Lekha Books

‘இல்லை... ஏதாவது வேலை தேடுவேன்.'

‘அப்போ எங்களையெல்லாம் நினைப்பியா?'

‘லில்லி, எனக்கு என்னைப் பற்றிய நினைவு இருந்தால், நான் உன்னை மறக்கவே மாட்டேன்.'

அவள் அன்புடன் என் கண்களையே பார்த்தாள். அப்போது அவள் என்னுடைய பழைய வாக்குறுதியை மனதில் நினைத்திருக்க வேண்டும்.

பள்ளி இறுதி வகுப்பில் தேர்ச்சி பெற்று நான்கைந்து மாதங்கள் கடந்தபிறகு, டில்லியில் ஒரு பெரிய வேலையில் இருந்த என்னுடைய உறவினர் ஒருவரின் சிபாரிசால், எனக்கு ஒரு வேலைக்கான உத்தரவு வந்துசேர்ந்தது. கேரளத்தின் ஒரு குக்கிராமத்தை மட்டுமே சுற்றிச் சுற்றி வந்துகொண்டிருந்த என்னுடைய வாழ்க்கையில், தலைநகரத்தின் புதிய புதிய அனுபவங்களும், புதிய புதிய அறிமுகங்களும் எப்படிப்பட்ட மனமாற்றங்களையெல்லாம் உண்டாக்கின! வேலை விஷயமாக வட இந்தியாவின் பல நகரங்களுக்கும் நான் பயணம் செய்ய வேண்டியதிருந்தது. டில்லி, அலஹாபாத், லக்னோ, மீரட், ஜலந்தர், ஆக்ரா, தான்ஸி! இதற்கு முன்பு தெரிந்திராத மொழியும், பழக்கவழக்கங்களும், காலநிலையும் படிப்படியாக எனக்கு ஏற்றுக்கொள்ளக் கூடியவையாக ஆயின. இப்படியே பல வருடங்கள் கடந்தோடின. அப்போதைய உறங்காத இரவு வேளைகளில், பரந்து விரிந்து கிடந்த நீலவானத்தில் புன்னகைத்துக் கொண்டிருந்த நட்சத்திரங்களைப் பார்த்துக்கொண்டு படுத்திருந்தபோது, காதல் உணர்வு நிறைந்திருந்த என்னுடைய இதயம், ஆயிரமாயிரம் மைல்களுக்கப்பால் எதிர்பார்ப்புகளுடன் காத்திருக்கும் என்னுடைய விளையாட்டுத் தோழியைத் தேடி பறந்து சென்றுகொண்டிருந்தது. ஆறு வருடங்களுக்குப் பிறகுதான் முதல்முறையாக என்னால் விடுமுறையில் ஊருக்குத் திரும்பிவர முடிந்தது. இந்த கால இடைவெளி என்னுடைய கிராமத்தில் உண்டாக்கி விட்டிருந்த மாறுதல்களைப் பார்த்து நான் ஆச்சரியப்பட்டுவிட்டேன்.

வீட்டிலுள்ளவர்கள், உறவினர்கள் ஆகியோர்களுடன் நேரத்தைச் செலவிட்டுவிட்டு, நான் முதல்முறையாக லில்லியின் வீட்டிற்குப் புறப்பட்டேன். அவளைப் பார்த்து எட்டு வருடங்களாகிவிட்டன. அவள் என்னை மறந்திருப்பாளோ? இவ்வளவு காலமும் அவளுடைய எதிர்பார்ப்புகள் அணைந்து போகாமல் இருப்பதற்காக நான் என்ன செய்தேன்? ஒரு கடிதம்கூட எழுதி அனுப்பவில்லை. வீட்டிற்கு வந்திருந்தபோது, அவள் கேட்டது எனக்கு ஞாபகத்தில் வந்தது- ‘அப்போது எங்களையெல்லாம் மறந்திடுவியா?' இதயத்திற்குள் அவளைப் பற்றிய நினைவுகளை தினமும் நான் பத்திரமாகக் காப்பாற்றி வந்திருக்கிறேன் என்பது மட்டும் எனக்குத் தெரியும்.

