Lekha Books

‘‘ரேகாவிடம் நான் ஏற்கெனவே சொன்னேன் -  எந்தக் காரியத்தையும் செய்ய வேண்டாம்னு’’ - நடுங்குகிற குரலில் சரோஜம் சொன்னாள்.

‘‘அந்தப் பொறம்போக்குப் பயலை நீ கல்யாணம் பண்ணணுமா?’’

‘‘வேண்டாம்...’’

‘‘ம்... போ... இனிமேல் இப்படியொரு சம்பவம் நடக்கக்கூடாது.’’

சரோஜம் ரேகாவைச் சிறிதுகூட பார்க்காமல் உள்ளே போனாள்.

பிறகு மாதவன் அண்ணன் ரேகாவிற்கு நேராகத் திரும்பினார்.

‘‘போதும்.. நீ இங்கே தங்கினது. இன்னைக்கே நீ இங்கேயிருந்து கிளம்பணும்...’’ - அவர் சொன்னார்.

ரேகா எதுவும் பேசவில்லை. உடனடியாக வேறொரு தங்குமிடத்தைக் கண்டுபிடிப்பது என்பது மிகவும் சிரமமான ஒரு விஷயம். கம்ப்யூட்டர் கோர்ஸ் முடிவடைய இனியும் ஒருமாதம் இருக்கிறது. அதற்கு முன்பே பெட்டி, படுக்கைகளுடன் வீட்டிற்குத் திரும்பிச் சென்றால்...

கோர்ஸை முழுமையாக முடித்து தேர்வு முடியாமல் வீட்டிற்குச் சென்றால் தந்தையிடமும் தாயிடமும் என்ன கூறுவது?

‘‘நான் திரும்பி வர்றப்போ நீ இங்கே இருக்கக்கூடாது புரியுதா?’’

அவளுக்கு இறுதி எச்சரிக்கையைக் கூறிவிட்டு அவர் கோபத்துடன் வெளியேறினார்.

ரேகா, சரோஜத்தின் அருகில் சென்றாள். சுவர்மீது சாய்ந்து நின்றுகொண்டு அவள் கண்ணீர் விட்டுக் கொண்டிருந்தாள்.

‘‘ஆன்ட்டி...’’ -  அவள் அழைத்தாள். முகத்தை உயர்த்தி சரோஜம் அவளைப் பார்த்தாள்.

‘‘என்மீது கோபம்னு தோணுது. அப்படித்தானே? என்னால...’’

‘‘எனக்கு யார்மீது கோபம் இல்ல. எல்லாம் என் விதி...’’ - அவள் சொன்னாள்.

‘‘அந்த விதியைக் கொஞ்சம் திருத்தி எழுத முடியுமான்னு நான் ஒரு முயற்சி பண்ணிப் பார்த்தேன். ஆனால், மாதவன் அண்ணன் இவ்வளவு சீக்கிரம் திரும்பி வருவார்ன்னு நான் சிறிதுகூட நினைக்கல. ஹரிதாஸ் சாரும் ஆன்ட்டியும் மனம் திறந்து பேசுவதற்கு ஒரு சந்தர்ப்பத்தை உண்டாக்குவதற்குத்தான் நான் அவர்களை அழைத்திருந்தேன்.’’

‘‘மாதவன் அண்ணன் அப்போ வராம இருந்திருந்தாலும் இந்த திருமணம் நடக்காது. மாதவன் அண்ணன் ஏதாவது குற்றம் கண்டுபிடிச்சு இதை நிறுத்திடுவார்.’’

‘‘நான் இன்னைக்கே இங்கேயிருந்து போகணும்னு மாதவன் அண்ணன் சொன்னாரே!’’

‘‘நானும் கேட்டேன். எல்லாம் உன்னோட வேலைதான். எனக்கு இதையெல்லாம் செய்வதற்கான தைரியம் இல்லைன்னு மாதவன் அண்ணனுக்கு நல்லா தெரியும். ரேகா, கோர்ஸை முழுமையா முடிக்காமல் நீ ஊருக்குத் திரும்பிப் போறதுன்றது உண்மையிலேயே வருத்தம் தரக்கூடிய ஒரு விஷயம்தான்’’ - சரோஜம் சொன்னாள்.

‘‘மணி மூணாயிடுச்சு. இப்போ புறப்பட்டால், திருச்சூருக்குப் போறப்போ இரவு ரொம்ப நேரம் ஆயிடும்.’’ - அவள் சொன்னாள்.

‘‘அப்போ... போறதுன்னு தீர்மானிச்சிட்டியா?’’

‘‘இனிமேல் நான் இங்கே இருக்குறது சரியா வராது. அப்படி இருந்தால் அது எனக்கும் மாதவன் அண்ணனுக்கும் உங்களுக்கும் பிரச்சினைகளைத் தரக்கூடிய ஒரு செயலா இருக்கும். ஏதாவது ஹாஸ்டல்ல இடம் கிடைக்குறதுன்றது மிகவும் கஷ்டமான ஒரு விஷயம். எனக்கு இங்கே தெரிஞ்சவங்க வேற யாருமில்ல...’’

இரண்டு பேரும் சற்று நேரம் அமைதியாக நின்றிருந்தார்கள்.

‘‘எது எப்படி இருந்தாலும் நான் நாளைக்குக் காலையில்தான் போவேன். இல்லாட்டி மாதவன் அண்ணன் வந்து என்னைப் பிடிச்சு வெளியே தள்ளட்டும்.’’- ரேகா சொன்னாள்.

