Lekha Books

பாவனாவின் மொபைல் எண்களை அழுத்தினான் வஸந்த். மறுமுனையில் பாவனாவின் குரல் ஒலித்தது.

''ஹலோ...''

''ஹலோ... நான் வஸந்த் பேசறேன்...''

''வஸந்த்...?''

''மறந்துட்டிங்களா? எங்க அம்மாவுக்கு ஹெல்ப் பண்ணி காப்பாத்தினீங்களே...''

அவன் பேசி முடிப்பதற்குள்ளேயே, பாவனாவிற்கு ஞாபகம் வந்துவிட, அவசரமாய் பேசினாள்.

''ஸாரி... திடீர்னு வஸந்த்ன்னு சொன்னதும் ஒண்ணும் புரியலை. வெரி ஸாரி...''

''அதனாலென்ன? பரவாயில்லை. எங்கம்மா உங்களைப் பத்திதான் எப்பவும் பேசிக்கிட்டே இருக்காங்க. உங்களுக்காக ரவாலட்டு பண்ணி இருக்காங்க. 'அந்தப் பொண்ணுக்கு கொண்டு போய் குடுடா குடுடா'ன்னு என்னை அனுப்பறதுலயே குறியா இருந்தாங்க. அதுக்குதான் உங்களுக்கு ஃபோன் பண்ணினேன். உங்களை எங்கே பார்க்கலாம்?''

''நான் இப்ப ஸிட்டி ஸென்ட்டர்ல இருக்கற லேண்ட்-மார்க் கடைக்குப் போகப் போறேன். என் தங்கச்சிக்கு சில  ஜாமான்கள் வாங்க வேண்டியதிருக்கு... நீங்க... அங்க வர முடியுமா...?''

''ஓ... வந்துடறனே...''

''சரி. வாங்க.''

''தேங்க்யூ.''

இருவரும் லேண்ட்-மார்க் கடையில் சந்தித்து விட்டு அதன்பின் அந்த வளாகத்தில் இருந்த காஃபி ஹோட்டலுக்கு சென்றனர்.

காஃபி ஆர்டர் பண்ணினாள் பாவனா.

''இந்தாங்க பாவனா. அம்மா குடுக்கச் சொன்னாங்க'' என்று கூறி ஒரு ப்ளாஸ்டிக் டப்பாவை பாவனாவிடம் கொடுத்தான் வஸந்த்.

''எங்கம்மாவோட கைப்பக்குவத்துல இந்த ரவாலட்டு சூப்பர் டேஸ்ட்டா இருக்கும். எங்க சொந்தக்காரங்கள்ல்லலாம் எனக்கு பண்ணி குடு உனக்கு பண்ணிக் குடுன்னு கேட்டுக்கிட்டே இருப்பாங்க. ஆனா... இதை உங்களுக்குக் குடுக்கறதுக்கு எனக்கு தயக்கமா இருந்துச்சு...''

''ஏன்? அதனால என்ன? ரவாலட்டும் ஒரு தரமான இனிப்பு பண்டம்தானே? அதுவும் வீட்ல செஞ்சது. எதுக்காகத் தயக்கம்?''

''அதில்லை... வந்து...''

''வந்து என்ன போய் என்ன? எப்படா... வீட்டுக்குப் போய் ரவாலட்டை ரஸிச்சு, சுவைச்சு சாப்பிடுவோம்ன்னு இருக்கு...''

''நிஜம்மாவா?''

''பின்னே? சும்மா கிடைச்ச ரவாலட்டுக்கு சும்மாவா சொல்லுவாங்க?''

காஃபி வந்ததும் இருவரும் குடித்தனர்.

''பாவனா... நான்... வசதி இல்லாதவன்... ஏழை...'' மிகவும் தயங்கி பேச ஆரம்பித்தான் வஸந்த்.

''எதுக்காக இப்ப இந்த புராணம்?''

''அது வந்து... ஏழை, பணக்கார பேதம் பார்க்காம மனுஷங்களுக்குள்ள நுழையற ஒரு உணர்வு என்னன்னு தெரியுமா?''

புரிந்தும் புரியாதது போல நடித்தாள் பாவனா.

''தெரியலியே...''

''அ... அ... அது... வந்து... காதல். இப்ப எனக்குள்ள அது உதயமாகி இருக்கு...''

''அட... அப்பிடியா? யார் அந்த அதிர்ஷ்டசாலியோ?''

''அதிர்ஷ்டசாலின்னு எப்பிடி சொல்ல முடியும்? அன்றாடம் வகை வகையான கார்கள்ல்ல சவாரி செய்ற பணக்காரன் இல்லையே நான்?''

