Lekha Books

வடகரையைச் சேர்ந்த செயினுதீன் ஹாஜியின் தேநீர்க் கடை...

இங்கு வசிக்க வந்தபிறகு செயினுதீன் ஹாஜியின் கடையில்தான் அவர் தேநீர் பருகுகிறார். நல்ல கடினத் தன்மையுடன் பக்குவமாகத் தயாரிக்கப்படும் தேநீர்...

எதுவுமே கூற வேண்டாம்- எவ்வளவு கூட்டம் இருந்தாலும், அவருடைய தலையைப் பார்த்ததும் செயினுதீன் ஹாஜியின் குரல் உரத்து கேட்கும்.

"டேய்... சாருக்கு தேநீர்."

சாலையில் ஆரவாரம் கேட்டது. தமிழர்களின் பாரம்பரிய இசைக் கருவியான முரசிலிருந்து வந்த பைத்தியம் பிடிக்கச் செய்யும் சத்தம்...

ஓ... பிணம் வருகிறது. நிறைய ஆட்கள் அலங்கரிக்கப்பட்டிருந்த  பாடையுடன் சேர்ந்து நடந்து கொண்டிருந்தார்கள். வழக்கமான காட்சிதான். இந்த சாலை முடிவடையும் இடத்தில் சுடுகாடு இருக்கிறது. சாலையில் மலர்களை அள்ளி எறிந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். சர வெடிக்கு நெருப்பு வைக்கிறார்கள். சங்கு ஊதுகிறார்கள். சிலர் பிணத்திற்கு முன்னால் நடனமாடிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். எப்போதும் பார்க்கக் கூடிய சுப்பையனும் அவனுடைய கூட்டத்தைச் சேர்ந்தவர்களும்தான் பிணத்திற்கு முன்னால் நடனமாடியவாறு முன்னோக்கி போய்க்கொண்டிருக்கிறார்கள்.

நாட்டுச் சாராயத்தின் போதையில் தன்னையே மறந்து நடனமாடிக் கொண்டிருக்கும் சுப்பையனை அவருக்கு நன்கு தெரியும். கறுத்த, குள்ளமான உருவத்துடனும் தொப்பை விழுந்த வயிறுடனும் மிகவும் பணிவாக பகல் நேரங்களில் அவருக்கு முன்னால் வெற்றிலைக் கரை படிந்த பற்கள் முழுவதையும் வெளியே காட்டி சிரித்துக் கொண்டு நின்றிருக்கும் சுப்பையன்... ஒரு டம்ளர் சாராயத்திற்கான காசு... அது சுப்பையனுக்கு எப்போதும் பழகிப்போன விஷயம்.

சுற்றுப் பகுதியில் இருக்கும் ரிக்ஷாக்காரர்களுக்கும் சுமை தூக்கும் தொழிலாளர்களுக்கும் மலையாளியான ஆசிரியர்மீது மிகுந்த மதிப்பு இருந்தது.

யாருடைய அன்பையும் மிகவும் எளிதில் பெறுவதற்கு மகாதேவனால் முடிந்தது.

பிணம் கடந்து சென்ற பிறகுதான் அவர் தேநீர்க் கடைக்கு முன்னால் வந்தார். கடையில் செயினுதீன் ஹாஜி இல்லை. அவருடைய மகன் இருந்தான்.

"வாப்பா எங்கே போயிருக்கிறார்?''

"வாப்பா சொந்த ஊருக்குப் போயிருக்கிறார். உங்களிடம் சொல்லச் சொன்னார்.''

"ஊர்ல என்ன விசேஷம்?''

"திருமண விஷயமா...''

தேநீர் குடித்து முடித்து விட்டுத் திரும்பி வந்தார்.

மொட்டை மாடியை நோக்கி மெதுவாக ஏறினார். பகல் கிட்டத்தட்ட மேற்கு திசை நோக்கி நகர்ந்துவிட்டிருந்தது. கடல் காற்று வீச ஆரம்பித்திருந்தது. இந்த மிகப் பெரிய நகரத்தைத் தொட்டுக் கொண்டு கிடக்கும் கடலின் கருணைதான் இந்த சாயங்கால வேளையின் காற்று. எவ்வளவு கடுமையான வெப்பத்தையும் இல்லாமல் போகும்படி செய்வதன் காரணத்தால் நகரத்தில் உள்ளவர்களுக்கு அது ஒரு ஆசீர்வதிக்கப்பட்ட விஷயம்தான்.

