Lekha Books

பாலின் அன்னை தன்னுடைய அறைக்குள் நுழைந்து மேலாடைகளைக் கழற்றி எறிந்தாள். தனக்காகக் காத்திருக்க வேண்டாம் என்று வேலைக் காரியிடம் பகலிலேயே அவள் கூறிவிட்டிருந்தாள். கீழே தன் கணவர் மதுபுட்டியைத் திறக்கும் சத்தத்தை அவள் கேட்டாள். சோடா ஊற்றும் சத்தமும்... அவள் மெதுவாக, மனக் குழப்பத்துடன், ஓசை எதுவும் உண்டாக்காமல் தன் மகனின் அறைக்கு முன்னால் சென்றாள். அங்கு ஒரு பலவீனமான குரல் கேட்கிறதோ? என்ன அது?

அதிர்ச்சியில் உறைந்து போய்விட்ட சதைகளுடன் அவள் வெளியே நின்றிருந்தாள். பெரிதாக இல்லையென்றாலும், பலமானது என்று தோன்றக் கூடிய ஒரு சத்தம் உள்ளேயிருந்து கேட்பதைப்போல அவளுக்குத் தோன்றியது. இதய ஓட்டமே நின்று விட்டதைப்போல அவனுக்கு இருந்தது. அந்த சத்தத்தில் தெளிவு இல்லாமலிருந்தது. ஆனால் பலமான அசைவின் ஓசையாக அது இருந்தது. அது என்ன? தெய்வமே, அது என்னவாக இருக்கும்? அவளுக்கு அது தெரிந்தே ஆக வேண்டும். இதே சத்தத்தை அவள் ஏற்கெனவே கேட்டு பழகியிருக்கிறாள். அவளுக்கு நன்கு தெரிந்த ஒன்றே அது. ஆனால், உறுதியாகக் கண்டுபிடித்துக் கூற முடியவில்லை. என்ன என்று கூற முடியவில்லை. பைத்தியம் பிடித்ததைப் போல, அந்தச் சத்தம் தொடர்ந்து கேட்டுக் கொண்டிருந்தது.

பதைபதைப்பு காரணமாக மரத்துப்போய் விட்டிருந்தாலும், அவள் மெதுவாக கதவின் பிடியைப் பிடித்தாள்.

அறை இருட்டாக இருந்தது. எனினும், சாளரத்திற்கு அருகில் ஏதோவொன்று முன்னோக்கியும் பின்னோக்கியும் அசைந்து கொண்டிருப்பதை அவள் பார்த்தாள். அவள் பயம் கலந்த சிந்தனைகளுடன் அந்தப் பக்கமாகப் பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருந்தாள்.

திடீரென்று அவள் வெளிச்சத்திற்காக அறையிலிருந்த ஸ்விட்சை அழுத்தினாள். அவளுடைய மகன் ஒரு பச்சை நிற ஆடையை அணிந்துகொண்டு, அந்த மரக்குதிரையின்மீது ஏறி அமர்ந்து, பைத்தியம் பிடித்தவனைப்போல குதித்து ஓடிக்கொண்டிருக்கும் காட்சியை அவள் பார்த்தாள். அவள் அதிர்ச்சியடைந்து கதவிற்கு அருகில் உறைந்துபோய் நின்றுவிட்டாள்.

“பால், நீ என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறாய்?”

“இது மலபார்...” அவன் உரத்த குரலில் கத்தினான். அந்தக் குரல் பலமானதாகவும் வினோதமானதாகவும் இருந்தது: “இது... மலபார்...”

அறிவற்ற, வினோதமான ஓரு பார்வை ஒரு நிமிடம் அவனிடமிருந்து வெளிப்பட்டது. அவன் குதித்துக் கொண்டிருப்பதை நிறுத்திவிட்டு, உடனடியாக சோர்ந்து போய் தரையில் சாய்ந்தான். வேதனையடைந்த தாய்மை அவனைத் தாங்குவதற்காக வேகமாக முன்னோக்கிப் பாய்ந்தது.

ஆனால், அவன் சுய உணர்வை இழந்துவிட்டிருந்தான். மூளைக் காய்ச்சலைப்போல ஏதோவொன்று அவனை பாதித்திருந்தது. அவனுடைய அன்னை சிலையைப்போல அவனுக்கு அருகில் அமர்ந்திருந்தாள்.

“பஸ்ஸே... பஸ்ஸே... இது மலபார்... எனக்குத் தெரியும்... மலபாரேதான்...”

அந்தச் சிறுவன் கோபத்துடன் சொன்னான். அவன் எழுந்து நிற்கவும், தனக்கு தூண்டுகோலாக இருந்த மரக்குதிரையை கட்டிப் பிடிக்கவும் முயற்சித்தான்.

"இவன் மலபார் என்று எதைக் கூறுகிறான்?” இதயம் உறைந்து போன நிலையில் இருந்த அவனுடைய தாய் தன்னைத்தானே கேட்டுக் கொண்டாள்.

“எனக்குத் தெரியவில்லை...”அவனுடைய தந்தை உணர்ச்சியே இல்லாமல் கூறினார்...

“இவன் மலபார் என்று எதைக் கூறுகிறான்?” அவனுடைய தாய் தன்னுடைய சகோதரர் ஆஸ்காரிடம் கேட்டாள்.

