Lekha Books

எப்போது பார்த்தாலும் அவள் சிரிக்கும்போது அதில் லேசாக சோகம் தெரிந்தாலும் பார்ப்போரை வசீகரிக்கிற மாதிரி இருக்கும். என் மீது அவளுக்கு நிறைய மதிப்பும், மரியாதையும் உண்டு. என்னுடன் எப்போது பேச நேர்ந்தாலும் லேசாக கூச்சப்பட்டுக் கொண்டு தயங்கித் தயங்கிதான் பேசுவாள். அந்த அளவிற்கு கூச்சமும் மரியாதையும் காட்ட வேண்டிய அவசியமில்லை என்று பலமுறை அவளிடம் கூறிவிட்டேன். ஏதாவது பேப்பரில் நான் கையெழுத்துப் போட வேண்டுமென்றால், அவள் தூரத்தில் இருந்தவாறே பேப்பரை என்னுடைய மேஜை மேல் நீட்டி வைப்பாள். பக்கத்தில் வந்து நிற்கச் சொன்னால், அவளின் முகத்தில் ஒருவித பயம் வந்து ஒட்டிக் கொள்ளும். நான் சில நேரங்களில் அவளைப் பார்த்து புன்னகைப்பேன். அந்தச் சிரிப்பில் காதலின் சாயல் கலந்திருக்கும். நான் அவளைப் பார்க்கும்போது அவளோ முகத்தைத் திருப்பிக்கொண்டு வேறு எங்கோ பார்த்துக் கொண்டிருப்பாள்.

ஒரு நாள் என் மனதில் தோன்றியது, அவள் மீது நான் கொண்டிருக்கும் காதலை அவளிடம் மனம் திறந்து கூறிவிட்டால் என்ன என்று. நான் அவளைத் திருமணம் செய்ய தீர்மானித்திருப்பதாக அவளிடம் சொல்லிவிட வேணடும் என்று முடிவெடுத்தேன். ஆனால், இந்த விஷயத்தை அவளிடம் கூறுவதற்கான தைரியம்தான் எனக்கு இல்லை. இருந்தாலும் எப்படியும் இந்த விஷயத்தை அவளிடம் கூறித்தான் ஆவது என்று கடைசியில் முடிவெடுத்தேன். ஒருநாள் அவள் பேப்பர்கள் சிலவற்றை எடுத்துக்கொண்டு வந்தபோது நான் எந்தவித உணர்ச்சியையும் காட்டிக் கொள்ளாமல் அவளைப் பார்த்து கேட்டேன்.

“ராஜம்மா... உன்னை யாராவது பெண் கேட்டு வந்திருக்காங்களா?”

“ம்...” - அவளின் முகத்தில் ஒரு மலர்ச்சி தெரிந்தது.

“யார் வந்தது?”

“என்னோட அப்பாவின் மருமகன்.”

“அவன் என்ன வேலை பார்க்குறான்?”

“வாத்தியார் வேலை.”

“நீங்க ரெண்டு பேரும் ஒருத்தரையொருத்தர் காதலிக்கிறீங்களா?”

“ஆமா...” - அவள் வெட்கத்துடன் தலை குனிந்தாள்.

அதற்குப் பிறகு நான் இந்த விஷயத்தைப் பற்றி அவளிடம் எதுவும் கேட்கவில்லை. அவளுடைய திருமணத்திற்கு நான் கட்டாயம் வந்தே ஆக வேண்டும் என்று தனிப்பட்ட முறையில் அவள் அழைத்திருந்தாள். அன்று திருமணத்தில் கலந்து கொண்டவர்களிலேயே சிறப்பு அழைப்பாளர் நான்தான். மணமக்களுக்கு நான் கொண்டுப்போன பரிசுப் பொருட்களைக் கொடுத்தேன்.

அன்று இரவு எனக்கு சிறிதுகூட தூக்கம் வரவில்லை. ஆடும் நாற்காலியில் சாய்ந்தவாறு என்னை மறந்து முன்னும் பின்னுமாய் ஆடிக்கொண்டிருந்தேன். “புன்னகை” பாக்கை எடுத்துக் கொண்டு வந்து என்னுடைய வெற்றிலை பாக்குக் கடைக்குப் பின்னால் எனக்காகக் காத்து நிற்பதையும், ஹோட்டல்காரனின் மகள் கடைக்கண்களால் என்னைப் பார்ப்பதையும், கமலம் என்னுடைய சைக்கிள் கடைக்கு முன்னால் தேவதையென நடந்து செல்வதையும் நான் மனதிற்குள் நினைத்துப் பார்த்தேன். அன்று காதல் என்னை “வா வா” என்று இருகரம் நீட்டி அழைத்தது. ஆனால், நானோ பணத்திற்குப் பின்னால் போய்க் கொண்டிருந்தேன். காதலை அப்போது நான் துச்சமாக நினைத்து ஒதுக்கினேன்.

இப்போது என் கையில் ஏராளமான பணம் இருக்கிறது. நான் பணத்தில் படுத்து புரண்டு கொண்டிருக்கிறேன். ஆனால்... ஆனால்... ஆடும் நாற்காலியில் அமர்ந்து ஆடியவாறு நான் ஏதேச்சையாக எனக்கு முன்னால் இருந்த கண்ணாடியில் பார்த்தேன். என் தலையில் இருந்த முடிகள் அத்தனையும் நரைத்து விட்டன. என் கன்னத்தில் வயதால் ஆன கோடுகள், சுருக்கங்கள்...

