Lekha Books

“நாம் பஸ்ஸேயுடன் இதைப் பற்றி கலந்தாலோசிப்போம். இப்போது என்னிடம் ஆயிரத்தைந்நூறு இருக்க வேண்டும். இருபது சேமித்து வைத்தது.... பிறகு... இந்த இருபது...”

மாமா சிறிது நேரம் அவனையே பார்த்துக் கொண்டே, மனதிற்குள் சில விஷயங்களை நினைத்துக் கொண்டு நின்றிருந்தார்.

“சரி, மகனே... நீ பஸ்ஸேயையும் அந்த ஆயிரத்து ஐநூறையும் அந்த அளவிற்குச் சாதாரணமாக நினைக்கிறாயா?”

“இருக்கலாம்... ஆனால், நமக்கு இடையே அப்படி அல்ல. பெரியவரை மதிக்க வேண்டாமா?”

“சரி... அப்படியே இருக்கட்டும்... ஆனால், நான் பஸ்ஸேயுடன் பேச வேண்டும்.”

“நீங்கள் ஒரு பங்காளியாக ஆகவேண்டுமென்றால், சரி... அப்படி நடக்கலாம். ஆனால் மேலும் இன்னொரு ஆள் இதற்குள் வரக் கூடாது. நாம் மூன்று பேர் மட்டுமே. நானும் பஸ்ஸேயும் அதிர்ஷ்டசாலிகள். மாமா, நீங்களும் அதிர்ஷ்டசாலிதான். காரணம்- நீங்கள் பரிசாகத் தந்த பத்து ஷில்லிங்கில்தான் என்னுடைய ஆரம்பமே...”

ஒரு மதிய வேளைக்குப் பிறகு அவனுடைய மாமா பஸ்ஸேயையும் பாலையும் அழைத்துக் கொண்டு ரிச்மண்ட் பூந்தோட்டத்திற்கு வந்து உரையாடலை ஆரம்பித்தார். பஸ்ஸே சொன்னான்: “விஷயங்கள் இப்படித்தான் நடந்து கொண்டிருக்கின்றன சார்... பந்தயம் நடக்கும் இடத்தில் நடைபெறும் விஷயங்களைப் பற்றி பால் தம்பி என்னிடம் குத்திக் குத்தி கேட்டுத் தெரிந்து கொள்வான். நான் பந்தயம் வைக்கும்போது வெற்றி பெறுகிறேனோ, தோல்வியைத் தழுவிகிறேனா என்பதைத் தெரிந்துகொள்வதில் பால் மிகவும் ஆர்வம் காட்டினான். ஒரு வருடத்திற்கு முன்னால், பால் தந்த ஐந்து ஷில்லிங் பணத்தை வைத்து நான் பந்தயம் கட்டினேன். இழப்பு உண்டாகிவிட்டது. அதற்குப் பிறகுதான் நீங்கள் பரிசாகத் தந்த பத்து ஷில்லிங்கை பந்தயத்தில் வைத்தோம். அது நோக்கத்தை அடைந்தது. அதற்குப் பிறகு திரும்பிப் பார்க்க வேண்டிய சூழ்நிலை உண்டாகவே இல்லை என்பதுதான் உண்மை. இல்லையா பால் தம்பி?”

“நாம் தெளிவாக இருக்கிறபோது, எதற்கு பின்னால் திரும்பிப் பார்க்க வேண்டும்?” பால் சொன்னான். “அந்த அளவிற்கு உறுதி இல்லாமல் இருக்கும்போதுதான் நாம் தோல்வியைச் சந்திப்போம்.”

“அப்படி இருக்கும்போது, கவனமாக இருப்பதுதான் நல்லது.” பஸ்ஸே தன் கருத்தைச் சொன்னான்.

“அப்படியென்றால், உங்களுக்கு எப்போது தெளிவு உண்டாகிறது?”

“அது பால் தம்பியின் அருள்வாக்கைப்போல இருக்கும்.” அவன் ரகசிய செய்தியைக் கூறுவதைப்போல, மாமாவின் காதில் மிடுக்கான குரலில் சொன்னான்: “சொர்க்கத்திலிருந்து வந்துசேரும் தகவல் என்பதைப் போல தோன்றும்!”

“நீ டாஃபோடிலின்மீது பந்தயம் வைத்திருக்கிறாயா?”

“ம்... கொஞ்சம்...”

“என் மருமகன்?”

பஸ்ஸே, பாலைப் பார்த்துக் கொண்டே பதிலெதுவும் கூறாமல் அமைதியாக இருந்தான்.

“நான் ஆயிரத்து இருநூறு வைத்தேன். இல்லையா? நான் மாமாவிடம் சொன்னேன்- டாஃபோடிலின்மீது முந்நூறுதான் வைத்தேன் என்று...”

“ம்... சரிதான்...” தலையை ஆட்டிக் கொண்டே பஸ்ஸே சொன்னான்.

“சரி... நீ பணத்தை எங்கே பாதுகாத்து வைத்திருக்கிறாய்?”

“நான் அலமாரியில் பத்திரமாகப் பூட்டி வைத்தேன். பால் தம்பி வேண்டும் என்று கேட்கும்போது, நான் அதை வெளியே எடுத்துக் கொடுப்பேன்.”

“எவ்வளவு? பத்தாயிரம் பவுண்ட் வருமா?”

“அதைவிட அதிகமாக இருக்கிறது... இருபதாயிரம்... பிறகு... ஒரு நாற்பது தனியாக...”

“தெய்வமே! நம்பவே முடியவில்லை!” மாமா ஆச்சரியப்பட்டார்.

