Lekha Books

"அவள் எங்கள் எல்லாரையும் விட்டுட்டு போய்விட்டாள், சார். ஆற்றில் குதித்து இறந்துவிட்டாள்... மூன்று வருடங்களாகி விட்டன.'' கவுசல்யாவின் அன்னையில் குரல் நடுங்கியது.

கவுசல்யாவின் தாய் கண்ணீரைத் துடைத்துக் கொள்வதை அவர் பார்த்தார்.

மனம் நொறுங்கிவிட்டது. அதற்குப் பிறகு அங்கு நிற்கவில்லை. திரும்பிவிட்டார். திருநெல்வேலிக்கு வந்தார். ஆற்றில் குளித்தார். கோவிலுக்குள் நுழைந்து கடவுளைத் தொழுதார்.

"மன்னிக்கணும்... மன்னிப்பு மட்டும்...''

வேண்டிக் கொள்வதற்கு அது மட்டுமே இருந்தது. தாங்க முடியாத ஒரு வேதனை மனதை ஆக்கிரமித்து விட்டிருந்தது.

அன்று வரை உணர்ந்திராத ஒரு ஆத்மார்த்தமான வேதனை மனதை ஆட்சி செய்தது.

திரும்பி வந்தார். மறுநாளும் பள்ளிக்கூடத்திற்குச் செல்லவில்லை. எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தார். வேறு யாரையும் அல்ல. காகத்தை தான். காகம் வராமல் போய் விடுமோ? வரும். வராமல் இருக்காது.

எதிர்பார்த்ததைப்போலவே காகம் வந்து சேர்ந்தது. மாமரத்தின் கிளையை விட்டு நேராக சாளரத்தில் வந்து உட்கார்ந்தது. அடுத்த நிமிடம் படுக்கையிலிருந்து எழுந்தார் மகாதேவன்.

"என்ன... அதற்குள் குடகிற்குச் சென்று திரும்பி வந்தாச்சா?''

"ஆமாம்... ஆனால், என்னால் கவுசல்யாவைப் பார்க்க முடியவில்லை.''

"முடியாதே! அதற்காக குடகுவரை போயிருக்க வேண்டிய அவசியமே இல்லை. என்னிடம் கேட்டிருந்தால் போதாதா?'' காகம் கேட்டது.

"தாங்க முடியாத குற்ற உணர்வு இருக்கிறது. நான்தான் காரணம்...''

"இல்லை... யாரும் யாருடைய மரணத்திற்கும் காரணமாக இருக்க முடியாது மகாதேவன். அது பிரபஞ்சத்தின் எழுதப்பட்ட விதி. நீங்கள் வெறுமனே அந்த வாழ்க்கையில் சற்று தொட்டுப் பார்த்தீர்கள். அவ்வளவுதான். ஆனால், அந்தப் பெண் உங்களை எத்தனையோ மடங்கு காதலித்தாள் என்பதென்னவோ உண்மை.''

"நான் கிடைக்காமல் போனதுதானே கவுசல்யா தற்கொலை செய்து  கொண்டதற்குக் காரணம்?''

"இல்லை... அவளுடைய வாழ்க்கை முடிவுக்கு வந்துவிட்டது. அதுதான் காரணம். முடிவிற்கான வழி தற்கொலையாக இருந்தது. அவ்வளவுதான்.''

"என் மனதில் தாங்கிக் கொள்ள முடியாத குற்ற உணர்வு உண்டாகிறது.''

"அது மனிதர்களுக்கென்று இருக்கக்கூடிய ஒரு இயல்பான தன்மை. அவ்வளவுதான்.''

"வா... ஏதாவது சாப்பிட வேண்டாமா? உனக்காக நான் உணவு தயார் பண்ணி வைத்திருக்கிறேன்.''

"ஓ... இன்று எனக்கு பசி சிறிதுகூட இல்லை. நான் இன்னும் வருவேன், மிஸ்டர் மகாதேவன். வராமல் இருக்க முடியாதே!''

காகம் வேகமாக சிறகை அடித்துக்கொண்டு பறந்து சென்றது.

மகாதேவனுக்கு சிறிது கவலை உண்டானது.

ச்சே... காகம் அதிகமாகப் பேசவில்லை. என்ன ஆனது?

