Lekha Books

ஒரு நாள் இரவில் நான் தீர்மானித்தேன்- என்னதான் முக்கிய வேலையாக இருந்தாலும் மறுநாள் காலையில் கட்டாயம் கமலத்தின் வீட்டிற்கு நான் போக வேண்டுமென்று. நீண்ட தூரம் சவாரி போய்விட்டு வந்ததால் நான் அன்று சீக்கிரமே படுத்துவிட்டேன். காலையில் நான் கமலத்தின் வீட்டிற்கு வருவதாக முன்கூட்டியே ஒரு பையனிடம் செய்தியும் சொல்லி அனுப்பிவிட்டேன். நான் எப்போதும் படுப்பது கார் ஷெட்டிற்குள்தான். பெஞ்ச், பாய், தலையணை எல்லாமே அங்கு இருக்கின்றன. சில நேரங்களில் காரின் பின்னிருக்கையிலேயே கூட நான் படுத்து உறங்குவதும் உண்டு. அன்று இரவு பாயும் தலையணையும் போட்டு பெஞ்ச் மீது உறங்கினேன். அதிகாலை நான்கு மணி இருக்கும். கார் ஷெட்டின் கதவை யாரோ தட்டுவதைக் கேட்டு எழுந்தேன். கதவைத் திறந்து பார்த்தபோது, வக்கீல் மாதவன் பிள்ளையின் சமையல்காரன் வெளியே நின்றிருந்தான். வக்கீலுடைய மனைவியின் தாய் மரணமடைந்துவிட்டாளென்று தந்தி வந்ததென்றும், அதனால் உடனடியாக வடக்கன் பறவூருக்குப் போக வேண்டியதிருக்கிறதென்றும், உடனே காரை எடுத்துக் கொண்டு என்னை வரும்படி வக்கீல் சொல்லி அனுப்பினாரென்றும் அவன் சொன்னான். நான் என்ன செய்வது? கமலத்தின் வீட்டிற்கு காலையில் வருவதாகச் சொல்லி இருக்கிறேன். இரண்டு முறை நான் அவளின் வீட்டிற்கு வருவதாகச் சொன்ன சமயங்களில் எனக்காக அவர்கள் ஏகப்பட்ட ஏற்பாடுகளைச் செய்து வைத்திருப்பார்கள். நான் அங்கு போகாமலிருந்தால் எப்படி இருக்கும்?

ஆனால், வக்கீல் அழைக்கும்போது என்னால் போகாமலும் இருக்க முடியாது. அவருக்கு எப்போது கார் தேவைப்பட்டாலும் என்னுடைய காரைத்தான் கொண்டுவரும்படி கூறுவார். வடக்கன் பறவூர் வரை போய் வருவது என்றால் பெட்ரோல் செலவு போக, கட்டாயம் எழுபது ரூபாய் வரை கையில் நிற்கும். நான் யோசிக்கவே இல்லை. அந்த நிமிடமே காரை எடுத்துக் கொண்டு கிளம்ப ஆரம்பித்தேன்.

இரண்டு நாட்கள் கழித்து கமலத்தின் திருமண விஷயமாக என்னிடம் பேசிய மனிதரை நான் பார்த்தேன். இந்த மாதிரி நான் கீழ்த்தரமாக நடந்திருக்கக் கூடாது என்று கடுமையான குரலில் அந்த ஆள் என்னைப் பார்த்து பேசினார். அவர் அப்படிப் பேசும்போது நான் கேட்டுத்தானே ஆக வேண்டும்? காதல் என்ற ஒன்றின் மீது எனக்கு விருப்பமில்லாமல் இல்லை. காதல் என்னுடைய மனதில் தோன்றவில்லை என்றும் கூறுவதற்கில்லை. அதற்கான நேரமும் சூழ்நிலையும் சரிவர அமையாமல் போகிறபோது என்னதான் செய்ய முடியும்?

நான் பஸ் வாங்கினேன். பஸ் சர்வீஸ் ஆரம்பித்தேன். இரண்டே வருடங்களில் நகரத்தின் மிகப்பெரிய பஸ் உரிமையாளராக மாறினேன். பெரிய பணக்காரனாக ஆனேன். எப்படி பணக்காரனாக ஆனேன் என்றால், அதற்கான பதிலை என்னால் சொல்ல முடியாது. எனக்குச் சொல்லவும் தெரியாது. நான்கு பக்கங்களிலுமிருந்து அதிர்ஷ்ட தேவதை என் மேல் அருள் மழை பொழியச் செய்தது என்று கூறுவதே சரியாக இருக்கும். இதற்கிடையில் சில பெரிய அரசாங்க கான்ட்ராக்ட்களும் என்னைத் தேடி வந்தன. பணம் தண்ணீரைப் போல என்னிடம் வந்து சேர்ந்து கொண்டே இருந்தது. பெரிதாக ஒரு வீட்டைக் கட்டினேன். கிட்டத்தட்ட அந்த வீட்டைக் கட்டுவதற்கு ஒரு (அந்தக்காலத்தில்) ரூபாய் செலவாகி இருக்கும். அந்த வீட்டில் எல்லா வகையான வசதிகளும் இருக்கும்படி அமைத்திருந்தேன்.

