவலை வேறு எப்போதும் இந்த அளவிற்கு பலமாக அவனுடைய மனதை ஆக்கிரமித்ததில்லை. அவனைப் பிடித்துக் கொண்டு போய்விட்டால்- அது நடக்கத்தான் போகிறது- அந்தக் குழந்தை என்ன செய்யும்? 'என்னை என்ன செய்யப் போறீங்க?’ என்று அவனுடைய பார்வை கேட்பதைப் போல இருந்தது. அவன் பதில் சொல்லியே ஆக வேண்டும். பரிகாரம் தேடியே ஆக வேண்டும்.

அவனை யாரிடம் ஒப்படைப்பது? ஒரு உயிரைக் கூட கேசுவால் நினைக்க முடியவில்லை. அவன் தேவைப்படும் காலம்- அது எப்போது வரும்? அந்தப் புளிய மரத்தடியில் அவனுக்கு ஒரு வளர்ப்புத்தாய் கிடைத்தாள். அவள் இப்போது உயிருடன் இருப்பாளா?

தான் எதற்காக அந்தக் குழந்தையை எடுத்துக் கொண்டு வந்து வளர்த்தோம் என்று அவன் சிந்தித்தான். எவ்வளவு பெரிய சுமையை அவன் தலையில் ஏற்றி வைத்திருக்கிறான்! தன்னுடைய கால்களும் கைகளும் கட்டப்பட்டிருக்கின்றன என்று அவன் நினைத்தான்.

குழந்தை அவனுடைய மடியுடன் ஒட்டிக் கிடந்தது. அழகாக சிரித்தது. அடடா! அப்படி ஒரு சிரிப்பு அந்த உதடுகளில் மலராமல் இருந்திருந்தால்...! அதைப் பார்க்காமல் இருந்திருந்தால்... அது இப்படி எந்தச்ச மயத்திலும் சிரித்திருக்கவே செய்யாது. தன்னைப் பிடித்துக் கொண்டு போனால், அந்தச் சிரிப்பு நிரந்தரமாக அந்த இளம் உதடுகளிலிருந்து காணாமல் போய்விடும்.

அந்தச் சிரிப்பு எந்தச் சமயத்திலும் மறையாமல் இருந்தால் எப்படி இருக்கும்? சிரிப்பு காணாமல் போய் வெளிறிப் போன முகம் எப்படி இருக்கும்? கேசுவால் அதை நினைக்க முடியவில்லை.

அவன் குழந்தையின் முகத்தைத் தன் முகத்துடன் சேர்த்து வைத்துக் கொண்டு, அவனுடைய காதுக்குள் மெதுவான குரலில் சொன்னான்:

"மாமா போயிட்டா, மருமகனே, நீ என்ன செய்வே?"

குழந்தை கொஞ்சியது.

"மாமா, உங்களை நான் விடமாட்டேன். நான் பிடிச்சிக்குவேன்."

அவன் தன்னுடைய மாமாவின் கழுத்தை இறுகப் பிடித்துக் கொண்டான்.

ஒரு ஆழமான அணைப்பில் சிக்கிக் கொண்ட சில நிமிடங்கள் கடந்தன. ஒரு உறுதிமொழி கேசுவின் நாக்கு நுனி வரை வந்தது. ஆனால், அது வெளியே வரவில்லை. என்ன காரணமோ?

குழந்தை கேட்டது:

"மாமா, நீங்க போயிடுவீங்களா மாமா?"

அந்தக் கேள்வி அர்த்தம் நிறைந்ததாக இருந்தது. தெரிந்து கொள்வதற்காகக் கேட்கப்பட்ட கேள்வி அது. அவன் தன் மாமாவின் முகத்தையே பார்த்துக் கொண்டு மீண்டும் கேட்டான்:

"போயிடுவீங்களா மாமா?"

ஒரு வேளை தன் மாமாவைப் பிடித்து நிறுத்தக் கூடிய அளவிற்கு பலம் தன்னுடைய பிஞ்சுக் கைகளால் ஆன பிடிக்கு இல்லை என்று அவனுக்குத் தோன்றியிருக்கலாம். அவனுடைய சிறிய முகம் வாடுகிறது! அவன் இனியும் கேட்பான். அந்தக் கேள்விக்கு ஒரு சிறப்பு கூட இருக்கும். "என்னைத் தனியாக விட்டுட்டு..." என்று கூட அவன் சேர்த்துக் கொள்ளலாம். அப்படிப்பட்ட ஒரு கேள்வியைத் தாங்கும் சக்தி கேசுவிற்கு இல்லை.

மன அமைதியை இழந்த கேசு சொன்னான்:

"இல்ல... என் மருமகனை விட்டுட்டு மாமா போக மாட்டேன்."

அந்த வாக்குறுதி அடுத்தநிமிடம் அவனைப் பார்த்துக் கிண்டல் பண்ணுவதைப் போல இருந்தது. போக மாட்டானா? அதைத் தீர்மானிப்பது அவனா? சமையலறையில் அந்த மூட்டை இருக்கிறது. இதே வாக்குறுதியை முந்தைய நாள் கூறியிருந்தால் ஒருவேளை, அது சரியாகக் கூட இருந்திருக்கலாம். அவன் எதற்காகத் திருடச் சென்றான்? இனியும் அந்த வாக்குறுதிக்கு என்ன அர்த்தம் இருக்கிறது?

அந்தத் திருட்டுக்கு சங்கத் தலைமை ஒப்புதல் அளிக்கவில்லை. அவன் அதைச் செய்திருக்கக்கூடாது என்றார்கள். அந்தப் போராட்டத்தை நடத்தும் அரசியல் கட்சி அப்படிப்பட்ட ஒரு திட்டத்திற்கு அனுமதி வழங்கியிருக்கவில்லை. இந்தச் சூழ்நிலையில் அந்தச் செயல் போராட்டத்தைக் கெடுத்துவிடும். கேசுவின் நேர்மையைக் கேள்வி கேட்கவில்லையென்றாலும், அந்தச் செயல் வர்க்க உணர்வின் அடிப்படையில் செய்யப்பட்டது அல்ல என்று அவர்கள் சொன்னார்கள்.

அது சிறிதும் எதிர்பாராத ஒரு மிகப் பெரிய அடியாக கேசுவிற்கு இருந்தது. ஒரு பெரிய தவறைச் செய்து விட்டோம் என்ற சுமையையும் சுமக்க வேண்டிய நிலைமை கேசுவிற்கு உண்டானது.

மனமும் உடலும் தளர்ந்து போய் கேசு வீட்டிற்கு வந்தான். குழந்தை அந்தப் பழைய கேள்வியை அவனிடம் கேட்டான்:

"மாமா, போயிடுவீங்களா மாமா?"

அவனை விட்டுவிட்டு எங்கே மாமா போய்விடப் போகிறானோ என்ற எண்ணம் எப்படியோ அந்தப் பிஞ்சு மனதில் உண்டாகிவிட்டது. உறுதியான குரலில் கேசு சொன்னான்:

"இல்ல மருமகனே... இல்ல..."

அதற்குப் பிறகும் அந்தக் குழந்தைக்கு நம்பிக்கை வரவில்லை.

அந்த இரவிலும் அவன் மிகவும் கஷ்டமான ஒரு வேலையைச் செய்ய வேண்டியதிருந்தது. திருடிக்கொண்டு வந்த பணத்தைத் திரும்பவும் கொண்டுபோய் வைப்பது... அதை அவன் செய்தான்.