பறவை வெளியே வருமா - Page 47
- Details
- Category: மர்ம கதைகள்
- Published Date
- Written by சித்ரலேகா
- Hits: 8420
இன்னொரு எட்டு மணி நேரம் தூக்கம், நாலு மணி நேரம் நம்ம பிரியமானவங்க கூட, அவங்களுக்காக நேரத்தை செலவு செய்யறது, மீதி நாலு மணி நேரம் நமக்கே நமக்கு. அதாவது நம்பளோட ஆரோக்யம், உடற்பயிற்சி, யோகா, அழகுபடுத்துதல், அந்தரங்க அக்கறை செலுத்துதல் இப்படி நமக்காக செலவிடணுமாம். இதை ஃபாலோ பண்ணினா... நாமளும் நல்லா இருக்கலாம். குடும்பத்தையும் கவனிச்சுக்கலாம். உடல், மன ஆரோக்யமும் நல்லா இருக்குமாம். அதாவது உனக்காக ஒரு நாள்ல நாலு மணி நேரம் ஒதுக்கச் சொல்றாரு.
“வருணோட நினைவு இனி உன் மனசுல இருக்கவே கூடாது. ஒரு நிழல் போல உன்னைத் துரத்தின அந்த நினைவு ஒரு சுழல்ல சிக்கி மூழ்கிப் போனது மாதிரி போயிடணும். ஓவ்வொரு பொண்ணோட மனசுலையும் காதல் இருக்கும். காதலிச்சவனைத்தான் கல்யாணம் பண்ணிக்கணும்ன்னா எத்தனையோ பெண்கள் கல்யாணமாகாமலே இருப்பாங்க. சிறுபிராயக் காதல், பருவக்காதல், முதிர்காதல் இப்படி எத்தனையோ காதல் இருக்கு. நீ காதலிச்ச வருண், துரதிர்ஷ்டவசமா செத்துப் போயிட்டார். அதுக்கு நீ என்ன பண்ணுவ? போனதெல்லாம் போகட்டும். காதலுக்கு மரியாதை குடுத்த நீ... இனி, சக்திவேல் கட்டப்போற தாலிக்கு மரியாதை குடு. சக்திவேல்தான் உன் உலகம். சக்திவேலோட மனம் கோணாம, அவரை உன்னோட அன்பால நீராட்டு. ஒருத்தரை ஒருத்தர் புரிஞ்சுக்கிட்டு 'உனக்கு நான் எனக்கு நீ' ன்னு வாழ்க்கையை ஆரம்பியுங்க..."
"ஆமா சௌமி... நானும் அதுக்குத் தயாராயிட்டேன். பழசையெல்லாம் மறந்துட்டு க்ளீன் ஸ்லேட்டா இருக்கேன். மழை பெஞ்சு நனைஞ்ச பூமி மாதிரி 'பச்'ன்னு என் மனசும் குளிர்ந்து போயிருக்கு. நீ சொல்ற மாதிரி இனி நான் எனக்காக வாழ்வேன். சக்திவேல் மச்சானுக்காக வாழ்வேன். அவரை என் வாழ்வின் ஆதாரமா, ஒரு கொழுகொம்பா புடிச்ச எனக்கே எனக்குன்னு ஒரு அன்பான வாழ்க்கையை சிருஷ்டி பண்ணுவேன். ஆனந்தமா வாழ்வேன். எனக்குள்ள இப்படி ஒரு மாற்றம் வர்றதுக்குக் காரணம் நீயும், சுபியும்தான்."
பிரகாஷ் கூட ஒரு காரணம் என்று அவளது உள்மனம் பேசியதை அடக்கி வைத்தாள்.
"நாங்க சொன்னதை நீ ஏத்துக்கிட்டியே... அது பெரிய விஷயம். என்ஜாய் யுவர் லைஃப் மேகி."
மேகலாவைக் கட்டிப்பிடித்து வாழ்த்தினாள் சௌம்யா உதயகுமார்.
ஆட்டோவில் பயணித்துக் கொண்டிருந்த வினயா, பிரகாஷ் பஸ் ஸ்டேண்டில் நிற்பதைப் பார்த்து ஆட்டோ டிரைவரிடம் 'வண்டியைக் கொஞ்சம் நிறுத்துங்களேன்' என்றாள்.
ஆட்டோ நின்றது. பேசிய தொகையைக் கொடுத்து விட்டு, பிரகாஷ் அருகே சென்றாள் வினயா.
"ஹாய்... பிரகாஷ்..."
"நீயா?"
"ஏன் உன் கேள்வியே ஒரு மாதிரி இருக்கு?"
"உன்னை நான் இங்கே எதிர்பார்க்கலை..."
"நானும் இங்கே உன்னைப் பார்க்க வரலை... எங்க அப்பாவுக்கு உடம்பு சரி இல்லை. ஆஸ்பத்திரியில ட்ரிப்ஸ் ஏத்திக்கிட்டிருக்காங்க. மருந்து, மாத்திரை வாங்கிட்டு போகணும். அதுக்காக ஆட்டோவுல ஏறின நான், நீ பஸ் ஸ்டேண்ட்ல நிக்கறதைப் பார்த்தேன். மனசு கேக்காம ஆட்டோவை அனுப்பிட்டு உன்னைப் பார்க்க வந்தா... நீ 'உர்'ன்னு இருக்கே..."
"அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லை. எங்க அண்ணனுக்குக் கல்யாணம்..."
"அடப்பாவமே... அண்ணனுக்கு கல்யாணம்ன்னா...இப்படியா மூஞ்சியைத் தூக்கி வச்சுக்கிட்டு சொல்லுவாங்க?"