வழக்கமான வாழ்க்கையின் போக்கிற்கு மகாதேவன் மெதுவாக வந்து சேர்ந்தார். பகல் நேரத்தில் பள்ளிக்கூடம். அது முடிந்ததும், வீடு. வீட்டுக்கு வந்துவிட்டால், பிறகு காகத்தை எதிர்பார்த்துக் காத்திருப்பது.

காகம் சில நாட்களாக வரவே இல்லை.

காகத்திற்கும் தனக்குமிடையே நடைபெற்ற உரையாடலை மகாதேவன் வெளியே யாரிடமும் இதுவரை கூறவுமில்லை.

மற்றவர்கள் அதை நம்புவதற்கு வழியில்லை.

செய்னுதீன் ஹாஜியின் கடைத்திண்ணையில் தேநீர் பருகிக் கொண்டு நின்றிருந்தபோது, சுப்பையன் பணிவுடன் வந்து நின்றான்.

"என்ன சுப்பையாண்ணே... இன்னைக்கு சாவு எதுவும் இல்லையா?'' சிரித்துக் கொண்டே கேட்டார்.

"இல்லண்ணே... ஒரு வாரமாக சாவே இல்லை. ரொம்ப கஷ்டமா இருக்கு...'' சுப்பையன் தலையைச் சொறிந்தான்.

ஒரு ஐம்பது ரூபாயை சுப்பையனின் கையில் தந்தார். சுப்பையன் சிரித்துக்கொண்டே பணிவுடன் அதை வாங்கிக்கொண்டு அங்கிருந்து நடந்தான். பாவம்.. யாராவது இறந்தால் மட்டுமே உணவுக்கு வழி கிடைக்கக்கூடிய வாழ்க்கை.

அடுத்த சில நாட்களுக்குப் பிறகு ஒரு சாயங்கால வேளையில் காகம் மகாதேவனைத் தேடி வந்தது.

மகாதேவனுக்கு காகத்திடம் தாங்க முடியாத மன வருத்தம் உண்டானது.

"என்ன... இவ்வளவு நாட்களாக பார்க்கவே முடியவில்லையே! என்னை மறந்தாச்சா?''

"இல்லை... இல்லை... உங்களை எப்படி மறக்க முடியும்? அப்படி மறந்துவிட்டால், பிறகு எங்களுக்கும் என்ன வாழ்க்கை இருக்கிறது? மறதி என்ற ஒன்று மனிதர்களுக்குத்தான். அவன் பல நேரங்களிலும் பலவற்றையும் மறந்துவிடுகிறான். மறக்க முயற்சிக்கிறான். சரிதானா?''

"ஆமாம்... அது சரிதான்...''

திடீரென்று மகாதேவன் அறைக்குள் நுழைந்து முன்கூட்டியே தயார் பண்ணி வைத்திருந்த சிறிது சாதத்தையும் சிக்கன் குழம்பையும் பாத்திரத்தில் கொண்டு வந்து ஓரச் சுவரில் வைத்தார்.

"சாப்பிடு. எவ்வளவோ நாட்களாயிடுச்சே! இங்கே ஏதாவது சாப்பிட்டு...''

காகம் சற்று புன்னகைத்தது. பிறகு பாத்திரத்திலிருந்த சாதத்தைக் கொத்தித் தின்றது.

"சொந்த ஊருக்குப் போகலையா மிஸ்டர் மகாதேவன்?''

காகம் கேட்டது.

"அங்கே எனக்கு யாருமில்லையே! பிறகு போய் என்ன செய்றது?''

"எனினும் சொந்த ஊர் என்ற ஒரு எண்ணம் வேண்டாமா?''

"அந்த எண்ணம் இல்லாமல் இல்லை. பல நேரங்களில் போய்க் கொண்டிருந்த குடும்ப வீடு இன்று இல்லை. அண்ணன் இடித்து, புதிதாகக் கட்டியிருக்கிறார்.''

"காலம் மாறும்போது மனிதனும் மாறுவான் அல்லவா? மிஸ்டர் மகாதேவன், உங்களின் அடுத்த திட்டம் என்ன? ஒரு லட்சியம் வேண்டாமா?''

"இதுவரை எனக்கு அப்படி எந்தவொரு லட்சியமும் இல்லை.''

"நல்லது.... மனதில் அமைதி இருக்கிறது அல்லவா? மிகப் பெரிய மாளிகையைக் கட்ட வேண்டும், கார் வாங்க வேண்டும் என்ற ஆசைகள் இல்லாமல் இருப்பதே மிகவும் நல்லது...'' காகம் சொன்னது.

