Lekha Books

"வெளிப்படையான சில காரணங்கள் இல்லாமல் நாங்கள் யாரையும் நெருங்குவதில்லை என்பதை மனதில் வைத்துக் கொள்ளுங்கள்.''

அதைக் கூறிவிட்டு காகம் சென்றுவிட்டது.

காகம் கூறியது உண்மைதான்...

இந்துக்களில் மரணத்திற்குப் பிறகு நடக்கக் கூடிய சடங்குகளையொட்டி தயாரித்து வைக்கப்படும் சோற்றை உண்ண வருபவை காகங்கள்தானே! காகம் சாதத்தைச் சாப்பிடாமலிருந்தால், இறந்தவர்கள் திருப்தியடையாதவர்கள் என்பதுதானே சாஸ்திரம்?

இங்கு வந்து கொண்டிருக்கும் காகம் உண்மையிலேயே இறந்தவர்களுக்காகப் படைக்கப்படும் பிண்டத்தைச் சாப்பிடும் காகமேதான்!

சற்று அதிகமான அறிவைக் கொண்ட காகம் அண்ணன் என்று வேண்டுமானால் கூறலாம். எது எப்படி இருந்தாலும், காகம் சாதாரண காகம் அல்ல என்பது மட்டும் உண்மை.

தன்னையே அந்த காகம் சுற்றிச் சுற்றி வந்து கொண்டிருப்பதற்குக் காரணம் என்ன?

தெரியவில்லை... தெரிந்துகொள்ள வேண்டும் என்று ஆசைப்பட்டு பிரயோஜனமில்லை.

கேட்டால், கடித்தால் வெடிக்காத சில கேள்விகளை அவரைப் பார்த்து அது கேட்கும்.

அன்றைய நிம்மதி முழுவதும் போய்விடும்.

அன்று இரவு மகாதேவனுக்கு தூக்கமே இல்லாமல் போனது.

ஒரே ஒரு உருவம் மனதில்... சாவித்திரி டீச்சர்!

ச்சே... தேவையே இல்லை... வெறுமனே சாவித்திரி டீச்சரைப் பற்றி சிந்தித்துவிட்டார்.

ஒரு கைத்தாங்கலை எதிர்பார்க்கும் சாவித்திரி டீச்சர்.

பாவம்... இனி அவளால் தனியாக வாழமுடியாது. வெறுப்பு தோன்றியிருக்கிறது. அவருக்குத் தோன்றியதைப் போலவே...

எப்போதோ தூங்கியபோது, கதவு திறக்கப்படும் சத்தம்...

திடீரென்று கண்களைத் திறந்தார்.

பணிவுடன் நின்றிருந்தான் சுப்பையன்.

"என்ன, பையாண்ணே... இந்த நேரத்தில்?''

"சும்மா... அய்யாவைப் பார்க்கலாம்னு வந்தேன்.''

பாவம் சுப்பையன்... சற்று போதைக்கான வழியைத் தேடி வந்திருக்க வேண்டும். திடீரென்று சுப்பையன் மறைந்துவிட்டான்.

மெல்லிய ஒரு அழுகைச் சத்தம் காதில் விழுந்தது.

கவுசல்யாவின் நறுமணம் அறைக்குள் நிறைந்தது. ஒரு காலடிச் சத்தம். கொலுசின் சிணுங்கல்...

கவுசல்யாவின் மெல்லிய குரல்...

"சாவித்திரி டீச்சருக்கு வாழ்க்கை தரவேண்டும் என்று நினைக்கிறீர்களா? நான் சம்மதிக்க மாட்டேன்... சம்மதிக்க மாட்டேன்...''

அதிர்ச்சியடைந்து கண் விழித்தார்.

அறை இருளில் மூழ்கி இருந்தது. ச்சே... என்ன இது? மரணமடைந்து விட்ட சுப்பையனும் கவுசல்யாவும்...

