Lekha Books

மொட்டை மாடியின் மீது சாய்ந்து நின்று கொண்டிருக்கும் வயதான மாமரம்.

அந்த மாமரம் ஒரு கொடை என்றுதான் கூறவேண்டும்.

சுட்டெரித்துக் கொண்டிருக்கும் வெயில் வேளையில்கூட மொட்டை  மாடியில் குளிர்ச்சியான காற்றும் நிழலும் இருக்கும். சாயங்கால நேரம்  வந்துவிட்டால், மாமரத்தின் பூக்களின் வாசனை கலந்த குளிர்ந்த காற்று வீச ஆரம்பித்துவிடும். எவ்வளவு நேரம் வேண்டுமானாலும், மொட்டை மாடியில் நடக்கவோ அமர்ந்திருக்கவோ தரையில் படுத்திருக்கவோ செய்யலாம்.

அதனால் மகா தேவன் மொட்டை மாடியைச் சுத்தமாக வைத்திருக்கும் விஷயத்தில் மிகுந்த கவனம் உடையவராக இருப்பார்.

மொட்டை மாடியில் இருக்கும் இரண்டு அறைகளைக் கொண்ட வீட்டில்தான் மகாதேவன் வசிக்கிறார். ஒரு சிறிய குடும்பம் மிகவும் அழகாக வசிக்கக்கூடிய அளவிற்கு அந்த இடம் வசதியாக இருந்தது. அங்கு மகாதேவன் தனியாக வசிக்க ஆரம்பித்து பத்து வருடங்கள் கடந்துவிட்டன.

தூத்துக்குடியைச் சேர்ந்த கண்ணையா என்ற பலசரக்கு வியாபாரிதான் அந்தக் கட்டடத்தின் உரிமையாளர். அவருடைய பெரிய குடும்பம் கீழே வசித்துக் கொண்டிருந்தது. மொட்டை மாடிக்குச் செல்லும் வழி பின்னால் இருந்ததால், மகாதேவனுக்கு கீழே இருக்கும் தளத்துடன் எந்தவிதமான தொடர்பும் இல்லை.

மாதத்திற்கு ஒருமுறை வாடகையைக் கொடுப்பதற்காக அவர் கண்ணையாவைப் பார்ப்பார்.

கறுத்து தடித்த உதடுகளுக்கு மத்தியில் வெண்மையான பற்கள்  தெரியும்.

"சவுக்கியமா இருக்கீங்களா சார்?''

ஒரே கேள்வி.

"நல்ல சவுக்கியம்...'' ஒரே பதில். அவ்வளவுதான்.

மகாதேவன் தனியாக இருக்கும் ஆண் என்பதைத் தெரிந்துதான் மொட்டை மாடியில் இருக்கும் வீட்டை அவர் வாடகைக்குக் கொடுத்தார்.

நகரத்திலிருந்த ஒரு ஆங்கில மீடியம் பள்ளிக்கூடத்தில் மகாதேவன் வரலாறு ஆசிரியராக பணியாற்றிக் கொண்டிருந்தார்.

வாழ்க்கையைத் தேடிக் கொண்டிருந்த இளம் வயதுப் பயணம் அந்த ஆங்கில மீடியம் பள்ளிக்கூடத்தில் போய் நின்றது. வாழ்வதற்கான வழி கிடைத்த காரணத்தால் அவர் வேறெங்கும் போகவில்லை. அங்கேயே இருந்துவிட்டார்.

மகாதேவன் வேலையில் சேரும்போது அந்தப் பள்ளிக்கூடம் அந்த அளவிற்கு பெரிதாக ஒன்றும் இல்லை. பிறகு... அது வளர்ந்தது. இன்று நகரத்திலேயே நல்ல பெயரைப் பெற்றிருக்கும் மிகக் குறைவான பள்ளிக்கூடங்களில் முதலில் அது நின்று கொண்டிருக்கிறது.

ஆசிரியர் என்ற நிலையில் மகாதேவன் ஒரு மதிக்கப்படும் நிலையில் இருந்தார். தமிழர்களுக்கு மத்தியில் ஆசிரியர்களுக்கென்று ஒரு தனியான மரியாதை இருந்தது.

மகாதேவன் முற்றிலும் மாறுபட்ட குணங்களைக் கொண்டவராக இருந்தார். அவர் அதிகமாக யாருடனும் பேசுவதில்லை. ஓய்வு நேரங்களை மகாதேவன் வாசிப்பதிலும் திரைப்படங்களுக்குச் செல்வதிலும் செலவிடுவார். மகாதேவனை எல்லாருக்கும் பிடிக்கும். குறிப்பாக இளம் பெண்களுக்கு...

பள்ளிக்கூட சீருடைக்குள் திணறிக் கொண்டிருக்கும் இளமை மகாதேவனைப் பார்த்ததும் மூச்சு விடவே சிரமப்படும்.

ஆசிரியரான கிஷோர் கூறிய விஷயம் இது.

பதில் கூறவில்லை.... காரணம், அதுதான் உண்மை.

அந்தக் காலமெல்லாம் தாண்டிப் போய்விட்டது. அவர் நெற்றியில் கைவைத்து அமைதியாக ஆசீர்வதித்த எவ்வளவோ பேர் இன்று மிகவும் உயர்ந்த பதவிகளில் உட்கார்ந்து கொண்டிருக்கிறார்கள் என்ற விஷயம் சாதாரணமானதல்ல.

படிப்பு முடிந்து வெளியே செல்லும் எந்தவொரு மாணவனும் மகாதேவனை நினைத்துப் பார்க்காமல் இருக்க மாட்டான்.

தான் எங்காவது தவறு செய்து விட்டோமா?