"வேலை செய்ய இயலாமல் போகும் வரை இங்கேயே இருக்கணும். அதைத் தாண்டிவிட்டால்... பிறகு, எது எழுதப்பட்டிருக்கிறதோ, அது...''

மகாதேவன் சொன்னார்.

"அது சரி... நல்ல முடிவுதான்...''

இதற்கிடையில் காகம் உணவைக் கொத்தி சாப்பிட்டு முடித்துவிட்டிருந்தது.

"ஆனால், ஒரு விஷயம்... நீங்கள் நினைப்பதைப்போல அது அந்த அளவிற்கு எளிதான ஒன்றல்ல. உறவுகள் ஒவ்வொன்றாக மீண்டும் பிறப்பெடுத்து வரவிருக்கும் சூழ்நிலையில் எங்கு... எப்படி... ஒரு முழுமையான முடிவை அடைய முடியும்?''

அந்தக் கேள்வியை வீசி எறிந்துவிட்டு காகம் பறந்து சென்றுவிட்டது.

அந்தக் காகம் திரும்பவும் குழப்பத்தை உண்டாக்கிவிட்டுப் போய்விட்டதே...!

இனி எந்த உறவு மீண்டும் பிறப்பெடுத்து வரப்போகிறது?

தெரியவில்லை. உறவுகளில் இருந்து... உறவுகளில் இருந்து... எப்படி விடுதலை பெறுவது?

திடீரென்று காலடிச் சத்தம் கேட்டு பின்னால் திரும்பிப் பார்த்தார். மகாதேவன் அதிர்ச்சியடைந்து விட்டார்.

ஒரு தேவதையைப்போல கவுசல்யா கண்களுக்கு முன்னால் நின்றிருந்தாள்.

"சார், நீங்கள் என்னைத் தேடி வந்தீர்கள் அல்லவா? ஆனால், தாமதமாகிவிட்டது.... மிகவும் தாமதமாகிவிட்டது. நான் எவ்வளவோ நாட்கள் காத்திருந்தேன். ஆனால் நீங்கள் வரவில்லை. வருவீர்கள் என்ற நம்பிக்கை முற்றிலும் இல்லாமல் போய்விட்ட பிறகுதான் நான் விடை பெற்றுக் கொண்டேன்.

சார், நீங்கள் மிகவும் கவலையில் இருக்கிறீர்கள் என்ற செய்தியை என்னால் தெரிந்து கொள்ள முடிந்தது. இனி கவலைப்பட்டு என்ன பிரயோஜனம் சார்? அனைத்தும் முடித்துவிட்டனவே!''

கவுசல்யா நின்று கொண்டு சிரித்தாள்.

தான் எதைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறோம்?

கனவா? இல்லாவிட்டால் உண்மையையா? அப்படி இருக்க வாய்ப்பில்லை. கவுசல்யா எப்போதோ இறந்துவிட்டாள்.

அவள் நடந்து அருகில் வந்தாள். அருமையான நறுமணம் காற்றில் பரவி விட்டிருந்தது. அது ஆன்மாவுக்குள் ஆழமாக இறங்கிச் செல்வதைப் போல இருந்தது.

பயம் உண்டாகி பின்னோக்கி ஓட வேண்டும் என்று நினைத்தார்.

"சார், பயப்பட வேண்டாம். நான் எதுவும் செய்ய மாட்டேன். அது என்னால் முடியாது. உடல் இல்லாத என்னால் என்ன செய்ய முடியும்? ஆனால், இப்போதுகூட நான் உங்களைக் காதலிக்கிறேன்... வழிபடுகிறேன்... விரும்புகிறேன்...''

அடுத்த நிமிடம் கவுசல்யா மறைந்து போய்விட்டாள்.

மகாதேவனின் தொண்டை வறண்டு போனது.

நீருக்காக ஏங்கினார். உள்ளே சென்று கூஜாவிலிருந்து குளிர்ந்த நீரை எடுத்துப் பருகிவிட்டு, படுக்கையில் சாய்ந்தார்.

2

வழக்கமான நடைமுறை தவறிவிட்டது.

மறுநாள் மகாதேவனால் எழுந்திருக்க முடியவில்லை.

காய்ச்சல் அடித்தது. கடுமையான காய்ச்சல்...

பொதுவாக சாதாரண உடல்நலக் கேடுகள் எதுவும் மகாதேவனைத் தீண்டுவதே இல்லை.

