Lekha Books

‘லில்லி, உனக்கு ஏன் இன்னும் புத்தகம் வாங்கலை?'

ஒரு இல்லத்தரசியின் பொறுப்புணர்வுடன் அவள் பதில் கூறினாள்.

‘அப்பாவின் சம்பளம் எல்லாவற்றையும் வாங்கக் கூடிய அளவிற்கு இல்லை. எனக்கு அடுத்த மாதம் புத்தகங்கள் வாங்கித் தருவார்.'

ஒருநாள் பள்ளிக்கூடத்திலிருந்து திரும்பி வந்தபோது துவாலையின் நுனியில் போடப்பட்டிருந்த முடிச்சைக் காட்டியவாறு அவள் சொன்னாள்.

‘என்கிட்ட எட்டணா இருக்கு.'

‘எங்கேயிருந்து கிடைச்சது?' நான் கேட்டேன்.

‘ஐந்தாறு மாதங்களுக்கு முன்னாடி என் அம்மாவோட அப்பா வந்தப்போ நாலணா தந்தாரு. பிறகு... தேவாலயத்தில் போடுவதற்காக தந்தது....'

அவள் ஆறு மாதகாலத்தில் அந்தத் தொகைகளை சம்பாதித்திருப்பதாகக் கூறியவுடன் எனக்கு ஆச்சரியம் உண்டானது. அவள் சொன்னாள்:

‘நான் ஒரு கோழிக்குஞ்சு வாங்கணும். அதற்காகத் தான்...'

‘கோழிக்குஞ்சா?'

‘ஆமாம்... மேற்குப் பக்க வீட்டிலிருக்கும் குஞ்ஞம்மா தர்றேன்னு சொல்லியிருக்காங்க. ஐந்தாறு மாதங்கள் கடந்துட்டா, முட்டைபோட ஆரம்பிச்சிடும்.'

‘அதற்குப் பிறகு முட்டைகளை விற்பனை செய்வியா?'

‘ஓ!' என்னிடம் ஏதோ தவறு இருப்பதைப்போல அவள் திருத்தினாள்.

‘அடை வைப்பேன்.'

‘கோழிக்குஞ்சுகளை பருந்து கொண்டுபோயிடாதா?'

‘பத்திரமா பார்த்துக்கணும். அவை எல்லாம் வளர்ந்து முட்டைகள் போடுறப்போ, எனக்கு நிறைய பணம் கிடைக்கும்.'

‘லில்லி, உனக்கு எதுக்குப் பணம்?'

‘ஒரு தேவை இருக்கு...'

‘ரகசியமா?'

அவள் சிறிது நேரம் யோசித்துவிட்டு சொன்னாள்:

‘உன்கிட்ட சொல்றேன்.'

‘என்ன?'

‘பிறகு...'

‘என்ன?'

‘எனக்கு ஒரு முல்லை மொட்டு மாலை செய்யணும்.'

‘சின்ன பிள்ளைகளுக்கு எதற்கு முல்லை மொட்டு மாலை?'

‘அந்தச் சமயத்துல நான் வளர்ந்துடுவேனே?'

‘லில்லி, வளர்றப்போ உனக்கு கல்யாணம் பண்ணி வச்சிடுவாங்களே?'

‘என்ன...?' இடது கையில் புத்தகப் பையை ஆட்டியவாறு, தலையை ஒருபக்கமாக சாய்த்துக்கொண்டு அவள் அலட்சியமாக நடந்துகொண்டிருந்தாள். அப்போது அதுவரை நினைத்துப் பார்த்திராத சிந்தனை என்னுடைய மனதிற்குள் எழுந்தது

‘லில்லி, உன்னை யார் கல்யாணம் பண்ணுவாங்க?'

‘ம்ஹும்... போ குஞ்ஞப்பா?'

அவள் என்னை விட்டு விலகிச் செல்வதைப்போல எனக்குத் தோன்றியது. சிறிது தூரம் நடந்தபிறகு நான் மீண்டும் கேட்டேன்:

‘லில்லீ!'

‘ம்...?'

‘உன்னை யார் கல்யாணம் பண்ணுவாங்க?'

எனக்கு வார்த்தைகளால் கூற முடியாத அளவிற்கு வேதனை உண்டானது. திருமணம் செய்து முடிக்கப்பட்ட பெண், திருமணம் செய்துகொள்ளும் ஆளுக்குச் சொந்தமாகிவிடுவாள் என்ற விஷயம் எனக்குத் தெரியும். லில்லிக்கு உரிமை கொண்டாடும் இன்னொரு மனிதன் வருவானோ? என்னால் அதைத் தாங்கிக் கொள்ள முடியாது. நான் கேட்டேன்:

‘லில்லீ!'

‘என்ன?'

‘லில்லி, உன்னை நான் திருமணம் செய்துகொள்ளட்டுமா? உன்னை...'

ஒரு புதுமணப் பெண்ணின் வெட்கத்துடன் அவள் சிறிது நேரம் தலையை குனிந்துகொண்டு நடந்தாள். நான் கேட்டேன்:

‘லில்லி, உனக்கு விருப்பம்தானே?'

விரலின் நுனியைக் கடித்துக்கொண்டே அவள் மெதுவான குரலில் சொன்னாள்:

‘குஞ்ஞப்பா, உனக்கு வரதட்சணை தர்றதுக்கு எங்க அப்பா கைகளில் பணம் இல்லையே!'

 ’வரதட்சணையே வாங்காமல் நான் உன்னைத் திருமணம் செய்துகொள்வேன்.'

