Lekha Books

'எலிஷா பரவாயில்லையே!'- எஃபிம் தன் மனதிற்குள் நினைத்தார்: 'எல்லாருக்கும் முன்னாடி எலிஷா நின்னுக்கிட்டு இருக்காரே! யாரோ வழியைக் காட்ட, அதற்கேற்ற மாதிரி நடந்து எனக்கு முன்னாடி நின்னுக்கிட்டு இருக்காரு எலிஷா. வெளியே போறப்போ நான் அவரை எப்படியும் பார்த்துப் பேசிடுவேன். இந்தத் தொப்பி போட்ட மனிதரை விட்டு விலகி எலிஷாகூட எப்படியாவது போய் சேர்ந்திடணும். எப்படி முன்னாடி போறதுன்ற விஷயத்தை அவர்கிட்ட இருந்துதான் நான் தெரிஞ்சுக்கணும்.'

எலிஷா வெளியே பார்த்தவண்ணம் இருந்தார். எலிஷா தன் பார்வையை விட்டு போய்விடக்கூடாது என்பதில் எஃபிம் மிகவும் கவனமாக இருந்தார். பிரார்த்தனைக் கூட்டம் முடிந்ததும், அங்கு கூடியிருந்த மக்கள் ஒருவரைஒருவர் நெருக்க ஆரம்பித்தார்கள். ஒருவரை ஒருவர் முன்னோக்கித் தள்ளி முன்னாலிருக்கும் மண்டபத்தை நோக்கி நகரப் பார்த்தார்கள். அந்தச் சூழ்நிலையில் எஃபிமும் இப்படியும் அப்படியுமாய் அலைக்கழிக்கப்பட்டார். தன் பர்ஸ் எங்கே காணாமல் போய்விடப் போகிறதோ என்ற பயத்தில் அவர் மீண்டும் சிக்கிக்கொண்டிருந்தார். அதைக் கையால் பிடித்தவாறு, கழுத்தை மேல்நோக்கி உயர்த்திக்கொண்டு அவர் கூட்டத்திற்குள் மெதுவாக நகர்ந்து வெளியே வர முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தார். கூட்டத்தைவிட்டு வெளியே வந்தவுடன், நீண்டநேரம் அவர் தேவலாயத்திற்கு உள்ளேயும், வெளியேயும் எலிஷாவைத் தேடி இங்குமங்குமாய் அலைந்தார். முன்னாலிருந்த மண்டபத்திற்கு அருகில் பலவகைப்பட்ட மக்களும் அமர்ந்து உணவருந்திக் கொண்டிருந்தார்கள். சிலர் ஒயின் பருகிக் கொண்டிருந்தார்கள். சிலர் படித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். சிலர் தூங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். ஆனால், எலிஷாவை மட்டும் எங்கும் காணவில்லை. அதனால் தன்னுடைய நண்பரைப் பார்க்க முடியாமலே தான் தங்கியிருந்த இடத்திற்குத் திரும்பினார் எஃபிம். அன்று மாலை தொப்பி அணிந்த அந்த மனிதர் திரும்பி வரவேயில்லை. எஃபிமிடம் கடன் வாங்கியிருந்த ஒரு ரூபிளைத் திருப்பித் தராமலே அவர் போய் விட்டார். எஃபிம் மட்டும் தனியாக இருந்தார்.

மறுநாள் எஃபிம் கடவுளின் சமாதி இருக்குமிடத்திற்கு மீண்டும் சென்றார். அவருடன் எஃபிம் கப்பலில் சந்தித்த டேம்ப* என்ற வயதான கிழவரும் சென்றார். எஃபிம் முன்னால் போக முயன்றார். அனால், அவரை கூட்டம் பின்னோக்கி இழுத்துக் கொண்டேயிருந்தது. அதனால் அவர் ஒரு தூணோரத்தில் நின்றவாறு பிரார்த்தனை செய்ய ஆரம்பித்தார்.அவர் தனக்கு முன்னால் பார்த்தார். எல்லாருக்கும் முன்னால் விளக்குகளுக்குக் கீழே கடவுளின் சமாதிக்கு வெகு அருகில் எலிஷா தேவாலயத்தில் இருக்கும் பாதிரியாரைப் போல தன் கைகளை விரித்தவாறு நின்றிருந்தார். அவரின் தலை ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்தது.

'சரி...' -எஃபிம் மனதிற்குள் நினைத்தார்: 'இந்த முறை நான் அவரைத் தவற விட்டுடக் கூடாது...'

அவர் எல்லாரையும் தள்ளிக்கொண்டு முன்னோக்கி நடந்தார். ஆனால், அவர் அங்கு சென்றபிறகு பார்த்தால், எலிஷாவை அங்கு காணோம்.

மூன்றாவது நாள் எஃபிம் கடவுளின் சமாதியைப் பார்த்தபோது, எல்லோருக்கும் முன்னால் எலிஷா நின்றிருந்தார். அவர் தன் கைகளை விரித்துக்கொண்டு, கண்களை மேல்நோக்கி உயர்த்திப் பார்த்தவாறு காணப்பட்டார். அவர் மேலே எதையோ பார்ப்பதைப் போல இருந்தது. அவருடைய வழுக்கைத் தலை பிரகாசமாகத் தெரிந்தது.

'சரி... இந்த முறை...' -எஃபிம் தன் மனதிற்குள் நினைத்தார்: 'அவர் எங்கிட்ட இருந்து தப்பமுடியாது. நான் போயி கதவு பக்கத்துல நின்னுக்கப் போறேன். அப்போ ஒருத்தரையொருத்தர் பார்க்காம எப்படித் தப்பிக்க முடியும்?'