''பணம் பார்த்து வர்றது காதல் இல்லை. மனம் பார்த்து வர்றதுதான் காதல்...''

''அப்பிடின்னா...''

''ஏன் நிறுத்திட்டீங்க... சொல்லுங்க...''

ஒரு கணம், தன் தயக்கத்தை ஒட்டு மொத்தமாகத் தள்ளி வைத்துவிட்டு தைரியமாக பேசினான் வஸந்த்.

''அப்பிடின்னா... என்னோட மனசு பார்த்து உங்களுக்கு காதல் வருமா? ஏன்னா... நான்... நான்... உங்களை... விரும்பறேன். உங்களை கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டு வாழணும்னு விரும்பறேன்...''

திடீரென... வஸந்த் இவ்விதம் கூறியதும் ஆச்சர்யம் அடைந்தாள் பாவனா.

''ஒரே ஒரு நாள், ஒரே ஒரு முறைதான் நாம பார்த்திருக்கோம். பேசி இருக்கோம். நேத்து பார்த்துட்டு... இன்னிக்கு வந்து... காதல்... கல்யாணம்ன்னு சொல்றீங்க?!''

''அ... ஆமா பாவனா. உன்னைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டு வாழனும்னு என்னோட அடி மனசுல ஆழமா ஆசை வந்துருச்சு...''

''இவ்ளவு அவசரமா உங்க ஆசையை சொல்றீங்களே? நிதானமா யோசிச்சீங்களா?''

''யோசிக்கறதுக்கு என்ன இருக்கு? நீதானே சொன்ன... மனசு பார்த்து வர்றதுதான் காதல்ன்னு?''

''உங்க மனசு பார்த்து எனக்கு காதல் வரலாம். வராமலும் போகலாம். ஆனா என்னோட மறுபக்கத்தைப் பத்தி தெரிஞ்சா... என்னை விட்டு விலகிப் போயிடுவீங்க...''

சிரித்தான் வஸந்த்.

''உன்னோட மறுபக்கம்னு எதை நினைச்சு சொல்றியோ... அந்த மறுபக்கம் பத்தி எனக்கு எல்லாம் தெரியும். தெரிஞ்சுதான் என்னோட காதலை சொல்றேன்.''

பாவனா அதிர்ச்சி அடைந்தாள். அதன்பின் சமாளித்துக் கொண்டாள். வஸந்த் தொடர்ந்து பேசினான்.

''ஹோட்டல்ல சர்வர் வேலை, ஆட்டோ ஓட்டற வேலை, ஃபாஸ்ட் ஃபுட் கடைகள்ல்ல சமைக்கற வேலை... இப்பிடி கிடைச்ச வேலையை செய்யறவன் நான். ஒரு ரெஸ்ட்டாரண்ட்ல தற்காலிகமா வேலைக்குப் போனப்ப நீ அங்கே வர்றதைப் பார்த்திருக்கேன். இதுக்கு மேல விளக்கமா அதைப்பத்தி எதுக்காகப் பேசணும்? நான் கேட்டதுக்கு பதில் சொல்லு...''

''நீங்க என்னை விரும்பற அளவுக்கு எனக்கு தகுதி இல்லை! ஒரு பொண்ணுக்கு அவளோட கற்புதான் முதல் தகுதின்னு நினைக்கிறேன்.'' பாவனாவின் குரல் தழுதழுத்தது.

''கற்புங்கறது உடம்பைப் பொறுத்ததா? மனசைப் பொறுத்ததா?'' அழுத்தமாகக் கேட்டான் வஸந்த்.

''ரெண்டும்தான்....''

''ஆனா நீ யார்கிட்டயாவது உன் மனசை குடுத்து, அவன் கூட உடலாலயும் வாழ்ந்திருக்கியா?''

''நிச்சயமா இல்லை. என் மனசை குடுக்கறதைப்பத்தி நான் யோசிக்கறதுக்கே என் வாழ்க்கையில இடமில்லை.''

''தவிர்க்க முடியாத காரணத்துனால உன்னை நீ இழக்க வேண்டிய கட்டாயத்துக்கு தள்ளப்பட்ட. அது எப்பிடி உன்னோட தவறாகும்? அதனால மனசளவுல நீ தூய்மையானவள்...''

''முள்ளுல சேலை பட்டா? சேலை கிழிஞ்சுதான் போகும். அதுக்காக முள்ளைக் குத்தம் சொல்ல முடியுமா? முள் இருக்குன்னு முன்ஜாக்கிரதையா இருந்துக்கறதுதானே முக்கியம்?''

