Lekha Books

"மார்பிள் ராக்”கை அடைந்து விட்டு திரும்பி வரும் இறுதிப் படகுப் பயணி எங்களுக்குக் கீழே கடந்து சென்று கொண்டிருந்தார்.

ரமா கதையைத் தொடர்ந்தாள்:

"வ்ரஜலால், வங்கிக்கோ அலுவலகத்திற்கோ சிறிதுகூட செல்வது இல்லை என்பதையும் ஒரு நோயாளியைப்போல பகல் நேரம் முழுவதும் தன்னுடைய அறைக்குள் இருக்கும் படுக்கையிலேயே இருக்கிறார் என்பதையும் நான் தெரிந்து கொண்டேன்.

ஒரு நாள் மாலை நேரத்தில், நான் அறையில் அமர்ந்து ஒரு ஓவியத்தை வரைந்து கொண்டிருந்தேன்.

"ரமா...''

நான் திரும்பிப் பார்த்தேன். வ்ரஜலால் பின்னால் வந்து நின்றிருந்தார்.

"ரமா, நான் உனக்கு என்ன தவறு செய்துவிட்டேன்? உன்னுடைய இந்தக் கொடூரமான நடவடிக்கைகளுக்கு என்ன காரணம்? அன்பே, நான் ஏதாவது செய்திருந்தால், என்னை மன்னித்துவிடு.''

நான் வ்ரஜலாலின் முகத்தையே சற்று நேரம் கூர்ந்து பார்த்தேன். "மன்னிப்பா? மன்னிப்பு கேட்க வேண்டியது என்னிடம் அல்ல. அதோ... அவளிடம்'' நான் உமாவின் புகைப்படத்தைச் சுட்டிக் காட்டினேன்.

"நீங்கள் எவை உங்களுடைய சுயநலத்திற்காகவும் மோசமான நடவடிக்கைகள் மூலமும் புகழை வைத்துக்கொண்டும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகக் கொன்றீர்களோ, அவள்தான் உங்களுக்கு மன்னிப்பு அளிக்க வேண்டும். அவளோ மன்னிப்பு தருவதற்குக்கூட முடியாமல் மரணத்தைத் தழுவி விட்டாள்.''

வ்ரஜலால் அந்தப் புகைப்படத்தையே வெறித்துப் பார்த்தார். தொடர்ந்து பரிதாபம் கலந்த ஒரு குரலில் சொன்னார்:

"ஆமாம்... உண்மைதான். நான் அவள்மீது அன்பு செலுத்தவில்லை. அதாவது- அவளுடைய அன்பில் நான் அந்த அளவிற்கு அக்கறை காட்டவில்லை.''

"நீங்கள் என்னிடமும் அப்படியே நடந்து கொண்டால் போதும். இளம் வயதிலேயே உமா, தன்னுடைய இதயத்தில் ஒவ்வொரு காதல் துளியையும் நீங்கள் சுவைக்க வேண்டும் என்பதற்காக சேகரித்து வைத்திருந்தாள். நீங்கள் அதை சர்வ சாதாரணமாக நிராகரித்து விட்டீர்கள். அவள் ஏமாற்றத்தில் வெந்து இறந்துவிட்டாள். என் இதயத்தில் வெறுப்பையும் பழி வாங்கும் உணர்வையும் தவிர வேறு எதுவுமே இல்லை. உமாவின் காதல் பழிவாங்கல் மட்டுமே நான்.''

"பிறகு... நீ எதற்காக என்னைத் திருமணம் செய்தாய்?''

"பிரேமாவின் தாயாக ஆவதற்கு...''

அவர் சிறிது நேரம் தலையைக் குனிந்து கொண்டு சிந்தித்தார். பிறகு எதுவும் பேசாமல் வெளியே சென்றுவிட்டார்.

என்னுடைய கையைப் பிடித்துக்கொண்டு ரமா சொன்னாள்: "நண்பரே, மனிதர்களைத் தட்டி எழுப்பி செயல்பட வைப்பது ஏமாற்றம்தான். நினைப்பவை அனைத்தும் கிடைக்கக்கூடிய ஒருவனால் எதையும் செய்ய முடியாது. என்னைத் திருமணம் செய்வதற்கு முன்பு, வ்ரஜலால் அப்படிப்பட்ட ஒரு மனிதராக இருந்தார். தன்னிடமிருக்கும் பணத்தால் சாதிக்க முடியாதது எதுவுமே இல்லை என்று அவர் உறுதியாக நம்பினார். ஆனால், அவருடைய இதயத்தைச் சுட்டெரிக்கக் கூடிய நெருப்புக் கட்டை நான் என்பதைத் தெரிந்து கொண்டபோது மட்டும்தான் அவர் அமர்ந்து சிந்திக்க ஆரம்பித்தார். என்னைப் பற்றிய விருப்பம் அவருடைய இதயத்தில் ஒரு பிளவை உண்டாக்கிவிட்டது. அந்தப் புண்ணில் அமிலத்தைத் தடவியதைப் போல என்னுடைய ஒவ்வொரு செயலும் நடவடிக்கையும் இருந்தன.