எஃபிம் கூட்டத்தை விட்டு வெளியே சென்று கதவுக்கருகில் மதிய நேரம் ஆகும் வரை நின்று கொண்டேயிருந்தார். எல்லோரும் அவரைக் கடந்து போய்க் கொண்டிருந்தார்கள். எலிஷா மட்டும் அவர் முன் தோன்றவேயில்லை.

எஃபிம் ஜெருசலேமில் ஆறு வாரங்கள் தங்கியிருந்தார்.அவர் எல்லா இடங்களையும் போய்ப் பார்த்தார். பெத்லஹேம், பெத்தானி, ஜோர்டான் என்று பல இடங்களுக்கும் அவர் சென்றார். இறைவனின் சமாதி இருந்த இடத்தில் வைக்கப்பட்டிருந்த துணியொன்றை தான் இறந்தபிறகு போர்த்துவதற்காக அவர் பெற்றார். ஜோர்டான் நதியிலிருந்து ஒருபுட்டி நீரை எடுத்து வைத்துக் கொண்டார். புனித இடத்தில் எரிந்த மெழுகுவர்த்திகளில் சிலவற்றை பணம் கொடுத்து வாங்கினார். எட்டு இடங்களில் பிரார்த்தனை செய்யப்படவேண்டிய பெயர்களை அவர் எழுதினார். வீட்டிற்குச் செல்வதற்குத் தேவையான பணத்தை மட்டும் வைத்துக்கொண்டு தன்னிடமிருந்த மீதி எல்லா பணத்தையும் அவர் செலவு செய்தார். அவர் இப்போது தன் வீடு நோக்கிப் பயணத்தை ஆரம்பித்தார். ஜாஃபாவிற்கு நடந்தார். அங்கிருந்து கடலில் ஒடிஸாவிற்குப் பயணம் செய்தார். அங்கிருந்து கால்நடையாகத் தன் இல்லம் நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தார்.

11

எந்த வழியில் போகும்போது சென்றாரோ, அதே வழியில் திரும்பி நடந்து வந்தார் எஃபிம். தன்னுடைய வீட்டை நெருங்க நெருங்க அவரிடம் முன்பு குடிகொண்டிருந்த ஆர்வம் மீண்டும் தலையெடுக்க ஆரம்பித்தது. அதாவது- தான் வீட்டில் இல்லாத நேரத்தில் வீட்டிலுள்ள விஷயங்கள் எப்படி நடந்திருக்கும் என்பதைத் தெரிந்து கொள்வதில் அவர் மிகவும் ஆர்வமுள்ளவராக இருந்தார்.  'ஒரே வருடத்தில் ஏராளமான நீர் பெருக்கெடுத்து வந்தாலும் வரும்' என்று பொதுவாகக் கூறுவார்கள்.

ஒரு வீட்டை உருவாக்குவதற்கு ஒரு முழு வாழ்க்கையையும் அர்ப்பணிக்க வேண்டியிருக்கும். அதே நேரத்தில் அதை அழிப்பதற்கு அவ்வளவு நீண்ட நேரம் தேவையில்லை என்பதை எஃபிம் நினைத்துப் பார்த்தார்.தான் இல்லாத வேளையில் தன் மகன் எப்படிக் காரியங்களை நிறைவேற்றியிருப்பான் என்பதை அறிய அவர் ஆவலாக இருந்தார். வசந்தகாலம் வீட்டிலிருந்தவர்களுக்கு எப்படி இருந்திருக்கும் என்பதை அவர் நினைத்துப் பார்த்தார். தான் இல்லாதபோது கால்நடைகளை ஒழுங்காகக் குளிப்பாட்டியிருப்பார்களா, வீடு முழுமையாகக் கட்டி முடிக்கப்பட்டிருக்குமோ போன்ற விஷயங்களைத் தெரிந்து கொள்வதில் அவர் மிகவும் ஆவலாக இருந்தார். எலிஷாவைவிட்டு தான் பிரிய நேர்ந்த மாநிலத்தை அடைந்தபோது, அங்குள்ள மனிதர்களைப் பார்த்த எஃபிம் போகும் போது தான் பார்த்தவர்கள் தானா அவர்கள் என்று ஆச்சர்யப்பட ஆரம்பித்தார்.முன்பு அவர்கள் வறுமையில் வாடியதென்னவோ உண்மை. ஆனால், இப்போது அவர்கள் வசதியாக வாழ்ந்து கொண்டிருந்தார்கள். அறுவடை மிகவும் நன்றாக இருந்தது.தங்களின் கஷ்டங்களிலிருந்து மக்கள் முழுமையாக விடுபட்டிருந்தார்கள். சொல்லப்போனால் இதற்கு முன்பு தாங்கள் அனுபவித்த கஷ்டமான நாட்களை அவர்கள் மறந்தே விட்டார்கள்.

ஒருநாள் மாலை நேரத்தில் எலிஷா தனக்குப் பின்னால் நின்று விட்ட கிராமத்தை அடைந்தார் எஃபிம். கிராமத்திற்குள் நுழைந்தவுடன், ஒரு வெள்ளை ஆடையணிந்த சிறுமி ஒரு குடிசையை விட்டு வெளியே ஓடி வந்தாள்.

"அப்பா... அப்பா... எங்க வீட்டுக்கு வாங்க" என்று எஃபிமை அழைத்தாள் அவள்.