வண்டியிலிருந்து இறங்கி ஒரு வியாபாரியிடம் விசாரித்துவிட்டு, நான் ஒரு ஒற்றையடிப் பாதையின் வழியாக நடந்தேன். பாதங்கள் புதைந்து கீழே இறங்கும் அளவிற்கு சீனிக்கற்களைப் போன்ற மணல் துகள்கள் நிறைந்திருந்த வழி... இரு பக்கங்களிலும் காணப்பட்ட பரந்துவிரிந்த நிலம் முழுவதும் உயரமான தென்னை மரங்கள்... பாதையோரத்தில் இங்குமங்குமாக ஓலை வேய்ந்த சிறிய குடிசைகள்! நான் நான்கு பாதைகள் சந்திக்கக்கூடிய ஒரு இடத்தை அடைந்து நின்றேன். அதற்குப் பிறகு எந்தப் பக்கம் போவதென்று எனக்கு உறுதியாகத் தெரியவில்லை. வழிப்போக்கர்கள் யாராவது வருகிறார்களா என்று எதிர்பார்த்துக்கொண்டு நான் நின்றிருந்தேன். யாரும் அந்த வழியாக வரவில்லை.

அப்படி நின்றுகொண்டிருந்தபோது, பின்னால் ஒரு சத்தம் கேட்டது:

‘அங்கே வரும்படி சின்னம்மா சொன்னாங்க:''

‘என்ன?' நான் திரும்பிப் பார்த்தபோது, ஆறு அல்லது ஏழு வயது இருக்கக்கூடிய ஒரு சிறுவன் அங்கு நின்றிருந்தான். அழுக்குப் படிந்த நிர்வாண உடல்!

அவன் மீண்டும் சொன்னான்:

‘சின்னம்மா வரச் சொன்னாங்க.'

‘உன் வீடு எங்கே இருக்கு?'

தென்னை மரங்களுக்கு மத்தியில் இருந்த ஒரு ஓலையாலான வீட்டை அவன் சுட்டிக்காட்டினான்.

அங்கிருக்கும் எந்த சின்னம்மாவிற்கு என்னைத் தெரியும் என்று எனக்குப் புரியவில்லை. சிறிது நேரம் சந்தேகத்துடன் நின்றுவிட்டு, நான் அந்தச் சிறுவனுக்குப் பின்னால் நடந்தேன். வாசலை அடைந்தவுடன், அவன் குடிசைக்குள் ஓடி மறைந்தான். அதற்குள் நுழைய வேண்டும் என்று எனக்குத் தோன்றவில்லை. சுத்தமற்ற வாசலும் சுற்றியிருந்த பகுதிகளும்... அப்போது உள்ளேயிருந்து ஒரு பெண்ணின் குரல் கேட்டது.

‘உள்ளே நுழைஞ்சு இங்கே வரலாம்.'

நான் அந்த முன்னறைக்குள் நுழைந்தேன். வாசற் கதவிற்குப் பின்னாலிருந்துதான் அந்தக் குரல் வருகிறது என்பதைப் புரிந்துகொண்டேன். அறைக்குள் தேவையான அளவிற்கு வெளிச்சம் இல்லாமலிருந்தது. ‘உட்காருங்க... எங்கே போகணும்?'

நான் வீட்டின் பெயரைச் சொன்னேன்.

‘அங்கு யாரைப் பார்க்கணும்?'

‘அந்த குடும்பத்தைச் சேர்ந்த சாரும் குடும்பமும் எங்க பக்கத்து வீட்டுல குடியிருந்தாங்க. அங்கே இருக்குறப்போ சார் இறந்துட்டாரு.'