''நீ கடந்து வந்த முட்கள் நிறைஞ்ச பாதையை மலர்த் தோட்டமா மாத்திக் காட்ட நான் தயாரா இருக்கேன்...''

''தெய்வ பூஜைக்குத்தான் மலர்கள். என்னை மாதிரி பொண்ணுக்கு அதெல்லாம் அதிகம். ஆரம்பத்துலயே சொல்றேன். உங்க மனசை மாத்திக்கோங்க.''

''ஆரம்பம்ன்னு நீயே சொல்லிட்டு ஏன் அதை முடிக்கச் சொல்ற?''

 ''முடியற விஷயத்தைத்தான் பேசணும்...''

''முடிச்சு போடற விஷயம்தானே? முடியாம போறதுக்கு என்ன வாய்ப்பு இருக்கு?''

''வாய்ப்பு கிடைக்கும்போது விட்றக் கூடாதுன்னு வாழ்க்கையை அமைச்சுக்கற அளவுக்கு நான் பக்குவப்படாதவ இல்லை. பட்டுத் தெளிஞ்சவ... அதனால தெளிவான முடிவுதான் எடுப்பேன். என் மேல ஆசைப்படறது உங்களோட வயசு...''

சிரித்தான் வஸந்த்.

''ஓ! வயசுக் கோளாறுலதான் உன்னை விரும்பறதா நினைச்சுட்டியா? அந்த வயசை எல்லாம் தாண்டி வந்துட்டவன் நான். நீ மட்டும்தான் அனுபவங்கள் கிடைச்சதுனால ஞானோதயம் அடைஞ்சவளா? நானும் வாழ்க்கையில ஏகப்பட்ட அடி வாங்கினவன்தான். அந்த அடிகள் ஒவ்வொண்ணும் எனக்கு நிறைய பாடங்கள் கத்துக் குடுத்திருக்கு. உன்னை ஒரு பொம்மையா நினைச்சு... விளையாட விரும்பற சிறுவன் இல்லை நான். உன்னைப் போல ஒரு நல்ல பொண்ணை, மதிச்சு உன் கூட வாழணும்னு நினைக்கற ஆண் மகன் நான்...''

''நான் நல்ல பொண்ணுன்னு நீங்க எப்பிடி முடிவு பண்ணினீங்க? இது தான் நம்பளோட ரெண்டாவது சந்திப்பு....!''

''ஒரு பானை நிறைய சோறு ஆக்கறோம். அது வெந்ருச்சான்னு ஒவ்வொரு பருக்கையையுமா பார்க்கறோம்...? ஒரு பருக்கையை மட்டும்தானே பார்க்கறோம்?''

''அது... அது... அது...''

''என்ன? அது இதுன்னு இழுக்கற? உன்னைப் புரிஞ்சுக்கிட்டவன் நான். நான் ஹோட்டல்ல வேலை செஞ்சப்ப உன்னை அங்கே 'அந்த' சூழ்நிலையில பார்த்தும்கூட, எனக்கு உன் மேல எந்தவித தப்பான கருத்தும் தோணலை. அதுக்கப்புறம்... உன்னை நான் எதிர்பார்க்கவே இல்லை. உனக்கும், எனக்கும் அந்தப் பிணைப்பு ஏற்படணும்ன்னுதான் நம்பளோட அந்த ரெண்டாவது சந்திப்பு நிகழ்ந்திருக்குன்னு நான் நம்பறேன்... ''

'என்ன ஒரு கற்பனை வளம் உங்களுக்கு?!''

''கற்பனை இல்லை... காதல்! கண்களால பார்த்து, இதயத்தால இணைஞ்சு, கைகளால அணைச்சு, துணையா உன் கூடவே இருந்து வாழ்ணும்ங்கறதுதான் என்னோட காதலுக்கு அர்த்தம்...''

''கண்டதும் காதலுக்கு இப்பிடி ஒரு பெரிய விளக்க உரை தேவையா?''

''விளக்கி சொன்னாலும் நீ புரிஞ்சுக்க மாட்டேங்கறியே...''

''புரிஞ்சதுனாலதான் என்னை விட்டு விலகிப் போயிடுங்கனு சொல்றேன்...''

''உன் கூட பழகாமலே என்னை விலகிப் போகச் சொல்றியே?!...''

''பழகப் பழகப் பாலும் புளிக்கும்ன்னு சொல்லுவாங்க...''

''தேய்க்க தேய்க்கத்தான் சந்தனம் மணக்கும்ன்னும் சொல்லுவாங்க... தெரியாதா?''

''தெரியும். ஆனா... ஆனா...''

