Lekha Books

பேக்கை தரையில் வைத்துவிட்டு அவர் அவளை முறைத்துப் பார்த்தார்.

‘‘இங்கே பார். இருபத்துநாலு மணி நேரத்திற்குள் உன்னை நான் இங்கேயிருந்து வெளியே வீசி எறியிறேன்’’ - அவர் உரத்த குரலில் கத்தினார்.

‘‘அந்த அளவுக்குச் சிரமப்பட வேண்டாம். நாளை காலையில் நான் அறையைக் காலி பண்ணிடுவேன். வாடகை பாக்கி எவ்வளவுன்னு கணக்கு பார்த்து சொன்னா போதும்...’’

வந்ததைப் போலவே அவர் கீழே இறங்கிச் சென்றார். ரேகா மீண்டும் பொருட்களை பேக் பண்ண ஆரம்பித்தாள்.

இரவில் சாப்பிடுவதற்கு அவள் கீழே செல்லவில்லை. வழக்கமான நேரம் கடந்தபிறகும் அவள் செல்லாமல் இருக்கவே, சரோஜம் ஏறி மேலே வந்தாள்.

‘‘என்ன? இன்னைக்கு உண்ணாவிரதமா?’’ -  அவள் கேட்டாள்.

‘‘பசியில்லாததால் வரல...’’ -  அவள் சொன்னாள்.

‘‘ரேகா, நீ இரவுநேரம் சாப்பிடாமல் இருந்தால் எனக்கு மனசு கஷ்டமாக இருக்கும். எது எப்படியோ நாளை நீ கிளம்புறேல்ல? வா... குடிச்சு குடிச்சு மாதவன் அண்ணன் தூங்கிட்டாரு.’’

சரோஜம் மீண்டும் வற்புறுத்தவே, அவள் சென்று சாப்பிட்டாள். படுப்பதற்கு முன்னால் சரோஜம் அவளுடைய அறைக்கு வந்தாள்.

‘‘காலையில் ஒருவேளை பேசுவதற்கான சந்தர்ப்பம் இல்லாமல் போயிடலாம் ரேகா. மாதவன் அண்ணனுக்காக நான் மன்னிப்பு கேட்டுக்குறேன்.’’ - சரோஜம் சொன்னாள்.

‘‘அதற்கான அவசியமே இல்ல ஆன்ட்டி. மாதவன் அண்ணன் சொன்னது உண்மைதானே? மாதவன் அண்ணனின் தங்கைக்குத் திருமணம் செய்து வைத்து அனுப்பி வைக்க நான் யார்? அதற்கு முன் கை எடுக்க எனக்கு என்ன உரிமை இருக்கு? ஆன்ட்டி. உங்களுக்கு இல்லாத ஆர்வம் எனக்கு எதற்கு? -  அவள் கேட்டாள்.

‘‘ரேகா, எனக்கு விருப்பமில்லைன்னா இப்பவும் நீ நினைக்கிறே?’’

‘‘விருப்பம் மட்டும் இருந்தால் போதாது... தைரியமும் இருக்கணும். ஆன்ட்டி, உங்களுக்கு இல்லாமல் போனது அதுதான். அண்ணனின் நிழலைவிட்டு விலகிய வாழ்க்கை வாழ உங்களால் முடியாது. அடிமைத்தனத்தில்தான் உங்களுக்குச் சந்தோஷம்.’’

‘‘ரேகா...’’ -  அவள் கூப்பாடு போடுவதைப்போல் இருந்தது.

தான் சொன்னது சற்று அதிகமாகிவிட்டது என்று அவளுக்குத் தோன்றியது. பிரியும்போது எதற்குப் பழி கூறலும் குற்றம் சுமத்தலும்?

‘‘மனதில் அடக்கி வைக்க முடியாமல் சொல்லிவிட்டேன். ஆன்ட்டி... என்னை மன்னிச்சிடுங்க.’’

