Lekha Books

நான் அந்தப் பூவை எடுத்து எப்போது பார்த்தாலும் முத்தம் தந்து கொண்டிருப்பேன். கண்ணீரால் குளிப்பாட்டுவேன். அதையே மீண்டும் மீண்டும் பார்த்து பெருமூச்சு விடுவேன். இப்படியே முப்பது நாட்கள் ஓடி முடிந்துவிட்டன.

முப்பத்தொன்றாம் நாள். அறைக்கு முன்னால் மண்ணில் இரண்டு கைகளாலும் தாடியைத் தடவியவாறு நான் மல்லாக்க படுத்துக் கிடந்தேன். பச்சைப்பசேல் என்றிருந்த வயலைத் தாண்டி வானளவுக்கு உயர்ந்து நின்றிருக்கும் தென்னை ஓலைகளில் இருந்த இளம் சிவப்பு வண்ணம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மாறிக் கொண்டிருந்தது. ஏமாற்றம் தந்த இன்னொரு நாள் இதோ முடியப் போகிறது. மனம் முழுக்க கவலையில் மூழ்கிப்போய் நான் படுத்துக்கிடந்த நேரத்தில்... என்னை யாரோ அழைத்தார்கள். நான் தலையை உயர்த்தி பார்த்தேன். தபால்காரன்!

ஒரு கடிதத்தை என்னிடம் நீட்டினான். நான் எழுந்து அதை வாங்கி கொஞ்சமும் சிரத்தையே இல்லாமல் பிரித்தேன். சிறிய எழுத்துக்களில் எழுதப்பட்டிருந்த வெள்ளைத் தாளை உருவி எடுத்து கீழே பெயரைப் பார்த்தேன்... சசினாஸ்!

என் கண்களால் சரியாகப் பார்க்க முடியவில்லை. பரபரப்புடன் நான் அறைக்குள் சென்றேன். விளக்கை எடுத்தேன். அதில் சிறிது கூட மண்ணெண்ணெய் இல்லை. ஒரு அங்குல நீளத்தில் இருந்த ஒரு மெழுகுவர்த்தித் துண்டைத்தேடி எடுத்து எரிய வைத்தேன். அடுத்த நிமிடம் பதைபதைப்புடன் நான் அந்தக் கடிதத்தைப் படித்தேன்.

                                                                                                                                                                                         ஏடன்,

5219

சினேகிதனே,

நாளைக்கு எல்லாவற்றையும் கூறுகிறேன் என்று நான் சொல்லியிருந்தேன். நான் சொன்ன நேரம் முடிந்து எத்தனையோ இரவுகளும் பகல்களும் கடந்து விட்டன. இருந்தாலும் நான் வாழ்வதென்னவோ நிலவு வெளிச்சத்தில் மூழ்கிப் போயிருந்த அந்த இரவு நேரத்தில்தான். வாழ்க்கையிலேயே ஆனந்தமயமான ஒரே இரவாக அந்த இரவு மட்டுமே என் மனதில் தங்கி நின்று கொண்டிருக்கிறது. நீங்கள் என்னைப் பார்த்து கேட்டீர்கள். 'சசினாஸ்! என்னை நீ காதலிக்கிறாயா?' என்று. 'ஆமாம்... நான் காதலிக்கிறேன்' என்று கூற என் இதயம் துடித்ததென்னவோ உண்மை. ஆனால், ஒரு சம்பவம், ஒரு நினைவு நம் இரண்டு பேருக்கும் இடையில் ஒரு உயர்ந்த மலையைப் போல நின்று கொண்டிருக்கிறது. உங்களை ஏமாற்ற எனக்கு மனம் வரவில்லையாதலால், நான் புறப்படுகிறேன். என்னை மன்னித்து விடுங்கள்.

நான் இந்தக் கடிதத்தை கப்பலில் இருந்தவாறு எழுதுகிறேன். என்னைச் சுற்றிலும் கரையே பார்க்க முடியாத, இருண்டு போயிருக்கும். அகன்ற கடல். என் வாழ்க்கையின் கடைசி இரவு இதுதான். இந்த கடிதம் உங்கள் கையில் கிடைக்கிறபோது… சினேகிதனே, அதற்கு முன்பு... நீங்கள் ஒரு விஷயத்தைத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். வெளியே பார்க்கும் அமைதிக்கும், அழகிற்கும் பின்னால் எப்படிப்பட்ட ஒரு பயங்கரமான சம்பவம் மறைந்து கிடக்கிறது என்பதை நீங்கள் கட்டாயம் தெரிந்து கொள்ளத்தான் வேண்டும்.

என் வாழ்க்கையின் ஜன்னலைத் திறந்து நான் காட்டுகிறேன். பெரிய ஒரு வியாபாரி என் தந்தை. இது நடந்தது நான்கைந்து வருடங்களுக்கு முன்பு. அப்போது நான் பள்ளி இறுதி வகுப்பில் படித்துக் கொண்டிருந்தேன். என்னுடைய அண்ணன் பி.ஏ. படித்துக் கொண்டிருந்தான்.

