Lekha Books

எப்போது பார்த்தாலும் சிரித்த முகத்துடன் காட்சியளிப்பது அந்த மனிதரின் தனித்துவம். எந்த விஷயத்தையும் நன்கு ரசித்து பேசக் கூடியவர், கேட்கக் கூடியவர். நாட்டு நடப்புகளைப் பற்றி நீண்ட நேரம் நாங்கள் பேசிக் கொண்டிருந்தோம். இடையில் புதிதாக வந்து அங்கு தங்கியிருக்கும் பெண்ணைப் பற்றி பேச்சோடு பேச்சாக கேட்டேன். ஹோட்டல்காரரின் வட்ட முகம் மலர்ந்தது. கண்களில் ஒரு பிரகாசம் வந்து ஒட்டியது. ஒரு கண்ணை லேசாகச் சுருக்கியவாறு என்னைப் பார்த்து கேட்டார். "எதுக்கு கேக்குறீங்க?"

"சும்மாதான் கேட்டேன்..."

அவள் வட இந்தியாவில் எங்கோயிருந்து வந்திருக்கிறாள் என்றும், ஓய்வெடுக்க வேண்டும் என்பதற்காகவோ நாட்டைச் சுற்றி பார்க்க வேண்டும் என்பதற்காகவோ வந்திருக்கிறாள் என்றும், இங்கு வந்து இறங்கியது இவரின் ஹோட்டலில்தான் என்றும், மக்களின் தொந்தரவும் எதுவும் இல்லாத ஒரு இடத்தில் ஒரு வீடு வேண்டுமென்று கேட்டதால் அந்த மாளிகையைத் தான் அவளுக்குத் தந்ததாகவும் நான்கு மாதங்களுக்கான வாடகையை முன் கூட்டியே அவள் தந்துவிட்டாள் என்றும் ஹோட்டல்காரர் சொன்னார்.

"அந்தப் பெண் தனியாவா வந்திருக்காங்க?"

"ஏய்!"- அவர் கண்களால் உற்று பார்த்தவாறு, பயந்தது மாதிரி முகத்தை வைத்துக் கொண்டு சொன்னார்.

"புலியைப் போல ஒரு பொம்பளை கூட இருக்கா. பத்து ஆம்பளைங்க கூட ஒரே நேரத்துல சண்டை போடுற அளவுக்கு உடம்பை வளர்த்து வச்சிருக்குற கருப்பான தடிச்ச பொம்பள..."

அங்கு வந்து தங்கியிருப்பவர்களைப் பற்றி எனக்கு ஓரளவுக்கு விஷயங்கள் தெரிந்துவிட்டன. மனதில் கவலையுடன் நான் திரும்பி வந்தேன். இருபது நாட்கள் ஆகியிருக்கின்றன! இருந்தாலும், நேரம் இன்னும் சரியாகக் கை கூடி வரவில்லை. வெறுப்பும் கோபமும் மனதில் புகுந்து என்னை அலைக்கழித்தது. இருபத்தொன்றாம் நாள். நான் தவம் இருக்க ஆரம்பித்து இருபத்தொன்று யுகங்கள் கடந்துவிட்டன. என் மீது எனக்கே வெறுப்பாக இருந்தது. அவளுடைய முகம் தெரிந்ததுதான் தாமதம், நான் ஜன்னலை படேர் என்று ஓங்கி அடித்து மூடினேன். தலைக்கு கீழே கையைக் கொடுத்து திண்ணையில் சாய்ந்து உட்கார்ந்தேன். இருந்தாலும் அப்படியே நீண்ட நேரம் என்னால் உட்கார முடியவில்லை. நான் எழுந்து போய் ஜன்னலைக் கொஞ்சமாகத் திறந்தேன். மனதில் எரிச்சலுடன் ஜன்னல் இடைவெளி வழியே பார்த்தேன். மாளிகையின் ஜன்னல் தெரிந்தது. நான் அதே இடத்தில் நின்றிருந்தேன். சிறிது நேரம் கழித்து அவள் வந்தாள். மூடியிருந்த ஜன்னலை அவள் பார்ப்பது தெரிந்தது. அந்த அழகான முகத்தில் கவலையின் ரேகைகள் தெரிகின்றனவா என்ன? கொஞ்சம் கூட கண்களை நகர்த்தாமல் இங்கேயே பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறாள். எனக்கு தொண்டையில் லேசாக அடைத்தது. மூச்சு விடவே கஷ்டமாக இருந்தது. இதயம் வேகமாக அடிக்க ஆரம்பித்தது. கிட்டத்தட்ட பதினைந்து நிமிடங்கள் அவள் அதே இடத்தில் நின்றிருந்தாள்! நான் கண்ணிமைக்கிற நேரத்தில் ஜன்னலைத் திறந்தேன். அவள் அப்படியே அதிர்ந்து போனாள். என் கண்களும் அவள் கண்களும் சந்தித்தன. அவள் அந்த இடத்தை விட்டு அசையவே இல்லை. நாங்கள் ஒருவரையொருவர் பார்த்தவாறு நீண்ட நேரம் இருந்தோம். அழகான ஒரு புன்சிரிப்பைத் தவழ விட்டவாறு அவள் தலைகுனிந்தாள். நான் இருமினேன். அவள் தலையை உயர்த்தினாள். அவள் முகம் நன்றாக சிவந்து போயிருந்தது. கனவுகள் இழையோடியிருந்த அந்தக் கண்களில் நல்ல பிரகாசம் தெரிந்தது. பதைபதைப்பு கலந்த ஒரு புன்னகையுடன் அவள் அந்த இடத்தை விட்டு நீங்கினாள்.