'என் மனசுக்குள்ள இருக்கற எரிச்சல் என்னை அறியாமலே வெளிப்பட்டுச்சோ...' தன் எண்ணத்தை மறைத்து, இயல்பிற்கு வந்தான் பிரகாஷ்.
"கல்யாணம்ன்னா நிறைய வேலை இருக்குமே... அதை நினைச்சு கொஞ்சம் மலைப்பா இருக்கு. அதனால நான் கொஞ்சம் மூட் அவுட்."
"எதுக்குத்தான் மூட்அவுட் ஆகறதுங்கற விவஸ்தையே இல்லியா உனக்கு? இதெல்லாம் சந்தோஷமா செய்ய வேண்டிய வேலை. நான் உனக்கு ஹெல்ப் பண்றேன். என்னால முடிஞ்ச வேலைகளை நான் செஞ்சு தரேன்..."
"தேங்க்யூ… அதெல்லாம் ஒண்ணும் வேண்டாம்... நீ கிளம்பு. உங்க அப்பாவுக்கு மருந்து வாங்கிட்டு போணும்னீல்ல?"
"என்னைத் துரத்தறதுலயே குறியா இரு. இன்னிக்கு நீ சரி இல்லை. உன் முகமும் சரி இல்லை."
இதற்குள் பிரகாஷ் ஏற வேண்டிய பஸ் வந்தது.
"நான் கிளம்பறேன் வினா..." கையசைத்து கூறியபடியே பஸ்ஸிற்குள் ஏறிக் கொண்டான் பிரகாஷ்.
"ஒவ்வொரு நாளைக்கும் ஒவ்வொரு 'மூட்'ல இருக்கான் இந்த பிரகாஷ்" பெருமூச்செறிந்தாள் வினயா. அப்போது அவளது மொபைல் ஒலித்தது. எடுத்தாள். காதில் வைத்தாள். இவள் 'ஹலோ' சொல்வதற்குள் மறு முனையிலிருந்து உரக்க குரல் ஒலித்தது. "ஏ வினயா? இன்னும் ஏன் மருந்து வாங்கிட்டு வரலை? ஏன் இவ்வளவு லேட் ஆகுது?"
"இதோ... வந்துக்கிட்டே இருக்கேன்." என்று கூறிவிட்டு மொபைல் ஃபோனை அடக்கினாள்.
வேறு ஆட்டோவைப் பிடித்தாள். ஏறினாள். கிளம்பினாள்.
37
"ஷோபா ஜெகன், அந்தப் பொண்ணு சுபிட்சாவோட அக்காவைப் பார்த்து பேசிட்டாங்களாம். இப்போதைக்கு கல்யாணப் பேச்சு எடுக்க முடியாதுன்னு அந்தப் பொண்ணு சொல்லிடுச்சாம்." கிரியிடம் கூறினார் சொக்கலிங்கம்.
இதைக் கேட்ட கிரி மௌனமாக இருந்தான்.
"என்னப்பா கிரி, ஏமாற்றமாயிடுச்சா?"
"அதெல்லாம் இல்லைப்பா. அவங்க என்னை வேண்டாம்னு சொல்லலையே... இப்போதைக்குதானே பேச முடியாதுன்னு சொல்றாங்க..." கிரி, தெளிவாகப் பேசினான்.
"அங்கிள்... கிரி இந்த விஷயத்துல தீவிரமாகவும் இருக்கான். அதே சமயம் பொறுமையா காத்திருக்கவும் தயாரா இருக்கான்." வேணு, கூறியதும் புன்னகைத்தார் சொக்கலிங்கம்.
"நண்பனைப் பத்தி நண்பன்தான் புரிஞ்சுக்க முடியும். கிரிக்கும் வயசு இருக்கு. அந்தப் பொண்ணுக்கும் வயசு இருக்கு. ஆண்டவன் பிராப்தம் இருந்தா... ரெண்டு பேருக்கும் முடிச்சு போடுவான்..." சொக்கலிங்கம் ஆதரவாகப் பேசினார்.
"நீங்க 'ஆண்டவன்'னு சொன்னதும். எனக்கு ஞாபகம் வருதுப்பா. கருமாரி அம்மன் கோயில்ல அந்தப் பொண்ணைப் பார்த்தேன்ப்பா. அவங்க குடும்பத்தோட வந்திருந்தா. அம்மன் சந்நிதியில பாட்டு கூட பாடினாப்பா. அவளோட குரல் ரொம்ப இனிமையா இருந்துச்சுப்பா. நம்ம காலேஜ் கலைவிழாவுல எடுத்த சுபிட்சாவோட ஃபோட்டோவை என் ஷர்ட் பாக்கெட்ல வச்சிருந்ததை அந்தப் பொண்ணோட அக்கா பார்த்துட்டாங்க. அதைப்பத்தி என்கிட்ட கேட்டாங்க. நாங்க பேசிக்கிட்டிருக்கும் போது அவங்க அப்பா வந்து கூட்டிட்டு போயிட்டாரு. ஆனா... நான் சுபிட்சாவை விரும்பற விஷயத்தை அவங்ககிட்ட சொல்லிட்டேன்ப்பா. அவங்கப்பா வந்து அவசரப்படுத்தினதுனால அதுக்கு மேல விவரமா அந்தப் பொண்ணோட அக்காகிட்ட என்னால பேச முடியலை..."
"கோயில்ல நேர்ந்த அந்த சந்திப்பு எனக்கென்னமோ தெய்வச் செயலா தோணுது. நல்லதே நடக்கும்னு நம்புவோம்." சொக்கலிங்கம் கூறியதும் கிரி சந்தோஷப்பட்டான்.