எனக்கு பதினேழு வயது. என்னுடைய அண்ணனுக்கு இருபது வயது. கோடைக்கால விடுமுறைக்கு அண்ணன் வீட்டிற்கு வந்திருந்தான்.

ஒரு பெரிய மைதானத்தைப் பார்த்தவாறு எங்களின் மாளிகை இருந்தது. ஒரு மாலை நேரத்தில் மேல் மாடியில் இருந்த என் அறையில் திறந்திருக்கும் ஜன்னலுக்குப் பக்கத்தில், ஒரு புத்தகத்தைத் திறந்து வைத்தவாறு கனவில் மூழ்கியிருந்தேன் நான். கீழே மலர்திருந்த ரோஜா மலர்களின் நறுமணம் என் முகத்தில் வந்து பட்டுக் கொண்டிருந்தது. திடீரென்று யாரோ என் கண்களை மூடினார்கள். என்னை இறுக கட்டிப் பிடித்தவாறு என் கழுத்திற்குப் பின்னால் ஒரு முத்தம்! நான் அதிர்ச்சியடைந்து விட்டேன்! நடு எலும்பில் நெருப்பு பரவியது போல் உணர்ந்தேன். கையை உதறி விட்டு பின்னால் திரும்பிப் பார்த்தேன்.

என் முகம் கோபத்தால் சிவந்து விட்டது. உடம்பே பற்றி எரிவது போல் இருந்தது. நான் வேகமாக கீழே இறங்கி ஓடினேன். என் தாயின் அருகில் போய் நின்றேன்.

"என்னடி வேகமாக ஓடி வர்ற?"

"ஒண்ணுமில்லம்மா..."

"பிறகு? ஏன் இப்படி மேல் மூச்சு கீழ் மூச்சு வாங்குது? முகம் ஏன் இவ்வளவு சிவந்திருக்கு?"

உதடுகளைக் கடித்தவாறு நான் திரும்பிப் பார்த்தேன். அறைக்கு வெளியே என் அண்ணன் நின்றிருந்தான்.

நான் சொன்னேன்.

"முகத்துல ஒரு பூச்சி வந்து..."

"எங்கே... பார்ப்போம்."

"கடிக்கலம்மா... கடிக்க வந்துச்சு. நான் பயந்து ஓடி வந்துட்டேன்..."

அதற்கு பிறகு நான் தனியாக இருக்கும் நேரங்களில் அவன் வருவான். என்னைப் பார்ப்பான். நான் ஓடுவேன்.

ஒரு நாள் அறையில் வைத்து என்னைக் கட்டிப் பிடித்தான். நான் அவனிடமிருந்து தப்புவதற்காகப் போராடினேன்.

ஆனால், அவன் என்னைப் பிடித்திருப்பதை விடவில்லை. என்னை இறுகக் கட்டிப் பிடித்து முத்தம் தந்தான். என்னால் அதற்கு மேல் அவனிடம் போராட முடியவில்லை. நான் களைப்படைந்து போனேன். அன்று இரவு பாதி இரவு கழிந்த பிறகும், எனக்கு உறக்கம் வரவில்லை. உடம்பெங்கும் பயங்கர உஷ்ணமாக இருந்தது. உடம்பு முழுக்க எரிச்சல்... கிட்டத்தட்ட நிர்வாணமாக நான் படுத்திருந்தேன். ஒரு சால்வை மட்டும் என் மேல் இருந்தது. திடீரென்று என் மேல் ஒரு வெளிச்சம். நான் திடுக்கிட்டுப் போய் விழித்தேன். எனக்கு மிகவும் அருகில் வந்தான். என் முகத்தையும் மார்பகங்களையும் தடவினான். ஒரே மதுவின் நெடி... நான் அவன் கைகளைப் பிடித்து தடுத்தேன்.

வெப்பமான மூச்சு என் முகத்தில் பட்டது. காதுக்குள் சொன்னான்.

அப்படி... அப்படி... போனது கோடை காலம்.

கல்லூரி திறந்தார்கள். அதற்குப் பிறகு இரண்டு மூன்று மாதங்கள் கடந்தன. என்னிடம் சில மாற்றங்கள் தெரிய ஆரம்பித்தது. என் தாய்க்கு விஷயம் தெரிந்தது. என் தந்தைக்கும்தான். டாக்டரை வரவழைத்தார்கள்-.

அவர்கள் என்னை வற்புறுத்தினார்கள். கஷ்டப்படுத்தினார்கள். கையில் தீக்கனலை வைத்தார்கள். தீ பட்டு கை சுட்டது. தாங்க முடியாத வேதனையில் நான் உண்மையை ஒப்புக் கொண்டேன்.

தந்தி அடித்தார்கள். என் அண்ணன் வந்தான். மறுநாள் அவன் தற்கொலை செய்து கொண்டான். புகை வண்டி தண்டவாளத்தில் கழுத்து சிதைந்து கிடந்தான். மூன்று நாட்கள் கழித்து என் தாய் விஷம் குடித்து இறந்தாள்.