தூக்கம் இல்லாமல் போய்விட்டது. மெதுவாக வெளியே வந்தார். நிலவு வெளிச்சத்தில் மூழ்கி நின்றிருக்கும் வயதான மாமரமும் மொட்டை மாடியும்...

ஒரு சிகரெட்டைப் பற்ற வைத்து புகையை ஊதியவாறு இங்குமங்குமாக நடந்தார்.

திடீரென்று ஒரு பிரகாசம் அங்கு முழுவதும் நிறைவதைப்போல இருந்தது. ஒரு சிறகடிக்கும் சத்தம்... அடுத்த நிமிடம் காகம் பறந்து வந்தது.

சார்... தூங்கவில்லை. இல்லையா? அவை சம்மதிக்கவில்லை. அவற்றால் மிகவும் சிரமமாக இருக்கிறது.''

"அப்படியெல்லாம் ஒன்றுமில்லை. வெறும் கனவு மட்டும்...''

"கனவு வாழ்வின் நிழல்தானே, சார்?''

"அது என்னவோ- எனக்குத் தெரியாது. இந்த நள்ளிரவு நேரத்தில் வந்ததற்குக் காரணம்...?''

சார், உங்களை பத்திரமாகப் பார்த்துக் கொள்வது... பாதுகாப்புடன் கொண்டு போய் சேர்ப்பது என்பதுதானே என்னுடைய கடமையே.''

"கடமையா?''

"ஆமாம்... சார், நீங்கள் ஒரு பயணத்திற்குத் தயாராக இருக்கிறீர்களா?''

"எங்கு?''

"எங்காக இருந்தால் என்ன? வேறு தடைகள் எதுவும் இல்லையே?''

"எனக்கு என்ன தடை?''

"அப்படியென்றால் என்னுடன் வாங்க.''

"அது எப்படி? என்னால் பறக்க முடியாதே!''

"அந்தக் கவலை வேண்டாம்... உங்களுக்கும் சிறகு முளைக்கும்... வருவதற்குத் தயாரா?''

"உண்மையாகவே நான் தயார்.''

"அப்படியென்றால் இரண்டு கைகளையும் உயர்த்துங்கள்.''

காகம் கூறியது. மகாதேவன் சார் இரண்டு கைகளையும் இரு பக்கங்களிலும் உயர்த்தினார். உயர்த்தி... தாழ்த்தி... உயர்த்தி... தாழ்த்தி... ஒரு விசேஷமான சத்தம் உரக்க கேட்டது. காகங்களின் சத்தம் அது.

"என்னுடன் சேர்ந்து பறங்க, சார்.''

காகம் மகாதேவனுக்கு முன்னால் வந்து நின்றது.

மகாதேவன் தன் கைகளை காற்றில் உயர்த்தி, தாழ்த்தினார்.

மகாதேவன் சார் காற்றில் உயர்ந்தார். எடையே இல்லாமல் போனது. உடல் சிறிதாகி, சார் பறந்து கொண்டிருந்தார்... அவருடன் சேர்ந்து இன்னொரு காகம்... பின்னால் இன்னொன்று... ஒன்று... இரண்டு... பத்து... நூறு... அவர்கள் அந்த வகையில் பறந்து காற்றில் மிதந்தார்கள். ஆயிரமாயிரம் காகங்கள் கூட்டமாக... ஒரே ஒரு குரல் மட்டும்... காகங்களின் ஒன்று சேர்ந்த குரல்... சத்தம் நிறைந்த எல்லையற்ற திசையை நோக்கி அந்த காகங்களின் கூட்டம் மகாதேவன் சாருடன் பறந்து உயர்ந்து காற்றில் கரைந்து போனது.

அப்போது-

ஒரு புலர்காலைப்பொழுது கிழக்குக் கடலுக்கு மேலே உதித்து மேலே வந்து கொண்டிருந்தது.