Lekha Books

அவள் மிகவும் சீக்கிரமே, நான் என்றென்றைக்குமாக இழக்கப் போகிற ஒருத்தியாக ஆகப் போகிறாள் என்பதை நினைத்தபோது, அன்பின் பலத்தால் என்னுடைய இதயம் அவளை நோக்கி வேகமாகப் பாய்ந்தது. உமாவை இறுகக் கட்டிப் பிடித்துக் கொண்டு காட்டாற்றைப் போல மதகை உடைத்துக் கொண்டு நொறுங்கி அழ வேண்டும் போல எனக்கு ஒரு வெறி உண்டானது. ஆனால், நான் அசையவில்லை.

ஒரு ஓவியத்தில் இருப்பதைப் போல, நாங்கள் அதே நிலையில் பத்து நிமிட நேரம் இருந்தோம். இறுதியில் நாங்கள் எதுவும் பேசிக் கொள்ளாமலேயே பிரிந்தோம்.

அப்போதைய அவளுடைய முகத்தில் தெரிந்த உணர்ச்சிகளை எந்தச் சமயத்திலும் என்னால் மறக்க முடியாது. நீல நிறத்தில் இருந்த, வாடிப்போயிருந்த அந்த உதடுகளுக்கு மத்தியில், கிரகண நிலவைப்போல ஒரு மங்கலான புன்சிரிப்பு தங்கி நின்றிருந்தது. அந்தக் கண்களில் பனி விழுந்ததைப் போன்ற ஒரு ஈரமும்...

உணர்ச்சிகளை ஒரு வழியாக அடக்கி வைத்து கொண்டு, திரும்பிப் பார்ப்பதற்கு சிறிதுகூட தைரியம் இல்லாமல், நான் வேகமாக நடந்தேன். முற்றத்தை அடைந்தபோது, மூக்கின்மீது ஒரு கண்ணாடியை வைத்துக்கொண்டு, வேகமாக எதையோ எழுதிக் கொண்டிருந்த வ்ரஜலாலை சாளரத்தின் வழியாக நான் ஒருமுறை பார்த்தேன். அழகன்தான்... ஆனால், உலகத்தில் உள்ள அனைத்து பெண்களின் காதல் கொலைகாரனாக நான் அவரைப் பார்த்தேன்.

நான் போர்பந்தருக்கு வந்து, "சமேலி” சம்பந்தப்பட்ட வேலைகளை முழுமை செய்வதற்காக மூழ்கியிருந்தபோது, உமாவின் மரணச் செய்தி கொண்ட ஒரு பத்திரிகை, அவளுடைய வயதான தந்தையிடமிருந்து எனக்கு வந்தது.

உமா மரணமடைந்து விட்டாள்! அது நான் எதிர்பார்த்ததுதான். எனினும் அந்த மரணச்செய்தி, என் மனதில் அமைதியற்ற தன்மையையும் சிந்தனைகளில் நிலையற்ற தன்மையையும் உண்டாக்கியது.

உமா இறந்துவிட்டாள்! அதாவது- இந்த உலகத்தில் எந்தவொரு சக்தியாலும் என்னுடைய அன்புத் தோழியின் முகத்தை, இன்னொரு முறை எனக்கு காட்டும்படி செய்ய இயலாது. ஹா! ஒரு செப்படி

வித்தைக்காரனின் கையில் சிக்கிக் கொண்ட பந்தைப்போல, அவள் எங்கோ மறைந்து போய்விட்டாள்!

தத்துவ சிந்தனைகள் கொண்ட புத்தகங்கள் என்னுடைய சூடாகிப் போன மூளைக்கு குளிர்ச்சி தரவில்லை. புரட்சிகரமான எண்ணங்கள்

என்னுடைய உணர்ச்சிகளைத் தூண்டிவிட்டன. உமா இறக்கவில்லை. வ்ரஜலால் அவளை மரணத்திற்குத் தள்ளிவிட்டார் என்று எனக்குத் தோன்றியது. அந்தக் காதல் கொலைகாரனின் முகம் எனக்கு முன்னால் பிரகாசமாகத் தெரிந்தது.

அப்படியே பதினைந்து நாட்கள் முழு நேரமும் நான் சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தேன். ராணுவ ஆட்சி நடக்கக்கூடிய ஒரு சிறிய கிராமத்தைப் போல என்னுடைய அமைதியான கவிதை மனம் கலக்கத்திற்கு ஆளானது. இறுதியில் நான் ஒரு விஷயத்தை முடிவு செய்தேன்.

அந்தக் காதல் கொலைகாரனை நான் திருமணம் செய்வேன். அதுதான் என்னுடைய முடிவு.

அது ஒரு வகையான பைத்தியக்காரத்தனமாகவோ முட்டாள்தனமாகவோ கேட்பதற்குத் தோன்றும். ஆனால், அந்த தீர்மானத்திற்கு அடியில் பயங்கரமான ஒரு பழிக்குப் பழி வாங்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் இருந்தது. மறைமுகமான ஒரு பழிக்குப் பழி வாங்கும் தந்திரத்தின் தெளிவான செயல்பாடு அதற்கு தேவையாக இருந்தது. நான் காத்திருந்தேன். வ்ரஜலாலை நான் திருமணம் செய்வது என்று தீர்மானித்தேன்! என்னுடைய பழிவாங்கும் உணர்ச்சியை அதன் முழுமையான வடிவத்தில் நிறைவேறச் செய்வதற்கு அந்த வியாபாரியை வசீகரிக்க நான் முயற்சித்தேன். என்னைப் பொறுத்தவரையில், அது அந்த அளவிற்கு சிரமமான ஒரு விஷயமாக இருக்கவில்லை.

