Lekha Books

எஃபிம் அவளைக் கடந்துபோக முயன்றார். சிறுமி அவரை விடவில்லை. அவள் அவருடைய கோட்டைப் பிடித்து இழுத்து சிரித்துக்கொண்டே அவரை குடிசையை நோக்கி அழைத்துச் சென்றாள். குடிசைக்குள்ளிருந்து ஒரு பெண் ஒரு சிறுபையனுடன் வெளியே வந்தாள்.

"வாங்க,தாத்தா"- அவள் சொன்னாள்:"சாப்பிடுங்க. இன்னைக்கு ராத்திரி எங்க வீட்டுல நீங்க தங்கிட்டுப் போகணும்..."

அந்தக் குடிசைக்குள் எஃபிம் நுழைந்தார்.

'நான் எலிஷாவைப் பற்றி இவங்ககிட்ட விசாரிக்கலாமே!'- அவர் மனதிற்குள் நினைத்தார்: 'நான் நினைக்கிறேன் எலிஷா தண்ணி குடிக்கிறதுக்காகத் தேடி வந்த குடிசை இதுவாகத்தான் இருக்கணும்!'

எஃபிம் தன்னிடமிருந்த பையைக் கழற்றி கீழே வைப்பதற்கு அந்தப் பெண் உதவினாள். அவர் முகத்தைக் கழுவுவதற்கு அவள் நீர் கொண்டு வந்து கொடுத்தாள். அவரை ஒரு மேஜைக்கருகில் உட்கார வைத்து பால், தயிர், கேக்குகள், கஞ்சி ஆகியவற்றைக் கொண்டு வந்து வைத்தாள். எஃபிம் அவளைப் பார்த்து நன்றி கூறினார். ஒரு வழிப் போக்கனிடம் அவள் காட்டும் அன்னை அவர் மிகவும் பாராட்டினார். அந்தப் பெண் வெறுமனே தலையை ஆட்டினாள்.

பின், "நாங்க ஒரு வழிப்போக்கரை வீட்டுக்கு வரவழைச்சதுக்கு ஒரு சரியான காரணம் இருக்கு"- அவள் சொன்னாள்: 'வாழ்க்கைன்னா என்னன்றதை ஒரு வழிப்போக்கர்தான் எங்களுக்குக் காட்டினாரு. நாங்க கடவுளை மறந்து வாழ்ந்துக்கிட்டு இருந்தோம். அதனால கடவுள் எங்களை சாகற நிலைமைக்கு தண்டிச்சிட்டாரு. கோடை காலத்தப்போ நாங்க எல்லாரும் நோய்வாய்ப்பட்டு படுத்த படுக்கையா ஆயிட்டோம். எங்களுக்குச் சாப்பிடுறதுக்குக்கூட ஒண்ணுமே இல்லாமப்போச்சு. நாங்க எல்லாரும் இறந்திருப்போம். அந்த நேரத்துல கடவுள் ஒரு வயதான மனிதரை எங்களுக்கு உதவுறதுக்காக அனுப்பி வச்சாரு. கிட்டத்தட்ட உங்க மாதிரியே ஒரு வயதான மனிதர்னு வச்சுக்கங்களேன். அவர் ஒரு நாள் குடிக்கிறதுக்கு தண்ணிகேட்டு இங்க வந்தாரு. அப்போ எங்க நிலைமை என்னன்றதை அவர் பார்த்தாரு. எங்கமேல பரிதாபப்பட்டு அவர் இங்கே எங்களோடவே இருந்துட்டாரு.

அவர் உணவு தந்தாரு. குடிக்கிறதுக்கு தண்ணி கொண்டு வந்து தந்தாரு.எங்க சொந்தக் கால்ல நிற்கும்படி செஞ்சாரு. எங்க நிலத்தைத் திரும்பவும் எங்களுக்கு மீட்டுத் தந்தாரு. ஒரு வண்டியையும், குதிரையையும் எங்களுக்கு வாங்கித் தந்தாரு."

அப்போது அந்த வயதான கிழவி குடிசைக்குள் நுழைந்தாள். இடையில் குறுக்கிட்டு அந்தக் கிழவி சொன்னாள்:

"எங்களுக்குச் சரியா சொல்லத் தெரியல... வந்தவர் மனிதரா இல்லாட்டி கடவுளால அனுப்பி வைக்கப்பட்ட தேவரான்னு. அவர் எங்க எல்லார் மேலயும் ரொம்பவும் பாசமா இருந்தாரு- எங்க எல்லாருக்காகவும் ரொம்பவும் பரிதாபப்பட்டாரு. தன்னோட பேர் என்னன்னு கூட சொல்லிக்காம ஒருநாள் அவர் எங்களைவிட்டுப் போயிட்டாரு. யார் பேரைச் சொல்லி கடவுள்கிட்ட பிரார்த்தனை செய்றதுன்றதுகூட எங்களுக்குத் தெரியாமப் போச்சு. நடந்த ஒவ்வொரு சம்பவமும் இப்பவும் என் கண்முன்னாடியே நின்னுக்கிட்டு இருக்கு. அங்கே நான் மரணத்தை எதிர்பார்த்து கிடக்குறேன்.

அப்போ தலையில் வழுக்கை விழுந்த ஒரு வயதான மனிதர் உள்ளே வர்றாரு. அவர் வேற எதுக்காகவும் வீட்டுக்குள்ள வரல. குடிக்கிறதுக்கு கொஞ்சம் தண்ணி வேணும்னு கேட்டார். நான் பாவம் செஞ்சிருக்கணும். என் மனசுக்குள்ளே நான் நினைச்சேன்: 'தண்ணி கேக்குறதுக்கு இந்த வீடு தான் கிடைச்சதா'ன்னு. ஆனா, அந்த மனிதர் என்ன பண்ணினார் தெரியுமா? எங்க எல்லாரையும் பார்த்ததுதான் தாமதம், தன்னோட பையை அவர் கீழே வச்சாரு. இதோ... இந்த இடத்தில்தான்..."

