Lekha Books

திருமணம் முடிந்த மறுநாள் நான் படுக்கையறையில், தனியே உட்கார்ந்திருந்தேன்.

அன்று முழு நிலவு நாளாக இருந்தது. மாலை நேரம் கடந்தது. மாலை நேரக் காட்சி மறைந்து, இருள் பரவி வருவதற்கு முன்பே, நிலவு

வெளிச்சம் எல்லா இடங்களிலும் படர்ந்து விட்டிருந்தது. நான் விளக்கை எரிய விட்டு வாசிப்பதற்காக உட்கார்ந்தேன். உமா, முன்பு பயன்படுத்தி இருந்த படுக்கையறையே அது. உமாவும் நானும் சேர்ந்து செலவிட்ட அந்த இறுதி இரவை நான் நினைத்துப் பார்த்தேன். ஆள் அரவமில்லாமல் அமைதியாக இருந்த படுக்கையறை, உமாவின் சரிந்து படுத்திருந்த நிலை, திறந்திருந்த சாளரத்தின் வழியாகத் தெரிந்த கொழுந்துவிட்டு எரிந்து கொண்டிருந்த சிதையின் நெருப்பு- இவை அனைத்தும் சேர்ந்து உண்டாக்கிய அந்தக் காட்சியை நான் தெளிவாக மனதில் நினைத்துப் பார்த்தேன். நான் சிந்தித்தேன்: "பாவம் என் உமா... அவள் இன்று எங்கே? பூலோக வாழ்க்கையிலிருந்து கற்பனையைத் தாண்டிய, அந்த என்னவென்று தெரியாத நிலையை அவள் அடைந்துவிட்டாள். மரணம் மனிதர்களை எங்கே கொண்டு செல்கிறது?” வானத்தை நோக்கி என்னுடைய பார்வைகள் உயர்ந்தன. உமா கூறிய வார்த்தைகள் என்னுடைய இதயத்திற்குள் ஒலித்தன: "வானத்திற்கு அப்பால்... ஆமாம்... அந்த வெறுமை நிறைந்த நீல நிறத்தைத் தாண்டி ஒரு உலகம் இருக்குமோ?” "இருக்குமோ?” திரைச்சீலைக்கு அப்பால் இருந்து திரும்பி வந்து, அவளுடைய ஆன்மா இப்போது என்னைச் சுற்றி வளைத்துக் கொள்ளுமோ? (எனக்கு காரணமே இல்லாமல் ஒரு பயம் தோன்றியது. என் இதயத்தில் ஒரு குளிர்ச்சி உண்டானது.) என் சிந்தனைகளை அவளால் கேட்க முடியுமா? என்னவோ... எனக்குத் தெரியவில்லை. அந்தத் தனிமையான சூழ்நிலையில் தெளிவற்ற சில எதிரொலிப்புகள் கேட்பதைப் போல எனக்குத் தோன்றியது. அவளுக்காக நான் செய்யப் போகும் இந்தப் புதிய பழிவாங்கும் செயலுக்கு அவளுடைய ஆன்மா உதவியாக இருக்குமா?

என் சந்தேகங்களுக்கு சமாதானம் கிடைக்கவில்லை. என்னுடைய சிந்தனைகள் நின்றுவிட்டன. என் மூளையை ஒரு புகைப்படலம் வந்து

மூடிக்கொண்டது. முன்னால் இருந்த காட்சிகள் அனைத்தும் மறைந்துவிட்டன. நான் என்னையே அறியாமல் அழுதுவிட்டேன்.

நான் எழுந்து, பெட்டியைத் திறந்து, உமாவின் பெரிதாக்கப்பட்ட புகைப்படத்தை எடுத்து மடியில் வைத்துக் கொண்டேன். நாங்கள் இறுதியாகப் பிரிந்த நாளுக்கு முந்தைய நாள் அவள் எனக்குப் பரிசாகத் தந்த புகைப்படம் அது. அந்தப் படத்தில் அவள் புன்னகைக்க முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தாலும், அந்த மலர்ந்த விழிகளில் ஒரு கவலையும், அந்த ஓரக் கண்களில் ஒரு ஏமாற்றமும் நிறைந்திருந்தன. அந்த மார்புப் பகுதியில் ஒரு நொறுங்கிய இதயம் தெரிகிறதோ என்று தோன்றுகிற அளவிற்கு ஒரு அருமையான புகைப்படமாக அது இருந்தது. நாங்கள் இறுதியாகப் பிரிந்தபோது கூட அவளுடைய முக வெளிப்பாடு அப்படித்தான் இருந்தது. நான் அந்தப் படத்தையே கண்களை இமைக்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.

"உமா, என் பிரியமான உமா...'' தேம்பித் தேம்பி அழுது கொண்டே நான் அழைத்தேன்: "தோழியே, நான் அழைப்பதை நீ கேட்கிறாயா?''

என்னுடைய கண்ணீர் அந்தப் படத்தின் கண்களின்மீது விழுந்தது. அவளும் என்னுடன் சேர்ந்து அழுவதைப்போல எனக்குத் தோன்றியது. திடீரென்று கதவு "கடகட” என்று ஒலித்தது. நான் பயந்து போய் நான்கு பக்கங்களிலும் பார்த்தேன்.