அவள் படிகளில் ஏறி மாடிக்குச் சென்றாள். இனி இந்த வீட்டில் தங்கினால் சரியாக இருக்காது. சிறையில் இருப்பதைப்போல் இருக்கும் அது. சுதந்திரம் சிறிதும் இருக்காது எல்லா நேரங்களிலும் அவள் கவனிக்கப்பட்டுக் கொண்டிருப்பாள். தமாஷான விஷயங்கள் இருக்காது. சிரிப்புக்கு இடமே இருக்காது.

ஏர்பேக்கை எடுத்து அவள் தன்னுடைய ஆடைகளை அதில் வைக்க ஆரம்பித்தாள். நாளை வருவதாக வீட்டிற்கு ஃபோன் பண்ணிச் சொல்ல வேண்டும். ஆனால், என்ன காரணத்தைக் கூறுவாள்?

திடீரென்று அவளுடைய செல்ஃபோனில் மணி அடிக்க ஆரம்பித்தது. அவள் வேகமாகச் சென்று அதை எடுத்தாள். அர்ஜுன்தான் அழைத்தான்.

‘‘ஹலோ ஜாக்கி’’ - அவள் சொன்னாள்.

‘‘ரேகா, நீங்க செய்தது சரிதானா? இங்கே வந்தவுடன் ராகுலும் ஜெயந்தும், அனூப்பும் என்னை அடிச்சு உதைக்கல. அது ஒண்ணுதான் மிச்சம். உங்க வார்த்தைகளைக் கேட்டு அங்கே வந்ததுக்கு அவங்க என்னை என்னவெல்லாம் சொன்னாங்க தெரியுமா?’’

‘‘ஸாரி ஜாக்கி. இனி என் வார்த்தைகளைக் கேட்க வேண்டியது இருக்காது. நான் இங்கேயிருந்து கிளம்புறேன்.’’ - அவள் சொன்னாள்.

‘‘அப்படின்னா...’’

‘‘இன்னைக்கே அறையைக் காலி பண்ணணும்னு மாதவன் அண்ணன் கடுமையா சொல்லிட்டாரு. நாளை காலை ஏழரை மணிக்கு ஐலண்ட் எக்ஸ்பிரஸ்ஸில் நான் ஊருக்குப் போறேன்.’’

‘‘அப்படின்னா கோர்ஸ்...?’’

‘‘முழுமையடையாத சில படிப்புகள் யாருடைய வாழ்க்கையில் இல்லாமல் இருக்கு?’’

‘‘பரவாயில்ல... நீங்க கவலைப்பட வேண்டாம்.’’

‘‘அண்ணன் என்ன சொல்றாரு?’’

‘‘வந்தவுடன் அறைக்குள் நுழைஞ்சு கதவை அடைச்சார். அண்ணனுக்கு அது மிகவும் அதிர்ச்சி தந்த ஒரு சம்பவமாக ஆகிவிட்டது.’’

‘‘அண்ணன் என்னை மனசுக்குள்ளே திட்டியிருப்பாரு’’ -  அவள் சொன்னாள்.

‘‘அண்ணன் அப்படிப்பட்ட ஆள் இல்லை. உங்க கையில் நம்பர் இருக்குல்ல! நேரம் கிடைக்கிறப்போ அழைச்சு பேசணும்.’’

அன்று மாதவன் அண்ணன் பாப்பனம்கோட்டிற்குச் செல்லவேயில்லை. ஒருமணி நேரம் சென்றதும், அவர் திரும்பி வந்தார்.

சிறிது நேரம் சென்றதும் அவர் படிகளில் ஏறி மாடிக்கு வந்தார். அவர் மது அருந்தியிருந்தார். கண்கள் மிகவும் சிவந்து காணப்பட்டது.

அடைக்கப்பட்டிருந்த கதவை அவர் தொடர்ந்து தட்டினார். ரேகா எழுந்து சென்று கதவைத் திறந்தாள். ‘‘நீ இன்னமும் போகலையா?’’ - குரலை உயர்த்திக் கேட்டார்.

அவள் எதுவும் பேசவில்லை.

‘‘இந்த நிமிடமே இங்கேயிருந்து கிளம்பணும். இந்த நிமிடமே... இனியும் உன்னை இந்த வீட்டில் வச்சிருக்க முடியாது. நீ விஷம். என் தங்கையை நீ கெடுத்திடுவே. சீக்கிரம் கிளம்பு...’’

அவள் அறைக்குள் வந்து அவளுடையபேக்கை எடுத்தார்.

திடீரென்று ரேகாவிற்கு எப்படியோ கொஞ்சம் தைரியம் வந்தது.

‘‘பேக்கை அங்கே வைங்க’’ - அவள் சொன்னாள்.

அவளுடைய குரலில் அந்த அளவிற்கு கடுமை இருக்கும் என்று அவர் எதிர்பார்க்கவில்லை. அவர் அவளையே வெறித்துப் பார்த்தார்.

‘‘இது உங்களின் வீடாக இருக்கலாம். ஆனால், இந்த அறையை நீங்க எனக்கு வாடகைக்கு தந்திருக்கீங்க. என் அனுமதியில்லாமல் நீங்க இங்கு வர உரிமையே இல்லை. பேக்கை அங்கே வச்சிட்டு மரியாதையா இறங்கிப் போங்க’’ - அவள் சொன்னாள்.

‘‘நீ என்னை பயமுறுத்துறீயா?’’-  கிண்டலான குரலில் அவர் கேட்டார்.

‘‘பயமுறுத்தல ஒரு இளம்பெண் தனியாக இருக்குற அறைக்குள் ஒரு ஆண் பலவந்தமா நுழைஞ்சு வந்தால், அந்த மனிதர் போலீஸ்கிட்ட விளக்கம் சொல்ல வேண்டியதிருக்கும்’’ - செல்ஃபோனைக் கையில் எடுத்தவாறு அவள் சொன்னாள்.