Lekha Books

அவள் தன் குழந்தை மீது ஆழமான பாசம் வைத்திருந்தாள். அது உடல் உறுப்புக்களைக் கொண்டு செய்த சேட்டைகள், அதன் அழுகை, செயல்கள் இவை எல்லாவற்றைப் பற்றியும் அவள் விளக்கமாக எழுதுவாள். "ஹா... ரமா, பிரேமாவின் விளையாட்டுக்களைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தால், உனக்கு உண்மையாகவே கவிதை எழுத வேண்டும் என்று தோன்றும். என்ன ஒரு தங்கக் கட்டி!”

பிரேமாவைப் பாடித் தூங்க வைப்பதற்கு ஒரு தாலாட்டுப் பாடலை எழுதி அனுப்பி வைக்கும்படி அவள் கேட்டுக் கொண்டதையடுத்து, நான் "கண்ணே கண்மணியே” என்று தொடங்கும் ஒரு தாலாட்டுப் பாடலை எழுதி அவளுக்கு அனுப்பினேன். அந்தச் சமயத்தில்தான் நான் என்னுடைய "வாடிய செண்பகம்” என்ற கவிதை நூலைப் பிரசுரித்தேன். அந்தக் கவிதை நூல் என்னை குஜராத்தின் முதல் தர கவிதாயினியாக உயர்த்திவிட்டது. குறிப்பாக அதில் இடம் பெற்றிருந்த "கண்ணே

கண்மணியே” என்ற தாலாட்டுப் பாடல் எல்லையைக் கடந்து பாராட்டுக்களை அள்ளிக் கொண்டு வந்து சேர்த்தது.

பிறகு சிறிது காலத்திற்கு மிகவும் அரிதாகவே அவளுடைய கடிதங்கள் வந்தன. ஒரு கடிதம் மட்டும் சற்று நீளமாக இருந்தது. அதில் எங்களுடைய இளமைக் கால கல்லூரி வாழ்க்கையின் பல இனிய நினைவுகளையும் முழுமையான ஒரு மன வேதனையுடன் அவள் வெளிப்படுத்தி இருந்தாள். தன்னுடைய கணவரைப் பற்றியோ, தன்னைப் பற்றியோ எந்தவொரு தகவலையும் அவள் அதில் எழுதவில்லை. அவளுடைய கணவர் உயிருடன் இருக்கிறாரா என்று கூட நான் சந்தேகப்பட்டேன்.

உமாவின் கணவரின் வீட்டிற்கு அருகில் வசித்த விஜயா என்ற என்னுடைய ஒரு சிநேகிதி, போர்பந்தருக்கு வந்திருந்தபோது எங்களை வந்து பார்த்தாள். அவளிடமிருந்துதான் உமாவின் கணவரின் குணத்தைப் பற்றி நான் தெரிந்துகொண்டேன். விஜயா கூறினாள்: "வ்ரஜலால் பெரிய பணக்காரராக இருந்தாலும், மிகவும் பேராசை பிடித்த மனிதர். அவருக்கு உமாமீது மனப்பூர்வமான அன்பு இல்லை. இந்த உலகத்தில் பணத்தைத் தவிர, வேறு எதையும் விரும்ப அவரால் முடியாது. உமாவிற்குத் தேவையான அனைத்தையும் அவர் தருகிறார். அவ்வளவுதான். சில நேரங்களில் அவர் உமாவைத் திரைப்படம் பார்ப்பதற்கு அழைத்துக் கொண்டு செல்வதுண்டு. ஆனால், அது அவள் மீது கொண்ட அன்பால் அல்ல. தனக்கு மிகவும் அழகான ஒரு மனைவி இருக்கிறாள் என்பதை பிறரிடம் காட்டுவதற்காக மட்டுமே. காலையில் இருந்து நள்ளிரவு வரை, அவர் வியாபாரக் கணக்குகளில் மூழ்கிப் போய் இருப்பார். உமா கர்ப்பம் தரித்தபோது, அவள் ஒரு ஆண் குழந்தையைப் பெற்றெடுக்க வேண்டும் என்று அவர் விரும்பினார். ஆனால், அவளுக்கு ஒரு பெண் குழந்தை பிறந்துவிட்டது. அது வ்ரஜலாலை அதிகமாக ஏமாறச் செய்தது.''

உமாவின் கணவரைப் பற்றிய இந்தச் செய்திகளைக் கேட்டபோது, எனக்கு மிகுந்த மனவேதனை உண்டானது. கஷ்டம்! அன்றைய விளையாட்டுத்தனமாகப் பேசிக் கொண்டிருப்பவளும் சுதந்திரமான பாடகியுமான உமாவின் நிலைமை இப்படி ஆகிவிட்டதா? அவளுடைய காதல் கனவுகள் அனைத்தும் தகர்ந்து சாம்பலாகி விட்டனவா? ஹா! அவள் தன்னுடைய எதிர்காலக் கணவருக்காக சேர்த்து வைத்திருந்த காதல் சொத்துக்கள் அனைத்தும் ஒரு குருடனுக்குக் கிடைத்து விட்டனவா?

