Lekha Books

அதன் மூலம் முற்றிலும் காம எண்ணங்களுடன் இருந்த பல இளைஞர்களுக்கும் அவளால் முட்டாள் பட்டம் கட்ட முடிந்தது. அவள் ஒரு முறை புகை வண்டியில் பயணம் செய்யும்போது, திடீரென்று இடி மின்னலைப்போல அவள்மீது காதல் கொண்டுவிட்ட, அந்த கம்பார்ட்மெண்டில் இருந்த ஒரு இளைஞனைத் தன்னுடைய பெட்டியைத் தூக்கச் செய்து வீடு வரை நடந்து வரச் செய்ததையும் அங்கு வந்தவுடன் தன்னுடைய தாயிடம் கூறி அவனுக்கு நாலணா கூலி கொடுக்கும்படி செய்த கதையையும் அவள் பல நேரங்களிலும் கூறி சிரித்திருக்கிறாள்.

ஒரு நாள் நான் அவளிடம் கேட்டேன்: "உமா, உனக்கு எப்போதாவது ஒரு இளைஞனிடம் காதல் உணர்வு தோன்றியிருக்கிறதா?''

"காதலின் வெளிப்பாட்டை இதுவரை நான் என் இதயத்தில் உணர்ந்தது இல்லை. இந்தக் காலத்தின் காதல் என்பது காம உணர்வின் நாகரீகமான பெயர் என்பது மட்டுமே உண்மை.

ஒருவரையொருவர் சந்தித்துக் கொள்வது, காதலில் விழுவது, சில சுகங்களை அனுபவிப்பது... இல்லாவிட்டால் அனுபவித்ததாகத் தங்களுக்குள் நினைத்துக் கொள்வது... பிறகு ஒதுங்கிக் கொள்வது... காலப்போக்கில் மறந்துவிடுவது... இதுதான் நாகரீகக் காதலில் நடக்கும் செயல்கள். நான் இதை எதிர்க்கவும் வெறுக்கவும் செய்கிறேன். என் காதலை ஒருவருக்காக நான் பத்திரப்படுத்தி வைத்திருக்கிறேன்.''

நான் ஆச்சரியத்துடன் கேட்டேன்: "யாருக்காக?''

"என் எதிர்கால கணவருக்காக.''

அவள் சீரியஸாகவே பேசினாள். அப்படிப்பட்ட ஒரு பதிலை நான் அவளிடமிருந்து சிறிதுகூட எதிர்பார்க்கவில்லை. ஆனால், அவளுடைய அந்த மனம் திறந்த வெளிப்படையான பதில் அவள் மீது எனக்கு இருந்த மதிப்பை மேலும் அதிகமாக்கியது. அவளைப் பாராட்டி, அவளின் கையைப் பிடித்து அழுத்தியவாறு நான் சொன்னேன்: "உமா, உன்னுடைய அந்தக் கணவர் உண்மையிலேயே ஒரு அதிர்ஷ்டசாலிதான்!''

திருமணம் செய்து கொள்வது, இல்லத்தரசியாக ஆகி அதிகார சுதந்திரங்களுடன் வாழ்வது, பிறக்கும் குழந்தைகளைக் கொஞ்சிக் கொண்டிருப்பது- இவற்றையெல்லாம் அவள் விரும்பினாள். ஆனால், எல்லா விஷயங்களிலும் அவளுக்கு சுதந்திரம் இருக்க வேண்டும். என்னுடைய கதை வேறாக இருந்தது. என் பெண்மையை பெரிதாக மதித்துக் கொண்டிருந்தாலும், திருமணம் என்ற ஒன்றை நான் வெறுத்தேன். ஒரு ஆணின் விளையாட்டு பொம்மையாக வாழ்வது என்பதை என்னால் நினைத்துப் பார்க்கக்கூட முடியவில்லை. காதலை நான் ஒரு புனிதமான விஷயமாகப் பார்த்தேன்.

இன்டர்மீடியட் தேர்வில் தேர்ச்சி பெற்றபிறகு, அவள் படிப்பைத் தொடரவில்லை. அதற்குப் பிறகும் நான் இரண்டு வருடங்கள் படித்தேன். பி.ஏ.வில் தேர்ச்சி பெற்றேன்.

அப்போது என் தந்தையை போர்பந்தரின் திவானாக நியமித்தார்கள். குடும்பத்துடன் நாங்கள் போர்பந்தருக்குப் புறப்பட்டோம்.

உமாவைப் பிரிந்து செல்வதில் எனக்குப் பெரிய கவலை இருந்தது. நான் விடை பெறுவதற்காகச் சென்றிருந்தபோது, அவள் கவிதை பாடினாள்.

"உமாவிற்கும் ரமாவிற்குமிடையே உள்ள உறவு

மலருக்கும் மணத்திற்குமிடையே என்பதைப் போல...''

"ஆமாம், ரமா...'' அவள் என்னுடைய கையைப் பிடித்து அழுத்தியவாறு மெதுவான குரலில் சொன்னாள்: "அந்த மணம் இதோ போகிறது. இனி நான் ஒரு மணமில்லாத மலர்.''

உமாவின் இதயத்தைத் திறந்த கடிதங்கள், வாரத்தில் ஒன்று என்ற கணக்கில் எனக்கு போர்பந்தரில் கிடைத்துக் கொண்டிருந்தன. இறுதியில் வரலாற்று முக்கியத்துவம் உள்ள ஒரு கடிதமும் வந்தது. அவளுடைய திருமணப் பேச்சு வார்த்தையைப் பற்றி முதல் தடவையாக எழுதிய அந்தக் கடிதம்.

