Lekha Books

மென்மையான நிலவு வெளிச்சத்தைக் கொண்ட ஒரு இரவு வேளை. பிரேமா சுகமாகத் தொட்டிலில் படுத்துத் தூங்கிக் கொண்டிருக்கிறாள்.

நான் உமாவின் மெத்தையின்மீது போய் உட்கார்ந்தேன். அவள் தூங்கியிருக்கவில்லை. என்னை அருகில் பார்த்ததும், அவள் தலையணையில் பாதி சாய்ந்து படுத்துக்கொண்டு வலது கையை என்னுடைய கழுத்தில் சுற்றி தோளில் ஓய்வெடுத்தாள்.

சாளரம் திறந்திருந்தது. அதன் வழியாக நாங்கள் வெளியே- அமைதியான வெட்டவெளியை மவுனமாக பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம். அந்த மங்கலான சூழ்நிலையில் எங்களால் எதையும் பார்க்க முடியவில்லை. எனினும், இனம்புரியாத சில கனவுகளின் நிழல்கள் இங்குமங்குமாக நீந்திக் கொண்டிருப்பதைப் போல தோன்றியது.

இரண்டு மூன்று நிலங்களைத் தாண்டி ஒரு இடத்தில் நெருப்பு எரிந்து கொண்டிருந்தது. அங்கு சுட்டிக் காட்டியவாறு நான் உமாவிடம் கேட்டேன்: "அது என்ன? அங்கே நெருப்பு எரிந்து கொண்டிருக்கிறதே?''

அவள் சொன்னாள்: "அது ஒரு சுடுகாடு. அங்கு யாருடைய பிணத்தையோ எரித்துக் கொண்டிருக்கலாம்.''

"இவ்வளவு அருகிலா சுடுகாடு இருக்கிறது? இங்கு தனியாகப் படுத்திருக்க உனக்கு பயமாக இல்லையா?''

உமா மெதுவாக சற்று சிரித்தாள்: "ரமா, இந்த பூமியே பெரிய ஒரு சுடுகாடுதானே?''

நானும் சற்று சிரித்துக்கொண்டே கேட்டேன்: "என்ன உமா, நீயும் தத்துவஞானம் பேச ஆரம்பிச்சிட்டியா?''

"பிறகு... தத்துவஞானம் பேசுவது உன்னுடைய குத்தகையொண்ணும் இல்லையே!''

"வேண்டாம்...'' நான் அவளுடைய கையைப் பிடித்து அழுத்தினேன். நாங்கள் இருவரும் அந்த சிதையின் நெருப்பையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம்.

உமா சொன்னாள்: "ரமா, நீ ஒரு கவிதாயினி ஆச்சே! சொல்லு... அந்த சிதையின் நெருப்பு எதைப்போல இருக்கிறது?'' "மரண தேவதையின் தங்கத் தாலியைப் போல...''

"இல்லை...'' அவள் சொன்னாள்: "மரணம் என்ற வேட்டை நாய் நீட்டும் நாக்குதான் அது.''

"ஹா... உமா, நீ ஒரு கவிதாயினியாகவும் ஆயிட்டியா என்ன?''

அதற்குப் பிறகும் அந்த சிதையின் நெருப்பிலிருந்து எங்களுடைய பார்வைகளை விலக்கிக் கொள்ளவே இல்லை. அவள் சொன்னாள்: "சுடுகாடு அருகிலேயே இருப்பது எவ்வளவு நல்ல விஷயம்! நான் அதிக தூரம் போக வேண்டிய தேவை இல்லையே!''

அவளுடைய கன்னத்தில் மெதுவாகக் கிள்ளியவாறு நான் திட்டினேன்: "ச்சீ... முட்டாள்தனமாகப் பேசாதே.''

"நான் முட்டாள்தனமாகப் பேசவில்லை, ரமா. மரணத்தைப் பற்றி பேசுவதும் சிந்திப்பதும் எனக்கு இனிமையான விஷயமாகத் தோன்றுகிறது. நான் ஒரு தத்துவஞானியாக மாறியதைப் பற்றி நீ ஆச்சரியப்படலாம். தனிமையும் ஏமாற்றமும் ஒன்று சேர்ந்தால் மனிதர்கள் அவர்களாகவே தத்துவஞானியாக மாறிவிடுவார்கள். அப்போது உலகத்தைப் பற்றியும் தன்னைப் பற்றியும் சிந்திப்பதற்கு யாராக இருந்தாலும் கட்டாயப்படுத்தப்படுவார்கள். அதோ... பற்றி எரிந்து கொண்டிருக்கும் அந்த சிதையின் நெருப்பைச் சற்று பார். அந்த நெருப்பு யாருடைய இதயத்தில் சிந்தனையை எழச்செய்யவில்லை? அங்கு ஒரு மனிதன் வேறு ஏதோ ஒன்றாக மாறுகிறான். அவன் எங்கு போனான்? வானத்திற்கும் மேலே- ஆமாம்... அந்த வெறுமை நிறைந்த நீல நிறத்தையும் தாண்டி ஒரு உலகம் இருக்குமோ? அதோ... அந்த கோடிக்கணக்கான நட்சத்திரங்கள்- நிரந்தரத்தின் மைல் கற்கள்- அவனுடைய ஆன்மாவின் அங்கே செல்லும் பயணத்தில் ஓய்வு அளிக்குமா? இல்லாவிட்டால்... மரணம், மனிதனைப் பொறுத்தவரையில் எல்லாவற்றுக்கும் இறுதியா? வாழ்க்கைப் போர்க்களத்தில் செயல்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் மனிதனை, மரணம் அள்ளி எடுத்துக்கொண்டு எங்கே போகிறது? சகோதரி... நினைத்துப் பார். மனிதனின் பரிதாபமான, நிச்சயமற்ற- இதுவரை பார்த்திராத அந்த இறுதிப் பயணத்தை... நதியில் மிக மிக மெதுவாக நகர்ந்து கொண்டிருக்கும் ஒரு சிறிய படகு, பெரிய நீர் பாய்ச்சலின் மேலே இருந்து கீழ் நோக்கி "பும்” என்று பாய்ந்து செல்வதைப் போன்ற அந்த வீழ்ச்சி!''