அவளை அதிகம் வேதனைப்படுத்த வேண்டாம் என்று நினைத்து நான் அவளுடைய இல்லற வாழ்க்கையைப் பற்றி அதற்குப் பிறகு எதுவும் விசாரித்ததே இல்லை.

நான் "சமேலி” என்ற சிறிய காவியத்தை ஆரம்பித்த நாளன்று, உமா உடல் நலம் பாதிக்கப்பட்டு படுக்கையில் இருக்கிறாள் என்ற தகவலைக் கொண்ட அவளுடைய கடிதம் எனக்குக் கிடைத்தது. "சமேலி” என்ற காவியத்தை உமாவிற்கு சமர்ப்பணம் செய்ய வேண்டும் என்று நான் முடிவெடுத்திருந்தேன். அந்தக் கடிதம் என்னை மிகுந்த கவலைக்குள்ளாக்கியது. அதை ஒரு கெட்ட சகுனமாக நான் நினைத்தேன். நான் அவளுக்கு ஆறுதல் கூறுகிற மாதிரி, ஒரு பதில் கடிதம் எழுதினேன். அதற்குப் பிறகு எனக்கு அவளுடைய கடிதம் எதுவும் கிடைக்கவில்லை. பிறகு நான் இரண்டு கடிதங்கள் எழுதி அனுப்பினேன். அதற்கும் பதில் வரவில்லை. மூன்று மாதங்கள் கடந்த பிறகு, எனக்கு அவளுடைய ஒரு சிறிய குறிப்பு கிடைத்தது.

"ரமா, கொஞ்சம் இங்கு வர முடியுமா? நான் மரணத்தை எதிர்பார்த்துக் கொண்டு படுத்திருக்கிறேன். ஆனால், இந்த தனிமையை என்னால் தாங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை. அன்புத் தோழியே, நீ நான்கு நாட்கள் என்னுடன் இருக்கக் கூடாதா? -சொந்தம் உமா.

கடிதம் கிடைத்த மறுநாளே நான் பவனகிரிக்குப் புறப்பட்டேன்.

"இந்திர நிவாஸ்” மிகவும் அழகான பெரிய ஒரு மாளிகையாக இருந்தது. அந்த வீட்டின் பெரிய அளவிற்கேற்றபடி அங்கு ஆட்கள் இல்லை. தாங்கிக் கொள்ள முடியாத ஒரு வெறுமையையும் தனிமையையும் அங்கு நான் உணர்ந்தேன்.

ஒரு பெரிய அறையில் உமா படுத்திருந்தாள். நீண்டகாலத்திற்குப் பிறகு உண்டான எங்களுடைய அந்த சந்திப்பு மிகவும் இதயப் பூர்வமான ஒன்றாக இருந்தது.

உமாவிற்கு நம்ப முடியாத அளவிற்கு ஒரு மாறுதல் உண்டாகிவிட்டிருந்தது. வேறொரு இடத்தில் சந்தித்திருந்தால், என்னால் அவளை அடையாளம் கண்டு பிடித்திருக்கவே முடியாது. அந்த அளவிற்கு மெலிந்தும், பிரகாசம் குறைந்தும், வெளிறிப் போயும் அவள் மிகவும் மோசமான நிலையில் இருந்தாள். என்னை நட்புடன் வரவேற்ற அவளுடைய அந்தப் புன்னகையைக் கொண்டு மட்டுமே, என்னால் அந்த பழைய உமாவை அடையாளம் காண முடிந்தது.

உமாவின் கடிதத்தில் கூறியிருந்ததைப் போலவே பிரேமா ஒரு தங்கக்கட்டியாகவே இருந்தாள். உமா நோயால் பாதிக்கப்பட்டு படுத்திருந்த கட்டிலுக்கு அருகிலேயே இருந்த என்னுடைய சந்தனத் தொட்டிலில் படுத்து பிரேமா விளையாடிக் கொண்டிருந்தாள்.

நான் அங்கு சென்றிருந்தது உமாவிற்கு மிகுந்த ஆறுதலை அளித்திருக்க வேண்டும். நான் அவளுக்கு என்னுடைய "சமேலி” என்ற காவியத்தை (அப்போது நான் அதன் பாதியைத்தான் எழுதி முடித்திருந்தேன்) வாசித்துக் காட்டினேன். முன்பு கவிதையை வெறுத்திருந்த அவள் இன்று அதை ஆர்வத்துடன் ரசித்தாள். எங்களுடைய இளம் பருவத்தின் ஏராளமான நினைவுகளைத் திரும்பத்

திரும்பக் கூறிக்கொண்டிருப்பதில் அவள் ஆர்வத்தை வெளிப்படுத்தினாள். சுருக்கமாகக் கூறினால், அவள் அந்த சந்தோஷத்தைத் தரும் சிந்தனைகள் நிறைந்த கடந்த காலத்தில்தான் வாழ்ந்து கொண்டிருந்தாள். ஒரு உண்மைச் செயல் நடந்து கொண்டிருக்கும் நிகழ்காலமோ, ஆசைகளைச் சேர்த்து வைத்திருக்கும் எதிர்காலமோ அவளைப் பொறுத்த வரையில் இல்லை என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.