''ஆனா... ஆவன்னாவெல்லாம் வேண்டாம். ஜவ்வு மாதிரி இழுத்துக்கிட்டு போறதுல என்ன பிரயோஜனம்? உண்மையாகவே நீ என்னை விரும்பலைன்னா... அதை ஓப்பனா சொல்லிடு. ஏதேதோ காரணமெல்லாம் சொல்லாதே...''

''அவசரமா எடுக்கற முடிவு... அவஸ்தையில கொண்டு போய் விட்டுடும்...''

''யாரை?''

''...ரெண்டு பேரையும்தான்... என்னோட கடந்த காலத்தைப் பத்தி...''

 ''எதுவுமே... யோசிக்காம... உன்னை நான் நேசிக்கிறேன். வெறும் உடல் உணர்ச்சிகளால ஏற்பட்ட நேசம் இல்லை இது. மன உணர்வுகளால உண்டான உண்மையான அன்பு. உன்னை என் மனைவியா... துணைவியா அடையத்தான் நான் விரும்பறேன். இதுக்கு மேல என்னால வேற எதுவும் பேச முடியலை... என்னைப் புரிஞ்சுக்க. இப்ப... உன்னோட எண்ணம் என்னவோ அதைச் சொல்லு. கண்ணாடி பாத்திரத்தை கல் மேல வைக்கற மாதிரி களங்கமில்லாத என்னோட காதலைப் பத்தி... ரொம்ப ஜாக்கிரதையாத்தான் சொல்லி இருக்கேன். எனக்கு பதில் சொல்லு...?''

பாவனா இறுகிய முகத்துடன் மௌனமாக இருந்தாள்.

அவளை தீர்க்கமான பார்வை பார்த்தான் வஸந்த்.

''ஆனாலும் நீ ரொம்ப அழுத்தக்காரியாத்தான் இருக்க. சரி, பரவாயில்லை. இப்பவே பதில் சொல்லுன்னு உன்னை வற்புறுத்தறதும் நியாயம் இல்லை...''

''ஒரு குடம் பால்ல ஒரு துளி விஷம் கலந்தாலும் அது வீண்தான். சொல்றதைக் கேக்காம நீங்க 'அந்தப் பாலைத்தான் குடிப்பேன்'ன்னு பிடிவாதம் பிடிக்கறீங்க... ''

''என்னைப் பொறுத்த வரைக்கும் நீ விஷம் கலந்த பால் இல்லை. சர்க்கரை கலந்த பாயஸம்...''

''நான் சீரியஸா... வாழ்க்கையைப் பத்தி பேசிக்கிட்டிருக்கேன்... நீங்க என்னடான்னா வேடிக்கையா பாயஸம் அது... இதுன்னு பேசறீங்க?!''

''நீ மட்டும் விஷம்... கிஷம்ன்னு பேசலாமா? சரி... சரி... இப்ப எதுக்கு பாவனா வளவளன்னு பேசிக்கிட்டு? என்னோட கேள்விக்கு பதில் சொல்லாம கேள்வி மேல கேள்வி கேட்டுக்கிட்டிருக்க? நான் கேட்டதுக்கு பதில் சொல்லு.''

''கேட்ட உடனே பதில் சொல்றதுக்கு இது ஒண்ணும் விடுகதை இல்லை. எனக்கு யோசிக்க டைம் வேணும்...''

''அப்பாடா... இது போதும். எடுத்த எடுப்பிலேயே 'வேண்டாம்', 'எனக்கு தகுதி இல்லை' அப்பிடி இப்பிடின்னு பேசின நீ... இப்ப இந்த அளவுக்கு பேசறது எனக்கு நம்பிக்கையா இருக்கு...''

''நம்பிக்கையை வளர்த்துக்காதீங்க. என்னோட பதில் உங்களை ஏமாற்றமடைய வச்சா... அதுக்கு நான் பொறுப்பு இல்லை. கனவுகள் கலைந்து போகக் கூடியவை. உங்க ஆசையும் அப்பிடித்தான்.''

''என்னோட ஆசை... நிறைவேறுமா... அல்லது நிராசையாகிடுமாங்கறதைப் பத்தி எனக்கு எந்த தடுமாற்றமும் இல்லை. சின்ன வயசுல இருந்து நானும் கஷ்டப்பட்டவன்தான். எத்தனையோ ஏமாற்றங்களை சந்திச்சவன்தான். அதனால எதையும் தாங்கிக்கற இதயம் உள்ளவன் நான். ஆனா உன்னைப் பார்த்த அந்த நேரம்... எனக்குள்ள... ஏற்பட்ட ஒரு மாற்றம்,  மகிழ்ச்சி, 'இவ, எனக்கு வேணும்'ங்கற உணர்வு... இதெல்லாம் உண்டாச்சு. அசையாத என்னோட மனசும் உன்னைப் பார்த்ததும் அசைஞ்சுடுச்சு. அசைஞ்சுக் குடுத்த என் மனசு... ஆனந்த கீதம் பாடற விதமா உன்னோட பதில் இருக்கும்ன்னு நான் நம்பறேன்...''