வருடங்கள் கடந்தோடின. என்னிடமிருந்த பணமும் என்னுடைய புகழும் பல மடங்கு அதிகரித்தன. டிரைவர்கள், கண்டக்டர்கள், க்ளீனர்கள், ஒர்க் ஷாப்பில் பணியாற்றுபவர்கள், க்ளார்க்குகள் என்று கிட்டத்தட்ட முந்நூறு பேருக்கும் மேலானவர்கள் என்னுடைய பஸ் கம்பெனியில் பணியாற்றிக் கொண்டிருந்தார்கள். இது தவிர, கான்ட்ராக்ட் சம்பந்தப்பட்ட விஷயங்களில் பணியாற்றுபவர்கள் வேறு. எனக்கு இருபத்து நான்கு மணி நேரமும் வேலை இருந்துகொண்டே இருந்தது. அலுவலகத்திற்குள் நுழைந்தால் பேப்பர்களில் கையெழுத்து இடுவதற்கும், வேலை செய்பவர்களுக்கு உத்தரவு கொடுக்கவுமே நேரம் சரியாக இருந்தது. சொல்லப்போனால் எனக்கு கிடைத்த நேரமே போதவில்லை என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். சமுதாயத்தில் என்னுடைய நிலை பல மடங்கு உயர்ந்து விட்டதால் என்னைப் பார்ப்பதற்காக பெரிய மனிதர்கள் பலரும் அவ்வப்போது வந்து கொண்டிருப்பார்கள். எல்லா வேலைகளும் முடிந்து வீட்டிற்குத் திரும்பி வருகிறபோது, கிருஷ்ணனும் பரமனும் எனக்காகக் காத்திருப்பார்கள். என்னை அக்கறை எடுத்துப் பார்ப்பதற்கு, என்னுடைய உத்தரவுகளை நிறைவேற்றுவதற்கு வேறு பலரும் கூட இருந்தார்கள். ஆனால் எனக்கோ குளிக்க வேண்டுமென்றோ; சாப்பிட வேண்டுமென்றோ எதுவுமே தோன்றாது. இருப்பினும், ஒரு இயந்திரத்தைப் போல நான் குளிக்கவும், உண்ணவும் செய்து கொண்டிருந்தேன். படுக்கையில் படுத்தால் சிறிது கூட தூக்கம் வராது. நான் ‘புன்னகை’ என்று அழைத்த மீனாட்சி பாக்குடன் எனக்கு முன்னால் வந்து நிற்பதைப்போல் பல நேரங்களில் தோன்றும். அந்த ஹோட்டல்காரனின் மகள் என்னை மறைந்து நின்று பார்ப்பதைப் போல் உணர்வேன். என்னுடைய சைக்கிள் கடைக்கு முன்னால் ஒவ்வொரு நாளும் நடந்து போகும் கமலம் என்னைக் கண்களால் ஜாடை காட்டி அழைப்பதைப் போல் பல நேரங்களில் உணர்ந்திருக்கிறேன். இப்படியே பலவற்றையும் நினைத்துக்கொண்டு கொஞ்சம் கூட தூக்கம் வராமல் இப்படியும் அப்படியுமாய் புரண்டு படுத்தவாறு கிடக்கும்போதே பொழுது விடிந்துவிடும்.

எனக்கு மிகவும் நெருக்கமான ஒன்றிரண்டு நண்பர்கள், ஒரு வாழ்க்கைத் துணை கட்டாயம் தேவை என்று என்னிடம் வற்புறுத்தினார்கள். ஆனால், இந்த விஷயத்தில் நான் அதிகமாக ஆர்வம் காட்டிக் கொள்ளாததால் அவர்களும் அதற்குமேல் என்னை வற்புறுத்தவில்லை.

நான் காதல் என்ற ஒன்றின்மீது உண்மையாகவே நம்பிக்கை கொண்டவன்தான். என்னாலும் காதலிக்க முடியும். ஆனால் எனக்கு காதலிக்க நேரம் கிடைக்கவில்லை. இப்போது...

என்னுடைய அலுவலகத்தில் பணியாற்றும் கிளார்க்குகளுக்கு மத்தியில் ராஜம்மா என்ற ஒரு பெண் இருக்கிறாள். அவள் ஒரு ஏழை குடும்பத்திலிருந்து வந்தவள். மிகவும் கஷ்டப்பட்டு கல்லூரியில் சேர்ந்து படித்தவள். ஆனால் அவளால் படிப்பை முழுமையாக முடிக்க முடியவில்லை. அவளின் தந்தை என் முன்னால் வந்து அவர்கள் வீட்டில் இருக்கும் கஷ்டங்களையும், பிரச்சினைகளையும் சொன்னதால், நான் அவள் மேல் இரக்கப்பட்டு வேலை போட்டுக் கொடுத்தேன். ஒவ்வொரு மாதமும் சம்பளம் கிடைத்து அவர்களின் கஷ்டங்கள் கொஞ்சம் தீர்ந்ததைத் தொடர்ந்து அவள் உடம்பில் வனப்பு ஏறத் தொடங்கியது. நாள் ஆக ஆக அவள் அழகான பெண்ணாக மாறிக் கொண்டு வந்தாள். அவளின் கண்கள் சற்று பெரியவை. ஏதோ சொல்ல விரும்புவதைப் போல் இருக்கும் அவளுடைய கண்கள்.