அன்று முழுவதும் மகாதேவன் படுக்கையிலேயே படுத்திருந்தார். பள்ளிக்கூடத்திற்கு தகவலைத் தெரியப்படுத்தினார்.

சாயங்கால நேரம் வந்தபோது, பள்ளிக்கூடத்திலிருந்து உடன் பணியாற்றும் ஆசிரியர்கள் வந்தார்கள். பலமான காய்ச்சலால் பாதிக்கப்பட்டிருந்த மகாதேவனை மருத்துவமனையில் அனுமதிப்பதற்கு முயற்சித்தார்கள். மகாதேவன் "வேண்டாம்" என்று அதைத் தடுத்துவிட்டார்.

"பரவாயில்லை... ஒருநாள் போகட்டும்.''

அதற்குப் பிறகு யாரும் வற்புறுத்தவில்லை. சாயங்காலம் சாளரத்தின் சட்டத்தில் பறந்து வந்து உட்கார்ந்திருந்த காகத்தைப் பார்த்து மகாதேவன் எழுந்திருக்க முயற்சித்தார்.

"வேண்டாம்... படுத்திருங்க, மிஸ்டர் மகாதேவன். காய்ச்சல் ஆச்சே!''

"காய்ச்சல் என்றால் கடுமையான காய்ச்சல்... இதற்கு முன்பு எனக்கு இப்படி வந்ததே இல்லை.''

"காய்ச்சல் என்பது ஒரு நோயே அல்ல. ஆனால், நோயின் முன்னோடியாகவும் காய்ச்சல் வருவதற்கு வாய்ப்பிருக்கிறது... பயப்பட வேண்டாம். இந்தக் காய்ச்சல் சரியாகிவிடும்.''

காகம் சற்று சிரித்தது. தொடர்ந்து தனியான ஒரு குரலில் அழுதது... அறை முழுவதும் ஒரு வெப்பம் பரவுவதைப்போல- தன்னுடைய உடலிலிருந்து ஏதோ ஆவி மேலே எழுவதைப்போல மகாதேவன் உணர்ந்தார்.

"இப்போது நிம்மதி உண்டாகிறதா?'' காகம் கேட்டது.

"ம்... எனக்குள்ளிருந்து ஏதோ கிளம்பிச் செல்வதைப்போல... ஒரு விஷயத்தைக் கூற வேண்டும் என்று நினைத்தேன். நான் நேற்று...''

கூறி முடிப்பதற்கு முன்பே காகம் கேட்டது:

"கவுசல்யாவைப் பார்த்தீர்கள் இல்லையா? பொருட்படுத்த வேண்டாம். அவள் தேடி அலைந்து கொண்டிருக்கிறாள். அப்பிராணிப் பெண்...''

"அகாலத்தில் மரணத்தைத் தழுவுபவர்களின் ஆன்மா அலைந்து திரிவதுண்டா?'' கேள்வியைக் கேட்டு காகம் சற்று புன்னகைத்தது.

"அதற்கு நான் பதில் கூற வேண்டுமா? நானே பார்த்தேனே!''

அதற்கு பிறகு காகம் அங்கு இருக்கவில்லை. பறந்து சென்று விட்டது.

மறுநாள் மகாதேவன் பழைய நிலைமைக்குத் திரும்பினார். காய்ச்சல் பாதித்ததற்கான எந்தவொரு அடையாளமும் இல்லை. மேலும் புத்துணர்ச்சி பெற்றவரைப்போல தோன்றினார். குளித்து முடித்து ஆடைகளை அணியும் நேரத்தில் கதவு தட்டப்படும் சத்தத்தைக் கேட்டு, உடனடியாகச் சென்று கதவைத் திறந்தார்.

கண்களை நம்ப முடியவில்லை.

வகுப்பறையில் திறமைசாலியான மாணவியான உமா... மலையாளத்தைத் தாய்மொழியாகக் கொண்ட மாணவி.

அவள் தனியாக வந்திருந்தாள்.

பள்ளிக்கூட சீருடைக்குள் வெடித்துச் சிதறுவதற்காக தயார் நிலையில் துடித்துக் கொண்டிருக்கும் இளமை... கண்களில் மின்னிக் கொண்டிருக்கும் நெருப்பு ஜுவாலை.

"என்ன உமா, என்ன காரணத்திற்காக வந்திருக்கிறாய்?''