“அது பந்தயத்தில் பங்குபெறும் குதிரையின் பெயர்...” இதுதான் பதிலாக வந்தது.

சிறிதும் தாமதிக்காமல் பஸ்ஸேயுடன் கலந்தாலோசித்து, ஆஸ்கார் மலபாரின்மீது ஒரு ஆயிரத்தைப் பந்தயத் தொகையாகக் கட்டி வைத்தார்- நாற்பதுக்கு ஒன்று என்ற கணக்கில்.

உடல் நலம் பாதிக்கப்பட்ட மூன்றாவது நாள் பரவாயில்லாமல் இருந்தது. சிறிது முன்னேற்றம் உண்டாகும் என்ற எதிர்பார்ப்புடன் அவர்கள் உட்கார்ந்திருந்தார்கள். அந்த நீண்டு சுருண்டு காணப்பட்ட தலைமுடியைக் கொண்ட சிறுவன் தலையில் கை வைத்த கோலத்தில் அப்போதும் விழுந்து கிடந்தான். அவனுக்கு சுயஉணர்வு மீண்டும் வரவோ, தூக்கம் வந்து அணைக்கவோ இல்லை. அவனுடைய கண்கள் நீலநிறக் கற்களைப்போல இருந்தன. அவனுடைய அன்னை ஒரு சிலையைப்போல உறைந்துபோய் உட்கார்ந்திருந்தாள். தனக்கு இதயம் என்ற ஒன்று இல்லாமற் போய்விட்டதைப்போல அவள் உணர்ந்தாள். அது உருகி ஒன்றுமில்லாமல் போய்விட்டிருந்தது.

சாயங்காலம் ஆஸ்கார் வரவில்லை. ஆனால் பஸ்ஸே ஒரு செய்தியை அனுப்பியிருந்தான். தான் உடனடியாக அங்கு வந்து சேர்வதாக அவன் செய்தி அனுப்பியிருந்தான். பாலின் அன்னைக்கு கோபம் வந்தது. ஆனால், அவள் தன்னைக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டாள். பஸ்ஸே திருப்பி வந்தால், பாலின் உடல் நிலையில் சற்று முன்னேற்றம் உண்டாகும் என்று அவள் மனதில் நினைத்தாள். சிறிது நேரம் கழித்து பஸ்ஸே வந்து சேர்ந்தான். அந்த உயரம் குறைவான தோட்ட வேலை செய்யும் மனிதன் ஓசை எதுவும் உண்டாக்காமல், பெருவிரலை உயர்த்திக் காட்டியவாறு உள்ளே வந்தான். பாலின் படுக்கைக்கு அருகில் பிரகாசித்துக் கொண்டிருக்கும் கண்களுடன் அவன் நின்றான்.

“மாஸ்டர்... பால்...” அவன் அழைத்தான்: “பந்தயத்தில் மலபார்தான் வெற்றி பெற்றது. மிகச்சிறந்த வெற்றி! குழந்தை, உனக்கு கிடைத்திருப்பது எழுபதாயிரம் பவுண்ட்கள்! நீ கூறியதை நான் செய்தேன். மாஸ்டர் பால், மலபார் முதலில் வந்தது...”

“மலபார்! மலபார்! அம்மா... நான் மலபாரைப் பற்றிக் கூறினேனா?  மலபாரை எனக்குத் தெரியும். அப்படித்தானே? ஹோ! எனக்கு இந்த அளவிற்குக் கிடைத்திருக்கிறதா? கிடைக்கும் என்று எனக்குத் தெரியும். இல்லையா, அம்மா? நான் அதிர்ஷ்டசாலி... என் குதிரையை ஓட்டும்போதே, எனக்கு உறுதியாகத் தெரியும்- மலபார் வெற்றி பெறும் என்று! உனக்கு ஏதாவது கிடைத்ததா, பஸ்ஸே?”

“எனக்கு ஒரு ஆயிரம் கிடைத்தது, குழந்தை!”

“அம்மா, நான் உங்களிடம் இதைப் பற்றி எந்தச் சமயத்திலும் கூறியது இல்லையே! என்னுடைய குதிரையை ஓட்டிக்கொண்டு என்னால் அங்கு வரை போய்ச் சேர முடிந்தால், அதற்குப் பிறகு என்னால் உறுதியாகக் கூற முடியும்! நான் அதை கூறினேனா? நான் அதிர்ஷ்டசாலி!”

“இல்லை... நீ எதுவும் கூறவில்லை.” அவனுடைய தாய் பதில் சொன்னாள்.

அந்தச் சிறுவன் அன்று இரவு மரணமடைந்துவிட்டான்.

அவன் இறந்து கிடக்கும்போது, அவனுடைய அன்னை, தன்னுடைய சகோதரர் ஆஸ்காரின் வார்த்தைகளை இவ்வாறு கேட்டாள்: “என் தெய்வமே, அவன் போய்விட்டான்.. தன்னுடைய விளையாட்டு மரக்குதிரையுடன் சேர்ந்து... சொர்க்கத்தில் அவன் அதை ஆட்டிக் கொண்டிருப்பான்- புதிய வெற்றி பெறும் குதிரையைக் கண்டுபிடிப்பதற்கு...”