உடல் ஆரோக்கியத்தைச் சீர் செய்ய வேண்டும் என்று கூறி, சில மாதங்கள் கிராமப் பகுதியில் இருப்பதற்கு என் தந்தையிடம் ஒப்புதல் வாங்கிவிட்டு நான் பவனகிரிக்குப் புறப்பட்டேன். என் தந்தை என் மீது அதிகமான அன்பு செலுத்தக் கூடியவராகவும், மதிப்பாக நினைப்பவராகவும் இருந்தார். அதனால் அவர் என்னுடைய கருத்துக்கு எதிராகக் கூறுவதையோ, விருப்பங்களுக்குத் தடை போடுவதையோ எந்தச் சமயத்திலும் செய்ததில்லை.

நான் வ்ரஜலாவைத் திருமணம் செய்து கொள்வதில், இன்னொரு நோக்கமும் இருந்தது. பிரேமாவின் விஷயம். உமா மரணத்தைத் தழுவும்போது, அவளுக்கு இருந்த ஒரே கவலை பிரேமா மட்டும்தான். வ்ரஜலாலின் மனைவியாக இன்னொருத்தி அங்கு வந்தால் பிரேமாவின் விஷயம் பரிதாபப்படும் நிலைமைக்கு ஆளாகாமல் இருக்காது.

பிரேமாவைப் பார்ப்பதற்காக, நான் அவ்வப்போது வ்ரஜாலின் வீட்டிற்குப் போக ஆரம்பித்தேன். ஒரு திவானின் மகள், தன்னுடைய வீட்டிற்கு வருவது என்பது வ்ரஜலாலிற்கு பெரிய மரியாதைக்குரிய விஷயமாக இருந்தது. அவர் என்னை ஒரு ராணியைப் போல வரவேற்று உபசரித்தார். பிறகு... படிப்படியாக ஒரு ஆணை வசீகரிக்கக் கூடிய பெண்ணின் இயல்பான சாமர்த்தியத்தை நான் பயன்படுத்த ஆரம்பித்தேன்.

உமாவின் மரணத்தை, தன் பணத்திற்கான வட்டி சற்று கைவிட்டுப் போய்விட்டதைப் போன்ற ஒரு இழப்பாகவே வ்ரஜலால் நினைத்தார். பிரேமாவை கவனிப்பதற்கு அவர் ஒரு நர்ஸை தனிப்பட்ட முறையில் நியமித்திருந்தார்.

ஆறு மாதங்கள் கடந்தன.

என் காதல் முயற்சி தடையின்றி நடந்து கொண்டிருந்தது. அது நல்ல பலனையும் தந்தது. இறுதியில் திருமண நிச்சயமும் நடந்தது.

வ்ரஜலால் என்னைத் திருமணம் செய்துகொள்ளப் போகிறார் என்ற தகவல், மக்களுக்கு மத்தியில் பலவிதப்பட்ட சந்தேகங்களுக்கும் பேச்சுக்களுக்கும் காரணமாக அமைந்தது. எந்த விதத்திலும் அவர்களால் அதை ஏற்றுக்கொள்ளவே முடியவில்லை. அவர் மிகவும் வசதி படைத்தவராக இருந்தாலும், ஒரு திவானின் மகளைத் திருமணம் செய்யக்கூடிய அளவிற்குத் தகுதி வ்ரஜலாலிற்கு இல்லை. அது மட்டுமல்ல- பல ஐ.சி.எஸ். படித்தவர்களின் திருமண வேண்டுகோளை மறுத்து ஒதுக்கிவிட்டு, திருமணமே வேண்டாம் என்று விரதத்துடன் இருந்துவிட்டு, பெரும்பாலும் ஒரு பெண் துறவியைப் போல வாழ்ந்து கொண்டிருந்த நான் மனைவியை இழந்தவருடன், ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும்போது சற்று வயதில் அதிகமானவராகவும், மிகவும் கருமி குணம் கொண்டவராகவும் இருந்த ஒரு வியாபாரியை மணமகனாக ஏற்றுக்கொள்ளப் போகிறேன் என்ற செய்தியைப் பலராலும் நம்ப முடியவில்லை. இறுதியில், அவர்கள் "கண்மூடித்தனமான காதலுக்கு ஒரு உதாரணம்” என்று மட்டும் கூறி அமைதியாக இருந்துவிட்டார்கள். "காதலின் போக்கு அப்படியாகிவிட்டதா?” என்று ஒரு தோழி என்னிடம் வெளிப்படையாகக் கேட்டாள். "பழிக்குப் பழி வாங்கும் எண்ணத்தின் போக்கு அப்படித்தான் இருக்கும்” என்று நானும் நினைத்துக் கொண்டேன்.

எங்களுடைய திருமணத்தை மிகுந்த கொண்டாட்டத்துடன் கொண்டாடினோம். வ்ரஜலால் தன்னுடைய கஞ்சத்தனத்தை அங்கு காட்டவில்லை.

முன்கூட்டியே வடிவமைக்கப்பட்ட, தெளிவான ஒரு செயல் திட்டத்துடன் நான் மணமகனின் வீட்டிற்குள் நுழைந்தேன்.