சுத்தமான மொட்டை மாடியின் ஓரச் சுவரில் வெறுமனே அவர் உட்கார்ந்தார்.

அங்கு அமர்ந்திருந்தால், நகரத்தின் ஒரு பகுதி முழுவதையும் பார்க்க முடியும்.

வயதான மாமரத்தின் கிளைகளில் ஏராளமான பறவைகள் சத்தம் உண்டாக்கிக் கொண்டிருந்தன. மாமரத்தின் கிளையிலிருந்து ஒரு பெரிய காகம் மெதுவாகப் பறந்து ஓரச் சுவரின்மீது வந்து உட்கார்ந்தது.

கிட்டத்தட்ட மகாதேவனுக்கு அருகிலேயே பிண்டம் தின்னி காகம்...

இங்குள்ள காகங்களுக்கு மனிதர்கள்மீது அந்த அளவிற்கு பயமில்லை என்று தோன்றுகிறது. மகாதேவன் ஒரு சிகரெட்டைப் பற்ற வைத்தார். புகையை வெட்டவெளியில் ஊதினார்.

பிண்டம் தின்னி காகம் மெதுவாக நடந்து நடந்து மகாதேவனுக்கு மிகவும் அருகில் வந்தது. கையை நீட்டினால் தொடக் கூடிய அளவிற்கு நெருக்கமாக வந்த உட்கார்ந்தது. அட... இந்த காகத்திற்குச் சிறிதுகூட பயமில்லையா?

சற்று கையை நீட்டினார்.

காகம் பறந்து செல்லவில்லை. மேலும் சற்று முன்னோக்கி நகர்ந்து நின்றது.

அட... இது என்ன? இந்தக் காகத்திற்கு என்ன ஆனது?

"என்ன சார், நல்லா இருக்கீங்களா?''

சத்தத்தைக் கேட்டு மகாதேவன் தலையைத் திருப்பினார். இந்த நேரத்தில் யாராக இருக்கும்? அப்படி யாரும் வருவது வழக்கமில்லையே!

யாரும் இல்லை.

"ம்... இந்தப் பக்கம்... நானேதான்... வேறு யாருமே இல்லை, சார்.''

மீண்டும் குரல்... மகாதேவன் முகத்தைத் திருப்பிப் பார்த்தார்.

அங்கு காகம் மட்டுமே இருந்தது. காகம் தன் கால்களை உயர்த்தி தலையைத் தூக்கி மகாதேவனைப் பார்த்து உதடுகளை அசைத்தது.

மகாதேவனுக்கு ஆச்சரியம் உண்டானது. மீண்டும் குரல்.

"சார், நான்தான்...''

காகத்தின் உதடுகள் அசைந்தன.

காகம்தான் பேசிக் கொண்டிருக்கிறது என்ற உண்மை மகாதேவனை ஆச்சரியம் கொள்ளச் செய்தது. தாங்க முடியாத ஒரு பதைபதைப்பு... தனக்கு மட்டும் அப்படித் தோன்றுகிறதா? இல்லாவிட்டால், காகமேதான் பேசிக் கொண்டிருக்கிறதா?

"சார், பயப்பட வேண்டாம். நானேதான்... காகமான நான் உங்களிடம் பேசிக் கொண்டிருக்கிறேன். நாம் நண்பர்களே... பயப்பட வேண்டாம்.'' ஆச்சரியத்தால் மகாதேவன் சிலையைப்போல ஒரு நிமிடம் நின்றுவிட்டார். தொடர்ந்து பேசும் நிலைக்கு வந்தார்.

"என்னால்... என்னால்...''

சத்தம் தொண்டைக்குள்ளேயே நின்றுவிட்டது.

"சிறிது கூட நம்ப முடியவில்லை... அப்படித்தானே? ஆனால், நம்புங்கள். காகமாகிய நான் உங்களுடன் உரையாடிக் கொண்டிருக்கிறேன்....''

உறுதியாக தெரிந்துவிட்டது...

காகம்தான் பேசுகிறது அட.... என்ன இது? ஆச்சரியமாக இருக்கிறதே! மிகப் பெரிய இனிமைத்தன்மை அந்தக் குரலில் இல்லை. எனினும், பரவாயில்லை- நல்ல மிடுக்கான குரல்தான். உதடுகள் அசைவதும் சிறகுகள் எழுந்து நிற்பதும் தெரிந்தன.