''நான்தான் சொன்னேனே நம்பிகையை வளர்த்துக்காதீங்கன்னு.''

''என் மனசுல... தானா முளைச்சு வளர்ந்திருக்கிட்டிருக்கற நம்பிக்கைங்கற செடியை என்னால வேரோட பிடுங்கி எறிய முடியுமா?''

''இந்த அளவுக்கு வளர்றதுக்கு நான் என்ன தண்ணி ஊத்தினேனா? உரம் போட்டேனா...?''

''ஐய்யோ... பாவனா... உன்னை நான் எந்தத் தப்பும் சொல்லலை. என்னோட மனசை நான் வெளிப்படுத்தறேன். அவ்ளவு தான்...''

''அவ்ளவுதான்னு லேஸா சொல்லிட்டீங்க... எந்தவித சலனமும் இல்லாம... இயற்கையோட... விளைவுக்கு உட்பட்ட மேகக் கூட்டம், எப்பிடி அதோட போக்குல போகுமோ அதுபோல போய்க்கிட்டிருந்தேன். என்கிட்ட... காதல், கல்யாணம்ன்னு பேசி... என்னைக் குழப்பறீங்க...''

''குழப்பறது நான் இல்லை. நீதான் தேவை இல்லாம குழம்பற. உன்னோட குணச்சித்திரத்தை.... எனக்காக மாத்திக்கணும்ங்கற அவசியம் இல்லை. மனப்பூர்வமா... நீ சம்மதிச்சா... எனக்கு சந்தோஷம். மறுத்தா... தேவதாஸ் மாதிரி தாடியெல்லாம் வளர்த்துக்கிட்டு தண்ணி அடிச்சுக்கிட்டு திரிய மாட்டேன். தற்கொலைல்லாம் பண்ணிக்க மாட்டேன். கோழைத்தனமா தற்கொலைக்கு தூண்டி விடற காதலை... தலையில தூக்கி வச்சுக்கிட்டு ஆடற இளைஞர்கள் மத்தியில, நான் வித்தியாசமானவன். ஆனா... தாங்க முடியாத வருத்தமும், ஏமாற்றமும் நிறையவே இருக்கும். வறுமையின் காரணமா... வெறுமையான மனசோட வாழ்ந்துக்கிட்டிருந்த நான், உன்னைப் பார்த்தப்புறம் 'ஒரு முழுமையான வாழ்வு வாழ்ந்தாத்தான் என்ன? இந்த பாவனாங்கற பெண் என் கூட கை கோர்த்து வந்தாள்ன்னா... எனக்கும் ஒரு பிடிப்பு ஏற்படுமே'ன்னு தோணுச்சு. சத்தியமா சொல்றேன்... இதுவரைக்கும் எந்தப் பெண்ணுமே என் இதயத்தை இதுபோல தொட்டதில்லை. மனசுல பட்டதையெல்லாம் கொட்டிட்டேன். இனி... உன்னோட பதில்லதான் என்னோட எதிர்காலம் அடங்கி இருக்கு...''

''என்னோட எதிர்காலமே கேள்விக்குறியா இருக்கு... உங்களுக்கு வேற பதில் சொல்லணுமா? சரி, எனக்கு ஒரு வாரம் டைம் குடுங்க...!''

''சரி பாவனா. இன்னிக்கு தேதி பத்து. பதினோழாந்தேதி நாம சந்திப்போம்...''

''சரி. ஆனா அது வரைக்கும் நீங்க என்னோட மொபைல்ல கூட பேசக்கூடாது.''

''சரி. இங்கே... இதே... இடத்துல சந்திப்போம், அது வரைக்கும் உன்கூட மொபைல்ல கூட பேச மாட்டேன்... அது சரி... ஏன் பேசக்கூடாதுன்னு சொல்ற ?''

''ஒரு விஷயத்தைப் பத்தி தெளிவான முடிவு எடுக்கணும்ன்னா... நடுவுல வேற எந்த விஷயமும் என்னை தொந்தரவு பண்ணாம இருந்தாத்தான் நல்லது.''

''ஓ.கே. நல்லதே நடக்கட்டும்...'' இருவரும் அங்கிருந்து கிளம்பினர்.