Lekha Books

"உணவு கட்டுப்பாட்டுல இருந்து, மருந்து மாத்திரை கரெக்ட்டா சாப்பிடணும். உணர்ச்சிவசப்படக் கூடாது. கொலஸ்ட்ரால் லெவல் கட்டுப்பாட்டுல வைச்சுக்கிட்டா எந்த பிரச்சனையும் வராது. அதிர்ச்சியான சேதியோ, அதிக வருத்தம் தரக்கூடிய விஷயமோ தாங்கிக்க முடியாது. மத்தபடி இப்போதைக்கு அவங்க கொஞ்சம் க்ரிட்டிகலான ஸ்டேஜ்லதான் இருக்காங்க. அளவுக்கு மீறின உணர்ச்சிவசப்படறதும்... அதாவது... எக்ஸைட் ஆகறதும் ஹார்ட்டுக்கு கெடுதல்தான்..."

"நீங்க சொல்றது சரிதான் டாக்டர். எங்க கல்யாணம் முடிஞ்சு, நாங்க சந்தோஷமா வாழறதைப் பார்த்து ரொம்ப சந்தோஷப்பட்டாங்க. அவங்க ஆசைப்பட்டபடி எங்க குடும்பம் ஒண்ணுக்குள்ள ஒண்ணு சம்பந்தம் பண்ணிக்கிட்டதுல, அளவுக்கு மீறின மகிழ்ச்சியில உணர்ச்சிவசப்பட்டதுனால எங்க அம்மாவுக்கு ஹார்ட்-அட்டாக் வந்திருக்குமோ..." சக்திவேல் கேட்டான்.

"சான்ஸஸ் ஆர் தேர். சந்தோஷம், சோகம் ரெண்டுமே அளவுக்கு மீறினா, ஹார்ட் ப்ராப்ளம் உள்ளவங்களுக்கு பிரச்சனை அதிகமாகும். இன்னொரு விஷயம் உங்ககிட்ட முன் கூட்டியே சொல்லணும் பைபாஸ் சர்ஜரி கன்ஃபார்ம் ஆகிட்டா.... குறைந்தபட்சம் மூணுலட்சம் ஆகும். அந்தத் தொகையை தயார் பண்ணிக்கோங்க."

"சரிங்க டாக்டர்."

சக்திவேலும், மேகலாவும் டாக்டரின் அறையை விட்டு வெளியே வந்தனர். அங்கே கவலை மூழ்கிய முகத்தோடு மூர்த்தி காத்திருந்தார்.

"என்ன சொல்றாரு டாக்டர்?"

டாக்டர் கூறிய விபரங்களை சக்திவேல் கூறினான்.

மேலும் கவலைக்கு ஆளானார் மூர்த்தி.

"அவ்வளவு பணம் செலவாகுமா?"

"ஆமாம்ப்பா. நாம தயாரா இருக்கணும்ங்கறதுக்காக முன்கூட்டியே டாக்டர் சொல்லிட்டார்."

"என்னோட ஆபீஸ்ல லோன் போடலாம்ன்னா, இப்பதான் மாடி ரூம் கட்டறதுக்கு லோன் வாங்கினேன்..." சக்திவேல் கவலைப்பட்டான்.

"என்னோட ஆபீஸ்ல லோன், அட்வான்ஸ்ங்கற பேச்சுக்கே இடமில்லை. அந்த ஸிஸ்டமே கிடையாது... இப்ப என்னங்க பண்றது பணத்துக்கு?" சக்திவேலிடம் மேகலா கேட்டாள்.

"ஏம்மா கவலைப்படறீங்க? கிராமத்துல நம்ம பூர்வீக சொத்து இருக்கு. சின்னதா ஒரு வீடும், நிலமும் இருக்கு. நான் போய் அதை வித்து பணத்துக்கு ஏற்பாடு பண்றேன். அஞ்சு லட்சத்துக்கு போகும்னு நினைக்கிறேன்..." மூர்த்தி தைரியம் கூறினார்.