‘‘ரேகா, நீ என்னைப் பற்றி சொன்னதெல்லாம் உண்மைதான். என்னைக் காப்பாற்றி அழைச்சிட்டுப் போக இனியொரு ராஜகுமாரன் வரமாட்டான்னு எனக்கு நல்லாவே தெரியும்’’ -  சரோஜம் சொன்னாள்.

புடவைத் தலைப்பால் தன் கண்களைத் துடைத்த சரோஜம் கீழே இறங்கிச் சென்றாள்.

ரேகா கடிகாரத்தைப் பார்த்தாள். மணி பத்து ஆகியிருந்தது. அவளுடைய தந்தை தூங்குவதற்கான நேரம் ஆகவில்லை. அவள் தன் வீட்டு எண்ணை டயல் செய்தாள்.

சிவராமகிருஷ்ணன்தான் ரிஸீவரை எடுத்தார்.

‘‘ஹலோ... அப்பா, நான்தான்’’ - அவள் சொன்னாள்.

‘‘என்ன மகளே, இந்த நேரத்துல...?’’

‘‘அப்பா, உங்களை அதிர்ச்சியடையச் செய்றதுக்காக அழைச்சேன்...’’

‘‘ஒரு நிமிடம்... இதோ... நான் அதிர்ச்சியடையத் தயாராயிட்டேன். இனி சொல்லு...’’ - சிவராமகிருஷ்ணன் சொன்னார்.

‘‘கோர்ஸைப் போதும்னு நிறுத்திட்டு நாளைக்கு நான் வீட்டுக்கு வர்றேன்.’’

‘‘என்ன மகளே, இவ்வளவு சீக்கிரம்...?’’

‘‘எனக்கு வெறுத்துப் போச்சு. சரியான போர்... நினைச்ச மாதிரி பயனுள்ளதா கோர்ஸ் இல்ல...’’

‘‘நோ ப்ராப்ளம். நீ எந்த வண்டியில வர்ற?’’

‘‘ஐலண்ட் எக்ஸ்பிரஸ்ல...’’

‘‘சவுகரியம் இருந்தால் ஸ்டேஷனுக்கு நானே வர்றேன். இல்லாட்டி வண்டியை அனுப்புறேன்.’’

‘‘தேங்க்ஸ் அப்பா... குட்நைட்...’’

‘‘குட்நைட்...’’

அவளுக்கு நிம்மதியாக இருந்தது. கேள்வி கேட்டல் இல்லை. குற்றப்படுத்தல் இல்லை. இதைப்  போன்ற ஒரு தந்தை கிடைக்க அவள் கொடுத்து வைத்திருக்க வேண்டும்.

ரேகா சென்று கார்த்தியாயனி இல்லத்திற்கு நேராக இருந்த சாளரத்தைத் திறந்தாள். அங்கு எந்த அறையிலும் வெளிச்சம் இல்லை. மரண வீட்டைப்போல அமைதியாக இருந்தது. பேச்சிலர்கள் சீக்கிரமே தூங்கிவிட்டனர்.

அவளும் தூங்குவதற்காகப் படுத்தாள். ஆனால், அவ்வளவு சீக்கிரமாகத் தூக்கம் வரவில்லை.

காலையில் அவள் சாலையில் இறங்கிச் சென்று ஒரு ஆட்டோ ரிக்க்ஷாவை அழைத்தாள். மாதவன் அண்ணனைப் பார்ப்பதற்காகச் செல்லவில்லை. சரோஜத்திடம் விடைபெற்றுக்கொண்டு பெட்டியையும் பேக்கையும் ஆட்டோ ரிக்க்ஷாவில் வைத்து தம்பானூருக்குப் புறப்பட்டாள்.