"சில விஷயங்கள் அப்படித்தான்... நம்புவதற்கு சிறிது சிரமமாக இருக்கும். சற்று தாண்டிவிட்டால், அந்த நிலைமை மாறிவிடும். உங்களைப் போன்ற மனிதர்களுக்கும் எங்களைப் போன்ற பறவைகளுக்கும் அப்படித்தான்.''

"எனினும், இது... இது முற்றிலும் நம்ப முடியாத ஒன்றாகவே இருக்கிறது. இதற்கு முன்பு கேள்விப்படக்கூட இல்லாத ஒன்று... அதனால்தான்...''

மகாதேவன் ஒரு வகையில் தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு சொல்லி முடித்தார்.

"இதற்கு முன்பு நீங்கள் என்ன கேள்விப்பட்டிருக்கிறீர்களோ... அது முட்டாள்தனமானது. நீங்கள் கேட்காத- பார்க்காத எவ்வளவு விஷயங்கள் இந்த பிரபஞ்சத்தில் இருக்கின்றன என்பது தெரியுமா? அது இருக்கட்டும்.... எனக்கு பசி எடுக்கிறது... இங்கு எனக்கு தருவதற்கு என்ன இருக்கிறது?'' காகம் மென்மையான குரலில் கேட்டது.

"என்ன வேண்டும்? சொல்லு... என்ன சாப்பிட வேண்டும் என்று விரும்புகிறாய்?''

"மனிதர்கள் சாப்பிடுவது எதுவாக இருந்தாலும்... அவனுக்கு எது எது மிகவும் பிடிக்கிறதோ, சாதாரணமாக அதைத்தானே நாங்கள் சாப்பிடுகிறோம்! கிடைக்கக் கூடியதும் அதுதானே!''

"நான் இங்கு தனி மனிதனாக இருக்கிறேன். சமையல் எதுவும் செய்வதுமில்லை. அதனால்...''

மகாதேவன் முழுமை செய்வதற்கு முன்பே காகம் சொன்னது:

"இரவில் சைட் டிஷ்ஷாக இருக்கும் ஏதாவது இல்லாமல் இருக்காதே!''

மகாதேவன் அதிர்ச்சியடைந்து விட்டார். இரவில் சைட் டிஷ்... தான் சிறிது மது அருந்தக் கூடிய மனிதர் என்ற உண்மை வெளியுலகத்திற்குத் தெரியாத ஒன்று... காகத்தின் பார்வை அதைத் தெரிந்து வைத்திருக்கிறது. அதற்குப் பிறகு அவர் தாமதிக்கவில்லை. வேகமாக உள்ளே சென்று ப்ளாஸ்டிக் பாத்திரத்திலிருந்து நேற்று பேக்கரியிலிருந்து வாங்கிய மிக்ஸரை ஒரு தட்டில் வைத்துக் கொண்டு வந்து ஓரச் சுவரில் காகத்திற்கு முன்னால் வைத்தார்.

காகம் அதையே பார்த்தது. மகாதேவன் காகத்தைப் பார்த்தார்.

காகத்தின் அழகான முகம் சந்தோஷத்தால் புத்துணர்ச்சி பெற்றதை மகாதேவன் பார்த்தார்.

காகம் ஸ்டீல் தட்டிலிருந்து மெதுவாகக் கொத்தித் தின்ன ஆரம்பித்தது. இதற்கிடையில் பேசவும் மறக்கவில்லை.

"தினமும் மது அருந்துவீர்களா மிஸ்டர் மகாதேவன்?''

"பெரும்பாலான நாட்களில்... ஏன்... கூடாதா?''

"அப்படியொன்றுமில்லை. இன்னும் சொல்லப் போனால், எதைச் செய்யலாம் என்றும் எதைச் செய்யக் கூடாது என்றும் யார் சொல்லியிருக்கிறார்கள்?'' காகம் விடுவது மாதிரி இல்லை.

"அதனால்தான்- இரவு வேளையில் அமைதியான ஒரு உறக்கத்திற்காக நான் மது அருந்துவேன். உடல்நலத்திற்குக் கெடுதல் என்ற விஷயம் தெரிந்தேதான்...'' மகாதேவனின் குரலில் குற்ற உணர்வு.

"உடல்நலத்திற்குக் கெடுதல் என்று யார் சொன்னார்கள்? உங்களைப் போன்ற மனிதர்களில் சிலர் கூறி பரப்பிவிட்டிருக்கும் வெறும் கதைதானே அது? மது கெடுதலான விஷயமல்ல என்பதைத்  தெரிந்துகொள்ளுங்கள். எல்லா விஷயங்களும் ஒரு அளவைத் தாண்டக் கூடாது என்பதுதான் முக்கியம்...''