நான் அறையில் அமர்ந்து "சமேலி”யின் இறுதி அத்தியாயத்தை எழுதிக் கொண்டிருந்தேன். திடீரென்று நான் திரும்பிப் பார்த்தபோது வ்ரஜலால் எனக்குப் பின்னால் வந்து நின்றிருந்தார். அவருடைய அந்த ஏமாற்ற உணர்வையும், கெஞ்சிக் கொண்டிருந்த கண்களையும் நான் ஒரு முறை பார்த்தேன். ஆனால், நான் அவரைப் பார்க்காததைப் போல எழுதிக்கொண்டிருந்தேன். சிறிது நேரம் சென்றதும், அவர் எதுவும் கூறாமல் திரும்பிச் சென்றுவிட்டார்.

நான் அதிகமான நேரமும் "சமேலி”யின் வேலையிலேயே மூழ்கியிருந்தேன். ஒரு நாள் சாயங்காலம் நான் அருகிலிருந்த வயல்களில் சற்று நேரம் நடந்துவிட்டு அறைக்குத் திரும்பி வந்தபோது என்னுடைய மேஜைமீது சில விலை மதிப்புள்ள மலர்கள் கிடப்பதைப் பார்த்தேன். அந்தப் பூச்செண்டு வ்ரஜலால் கொண்டு வந்து வைத்தது என்பதை உடனடியாக நான் புரிந்து கொண்டேன். ஒரு பழி வாங்கும் எண்ணத்துடன், அதை சாளரத்தின் வழியாக வெளியே வீசி எறிய வேண்டுமென்று நான் நினைத்தேன். ஆனால் அந்தக் காதல் கொலைகாரனின் பரிசுப் பொருளின் மணம் என்னை மயக்கிவிட்டது. நான் அந்த மலர்க்கொத்தை மேஜையின் அருகில் நகர்த்தி வைத்துவிட்டு எழுதுவதற்காக உட்கார்ந்தேன்.

உமாவின் புகைப்படம் எனக்கு எழுதுவதற்கு உந்து சக்தியைத் தந்து கொண்டிருந்தது. நான் அன்று மேலும் சற்று அதிகமான வரிகளை எழுதினேன்.

அதற்குப் பிறகு எல்லா நாட்களிலும் நான் வெளியே போய்விட்டு திரும்பி வரும்போதும், மேஜைமீது ஒரு புதிய பூச்செண்டு இருப்பதைப் பார்க்கலாம். நான் அதை வீசி எறியவோ, பயன்படுத்தவோ செய்யாமல் அங்கேயே வைத்துவிடுவேன்.

அப்படியே நாட்கள் ஓடிக்கொண்டிருந்தன.

ஒரு நாள் சாயங்காலம் திடீரென்று வ்ரஜலால் என்னுடைய அறைக்குள் நுழைந்து வந்தார். அவருடைய செயல்கள் மொத்தத்தில் ஒரு பைத்தியக்காரனின் செயல்களைப் போல இருந்தன. ஒரு வேதனை கலந்த குரலில் அவர் என்னிடம் கெஞ்சிக் கேட்டுக் கொண்டார்.

"ரமா, என்னைக் காப்பாற்று. என் வாழ்நாளில் நான் இந்த அளவிற்கு கவலையை சந்தித்ததே இல்லை. என் இதயத்தில் இருக்கும் வேதனையை என்னால் தாங்கிக்கொள்ள முடியவில்லை. எனக்கு நீ வேணும். உன் காதல் வேணும். இனி ஒரு நிமிடம்கூட என்னால் பொறுத்துக் கொண்டிருக்க முடியாது. அதற்காக என்னிடமிருக்கும் எல்லாவற்றையும் நான் புல்லைப் போல நினைத்து வீசி எறியத் தயாராக இருக்கிறேன். உன்னுடைய ஒரு எளிய தாசனாக என்னை ஏற்றுக்கொள்.''

வ்ரஜலால் என்னுடைய இடையைக் கட்டிப் பிடித்தார். என் உடல் முழுவதும் ஒரு மின்சக்தி பாய்ந்தது- ஒரு ஆணின் முதல் தொடல்.

"ச்சீ... விலகி நில்லுங்க'' -அவருடைய பிடியை விட்டு விலகி நான் இரண்டடிகள் பின்னால் தள்ளி நின்றேன். நான் காலில் இருந்து தலை வரை நடுங்கிக் கொண்டிருந்தேன். "என்னைத் தொடாதீங்க... நான் காதல் அல்ல. காதலின் சுட்டெரித்துக் கொண்டிருக்கும் பழிக்குப் பழியின் சின்னம்.''

"ஒரு பெண் கோமாளியிடம் இருக்கக்கூடிய பழிக்குப் பழி வாங்கும் உணர்ச்சியா?''

அவர் காதலில் உண்டான ஏமாற்றமும் கோபமும் கலந்த குரலில் என்னிடம் கேட்டார். "நீ என்னைத் திருமணம் செய்து கொண்டாய். என்னை ஆசைப்பட வைத்தாய்.''

நான் ஒரு கிண்டல் கலந்த குரலில் பதில் சொன்னேன்:

"ஒரு வியாபாரியின் ஆசையின் விளைவை, அதோ... அந்த புகைப்படத்தின் முகத்தில் பார்க்கலாம்.''

"உமாவிடம் என்னை ஈர்க்கிற அளவிற்கு நான் எதையும் பார்க்கவில்லை. அது என்னுடைய குற்றமா?''