Lekha Books

எனக்குச் சொந்தமான ஒரு குழந்தையைக் கொஞ்ச வேண்டும் என்ற ஒரு ஆசை என்னைப் பாடாய்ப் படுத்திக் கொண்டிருந்தது. எனக்குப் பிறக்கும் குழந்தைக்கு முத்தம் தர, அதைத் தாலாட்ட, அதன் அழுகையைக் கேட்க... ஹா! நான் தினந்தோறும் மனதிற்குள் வேண்டிக் கொண்டேன். ஆனால், என்னுடைய விருப்பம் நிறைவேறவில்லை. உமாவால் செய்ய முடியாததை என்னால் செய்ய முடிந்தது. ஆனால், அவளுடைய தாய்மை எனக்குக் கிடைக்கவில்லை. சுயநலம் நிறைந்த, குழந்தை வேண்டும் என்ற ஆசை என்னை ஒரு மோசமானவளாக ஆக்கியது. நான் பிரேமாவைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வெறுக்க ஆரம்பித்தேன்.

அன்று மாதத்தின் இறுதி நாள். நான் அறையில் அவருடைய சட்டைக்கு "இஸ்திரி” போட்டுக் கொண்டிருந்தேன். அவருடைய எல்லா வேலைகளையும் செய்து முடிப்பதில் நான் ஒரு தனிப்பட்ட சந்தோஷத்தை உணர்ந்தேன். அவருடைய சட்டையின் மார்புப்

பகுதியில் இஸ்திரிப் பெட்டியை வைத்தபோதுகூட இனம் புரியாத ஒரு சந்தோஷத்தை நான் அனுபவித்தேன்.

மூன்று மணி அடித்தது.

அறிமுகமில்லாத ஒரு மனிதர் உள்ளே ஓடிவந்து என்னிடம் கேட்டார்: "நீங்கள்தான் மிஸ்டர் வ்ரஜலாவின் மனைவியா?''

இஸ்திரிப் பெட்டியைக் கீழே வைத்துவிட்டு, பதைபதைப்புடன் நான் கேட்டேன்: "என்ன வேணும்?''

"உடனே மருத்துவமனைக்கு வர வேண்டும். மிஸ்டர் வ்ரஜலால் ஒரு கார் விபத்தில் சிக்கி, ஆபத்தான நிலையில் மருத்துவமனையில் படுத்திருக்கிறார்.''

பாதி சுய உணர்வுடன், ஆடைகளைக்கூட மாற்றாமல், காரில் ஏறி நான் மருத்துவமனைக்கு வேகமாகச் சென்றேன்.

என்னிடம் இறுதியாக ஒரு வார்த்தைகூட கூற இயலாமல், அந்த உணர்வற்ற நிலையிலேயே அவர் இந்த உலகத்தை விட்டு நீங்கினார்.

அன்று இரவு, அந்தப் படுக்கையறையின் கட்டிலின்மீது அமைதியாக நான் உட்கார்ந்திருந்தேன். உடனே பிரேமா குலுங்கிக் குலுங்கி அழுது கொண்டே வந்து என்னை இறுக அணைத்துக் கொண்டு என் முகத்தையே பரிதாபமாகப் பார்த்தாள். அவளுடைய கண்களில் நான் இரண்டு முகங்களைப் பார்த்தேன். பிரேமாவை நான் இறுக அணைத்துக் கொண்டேன். நாங்கள் இருவரும் ஒரே நிலையில் இருக்கிறோம் என்பதை நான் புரிந்து கொண்டேன். என் உமாவையும் கணவரையும் சொந்தக் குழந்தையையும் நான் பிரேமாவிடம் பார்த்தேன். இந்த பூமியில் எனக்கு எஞ்சியிருந்த காதல்தான் அந்த சிறுமி என்பதை நான் உணர்ந்து கொண்டேன். மிகுந்த பாசத்துடன் நான் அவளை மீண்டும் இறுக அணைத்துக் கொண்டேன்.

பிரேமா அப்படியே என்னுடைய மடியில் படுத்துத் தூங்கினாள். அவளைப் படுக்கையில் படுக்க வைத்துவிட்டு, நான் அங்கிருந்து எழுந்தேன். ஒரு மிகப் பெரிய பொக்கிஷத்தைப் போல நடுங்கும் கைகளுடன் பெட்டியிலிருந்து நான் உமாவின் புகைப்படத்தை வெளியே எடுத்தேன். தாங்க முடியாத இதய வேதனையுடன், இரக்கத்துடன் அந்த முகத்தை நான் சிறிது நேரம் பார்த்தேன்.

"மன்னிச்சிடு...''

அந்த வார்த்தைகளை உச்சரித்து முடிப்பதற்கு முன்பே நான் குலுங்கிக் குலுங்கி அழுதேன்.

அந்தப் புகைப்படத்தை நான் மீண்டும் கட்டிலுக்கு மேலே இருந்த பீடத்தின்மீது வைத்தேன். அந்த அமைதியான சூழ்நிலையில், சாளரத்தின் வழியாக நான் வெளியே பார்த்தேன். "அந்த வெறுமை நிறைந்த நீல நிறத்திற்கும் அப்பால் ஒரு உலகம் இருக்குமோ?”

கேள்விச் சினனங்களைப் போல பல்லாயிரக்கணக்கான நட்சத்திரங்கள் என்னைக் கூர்ந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தன.