நான் அவளுடைய முகத்திலிருந்து கண்களை எடுக்காமல் எல்லாவற்றையும் கேட்டேன். என்னுடைய தோழியாக இருந்த உமாதான் பேசுகிறாள் என்பதையே என்னால் நம்ப முடியவில்லை.

மறுநாள் இரவிலும் நான் அவளுடைய படுக்கையின்மீது போய் உட்கார்ந்தேன். உமா சொன்னாள்: "ரமா, நீ அருகில் இருக்கும்போது

எனக்கு எந்த அளவிற்கு வினோதமான ஆனந்தம் தோன்றுகிறது தெரியுமா? ஹா! நாம் ஒருவர்மீது ஒருவர் அன்பு செலுத்தியது எதற்காக? ஒரு இளைஞனுக்கும் ஒரு இளம்பெண்ணுக்குமிடையே இருக்கும் காதலின் உச்சத்திற்கு எவ்வளவுதான் புனிதத்தன்மை இருக்கிறது என்று காட்டினாலும், அதற்குக் கீழே ஒரு சுயநலம் மறைந்து கிடப்பதைப் பார்க்கலாம். ஆனால், ஒரு இளம்பெண்ணுக்கும், இளம்பெண்ணுக்கும் இடையே உள்ள காதல்! உனக்கும் எனக்கும் இடையே உள்ள காதல்! ஹா...''

அவள் என்னை இறுகக் கட்டிப்பிடித்துக் கொண்டாள். என்னுடைய கண்களில் நீர் நிறைந்துவிட்டது.

அன்று இரவு நேரம் மிகவும் அதிகமாவது வரை, நாங்கள் ஒவ்வொன்றைப் பற்றியும் பேசிக்கொண்டேயிருந்தோம். இனிமையும் அமைதியும் கொண்ட ஒரு குரலில், பல தத்துவ ஞானங்களும் உதிர்ந்து விழுந்து கொண்டிருந்தன. ஆனால், அவள் தன்னைப் பற்றியோ தன்னுடைய வாழ்க்கையில் உண்டான ஏமாற்றத்தைப் பற்றியோ ஒரு வார்த்தைகூட கூறவில்லை. பிரேமாவைப் பற்றி மட்டும் கொஞ்சம் சொன்னாள்: "என் பிரேமாவைப் பற்றி மட்டும் எனக்கு சற்று கவலை இருக்கிறது. அவள் ஒரு தங்கக்கட்டி என்றாலும், அவளுடைய தந்தைக்கு அவள்மீது பாசம் இல்லை. நான் இல்லாமல் இருப்பது என்றால், அவளுடைய நிலைமை எப்படி இருக்குமோ?''

தூங்கிக் கொண்டிருந்த குழந்தையை அவள் பாசத்துடன் சற்று பார்த்தாள். வறண்டு போன ஆசைகளும் இருண்டு போன சிந்தனைகளும் மட்டுமே எஞ்சியிருந்த அவளுடைய நொறுங்கிப் போன

இதயத்தின் வேதனை, அவள் உச்சரித்த ஒவ்வொரு வார்த்தையிலும் வெளிப்பட்டது.

மறுநாள் காலையில் ஆடைகள் அணிந்து, புறப்படுவதற்குத் தயாராகிக் கொண்டு நான் அவள் படுத்திருந்த கட்டிலுக்கு அருகில் போய் நின்றேன்.

சோர்ந்து போய்க் காணப்பட்ட விழிகளை உயர்த்தியவாறு அவள் பரிதாபமாக என்னைச் சற்று பார்த்தாள்.

"உமா...'' அதற்குப் பிறகு கூறுவதற்கு எனக்கு நாக்கு வரவில்லை.

அந்தப் பிரிதல் இறுதியானது என்ற விஷயம் எங்கள் இருவருக்கும் தெரியும் என்பதைப்போல தோன்றியது. உமா என்னுடைய கையைப் பிடித்துக் கொண்டாள். அவளுடைய அகலமான விழிகள் என் முகத்தில் ஓய்வெடுத்தன. அந்த விழிகளில் இருந்த வேதனை நிறைந்த ஒரு அமைதியான இசை வெளிப்பட்டுக் கொண்டிருந்தது: "இனி என்ன?''

ஆமாம்... இனி என்ன?

அதாவது- நிச்சயமற்ற, கண்ணுக்குத் தெரியாத எங்களுடைய அடுத்த சந்திப்பு எங்கே நடக்கப் போகிறது?