Lekha Books

"ஜபல்புரி”யில் இருக்கும் மிஸ்டர் ரதிலாலின் வீட்டில்தான் நான் ரமாதேவியை முதல் தடவையாக சந்தித்தேன். அன்று மிஸ்டர் ரதிலாலின் சகோதரி லீலாவதியின் திருமண நாள். விருந்தாளிகள் கிளம்பிப் போவதற்கு முன்பு, பேரழகு படைத்த ஒரு பெண்ணை சுட்டிக் காட்டியவாறு மிஸ்டர் ரதிலால் என்னிடம் கூறினார்: "அதோ... அந்தப் பெண்ணைத் தெரியுமா? அவள் ஒரு காலத்தில் குஜராத்தின் புகழ் பெற்ற கவிதாயினியாக இருந்தாள்.

ஆனால், ஒரு காதல் சம்பவம் அவளை அமைதியானவளாக ஆக்கிவிட்டது. இன்று அவள் ஒரு சமூக சேவகியாக வாழ்க்கையை நடத்திக் கொண்டிருக்கிறாள். அவள் ஒரு திவானின் மகள். பவனகிரியில் அவள் பிறந்தாள்.''

ஒரு காதல் சம்பவம் அந்த கவிதாயினியை அமைதியானவளாக ஆக்கிவிட்டதா? நான் ஆச்சரியப்பட்டு நின்றுவிட்டேன். கேரளத்தை எடுத்துக் கொண்டால் எத்தனைப் பேர் காதல் விஷயத்தில் சிக்கி தற்காலத்திற்காவது கவிஞர்களாக மாறியிருக்கிறார்கள்.

நான் அவளுடைய அந்தக் காதல் கதையைக் கேட்க வேண்டும் என்று விரும்பினேன். மிஸ்டர் ரதிலால் என்னிடம் கூறினார். "எனக்கு அதைப் பற்றி முழுமையாகத் தெரியாது. ஆனால், நான் உங்களை அவளிடம் அறிமுகப்படுத்தி வைக்கிறேன். அப்படியென்றால் அவளிடமிருந்தே அந்தக் கதையை உணர்ச்சிப் பூர்வமாக நீங்களே கேட்டுத் தெரிந்து கொள்ளலாமே!''

அதைத் தொடர்ந்து மிஸ்டர் ரதிலால் என்னை ரமாதேவியிடம் அறிமுகப்படுத்தி வைத்தார்.

மிஸ்டர் ரதிலால் ஜபல்புரியில் ஒரு பெரிய நகை வியாபாரியாக இருந்தார். லீலாவதியின் திருமணத்திற்காக மிஸ்டர் ரதிலால் அவளை பவனகிரியில் இருந்து தனிப்பட்ட முறையில் அழைத்து வரும்படி செய்தார்.

திருமணம் முடிந்து இரண்டு நாட்கள் ஆனபிறகு, மணமகளின் குடும்பமும் மணமகனும் பேராகட்டில் இருக்கும் புகழ்பெற்ற "மார்பிள் ராக்”கைப் போய் பார்ப்பதற்குத் தயாரானார்கள். அவர்களுடன் வரும்படி அவர்கள் என்னையும் அழைத்தார்கள். ரமாதேவியும் அவர்களுடன் இருந்தாள்.

பேராகட்டில் இருந்த விருந்தினர் மாளிகையில்தான் நாங்கள் தங்கினோம். அன்று முழு நிலவு நாளாக இருந்தது. ஒரு படகில் ஏறி "மார்பிள் ராக்”கைப் பார்த்து விட்டு, இரவு பதினொரு மணிக்கு நாங்கள் திரும்பி வந்தோம். எல்லாரும் உறக்கத்தில் இருந்தார்கள். நானும் ரமாதேவியும் மட்டும் இயற்கையின் அழகைப் பார்த்து ரசித்தவாறு வாசலில் உட்கார்ந்திருந்தோம். அப்போது தன்னுடைய சொந்தக் கதையை அவள் என்னிடம் கூறினாள்.

உமாவிற்கும் எனக்குமிடையே இருந்த நட்பைப் பற்றி சற்று கூறிவிட்டு, நான் என்னுடைய கதையை ஆரம்பிக்கிறேன்.

மிகவும் இளம் வயதிலேயே உமாவும் நானும் தோழிகளாகி விட்டோம். ஆனால், இன்டர்மீடியட் வகுப்பில் படிக்கும்போது எங்களுடைய நட்பு அதன் உச்சகட்டத்தை அடைந்தது. எவ்வளவு வைராக்கியம் கொண்ட ஆணையும் சற்று திரும்பிப் பார்க்கும்படி தூண்டக்கூடிய அசாதாரணமான ஒரு அழகும் ஈர்ப்பும் அவளுக்கு இருந்தது. மெலிந்த உடல், அளவெடுத்ததைப் போன்ற முகம், நல்ல துடிப்பும் சுறுசுறுப்பும் கொண்ட குணம், வாழ்க்கையில் பிரகாசத்தை மட்டுமே பார்க்கக் கூடிய மனம், எப்போதும் நகைச்சுவையுடன் பேச விரும்பும் ரசனை- அந்த

சிவந்த உதடுகளுக்கு மத்தியில் எப்போதும் ஒரு புன்சிரிப்பைச் சேமித்து வைத்திருப்பாள். அவளுடைய கண்களின் ஓரத்தில் எப்போதும் தொந்தரவு செய்யாத சில குறும்புத்தனங்களின் அசையும் ஓவியங்கள் நிறைந்திருப்பதைப் பார்க்கலாம்.