"எதுக்கு மாமா அதை வித்துக்கிட்டு? பூர்வீக சொத்துன்னு உங்களுக்காக அது மட்டும்தான் இருக்கு. அதையும் விக்கணுமா?"

"ஒரு ஆத்திர அவசரத்திற்கு உதவாத சொத்து எதுக்குப்பா சக்திவேல்? எனக்கும் சொத்து இருக்குன்னு அதை வச்சுக்கிட்டு நான் என்ன செய்ய? என் தங்கையோட வைத்திய செலவுக்கு உதவியா இருக்கேன்னு எனக்கு ஒரு ஆறுதல்தான்..." மூர்த்தியின் பாசம் கண்டு நெகிழ்ந்து போனான் சக்திவேல்.

"மாமா... சுபிட்சாவோட கல்யாணத்துக்கு பணம் தேவைப்படுமே..."

"அது நடக்கறப்ப ஆண்டவன் வழி காட்டுவான் சக்திவேல்... நான் ஊருக்குக் கிளம்பறதுக்கு டிக்கெட் ஏற்பாடு பண்ணுப்பா."

"சரி மாமா."

மூவரும் கலந்து பேசி பணத்திற்கு ஏற்பாடு செய்ய ஒரு முடிவு எடுத்தனர்.

"அப்பா... நான் லீவு போட்டுட்டு இங்கே ஆஸ்பத்திரியில இருந்துக்கறேன். சுபிட்சாவுக்கு பரீட்சை ஆரம்பிக்கப் போகுதுன்னு சொன்னா. அவ படிக்கணும்..."

"சரிம்மா."

"வாங்கப்பா... ஒரு வாய் காப்பி கூட குடிக்காம வாடிப்போய் இருக்கீங்க. கேன்டீன் போய் காபி குடிக்கலாம். வாங்க." மேகலா, மூர்த்தி, சக்திவேல் மூவரும் மருத்துவமனை கேன்ட்டீனை நோக்கி போனார்கள்.

45

காலையில் சுபிட்சா, வேலைக்காரியின் துணையோடு சமையல் வேலைகளை முடித்து, சக்திவேல், பிரகாஷ், இருவருக்கும் லன்ஞ்ச் பாக்ஸில் மதிய உணவை வைத்து, தனக்கும் எடுத்துக் கொண்டு கல்லூரிக்கு கிளம்பினாள். மூர்த்திக்கு காலை டிபனை மேஜை மீது எடுத்து வைத்து விட்டு, குழம்பு, பொரியல் தயாரித்து விட்டு சாதம் மட்டும் மீனா மாமியிடம் தயார் பண்ணச் சொல்லி கேட்டுக் கொண்டாள்.

"மீனா மாமி... சமையல் எல்லாம் முடிச்சுட்டேன். அப்பாவுக்கு சாதம் மட்டும் வச்சுக் குடுத்துடுங்களேன் ப்ளீஸ்..."

"அதுக்கென்னடி சுபிட்சா... இது கூட நான் செய்ய மாட்டேனா என்ன? அது சரி... டாக்டர் உறுதியா சர்ஜரின்னு சொல்லிட்டாரா?"

"இல்லை மாமி. ஆனா அநேகமா சர்ஜரி இருக்கும்னு அபிப்ராயப் படறதா சொன்னாராம். எதுக்கும் தயாரா இருக்கலாமேன்னு அப்பா எங்க, ஊர்ல இருக்கற சொத்துக்களை வித்துட்டு வர்றதுக்கு கிளம்பப் போறாரு. சக்திவேல் மச்சான் டிக்கெட் எடுத்துட்டு வந்தார்னாதான் தெரியும், அப்பா இன்னிக்கு கிளம்பறாரா... நாளைக்கு கிளம்பறாரான்னு..."