வ்ரஜலால் என்ற பெயரைக் கொண்ட பெரிய ஒரு வியாபாரியும் வட்டிக்குக் கடன் கொடுக்கக்கூடிய மனிதருமான ஒரு ஆள்தான் அவளுடைய மணமகன். வ்ரஜலாலை நான் பார்த்ததில்லையென்றாலும், அவர் ஒரு பெரிய பணக்காரர் என்பதை நான் முன் கூட்டியே கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். உமாவைப் பொறுத்த வரையில், அந்தத் திருமணம் ஒரு பெரிய அதிர்ஷ்டம் வாய்ந்தது என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். காரணம்- அவளுடைய தந்தை பணக்காரராக இல்லாத ஒரு துணி வியாபாரியாக இருந்தார்.

அவளுடைய திருமண கொண்டாட்டத்தில் பங்கு கொள்வதற்காக நானும் சென்றிருந்தேன். வ்ரஜலால் தடித்து வெளுத்த, பெரிய மீசையைக் கொண்ட ஒரு அழகான மனிதராக இருந்தார். உமாவின் அதிர்ஷ்டத்தைப் பற்றி நான் மனப்பூர்வமாகப் பாராட்டினேன்.

அவளுக்கு நான் கொடுத்த பல திருமணப் பரிசுப் பொருட்களில் அழகான சந்தனத் தொட்டிலும் ஒன்று.

திருமணம் முடிந்த பிறகும், அவள் எனக்குத் தவறாமல் முறைப்படி கடிதங்கள் அனுப்பிக் கொண்டிருந்தாள். அவளுடைய புகுந்த வீட்டு வாழ்க்கை, முதலிரவு, அவளுடைய தினசரி சிந்தனைகள்- இவற்றைப் பற்றிய சுவாரசியமான அம்சங்களைக் கொண்ட நீளமான கட்டுரைகளாக இருந்தன அந்தக் கடிதங்கள். கடிதங்களின் இறுதியில் அவள் இப்படி எழுதியிருப்பாள்: "ரமா, இவை அனைத்தும் முன்னுரை. தாம்பத்திய வாழ்க்கையின் இனிய கனவுகளும், என் வாழ்க்கையின் மிகப் பெரிய பயன்களும் இனிமேல்தான் வரப்போகின்றன. பார்த்துக் கொண்டிரு.”

அந்த மாதம் கடந்தது. ஒரு நீளமான கடிதத்தின் இறுதியில் ஒரு குறிப்பு: "ரமா, உன் சந்தனத் தொட்டிலுக்கு ஒரு வாரிசு உண்டாகப் போகிற அடையாளங்கள் தெரிய ஆரம்பித்திருக்கின்றன.”

அதற்குப் பிறகும் மாதங்கள் கடந்தன. ஆனால், அவளுடைய கடிதங்கள் தாமதமாகத் தொடங்கின. அது மட்டுமல்ல- சுருக்கமான வார்த்தைகளும், அங்குமிங்கும் தொடாத சில செய்திகளும் மட்டுமே அவற்றில் இருந்தன. அத்துடன் இன்னொரு விஷயத்தையும் நான் கூர்ந்து கவனித்தேன். அவளுடைய கணவரைப் பற்றி எந்தவொரு தகவலையும் அவள் அந்தக் கடிதங்களில் எழுதவேயில்லை. அதற்கு அர்த்தம்- அவளுக்கு தன் கணவர்மீது அன்பு இல்லையோ என்னவோ? இல்லாவிட்டால்- அவளுடைய கணவர் அவள்மீது அன்பு இல்லாமல் இருக்கிறாரோ? அவளுடைய நிலைமைகளைத் தெளிவாக, உண்மையுடன் எழுதி அனுப்பும்படி நான் அவளிடம் கேட்டுக் கொண்டேன். அவளுடைய பதில் என்னை அதிகமாக ஏமாற்றம் கொள்ளச் செய்தது. "ரமா, எனக்கு எதுவும் நடந்துவிடவில்லை. நான்

முன்பு இருந்த அதே உமாதான்” என்று அவள் சடங்கிற்காக எழுதியிருந்தாலும், கடிதத்தில் இருந்த ஒவ்வொரு வார்த்தையிலும் ஒரு கவலை ஒளிந்திருந்தது. நான் நினைத்தேன்: "உமாவிற்கு என்ன ஆச்சு?”

அதிகமான சிரமங்களை அனுபவிக்காமல் அவள் ஒரு பெண் குழந்தையைப் பெற்றெடுத்திருக்கிறாள் என்ற செய்தியைக் கேட்டு நான் மிகவும் மகிழ்ச்சியடைந்தேன். குழந்தைக்கு என்ன பெயரை வைத்து அழைக்கலாம் என்று அவள் என்னிடம் எழுதிக் கேட்டிருந்தாள். "பிரேமகுமாரி” என்று நான் எழுதியிருந்தேன்.

அதன்படி அவள் குழந்தைக்கு "பிரேமகுமாரி'' என்று பெயர் வைத்தாள். அதற்குப் பிறகு அவளுடைய அனைத்து கடிதங்களிலும் பிரேமகுமாரியைப் பற்றி வர்ணனைகள்தான்.