வ்ரஜலால் உள்ளே நுழைந்து வந்தார். தாங்கிக் கொள்ள முடியாத வெறுப்புடன் நான் அந்தக் காதல் கொலைகாரனையே வெறித்துப் பார்த்தேன்.

"அன்பே, இங்கு என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறாய்? வெளியே நல்ல நிலவு வெளிச்சம் இருக்கிறதே! சற்று நடப்பதற்கு வருகிறாயா?''

என்னை மயக்குவதற்கு அந்த வார்த்தைகள் முடிவடைந்தவுடன், ஒரு புன்னகையும் வெளிப்பட்டது.

புகைப்படத்தை மடியில் மறைத்து வைத்துக்கொண்டு அவரைச் சுட்டிக் காட்டியவாறு நான் சொன்னேன்: "மிஸ்டர் வ்ரஜலால்... என்னைத் தொந்தரவு செய்வதற்கு இனிமேல் இங்கு நுழைந்து வராதீர்கள். நான் இங்கு அமைதியாக உட்கார்ந்து வாசித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.''

அவர் இடி விழுந்ததைப்போல அங்கேயே நின்றுவிட்டார். "என்ன ரமா?''

"பேசக்கூடாது...'' நான் கர்ஜித்தேன்: "இனி நான் ஒரு வார்த்தையைக் கூட கேட்க விரும்பவில்லை. அறையை விட்டு வெளியேறுங்கள்.''

ஒரு கொடூர மிருகத்தைப்போல அவர் என்மீது பாய்ந்து விழுவார் என்று நான் எதிர்பார்த்தேன். ஆனால், எதையும் புரிந்து கொள்ள முடியாத ஒரு முட்டாளைப்போல அவர் என்னுடைய முகத்தையே பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தார். சற்று நேரம் கடந்ததும் மெதுவாக தலையைக் குனிந்து கொண்டே அவர் வெளியேறினார். நான் எழுந்து கதவை அடைத்துத் தாழ்ப்பாள் போட்டுவிட்டு, தொடர்ந்து வாசிப்பதற்காகப் போய் உட்கார்ந்தேன். ஆனால், புத்தகத்தில் இருந்த எழுத்துக்களை என்னால் வாசிக்க முடியவில்லை. என் கண்களில் ஒரு புகை வந்து நிறைந்தது. எனக்கு என்ன நடக்கப் போகிறது என்பது எனக்கே தெரியவில்லை. வ்ரஜலாலிடம் அப்படி நடந்து கொள்வதற்கு எப்படி தைரியம் வந்தது என்று எனக்கே ஆச்சரியமாக இருந்தது. தற்போதைக்கு எல்லா விஷயங்களிலும் தேவையான அளவிற்கு நடித்திருக்கிறோம் என்ற ஒரு திருப்தி மட்டும் எனக்குள் இருந்தது.

அன்று இரவு எனக்கு சிறிதுகூட தூக்கம் வரவில்லை. வ்ரஜலால், திரும்பி வந்து கதவைத் தட்டி அழைப்பார் என்று பல நேரங்களிலும் நினைத்தேன். அந்தக் காலடிச் சத்தத்தை எதிர்பார்த்துக் கொண்டே நான் படுத்திருந்தேன்.

ஆனால், வெளியே பேரமைதி மட்டுமே நிலவிக் கொண்டிருந்தது. அது என்னிடம் கோபத்தையும் ஏமாற்றத்தையும் உண்டாக்கியது.

நான் மீண்டும் உமாவின் புகைப்படத்தை எடுத்து மடியில் வைத்தேன். என் செயல்களுக்கு ஏதாவது அர்த்தம் இருக்கிறதா? தூரத்தின் அகலம் எங்களை நிரந்தரமாகப் பிரித்துவிட்டது. எங்களை இனிமேல் காலத்தால் இணைத்து வைக்க முடியாதா? இல்லாவிட்டால்.. மலரில் மணம் இருப்பதைப் போல் வெற்றிடத்தில் மறைந்து கொண்டு அவள் எனக்குள்ளேயே சுற்றி நின்று கொண்டிருக்கிறாளோ?

உமாவின் புகைப்படத்தை அழகான ஒரு கண்ணாடிச் சட்டத்திற்குள் வைத்து, அதை நான் என்னுடைய கட்டிலின் கால் பகுதியில் இருந்த பீடத்தின்மீது கொண்டு போய் வைத்தேன்.

பிரேமாவை எப்போதும் பார்த்துக் கொண்டிருப்பதிலும், அவளைத் தூக்கிக் கொஞ்சிக் கொண்டிருப்பதிலும் நான் வாழ்க்கையின் சந்தோஷத்தை உணர்ந்தேன். அவளுடைய அந்த கறுத்த, அகலமான கண்களின் வழியாக, எங்கிருந்தோ உமா எட்டிப் பார்ப்பதைப்போல தோன்றும்.

சிறிது நேரத்திற்கு ரமா மிகவும் அமைதியாக இருந்தாள் அந்த நிலவு வெளிச்சத்தில், நதிக்கரையில் இருந்த சிலைகள் ரத்தினங்களைப் போல மின்னிக் கொண்டிருந்தன.