நாங்கள் ஒருவரையொருவர் அன்பு செலுத்தியதைப் போல, வேறு இரண்டு பெண்களால் அன்பு கொண்டு இருக்க முடியுமா என்று தோன்றவில்லை. எங்களுக்கிடையே எந்தவொரு ரகசியமும் இருந்ததில்லை. காரணம்- நாங்கள் இரண்டு பேரும் சேர்ந்தே ஒரு பெரிய ரகசியமாக இருந்தோம்.

அந்தக் கல்லூரி வாழ்க்கை! கவிதைமீது கொண்ட மோகம் என்னுடைய தலைக்குள் நுழைந்து கொண்ட காலம் அது. உமா, கவிதைக்கு மிகப்பெரிய ஒரு எதிரியாக இருந்தாள். அவள் நடைமுறை வாழ்க்கைக்காக வாதிட்டாள். கவிதையை- அவளுடைய மொழியில் கூறுவதாக இருந்தால் "காற்றில் ஓவியம் வரையும் வித்தை”யை- தன்னால் முடிந்த வரைக்கும் அவள் கிண்டல் செய்து கொண்டிருந்தாள். ஏதாவதொரு புதிய கவிதையின் இறுதி வரி கிடைக்காமல் கவலைப்பட்டு நான் முகத்தை உயர்த்திக் கொண்டு குறும்புத்தனமான முக பாவங்களை வெளிப்படுத்திக் கொண்டிருக்கும் போது, என்னுடைய முக வெளிப்பாடுகளையே நீண்ட நேரம் கூர்ந்து பார்த்துக் கொண்டு இருந்துவிட்டு, ஒரு கிண்டல் குரலில் அவள் என்னிடம் கூறுவாள்: "என் அப்பாவிப் பெண்ணே, இனி உனக்கு, உன் கத்திரி போட்டு பண்ணும் பிரசவத்திற்கு அதிகம் சிரமங்கள் எதுவும் இருக்காது.''

எப்போது தும்மப் போகிற ஒரு வெளிப்பாடு என்னுடைய முகத்திற்கு இருக்கிறது என்று அவள் கருத்து கூறுவாள்.

ஆனால், எனக்கும் உமாவிற்குமிடையே இருக்கும் நட்பைப் பற்றி நான் இயற்றியிருந்த கவிதை அவளை மிகவும் கவர்ந்திருந்தது. அந்த கவிதையின் முதல் இரண்டு வரிகளை அவள் சில நேரங்களில் வெளியே கேட்கும்படி கூறியவாறு நடப்பதுண்டு.

"உமாவிற்கும் ரமாவிற்குமிடையே உள்ள உறவு மலருக்கும் மணத்திற்குமிடையே என்பதைப் போல...''

எனினும், அவளுக்கு சில கனவுகள் இருந்தன. அதைப் பற்றி அவள் கூறுவாள்: "நான் திருமணம் செய்து கொள்ளப் போகும் மனிதன் ஹிட்லரைப் போல இருக்க வேண்டும். அப்படியென்றால் அந்த மனிதனை குரங்கைப் போல விளையாடச் செய்வது எவ்வளவு சுவாரசியமான விஷயமாக இருக்கும் ரமா?'' அவள் குலுங்கிக் குலுங்கி சிரிப்பாள். தொடர்ந்து என்னிடம் கேட்பாள்: "எப்படிப்பட்ட ஒரு கணவன் வேண்டுமென்று நீ ஆசைப்படுகிறாய்?''

நான் கூறுவேன்: "உமா... நான் திருமணமே செய்து கொள்வதாக இல்லை.''

"ஃபூ... ஃபூ...!'' கேலியான ரசனையுடன் அவள் என்னையே பார்ப்பாள். "நீ ஒரு கனவு காண்பவள். உன் கனவும் கவிதையும் உன்னை போதைக்குள் சிக்க வைத்து, இறுதியில் நீ ஒரு பெண் துறவியாக மாறி காட்டிற்குள் தவம் செய்பவளாக ஆகிவிடப் போகிறாய் என்று தோன்றுகிறது. இன்னும் சொல்லப்போனால் நீ ஏதோ ரசனையே இல்லாத ஒரு கவிஞனை இறுதியில் கணவனாக ஆக்கிக் கொண்டால்கூட போதும்...'' அவள் என் கழுத்தைக் கட்டிப் பிடித்துக் கொண்டு குலுங்கிக் குலுங்கி சிரிப்பாள்.

"உமா, உனக்கு எந்தச் சமயத்திலும் கவலை நிறைந்த சிந்தனையே உண்டாகாதா?'' நான் கேட்பேன்.

ஒரு கோமாளியின் கவலையை வேண்டுமென்றே காட்டியவாறு அவள் பதில் கூறுவாள்: "என்ன செய்வது, ரமா? ஒரு கவலை மனம் கொண்ட குழந்தையைக் கொஞ்சக் கூடிய அதிர்ஷ்டம் என்னுடைய இதயத்திற்கு இல்லை.''

உமாவின் வெளிச்சம் ஆனந்தமாக இருந்தது. அவள் சுதந்திரத்தை சுவாசித்துக் கொண்டிருந்தாள். அவளுடைய அழகு ஏராளமான இளைஞர்களைச் சுண்டி இழுத்தது.