"இல்ல...பாட்டி..."-சிறுமி சொன்னாள்: "முதல்ல அவர் அந்தப் பையை இங்கே குடிசையோட நடுவுலதான் வச்சாரு...பிறகு அதை எடுத்து பெஞ்சிமேல வச்சாரு."

தொடர்ந்து அவர்கள் எலிஷா என்னென்ன பேசினார், என்னென்ன செய்தார், எங்கு உட்கார்ந்தார், எங்கு படுத்தார், ஒவ்வொருவரிடமும் அவர் என்னென்ன சொன்னார் என்று தீவிரமாகப் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

இரவில் அந்த வீட்டுத் தலைவரான விவசாயி தன்னுடைய குதிரையில் வீடு திரும்பினார். அவரும் எலிஷாவைப் பற்றியும், அவருடன் தாங்கள் கழித்த நாட்களைப் பற்றியும் ஆர்வத்துடன் சொல்ல ஆரம்பித்துவிட்டார்.

"அவர் மட்டும் வராம இருந்திருந்தா, என்ன பாவம் செஞ்சோமோ, நாங்க எல்லாம் செத்துப் போயிருப்போம். வாழ்க்கையில விரக்தியடைஞ்சுபோய் நாங்க கொஞ்சம் கொஞ்சமா செத்துகிட்டு இருந்தோம். கடவுளையும், மனிதர்களையும் மனசுல திட்டிக்கிட்டே இருந்தோம். ஆனா, அவர்தான் எங்களை மறுபடியும் சொந்தக் கால்ல நிக்க வச்சாரு.

அவர் மூலமாத்தான் நாங்க கடவுளைப் பற்றி தெரிஞ்சிக்க ஆரம்பிச்சோம். மனிதர்கள்லயும் நல்லவங்க இருப்பாங்கன்றதையும் அவரை வச்சுத்தான் நாங்க தெரிஞ்சுக்கிட்டோம். கடவுள் அவரை ஆசீர்வதிக்கட்டும்! நாங்க மிருகங்களைப் போல வாழ்ந்துக்கிட்டு இருந்தோம். எங்களை மனிதர்களா மாற்றினது அவர்தான்!"

உணவும், குடிக்க நீரும் தந்தபிறகு எஃபிம் எங்கே படுக்க வேண்டும் என்று சொல்லிவிட்டு அவர்களும் படுக்க ஆரம்பித்தார்கள்.

எஃபிம் படுக்கையில் படுத்தாலும், அவருக்குச் சிறிது கூட தூக்கம் வரவில்லை. தன்னுடைய மனதைவிட்டு அவரால் எலிஷாவை வெளியேற்ற முடியவில்லை. ஜெருசலேமில் அவரை மூன்றுமுறை மிக முக்கியமான இடத்தில் தான் பார்த்ததை அவர் திரும்பித் திரும்ப நினைத்துப் பார்த்தார்.

'அதனாலதான் அவர் எனக்கு முன்னாடி அங்கே வந்துட்டாரோ?’- எஃபிம் நினைத்தார்: 'கடவுள் என்னோட பயணத்தை ஏற்றிருக்கலாம், ஏற்றுக் கொள்ளாமலும் போயிருக்கலாம். ஆனா, எலிஷாவோட பயணத்தை நிச்சயமா கடவுள் ஏத்துக்கிட்டார்... அது மட்டும் உண்மை.'

12

எஃபிம் ஊரை விட்டுக் கிளம்பிப்போய் கிட்டத்தட்ட ஒரு வருடமாகி விட்டது. மீண்டும் வசந்தகாலம் பிறந்தது. அப்போதுதான் ஒருநாள் மாலையில் அவர் வீடு திரும்பினார். அவர் வரும்போது அவருடைய மகன் வீட்டில் இல்லை. எங்கோ சுற்றிவிட்டு வீடு திரும்பி வந்த அவன் ஒழுங்காக இல்லை என்பது மட்டும் பார்க்கும்போதே தெரிந்தது. எஃபிம் அவனைப் பார்த்து பல கேள்விகளைக் கேட்டார். தந்தை இல்லாத நேரத்தில் அந்த இளைஞன் சரியாக நடக்கவில்லை என்பது அவனுடைய பதில்களிலிருந்தே தெரிந்தது. பணம் தவறான வழிகளில் செலவழிக்கப்பட்டிருந்தது.

வேலை எதுவும் ஒழுங்காக முடிக்கப்படவில்லை. தந்தை மகனிடம் தொடர்ந்து விசாரிக்க, மகன் தந்தையிடம் முரட்டுத்தனமாக பதில் சொன்னான்.

"நீங்களே ஏன் இங்கேயிருந்து எல்லா வேலைகளையும் பார்த்திருக்கக் கூடாது?" அவன் சொன்னான்: "நீங்க பாட்டுக்கு போயிட்டீங்க... பணத்தைக் கையில எடுத்துக்கிட்டு. இப்போ என்கிட்ட வந்து இல்லாத கேள்விகளையெல்லாம் கேக்குறீங்க!"

அதைக்கேட்டு எஃபிம் பயங்கர கோபத்திற்கு ஆளாகிவிட்டார். அந்த கோபத்தில் அவர் தன் மகனை அடித்தார்.