காகம் சொன்னது. கேட்பதற்கு நிம்மதியாக இருந்தது.

"உங்களைப் போன்ற மனிதர்கள் இப்படி பல விஷயங்களையும் பரப்பிவிட்டுக் கொண்டிருக்கிறீர்கள். அது எதுவுமே உண்மை அல்ல, நண்பரே.''

"எது உண்மை? எது உண்மையல்லாதது?''

விடவில்லை. தெரிந்துகொள்ள வேண்டுமே... உடனடியாக பதில் வந்தது.

"மனிதர்களான நீங்கள் இவ்வளவு காலமும் முயற்சி பண்ணிக்கொண்டிருப்பதும், கண்டுபிடிக்க முடியாததும் நடந்து கொண்டிருப்பது- அதைக் கண்டு பிடிப்பதற்குத்தானே?''

காகம் சிரித்தது.

சரிதானே? யாருக்குமே தெரியாத ஒரு உண்மை! இதற்கிடையில்  காகம் பாத்திரத்தில் இருந்தது முழுவதையும் தின்று முடித்துவிட்டது.

"இன்னும் வேணுமா?'' கேட்டார்.

"போதும்... இதுவே தாராளம்... தரக்கூடிய பொருளின் அளவு அல்ல... தரக்கூடிய மனம்... அதுதான் முக்கியம். ம்... பிறகு... மிஸ்டர் மகாதேவன். உங்களுடைய இந்த தனிமையான வாழ்க்கையில் வெறுப்பு தோன்றவில்லையா?''

"இப்போது அது பழகிப் போய்விட்டது.''

"அது தேவையே இல்லை. அந்த கவுசல்யாவுடன் சேர்ந்து வாழ நினைத்தீர்கள். இல்லையா? பாவம்... எவ்வளவோ ஆசைப்பட்ட பெண் ஆச்சே?''

கவுசல்யா....

ஒரு அதிர்ச்சியுடன் மகாதேவன் காகத்தையே பார்த்தார்.

"கவுசல்யாவைத் தெரியுமா?''

"கவுசல்யாவை மட்டுமா? வேறு எதுதான் தெரியாமல் இருக்கிறது? நாம் இனியும் சந்திப்போம். வரட்டுமா?''

காகம் பறந்து சென்றுவிட்டது.

மகாதேவன் அதிர்ச்சியடைந்து நின்றுவிட்ட நிமிடங்களாக அவை இருந்தன. இந்த காகம் அவரைப் பற்றிய எல்லா விஷயங்களையும் தெரிந்து வைத்திருக்கிறது. திடீரென்று மனம் கவுசல்யா என்ற அழகான சினேகிதியைப் பற்றிய நினைவுகளில் மூழ்கியது.

பல வருடங்களுக்கு முன்பு திருநெல்வேலியில் உள்ள கோவிலுக்கு கவுசல்யாவும் அவளுடைய அன்னையும் சகோதரனும் தன்னுடைய இறந்துபோன தந்தையின் சடங்குகளுக்காக வந்திருந்தார்கள். ஒரு முற்பிறவியின் உறவு திரும்பவும் தொடர்கிறது என்பதைப்போல திடீரென்று அவளுடன் அறிமுகமாகி, அறிமுகம் ஆழமாகவும் செய்தது.

ஒரே நாள் அறிமுகம். சடங்குகள் முடிந்து விடைபெறும் நேரத்தில் கவுசல்யாவின் தாய்தான் அதைச் சொன்னாள்.

"சார், வர முடிந்தால் ஒரு நாள் குடகிற்கு வாங்க. இரண்டு நாட்கள் தங்கியிருந்து விட்டு, திரும்பி வரலாம்.''

அந்த அழைப்பை மனதில் எழுதி வைத்துக் கொண்டார்.

பிறகு கடிதங்களின் மூலமாக அந்த உறவு வளர்ந்தது.

ஒரு விடுமுறைக் காலத்தில், முன்கூட்டியே திட்டமிட்டிருந்தபடி குடகிற்குச் சென்றார். கவுசல்யாவின் பழமையான வீடு. காப்பித் தோட்டத்திற்கு மத்தியில் வீடு இருந்தது. மனம் இளகி ஒன்று சேர்ந்து போகக்கூடிய அழகான இயற்கையின் வனப்பு... அதைவிட சந்தோஷத்தை அளித்தன கவுசல்யாவும் அவளுடைய நடவடிக்கைகளும்...