"உங்க அத்தை... கமலம் மாமி... உங்க அக்காவுக்கும், சக்திவேலுக்கும் கல்யாணம் முடிஞ்சதுல இருந்து ஏக சந்தோஷமா இருந்தா... அந்த அதிகப்படியான சந்தோஷமே அவளுக்கு உடம்புக்கு ட்ரபுள் குடுத்துருச்சோ என்னமோ... பாவம்டி... கமலம் மாமி..."

"ஆமா மீனா மாமி. அத்தை நல்லவங்க. அவங்க இல்லைன்னா நாங்க நல்லபடியா வளர்ந்திருக்கவே முடியாது மீனா மாமி. எனக்கு காலேஜுக்கு லேட் ஆகுது. நான் கிளம்பறேன் மீனா மாமி..."

"சரிடிம்மா. போயிட்டு வா. சாதம் பண்ணி உங்கப்பாவுக்கு நான் குடுத்துடறேன்."

"தேங்க்ஸ் மீனா மாமி..."

சுபிட்சா, கல்லூரிக்குக் கிளம்பினாள்.

பெட்டியில் இரண்டு நாளைக்குத் தேவையான உடைகளை எடுத்து வைத்துக் கொண்டார் மூர்த்தி.

"பிரகாஷ்... என்னை ட்ரெயின் ஏத்தி விட்டுடுப்பா..."

கல்லூரியில் இருந்து வந்த பிரகாஷிடம் சொன்னார் மூர்த்தி.

"இதோ... முகம் கழுவிட்டு வந்துடறேன் மாமா." என்றவன் தொடர்ந்து பேசினான்.

"அம்மா எப்படி இருக்காங்க மாமா?"

"யாரும் பார்க்க முடியலியேப்பா. ஐ.ஸி.யூ.ல இருக்கறதுனால கண்ணாடி வழியா முகத்தை மட்டும்தானே பார்க்க முடியுது?"

"ஆமா மாமா. நானும் அம்மாவோட முகத்தை கண்ணாடி வழியாத்தான் பார்க்க முடிஞ்சுது. அம்மா இப்படி நடமாட்டமே இல்லாம படுத்துக்கிடந்து பார்த்ததே இல்லை மாமா. கஷ்டமா இருக்கு மாமா. பழையபடி அம்மா நல்லா ஆயிடுவாங்கள்ல மாமா?" கண்கள் கலங்க பிரகாஷ் கேட்டதும் மூர்த்திக்கும் மனசு பாராமாகி விட்டது. தன்னை சமாளித்துக் கொண்டு பிரகாஷிற்கு ஆறுதல் கூறினார்.

"எல்லாம் ஆண்டவன் பொறுப்புப்பா. அவன் காலடியில சரணாகதி அடைஞ்சுட்டா... எல்லாம் நல்லபடியா நடக்கும். கமலம் நல்லபடியா எழுந்து வந்துடுவா. நீ கவலைப்படாதே. உனக்கும் பரீட்சை சமயம். மனசைக் குழப்பிக்காம படிப்புல கவனத்தை செலுத்து."

"சரி மாமா. ஆனா..."

"என்னப்பா பிரகாஷ்? என்ன தயக்கம்? என்ன விஷயம் சொல்லு."

"அம்மாவோட ட்ரீட்மென்ட்டுக்கு உங்களோட பூர்வீக சொத்தை விக்கறதுக்காக ஊருக்கு போறீங்களாமே?"

"ஆமா... அதனால என்னப்பா? அவ உங்களுக்கு அம்மாவாகறதுக்கு முன்னால என்னோட தங்கை. என்னோட உடன்பிறப்பு. என்னோட ரத்தம். அவளுக்காக செய்யாம வேற யாருக்காக செய்யப் போறேன்? இளவயசுலயே தாலியை பறிகுடுத்துட்டு, எந்த சுகமும் அனுபவிக்காம நம்பளே உலகம்னு தியாகமே உருவா வாழ்ந்துட்டிருக்கா.