"சார், உங்களுக்கு உடல் நலமில்லை என்று கேள்விபட்டேன். நேற்று வகுப்பில் நீங்கள் இல்லாதது மிகுந்த பொறுமையைத் தந்தது. சார், நீங்கள் இல்லாவிட்டால் பள்ளிக்கூடத்திற்கு வரவேண்டும் என்றே தோன்றவில்லை. சார், உங்களுக்கு இப்போ எப்படியிருக்கு?''

"எனக்கு சொல்லிக் கொள்கிற அளவிற்கு உடல்நலக் கேடு எதுவுமில்லை. நான்... இதோ புறப்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறேன். உமா, உனக்கு எப்படி முகவரி கிடைத்தது?''

"எனக்கு முன்பே தெரியும் சார், நீங்கள் இங்கேதான் இருக்கிறீர்கள் என்று. சார், இப்போ காய்ச்சல் இருக்கிறதா?''

அவள் உரிமையுடன் மகாதேவனின் அருகில் வந்து, அவருடைய நெற்றியில் தன் கையை வைத்துப் பார்த்தாள்.

"ம்... காய்ச்சல் இல்லை. நல்லதாப் போச்சு. நான் மிகவும் கவலைப்பட்டுவிட்டேன்.''

உமாவின் குரலில் கவலையின் சாயல்...

"உமா, புறப்படு. நான் அங்கு வருகிறேன்.''

"சார், நான் உங்களுடன் சேர்ந்து வர்றேன்.''

"வேண்டாம் உமா... எப்போதும் உள்ள வழக்கத்தை மாற்றிக் கொள்ளக்கூடாது. நீ புறப்படு...''

உமாவின் முகம் சிவப்பதை அவர் பார்த்தார். அவள் மகாதேவனின் உடலுக்கு மிகவும் அருகில் நின்றிருந்தாள்.

ஆசிரியர் சற்று இறுகப் பிடித்து அணைத்துக் கொள்ள மாட்டாரா என்ற அவள் ஆசைப்பட்டாள்.

எவ்வளவோ நாட்களாக இருக்கும் ஒரு ஆசை...

இல்லை... எதுவும் உண்டாகவில்லை... இவர் என்ன மனிதன்! மனம் கல்லால் படைக்கப்பட்டிருக்குமோ?

உமா போய்விட்டாள். சிறிது நேரம் கழித்து மகாதேவன் பள்ளிக் கூடத்திற்குச் சென்றார். உடன் பணியாற்றும் மற்ற ஆசிரியர்களுக்கு ஆச்சரியம் உண்டானது.

நேற்று பார்த்த காட்சி மிகவும் பயங்கரமாக இருந்ததே! இன்று... இதோ... மகாதேவன் புன்னகை ததும்பும் முகத்துடன் வந்து நின்று கொண்டிருக்கிறார்.

வகுப்பில் உமாவின் பிரகாசமான கண்கள் தன்னையே சுற்றிச் சுற்றி வந்து கொண்டிருக்கின்றன என்ற விஷயம் மகாதேவனுக்குத் தெரிந்தாலும், அதில் அவர் கவனம் செலுத்தவில்லை. உமா மட்டுமல்ல- வேறு பல மாணவிகளும் அப்படித்தானே! அதற்கு ஒரு காரணம் இருக்கிறது.

தினமும் பார்க்கக் கூடிய ஆண் உருவம்... ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு வகையில் மனதில் சிந்தனைகளுக்கு வடிவம் கொடுப்பதுண்டு. அது ஒரு உண்மையும்கூட. வெளியே கூற விரும்பாத மாணவிகளின் மிகவும் ஆழமான ஒரு மாறுபட்ட உணர்வு...

ஆசிரியர் என்ற ஒரு சுவர்- அவர்களுக்கு நடுவில் மீற முடியாத அளவிற்கு உயர்ந்து நின்று கொண்டிருக்கிறதே?

பல நேரங்களில் அந்தச் சுவர் மீறப்பட்டிருக்கிறது.

கடந்த சில கல்வி ஆண்டுகளில் இறுதி நாட்களுக்கு மத்தியில்.

மேற்படிப்பிற்காகச் சென்றிருக்கும் இளம் பெண்களில் பலரும்.

ரஞ்சனி, ரஜிதா, சீதா, க்ளாரா, மாலினி- இப்படி நீள்கிறது பட்டியல். உலகத்திற்குத் தெரியாத அந்த ரகசியம் அவர்களுக்குள் மரணம் வரை இனிமையான ஒரு அனுபவமாக இருந்து கொண்டிருக்கும்.