ஆறேழு நாட்கள் தொடர்ந்த அந்த குடகு வாழ்க்கையில் கவுசல்யாவின் மனதைத் தொடுவதற்கும் அந்தப் பூவைப் போன்ற உடலின்  வெப்பத்தைத் தெரிந்து கொள்வதற்கும் முடிந்தது.

"நீங்கள் சென்னைக்கு என்னையும் அழைத்துக்கொண்டு செல்வீர்களா,  சார்?''

"அழைத்துக் கொண்டு போவதாக இருந்தால், வருவதற்குத் தயாராக இருக்கிறாயா?''

"ம்... சத்தியமாக... இந்த கழுத்தில் ஒரு சின்ன தாலி... அதுதான் வேணும். இந்த உலகத்தின் எந்த மூலையிலும் நான் உங்களுடன் இருப்பேன்.''

கவுசல்யாவின் பளிங்கு மணி சிந்தியதைப் போன்ற குரல் மனதில் அப்போது விழுந்து உடைந்தது.

பிடித்துவிட்டது. மிகவும் பிடித்துவிட்டது. அனுமதி பெறுவதற்கு அவருக்கு யாருமில்லையே! அப்படியே இருந்தாலும், அவர்களிடம் கேட்பதற்கு என்ன இருக்கிறது? அவருடைய மாத வருமானத்தில் மட்டுமே கண்களைப் பதித்துக் கொண்டு இருப்பவர்கள் என்ன அனுமதியைத் தரப் போகிறார்கள்?

எனினும், எதுவும் கூறாமல் இருப்பது சரியாக இருக்காதே!

"நான் வருவேன். கவுசல்யாவை அழைப்பதற்கு நிச்சயமாக.''

வாக்குறுதி அளித்துவிட்டுச் சென்றார்.

ஆனால், அது நடக்காமல் போய்விட்டது. விதி என்று மனதிற்குள் சமாதானப்படுத்திக் கொண்டார். அந்த உறவு எப்படி முறிந்தது என்றே தெரியவில்லை. இதற்கிடையில் வேறொரு உறவு புதிதாக அரும்பியதும் அதற்கு ஒரு காரணமாக அமைந்துவிட்டது.

காலப் போக்கில் கவுசல்யா என்ற சினேகிதி மனதிலிருந்து மறைந்தே போய்விட்டாள்...

இப்போது சரியாக எட்டு வருடங்கள் கடந்தோடிவிட்டன.

இதற்கிடையில் எத்தனையெத்தனை கவுசல்யாக்கள் அவருடைய வாழ்க்கையில் வந்து போயிருக்கிறார்கள்.

இப்போது அதை ஒரு துடித்துக் கொண்டிருக்கும் நினைவாக மனதில் உலவ விட்டுவிட்டு, அந்த காகம் பறந்து சென்றுவிட்டது.

ச்சே! தாங்க முடியாத குற்ற உணர்வு உண்டானது.

அன்று உறங்கவே முடியவில்லை. மது அருந்தியும் தூக்கம் வந்து அணைத்துக் கொள்ளவில்லை. ஒரு தீர்மானத்துடன் புலர்காலைப் பொழுது விடிந்தது.

ஒரு வாரத்திற்கு விடுமுறை வாங்கினார். அந்தப் பயணம் குடகில் போய் நின்றது.

மகாதேவன் கவுசல்யாவின் வீட்டை அடைந்தார். ஒரு ஆச்சரிய மனிதனைப் பார்ப்பதைப்போல எல்லாரும் மகாதேவனைப் பார்த்தார்கள். அன்புக்கு எந்தவொரு குறைபாடும் இல்லாமலிருந்தது. கவுசல்யாவின் அன்னை அவரை வரவேற்று உட்கார வைத்தாள்.

"என்ன சார், உங்களைப் பார்த்தே பல நாட்கள் ஆயிடுச்சே! எங்கள் எல்லாரையும் மறந்து விட்டீர்கள் என்று நினைத்தோம்.''

"மன்னிச்சிருங்க... நான் கவுசல்யாவைப் பார்க்கணும்.''

யாரும் பதில் கூறவில்லை.

"கவுசல்யா எங்கே? கூப்பிடுங்க.''