ஆனால், என் இதயத்தில் இப்போதும் நெருப்பு அணையவில்லை... காதல் தீ! இப்போது கூட நான் காதலிக்க விரும்புகிறேன். நான் எப்போதுமே காதலிக்க விருப்பப்பட்டிருக்கிறேன். அப்போது காதலிக்க எனக்கு நேரம் இல்லாமல் போய்விட்டது. இப்போது காதலிக்க நேரம், சூழ்நிலை எல்லாமே இருக்கின்றன. ஆனால்... ஆனால் வயதாகிப்போன என்னைக் காதலிப்பதற்குத்தான் இந்த உலகில் யாருமே இல்லை.

பழைய பஸ் ஸ்டாண்ட் வழியாக ஒரு நாள் காரில் போனபோது, பழைய ‘புன்னகை’யை நான் பார்த்தேன். தன்னுடைய வீட்டிற்கு முன்னால் ஒரு குழந்தையை இடுப்பில் வைத்துக்கொண்டு அவள் நின்றிருந்தாள். அவளின் மகன் அல்லது மகளின் குழந்தையாக இருக்க வேண்டும் அது. காரை மெதுவாகச் செலுத்தும்படி நான் டிரைவரிடம் சொன்னேன். காரில் இருந்தவாறு நான் அவளை எட்டிப் பார்த்தேன். இடுப்பில் இருந்த குழந்தையைப் பார்த்து அவள் பாசம் குடிகொள்ள புன்னகைத்தாள். அந்தக் காலத்தில் நான் பார்த்த அதே புன்னகை! மேகத்தைக் கிழித்துக்கொண்டு வெளியே தெரியும் நிலவொளியைப் போல அவளின் அந்தப் புன்னகையில் இப்போதும் அந்த காந்த சக்தி இருக்கவே செய்தது. காரைவிட்டு இறங்கி, ஓடிச்சென்று, அவளின் இடுப்பில் இருந்த குழந்தையை அவளிடம் இருந்து வாங்கி முத்தம் கொடுக்க வேண்டும் போல் இருந்தது எனக்கு.

ஹோட்டல்காரனின் மகள்! அவளை யாரோ ஒருவன் திருமணம் செய்து வேறு ஏதோ ஒரு ஊருக்குக் கொண்டு போயிருக்க வேண்டும். இல்லாவிட்டால், இதே நகரத்தில் ஏதாவதொரு மூலையில் தனக்குப் பிறந்த பிள்ளைகளுடன், பிள்ளைகளின் பிள்ளைகளுடன் அவள் வாழ்ந்து கொண்டிருப்பாள்.

கமலம்! - அவளுக்கும் பிள்ளைகளும், பேரன்களும், பேத்திகளும் உண்டாகி இருப்பார்கள். அவள் எப்போதாவது என்னைப் பற்றி நினைத்துப் பார்ப்பாளா? அப்படியே நினைத்துப் பார்த்தாலும், ஒருவித கடின மனத்துடனும் அலட்சிய மன நிலையுடன்தான் என்னைப் பற்றி நினைத்துப் பார்ப்பாள்.

புன்னகையும், ஹோட்டல்காரனின் மகளும், கமலமும் இப்போது தங்களின் கணவர்கள், பிள்ளைகள், பேரன்கள், பேத்திகள்- எல்லோருடனும் ஒன்றாக அமர்ந்து ஓணத்திற்காக தயார் செய்யப்பட்ட பலகாரங்களைச் சுவைத்துச் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருப்பார்கள். என் வீட்டில் இருக்கும் அளவிற்கு பல்வேறு வகைப்பட்ட பலகாரங்கள் அவர்கள் வீட்டில் இருக்காதுதான். என்னிடம் இருக்கும் பணம் அவர்களிடம் இல்லைதான். ஒரு வேளை அவர்கள் குடிப்பது வெறும் கஞ்சித் தண்ணீராகக் கூட இருக்கலாம். ஆனால் அவர்கள் குடிக்கும் கஞ்சித் தண்ணீருக்கு சுவை இருக்கிறது. அதில் உப்பு இருக்கிறது!

எனக்கு அருகில் காளானும், பால் பாயசமும் இருக்கிறது. ஆனால், காளானில் உப்பு சேர்க்கவில்லை. பால் பாயசத்தில் சர்க்கரை சேர்க்கவில்லை.

கிருஷ்ணா...! பரமா...!

இல்லை- யாருமே இல்லை. எல்லோருமே ஓணச்சாப்பாடு சாப்பிட போய் விட்டார்கள். என்னிடமிருக்கும் பணமும், என்னுடைய வசதியான வாழ்க்கையும் அவர்களுக்கு ஒரு சிறு புல்லைப் போல... என்னுடைய இந்த வசதியான வாழ்க்கையில் உப்பு இல்லை. சர்க்கரை இல்லை...

அய்யோ! என் வாழ்க்கை இப்படியா ஆக வேண்டும்...?!