Lekha Books

என்னுடைய உற்சாகமும் சந்தோஷமும் லில்லியுடன் போய்விட்டன. எனக்கு முதலும் இறுதியுமாக விருப்பப்படக்கூடிய விஷயமாக இருந்தது அவளுடைய நட்புதான். அதற்குப் பிறகு நான் யாருடைய நட்பையும் விரும்பவில்லை. பள்ளிக்கூடத்திற்கு செல்வது, திரும்பி வருவது எல்லாமே தனியேதான். அந்தப் பாதையிலிருந்த ஒவ்வொரு மணல் துகளிலும் பதிந்துகிடந்த அவளைப் பற்றிய இனிய நினைவுகள் மட்டுமே எனக்குத் துணையாக இருந்தன.

லில்லி அவளுடைய ஊரிலிருந்த பள்ளிக்கூடத்தில் சேர்ந்து படிப்பைத் தொடர்ந்தாள் என்ற தகவல் எனக்குக் கிடைத்தது. ஆனால், வர்க்கி சாரின் சிறிதும் எதிர்பார்த்திராத மரணம் அந்தச் சிறிய குடும்பத்தைப் பொறுத்த வரையில் ஒரு பேரிடியாக அமைந்துவிட்டது. சொல்லிக்கொள்கிற அளவிற்கு எந்தவொரு சம்பாத்தியத்தையும் அவர்களுக்காக சேமித்து வைப்பதற்கு வர்க்கி சாரால் முடியவில்லை. உயிருடன் இருக்கும் வரை, அவர் அந்த குடும்பத்தை இல்லாமை என்ற கசப்பை அனுபவிக்க வைக்கவில்லை.

லில்லியையும் அவளுடைய அன்னையையும் பற்றி தெரிந்துகொள்வதற்காக அதற்குப் பிறகு அவ்வப்போது நான் முயற்சி செய்து பார்த்தும் அதற்கான வழி கிடைக்கவில்லை. அவர்களுடைய ஊரைப்பற்றி சொல்லிக் கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். அவ்வளவுதான். நினைவுகளின் வெப்பத்தைத் தணிய வைத்துக்கொண்டு காலங்கள் கடந்து சென்றன. அவளுடைய இளமை ததும்பும் உருவம் மட்டும் பசுமையாக என்னுடைய இதயத்தில் மறையாமல் இருந்துகொண்டிருந்தது. இப்படியே நான்கு வருடங்களுக்குப் பிறகு, நான் ஐந்தாவது ஃபாரத்தில் படித்துக்கொண்டிருந்தபோது, சிறிதும் எதிர்பாராமல் ஒரு தேவதையைப் போல லில்லி எனக்கு முன்னால் வந்து நின்றாள். அன்று நான் பள்ளிக்கூடத்தின் மூத்த மாணவனாக இருந்தேன். இளமைப் பருவத்தின் வாசலில் வாலிபம் வந்து எட்டிப் பார்த்துக்கொண்டிருந்த வயது...!

காலையில் பள்ளிக்கூடத்திற்குச் செல்வதற்காக நான் ஆடைகளை மாற்றிவிட்டு, புத்தகங்களையும் நோட்டுப் புத்தகங்களையும் தேடி எடுத்துக்கொண்டு நின்றிருந்தேன். அப்போது சமையலறைக்குள்ளிருந்து, எப்போதுமில்லாத ஒரு உரையாடலைக் கேட்டேன். நான் அதை கவனித்துக் கொண்டிருந்தபோது, என்னுடைய தாய் சமையலறைக்குள்ளிருந்து உரத்த குரலில் கேட்டாள்:

 ‘இது யார்னு பார்த்தியா, மகனே?'

நான் அறையைவிட்டு வெளியே வந்தேன். யாரோ கதவுக்குப் பின்னால் மறைந்து நின்றுகொண்டிருக்கிறார்கள். யார் அது? நான் அருகில் சென்று பார்த்தவுடன், ஆச்சரியத்தில் திகைத்துப்போய் நின்றுவிட்டேன். லில்லி...!

என்னால் ஒரு நிமிடம் பேசவே முடியவில்லை. நான் கண்களை எடுக்காமல் அவளையே பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருந்தேன். லில்லி எவ்வளவு வளர்ந்துவிட்டிருக்கிறாள்! இரண்டாகப் பின்னப்பட்டு, நுனியில் சிவப்பு நிற ரிப்பன் கட்டப்பட்ட தலைமுடி இடுப்பு வரை நீளமாகத் தொங்கிக்கொண்டிருந்தது. அந்தக் கண்களின் ஆழமான நீல நிறத்தில் ஒரு இளம்பெண்ணுக்கே உரிய கவர்ச்சி உயிர்ப்புடன் தவழ்ந்து கொண்டிருந்தது. தாமரை மொட்டைப்போல வளர்ந்து வரும் மார்பை என்னிடமிருந்து மறைப்பதற்காக அவள் சற்று குனிந்துகொண்டு நின்றிருந்தாள். நான் அழைத்தேன்.

‘லில்லீ...'

அவள் முகத்தை உயர்த்தி என்னைப் பார்த்தாள். அவ்வளவுதான்...

‘லில்லி, நீ பள்ளிக்கூடத்திற்குப் போறேல்ல?'  அவளுடைய அன்னைதான் அதற்கு பதில் கூறினாள்:

‘போன வருடம் நான்காவது ஃபாரத்தில் அவள் தேர்ச்சி பெற்றவுடன், படிப்பை நிறுத்தியாச்சு மகனே!''