எவ்வளவோ இடங்களில் பல முறை அப்படி நடந்திருக்கின்றன.

தவறு என்று கூற முடியுமா? முடியாது- வயதின் செயல். அப்படி இல்லாமல் வேறென்ன? ஆசிரியர் உதாரண புருஷனாக எல்லா விஷயங்களிலும் எப்போதும் இருக்க வேண்டும். ஆனால், எங்கெல்லாமோ அந்த விரதம் மீறப்பட்டது.

எலும்பும் சதையும் உணர்ச்சிகளும் கற்பனைகளும் கொண்ட ஒரு உண்மையான மனிதனால் எப்படி இயற்கையின் அழைப்பிலிருந்து ஓடி ஒளிந்து கொள்ள முடியும்?

சீருடை அணிந்த கன்னியாஸ்திரியிலிருந்து பருவ வயதிற்குள் காலடி எடுத்து வைக்கும் மாணவிகள் வரை அது நீள்கிறது.

யார் யாரையோ சொந்தமாக்கிக் கொள்ள வேண்டும் என்று அவர் கடினமாக முயற்சித்தார்.

கீழே விழவில்லை. ஆச்சரியப்படும் வகையில் தப்பித்துக் கொண்டார்.

ஆசிரியையாகப் பணியாற்றிய ருக்மிணி என்ற- தெலுங்கைத் தாய் மொழியாகக் கொண்ட அழகான பெண்மீது சற்று சாய்வதைப்போல இருந்தது. ஆனால், தப்பித்துக் கொண்டார்.

இன்று ருக்மிணி இல்லத்தரசியாகவும் ஆசிரியையாகவும் இருந்து கொண்டிருக்கிறாள்.

இரண்டு பிள்ளைகளுக்குத் தாய். மூத்த பையனுக்கு மகேஷ் என்று பெயரிட்டிருக்கிறாள்.

மகாதேவனின் ஞாபகமாகத்தான் அந்தப் பெயரை தான் வைத்ததாக ருக்மிணி கூறினாள்.

ஒருநாள் ருக்மிணி கூறியதை அவர் நினைத்துப் பார்க்கிறார்.

"ஆண்மை என்றால் என்ன என்பதை உணர்த்திய உங்களை நான் எப்படி மறப்பேன்? எந்தவொரு பெண்ணும்- உங்களுடன் தொடர்பு கொண்டவர்கள் எந்தச் சமயத்திலும் உங்களை மறக்க மாட்டார்கள். அது ஒரு நற்சான்றிதழோ?"

ஒவ்வொரு வருடமும் ஒரு குழந்தையை பள்ளிக்கூடத்தில் தத்து எடுப்பது என்பது மகாதேவனின் ஒரு நிரந்தர கடமையாக இருந்தது. ப்ளஸ் டூ படிப்பதற்கான முழுச் செலவையும் அவரே ஏற்றுக்கொள்வார். வருமானம் சரியாக இல்லாத, படிப்பில் நல்ல மதிப்பெண்களைப் பெறும் பிள்ளைகளைத்தான் அவர் தத்தெடுப்பார்.

எதிர்பாராத வகையில், அவர்களில் பெரும்பாலானவர்கள் மாணவிகளாக இருந்தார்கள்.

உயர்ந்த மதிப்பெண்களுடன் வெற்றி பெறக்கூடிய அவர்கள் அவருக்கு முன்னால் தங்களுடைய கன்னித் தன்மையைப் பணயம் வைக்க தயாராக வந்து நின்றிருக்கிறார்கள்.

ஒரு மென்மையான புன்சிரிப்புடன் அவர் அவர்களை மடக்கிப் போட்டுவிடுவார்.

பலரும் அழுதுகொண்டே விடை பெற்றுச் செல்வார்கள்.

ஒரு முத்தமாவது கிடைக்கும் என்ற ஏக்கத்துடன் வந்தவர்கள் எவ்வளவு பேர்?

"செய்யக்கூடாது" என்று மனதிற்குள் யாரோ தடுத்ததைப்போல தோன்றியது.

நினைத்துப் பார்த்தபோது மகாதேவனுக்கு மனதிற்குள் சிரிப்பு உண்டானது. வேறு ஏதோ துறையில் போய் அவர் சேர்ந்திருக்க வேண்டியவர். இந்தத் துறைக்கு அவர் எப்படி வந்து சேர்ந்தார் என்பதற்காக காரணம் இன்று வரை அவருக்குத் தெரியாது.

காலத்தின் விளையாட்டாக இருக்க வேண்டும். இல்லாவிட்டால், பிரபஞ்சத்தின் தீர்மானமாக இருக்க வேண்டும்.

பிறந்த ஊரிலிருந்து உணவு தேடி இந்த தமிழகத்திற்கு வந்ததும், ஆசிரியர் அங்கியை எடுத்து அணிந்ததும் எப்போதோ தீர்மானிக்கப்பட்ட ஒரு விதியின் செயல்தானே?

இன்று மகாதேவன் வாழ்க்கையின் இன்னொரு எல்லையில் நின்று கொண்டிருக்கிறார். நேற்றைய மகாதேவனிடமிருந்து எவ்வளவோ தூரம் தாண்டி வந்துவிட்டதைப் போன்ற ஒரு தோணல்...

சோர்வைத் தரும் ஒரு வழக்கமான ஞாயிற்றுக்கிழமையின் மங்கலான சாயங்கால வேளை. வழக்கம்போல கைலி அணிந்து, டீ-ஷர்ட் அணிந்து அறையைப் பூட்டிவிட்டு அவர் வெளியேறினார். சாலையைக் குறுக்காகக் கடந்தால், எதிரில் ஒரு தேநீர்கடை இருக்கிறது.