இரண்டாவது ப்ளாட்ஃபாரத்தில் ட்ரெயின் நின்றுகொண்டிருந்தது. ஒரு பக்கவாட்டு இருக்கையைப் பார்த்து அதில் போய் உட்கார்ந்தாள். அப்போது ப்ளாட்ஃபாரத்தின் ஒரு எல்லையிலிருந்து அவளைத் தேடியவாறு அர்ஜுன் வந்து கொண்டிருப்பதை அவள் பார்த்தாள். சாளரத்தின் வழியாக வெளியே கையை நீட்டி அசைத்து அவள் அவனை அழைத்தாள்.

‘‘கிளம்புறதுக்கு முன்னாடி என்னை ஏன் நீங்க அழைக்கல?’’- அர்ஜுன் கேட்டான்.

‘‘யாரையும் தொந்தரவு செய்ய வேண்டாம்னு நினைச்சேன்’’ - அவள் சொன்னாள்.

‘‘நீங்க போறேன்னு தெரிஞ்சதும் அண்ணனுக்கு பெரிய மன வருத்தமாயிடுச்சு. இந்த அளவுக்கு விஷயம் போகும்னு அண்ணன் கொஞ்சமும் நினைக்கல.’’

‘‘யாருமே நினைக்கலையே!’’

‘‘அண்ணன் உங்ககூட ஃபோன்ல பேசுவார். இன்னைக்கோ நாளைக்கோ...’’

வண்டி புறப்படுவதற்கான அறிவிப்பு ஒலிபெருக்கியில் ஒலித்தது.

‘‘ஏதாவது விசேஷங்கள் இருக்குறப்போ. நீங்க ஃபோன் பண்ணுவீங்களா?’’ - அர்ஜுன் கேட்டான்.

‘‘பண்றேன்.’’

‘‘உங்களைப் போன்ற ஒரு ஃப்ரெண்ட் இதுவரை எனக்குக் கிடைச்சது இல்ல...’’

‘‘ஜாக்கி, எனக்கு நீங்களும் ஒரு நல்ல ஃப்ரெண்டா இருந்தீங்க. நமக்கிடையே நல்ல ஒரு ஃப்ரெண்ட்ஷிப் இருந்தது. ஆனால், இது இப்படி முடிவுக்கு வந்ததைப் பற்றி எனக்கு மனசுல வருத்தம்தான்...’’ அவள் சொன்னாள்.

‘‘சம்டைம்ஸ்... வீ வில் மீட் அகெய்ன்’’ பச்சை விளக்கு எரிந்தது. வண்டியின் விஸில் முழங்கியது. சக்கரங்கள் மெதுவாக நகர ஆரம்பித்தன. அர்ஜுன் கையை உயர்த்தி விரல்களை ஆட்டினான்.

‘‘பை...’’ - கையை உயர்த்தி அவளும் சொன்னாள்.

கசப்பான ஒரு நினைவுடன் அவள் நகரத்திடம் விடைபெற்றாள். திருச்சூரை அடைந்தபோது சிவராமகிருஷ்ணன் காருடன் அவளை எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தார். சூட்கேஸையும் பேக்கையும் அவர் எடுத்தார்.

‘‘அம்மா எங்கே?’’- ரேகா கேட்டாள்.

‘‘கல்லூரிக்குப் போயிருக்கா. அரைமணி நேரத்துல வர்றதா சொல்லிவிட்டு வங்கியில இருந்து நான் வந்தேன். பயணம் எப்படி இருந்தது?’’

‘‘ஃபைன்...’’

லக்கேஜைப் பின் இருக்கையில் வைத்துவிட்டு அவர்கள் முன்னால் ஏறினார்கள்.

‘‘உண்மையைச் சொல்லு. நீ திடீர்னு எல்லாத்தையும் முடிவுக்கு கொண்டு வந்துட்டுத் திரும்பி வர்றதுக்கு என்ன காரணம்?’’ - வண்டியை ஓட்டிக்கொண்டே சிவராமகிருஷ்ணன் கேட்டார்.

நடந்த சம்பவங்கள் அனைத்தையும் அவள் சுருக்கமாகச் சொன்னாள்.

‘‘கடைசியில் நீ தோத்துட்டே... அப்படித்தானே மகளே?’’