தொடர்ந்து சிறிது நேரத்திற்கு அமைதி நிலவியது. நான் கேட்டேன்:

‘அங்கே எந்த வழியா போகணும்?'

‘இப்போ அங்கே யாரைப் பார்க்கணும்?'

‘லில்லியையும் அவளோட அம்மாவையும்...'

‘... அவங்க இறந்துட்டாங்க.'

‘என்ன?'

தொடர்ந்து பேரமைதி... தலைசுற்றுவதைப்போல எனக்குத் தோன்றியது. அந்தப் பெண் என்ன சொல்கிறாள்? உணர்ச்சிவசப்பட்டு நான் கேட்டேன்:

‘நீங்க உண்மையைத்தான் சொல்றீங்களா?'

மீண்டும் அச்சத்தை உண்டாக்கும் பேரமைதி... அந்தப் பெண்ணுக்கு பைத்தியம் பிடித்திருக்கிறதா? நான் எழுந்து வாசலுக்கு வந்தேன். கதவின் மறைவிலிருந்து வாசலுக்கு வந்து நின்று அந்தப் பெண் கேட்டாள்:

‘லில்லியைப் பார்க்க வேண்டாமா?'

நான் திரும்பிப் பார்த்தேன். நீர் நிறைந்திருந்த இரண்டு கண்கள் என்னையே வெறித்துப் பார்த்தன. அவள் தன் இரண்டு கைகளாலும் முகத்தை மூடிக்கொண்டு தேம்பித் தேம்பி அழுதாள். யார் அவள்? நான் கனவு காண்கிறேனா? என்னையே அறியாமல் என்னுடைய உதடுகள் முணுமுணுத்தன:

‘லில்லி!'

அதற்குப் பிறகு என்னுடைய நாக்கு அசையவில்லை. கனவு காணும் கண்களுடன் நான் அந்த முகத்தையே வெறித்துப் பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருந்தேன். எண்ணெய் தேய்க்கப்படாமல் பறந்துகொண்டிருந்த தலைமுடி... குழிவிழுந்து காணப்பட்ட பிரகாசத்தை இழந்த கண்கள்... கரி படிந்து அழுக்கடைந்த தோற்றம்....

அது லில்லியின் ஆவியா? இதயம் வெடித்துவிடுவதைப்போல உணர்ச்சிகள் ஒன்றுக்குமேல் ஒன்றாக அதிகரித்துக்கொண்டிருந்தன. வாழ்க்கையில் இந்த அளவிற்கு வேதனையை அனுபவித்த வேறு சந்தர்ப்பங்கள் எனக்கு ஞாபகத்தில் இல்லை. புடவையின் நுனியால் கண்களைத் துடைத்துக்கொண்டே லில்லி கேட்டாள்:

‘எப்போ வந்திங்க?'

‘ஒரு வாரம் ஆயிடுச்சு...'

‘இப்பவாவது வரணும்னு தோணுச்சே!'

மீண்டும் அந்தக் கண்கள் கண்ணீரால் நிறைந்தன.

‘அம்மா எங்கே, லில்லீ?' நான் கேட்டேன்.

‘அம்மா... அப்பா இருக்குற இடத்துக்கே போயிட்டாங்க...' உதடுகளை அழுத்தமாகக் கடித்து, அவள் வெடித்து அழாமல் இருப்பதற்காக முயற்சித்தாள்.

‘லில்லி, இதுதான் உன்னுடைய வீடா?'

அவள் பதிலெதுவும் கூறவில்லை. உரையாடலைக் கேட்டு, அங்குவந்த பக்கத்து வீட்டைச் சேர்ந்த ஒரு வயதான பெண்தான் அதற்கு பதில் கூறினாள்:

‘லில்லியை இங்கே கல்யாணம் பண்ணி வச்சாங்க, மகனே! மூணு வருடங்களாயிடுச்சு...'