“மன்னிக்க வேண்டும். அப்படியென்றால், நீங்களும் பங்காளியாக ஆகலாமே? உங்களுடைய இடத்தில் நான் இருந்தால், உண்மையாகவே அப்படித்தான் செய்வேன்.” பஸ்ஸே சொன்னான்.

ஆஸ்கார் மாமா ஒரு நிமிடம் சிந்தனையில் மூழ்கினார்.

“நான் அந்தப் பணத்தைக் கொஞ்சம் பார்க்க வேண்டும்.” அவர் சொன்னார்.

அவர் திரும்பவும் வீட்டிற்கு வண்டியை ஓட்டிக்கொண்டு சென்றார். தோட்டக்காரன் தான் பத்திரப்படுத்தி வைத்திருந்த பணத்தை மாமாவிற்கு காட்டினான். மாமாவிற்கு திருப்தி உண்டானது.

“மாமா... எல்லாம் சரியாக இருக்கின்றனவா? நாம் ஒன்று சேர்ந்து நிற்போம். அப்படியென்றால் பலமும் பணமும் அதிகமாகும். அப்படித்தானே?” பால் கேட்டான்.

“ஆமாம்... ஆமாம்... மகனே.” பஸ்ஸே சொன்னான்.

“சரி... இனி நீ ஒரு விஷயத்தைக் கூற வேண்டும். அது எப்போது வேண்டும்?” மாமா கேட்டார்: “டாஃபோடிலை உன்னால் எப்படி உறுதியாக முடிவு செய்ய முடிகிறது?”

“அது எனக்குத் தெரியாது. ஆனால், எனக்கு உறுதியாகத் தெரியும்.... அவ்வளவுதான்...”

“அந்த தகவல் சொர்க்கத்திலிருந்து வரும்.” பஸ்ஸே மீண்டும் கூறினான்.

“நானும் அப்படிக் கூற வேண்டியதிருக்கும்.” மாமா சொன்னார்.

மாமாவும் பங்காளியாகச் சேர்ந்தார். லைவ்லிஸ்பார்க் என்ற குதிரையை இறுதியாக பால் கண்டுபிடித்தான். அந்தக் குதிரையை யாரும் அந்த அளவிற்கு பெரிதாக நினைக்கவே இல்லை. ஆனால், பால் அந்தக் குதிரைத்தான் வேண்டுமென்று பிடிவாதமான குரலில் சொன்னான். பால் ஆயிரம், பஸ்ஸே ஐந்நுறு, மாமா இருநூறு என்று அந்த குதிரையின்மீது பணத்தைக் கட்டினார்கள். பந்தயத்தில் அந்த குதிரைதான் வெற்றி பெற்றது. ஒரே போட்டியில் பாலின் தொகை பத்தாயிரமாக உயர்ந்தது.

“பார்த்தீர்களா? எனக்கு அந்த அளவிற்கு உறுதியாகத் தெரியும்.” பால் சொன்னான். அவனுடைய மாமாவிற்கும் எங்கும் தொடாமல் இரண்டாயிரம் கிடைத்தது.

“இன்னும் சில நாட்களுக்கு இப்படிப்பட்ட ஒரு உறுதியான முடிவை எடுப்பதற்கு என்னால் இயலும் என்று தோன்றவில்லை.”பால். சொன்னான்.

“சரி... ஆனால், இந்தப் பணத்தை வைத்து நீ என்ன செய்ய வேண்டும் என்று நினைக்கிறாய்?”

“உண்மையாகவே நான் இதை என் அன்னைக்காகத்தான் ஆரம்பித்தேன். என் தந்தை அதிர்ஷ்டமில்லாத மனிதராக இருந்ததால், தானும் அதிர்ஷ்டமில்லாதவள் என்று எல்லா நேரங்களிலும் என் தாய் கூறிக் கொண்டிருக்கிறாள். அந்த முணுமுணுப்பிற்கு முற்றுப்புள்ளி வைக்க வேண்டுமென்று நான் மனதிற்குள் உறுதி எடுத்தேன்.”

என் வீடு! அது பெரும்பாலும் முணுமுணுத்துக் கொண்டே இருக்கிறது!”

“அப்படி என்ன முணுமுணுப்பு? சரிதான்...”

“என்ன முணுமுணுப்பா? எனக்கே தெரியவில்லை மாமா. வீட்டில் எப்போதும் பணம் இல்லாத நிலை என்ற உண்மை உங்களுக்குத்தான் தெரியுமே, மாமா?”

“ஆமாம் மகனே... எனக்கு நன்றாகவே தெரியும்.”

“என் அன்னைக்கு எதிராக ஆட்கள் புகார்கள் அனுப்புவார்கள். அதுவும் உங்களுக்குத் தெரியும்.”

“ம்... அது எனக்குத் தெரியாது.” மாமா பதைபதைப்புடன் கூறினார்.

“மனிதர்கள் பின்னால் நின்றுகொண்டு நம்மைக் கிண்டல் பண்ணி சிரிப்பதைப்போல என் வீடு முணுமுணுத்துக் கொண்டிருக்கிறது. எந்த அளவிற்கு வேதனை அளிக்கும் விஷயம் தெரியுமா? எனக்கு அதிர்ஷ்டத்தைக் கொண்டு வர வேண்டுமென்று நான் மனதிற்குள் நினைத்தேன்.”

“நீ அந்த முணுமுணுப்பை ஒரு முடிவிற்குக் கொண்டு வர வேண்டும்.” மாமா சொன்னார்.