எனக்கு வேதனை உண்டானது. அந்த அசாதாரணமான திறமைகள் பயனே இல்லாமல் போய்விடாதா? எல்லா விஷயங்களிலும் மிகவும் அதிக மதிப்பெண்களை வாங்கும் திறமை வாய்ந்த மாணவியான லில்லி என்ற அந்தச் சிறுமியை நான் நினைத்துப் பார்த்தேன்.

‘அறைக்குள் வா, லில்லீ!'

நான் மேஜையின்மீது ஏறி உட்கார, அவள் கதவைப் பிடித்துக்கொண்டு நின்றிருந்தாள். என்ன பேசுவது என்றே எனக்குத் தெரியவில்லை. தரையில் படம் வரைந்து கொண்டிருந்த பெருவிரலைப் பார்த்துக்கொண்டே அவள் சொன்னாள்:

‘ஏழைகளான எங்களைப் பார்த்தால், ஞாபகத்தில் வச்சிருப்பேன்னு நான் நினைக்கல.'

‘அப்படி யார் சொன்னது? லில்லி, ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு முறையாவது நான் உன்னை நினைக்காமல் இருந்ததில்லை.'

‘அதனாலதான் இந்த நான்கு வருடங்களுக்குள் எத்தனை முறை எங்க வீட்டிற்கு நீ வந்திருக்கேன்னு தெரியுமா?'

‘எனக்கு வழி தெரியாது, லில்லீ!'

‘தேவைன்னா, தெரிஞ்சுக்க முயற்சித்திருக்கணும். நாங்க ஏழைகள்தானே?'

‘உங்களை ஏழைகளா நான் நினைச்சதே இல்லை. அது இருக்கட்டும்... லில்லி, நீ ஏன் படிப்பை நிறுத்தினே?'

அவள் பதிலெதுவும் கூறவில்லை. எனக்கு எதிரில் இருந்த சாளரத்தின் வழியாக அவள் வெளியே பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருந்தாள். நான் மீண்டும் கேட்டேன்:

‘லில்லீ!'

‘ம்...'

‘ஏன் படிப்பை நிறுத்தினே?'

‘பணம் கட்டாமல் யாராவது பாடம் சொல்லித் தருவாங்களா?' அப்போது அந்தக் கண்கள் கண்ணீரால் நிறைந்திருந்தன.

‘பணமில்லாதவர்களுக்கு அது கிடைக்க வாய்ப்பில்லை.'

அந்தக் கேள்வியை அவளிடம் கேட்டிருக்கத் தேவையில்லை என்று நான் நினைத்தேன். அவள் தன் கண்களைத் துடைத்துவிட்டு, புன்னகைக்க முயற்சித்தவாறு கேட்டாள்:

‘பள்ளிக்கூடம் போவதற்கு நேரமாயிருச்சுல்ல?'

‘இன்னைக்கு போகல.'

அவள் ஓரக் கண்களால் என்னை காலிலிருந்து தலை வரை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். கடந்த காலங்களைப் பற்றி நினைத்துக் கொண்டே அவள் கேட்டாள்:

‘அந்த ராஜம்மாவும் சாரதாவும் இப்போதும் படிக்கிறாங்களா?'

‘சாரதா என்னுடைய வகுப்பில் படிக்கிறாள். ராஜம்மாவுக்கு கல்யாணம் ஆயிடுச்சு...'

‘ராஜம்மாவுக்கா?' அவள் ஆச்சரியத்துடன் சொன்னாள்: ‘வகுப்பிலேயே மிகவும் சின்னவள் அவள்தான்.'

‘சின்ன பிள்ளைகள்தான் வளர்றாங்க. லில்லி, இப்போதும் உன்னை நீ சின்னப் பிள்ளையாகவே நினைச்சுக்கிட்டு இருக்கியா?'

அவள் வெட்கத்துடன் தலையை குனிந்துகொண்டு நின்றிருந்தாள். நான் கேட்டேன்:

‘லில்லி, பள்ளிக்கூடத்திற்குப் போகக்கூடிய வழி உனக்கு ஞாபகத்துல இருக்குதா?'

‘பிறகு?'

‘சரி... உன் கோழிகள் முட்டை போட ஆரம்பிச்சிடுச்சா?'

அவள் கைகளால் முகத்தை மூடிக்கொண்டு நின்றவாறு சிரித்தாள். சிறிது நேரம் கழித்து, அவள் என்னிடம் கேட்டாள்:

‘இந்த வீட்டிற்கு எத்தனை தூண்கள் இருக்குன்னு சொல்ல முடியுமா?'

அன்றைய ஒவ்வொரு நிமிடங்களும் எனக்கு எந்த அளவிற்கு விலை மதிப்பு கொண்டவையாக இருந்தன! அன்று எவ்வளவு வேகமாக நேரம் கடந்து போய்விட்டது! லில்லியும் அவளுடைய அன்னையும் அன்று மாலையே திரும்பிச் சென்றார்கள். போவதற்கு முன்னால் அவள் என்னிடம் கேட்டாள்:

‘பள்ளிக்கூட இறுதி வகுப்பில் தேர்ச்சிபெற்ற பிறகு, கல்லூரிக்குப் போவியா?'