அவள் என்னைப் பார்த்துவிட்டு தன் தலையை குனிந்துகொண்டாள். அப்போது நீல நிறத்திலிருந்த அந்தக் கண்கள் எவ்வளவு பிரகாசமாக இருந்தன! நான் சொன்னேன்:

‘அந்தச் சமயத்தில் நான் உனக்கு முல்லை மொட்டு மாலை செய்துதருவேன்.'

அவள் எதுவும் கூறவில்லை. ஒரு புதிய மணப் பெண்ணைப்போல அவள் எனக்குப் பின்னால் நடந்து வந்துகொண்டிருந்தாள்.

இப்படி கனவுகளுடன் வாழ்ந்து கொண்டிருந்த அந்தச் சமயத்தில்தான் சிறிதும் நினைத்துப் பார்த்திராத அந்த எதிர்பாராத சம்பவம் நடைபெற்றது. அது என்னுடைய பிஞ்சு மனதில் உண்டாக்கிய காயம் இன்னும்கூட ஆறாமலே இருக்கிறது. அன்று பள்ளிக்கூட விடுமுறை நாள். ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருந்தபோது, பலரும் கூக்குரலிட்டு அழுவதைக் கேட்டு நான் திடுக்கிட்டு கண் விழித்தேன். லில்லியின் வீட்டிலிருந்துதான் அந்த அழுகைச் சத்தம் வந்துகொண்டிருந்தது. நான் வேகமாக ஓடிச்சென்று பார்த்தபோது, லில்லியும் அவளுடைய தாயும் அறையிலிருந்த கட்டிலில் கவிழ்ந்து படுத்து அழுதுகொண்டிருந்தார்கள்...! என்ன நடந்தது? பாதி திறந்த கண்களுடன் வர்க்கி சார் எந்தவித அசைவுமில்லாமல் கட்டிலில் மல்லாந்து படுத்திருந்தார். வர்க்கி சாரின் கால்களை இறுகப் பற்றிக்கொண்டு லில்லி தேம்பித் தேம்பி அழுது கொண்டிருந்தாள். நான் மரத்துப்போய் நின்றுவிட்டேன். சிறிதும் யோசிக்காமல் நான் உரத்த குரலில் அழைத்தேன்:

‘லில்லீ!'

‘குஞ்ஞப்பா!'

அவள் ஓடி வந்து என்னை கட்டிப் பிடித்துக்கொண்டு அழுதவாறு கூறினாள்:

‘என் அப்பா எங்களை விட்டுட்டு போயிட்டாரு, குஞ்ஞப்பா!'

அந்த சத்தம் அவளுடைய தொண்டைக்குள்ளிருந்து விட்டு விட்டு வந்து கொண்டிருந்தது. அவளுடைய சிவந்த கன்னங்களை நனைத்துக்கொண்டு வழிந்த கண்ணீர் என்னுடைய நெஞ்சின்மீது விழுந்தது. என்னுடைய கண்களும் கண்ணீரால் நிறைந்து ததும்பின.

இரவு உணவு சாப்பிட்டுவிட்டு உறங்குவதற்காகப் படுக்கும்போது, வர்க்கி சாருக்கு எந்தவித உடல்நலக் கேடும் இல்லை. நள்ளிரவு நேரம் ஆனபோது, தன்னுடைய மனைவியை அழைத்து எழுப்பி தலை சுற்றுவதைப்போல இருப்பதாகக் கூறியிருக்கிறார். வாசலுக்குச் சென்று ஒன்றிரண்டு முறை வாந்தியும் எடுத்திருக்கிறார். வாசலிலிருந்து பிடித்துக்கொண்டு வந்து அவருடைய மனைவிதான் அவரை கட்டிலில் படுக்க வைத்திருக்கிறாள். அதற்குப் பிறகு அவர் எதுவும் பேசவில்லை.

லில்லி, அவளுடைய அன்னை ஆகியோரின் அழுகைச் சத்தம் கேட்டு பக்கத்து வீடுகளில் உள்ளவர்கள் அங்கு வேகமாக வந்து கூடிவிட்டார்கள் அந்த இரவு முழுவதும் நான் தூங்கவே இல்லை. தேம்பி அழுது கொண்டிருக்கும் இதயத்துடன் நானும் லில்லியுடன் அந்தக் கட்டிலின் அருகிலேயே அமர்ந்திருந்தேன்.

காலையில் பிணத்தை பெட்டிக்குள் வைத்து தேவாலயத்திற்குக் கொண்டு போவதற்கு தயாரானபோது, லில்லியின் தாய் மயக்கமடைந்து கீழே விழுந்துவிட்டாள்.

‘நான் என் அப்பாவை அனுப்பி வைக்கமாட்டேன்' என்று கூறியவாறு அந்தப் பெட்டியின்மீது கவிழ்ந்து விழுந்து அழுத லில்லியின் உருவம்  மிகவும் பசுமையாக இப்போதும் எனக்கு ஞாபகத்தில் இருக்கிறது.

இரண்டு வாரங்கள் கடந்தபிறகு லில்லியும் அவளுடைய அன்னையும் பத்து இருபது மைல்கள் தூரத்திலிருந்த அவர்களுடைய சொந்த ஊருக்குத் திரும்பிச் சென்றார்கள். புறப்படும் நாளன்று லில்லியின் தாய் என் வீட்டில் உள்ளவர்களிடம் விடைபெற்றுவிட்டு லில்லியிடம் சொன்னாள்.

‘குஞ்ஞப்பனிடம் விடை பெற்றுக்கொள், மகளே.'

ஆனால், அவளால் அழத்தான் முடிந்தது. கண்கள் எட்டும் தூரம் வரை கண்ணீர் நிறைந்த கண்களுடன் அவள் என்னைத் திரும்பித் திரும்பிப் பார்த்துக் கொண்டேயிருந்தாள்.