என் இதயத்தில் இருந்த அமைதித்தன்மை இருந்த இடமே தெரியாமல் போனது. வாய் விட்டு சிரிக்க வேண்டும் போல் இருந்தது எனக்கு. ஜன்னல்களிலும் சுவர்களிலும் முத்தம் கொடுக்க வேண்டும் போல் ஒரு உணர்வு உண்டானது.

கண்ணாடியைப் பார்த்தேன். என் கண்கள் படு பிரகாசமாக சிரித்துக் கொண்டிருந்தன. என் முகத்தில் இனம்புரியாத ஒரு உற்சாகம் தெரிந்தது. நான் என் முகத்தைச் சவரம் செய்தேன். நன்றாகக் குளித்தேன். காலரைக் கொண்ட நன்கு துவைத்து இஸ்திரி போட்டு தேய்த்த ஒரு சட்டையையும் சிவப்பு வண்ணத்தில் கரை போட்ட ஒரு வேட்டியையும் எடுத்து அணிந்து, கண்ணாடியைப் பார்த்து பின்னோக்கி தலை முடியை அழகாக வாரினேன். சட்டையின் காலரை உயர்த்தி விட்டு கண்ணாடியில் மீண்டும் என்னைப் பார்த்தேன். முடியை மீண்டும் தடவி சரிப்படுத்தினேன். கண்ணாடியில் பார்த்தவாறு புன்னகைத்தேன். அறையைப் பூட்டிவிட்டு மெல்ல வெளியே இறங்கி நடந்தேன்.

இரண்டு கைகளையும் நீட்டியவாறு தன் பார்வையற்ற கண்களை ஆகாயத்தை நோக்கி உயர்த்தியவாறு பாதையோரத்தில் அமர்ந்து பிச்சையெடுத்துக் கொண்டிருந்த பிச்சைக்காரனின் கையில் ஒரு அணாவைக் கொடுத்து விட்டு நான் நடந்தேன். அடடா என்ன நடை என்கிறீர்கள்! கடைசியில் ஒரு சிகரெட்டை உதட்டில் வைத்து ஊதியவாறு அந்த வீட்டின் வெளி வாசலைக் கடந்தேன்.

வீட்டை நெருங்க நெருங்க என் இதயம் வேகமாக அடிக்கத் தொடங்கியது. தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு நான் கதவைத் தட்டினேன். கதவு திறந்தது. நான் அதிர்ச்சியடைந்து நின்று விட்டேன். கதவைத் திறந்தது புலியைப் போன்ற அந்த பெண்தான்! அம்மைத் தழும்புகள் உள்ள கருப்பான பெரிய முகம். கூர்மையாக யாரையும் ஆராய்ச்சி செய்யும் கண்கள். ஆறடி உயரம். மிகப் பெரிய ரவிக்கை ஒன்றை அணிந்திருந்தாள். கருப்பு வண்ணத்தில் முண்டு கட்டியிருந்தாள். பாதத்திலிருந்து தலை வரை அவளை நான் ஆராய்ந்தேன்.

"என்ன வேணும்?"- அவள் கர்ஜித்தாள். என்னிடமிருந்த தைரியம் இருந்த இடம் தெரியாமல் போய் மறைந்து விட்டது. இருந்தாலும், அதை வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாமல் சொன்னேன்.

"அவுங்களைப் பார்க்கணும்"...

"ம்..."

"நான் வீட்டுச் சொந்தக்காரரோட மகன்..."

"வீட்டுக்காரரோட மகனா?"

"ஆமா..."

அவள் அடுத்த நிமிடம் வீட்டிற்குள் போனாள். உள்ளங்கால்கள் பயங்கரமாக பரபரத்தன. கால் மூட்டுகள் வலித்தன. சிறிது நேரம் கழித்து, அவள் திரும்பி வந்து கர்ஜிக்கும் குரலில் சொன்னாள்.

"அதுல போ..."

மேலே செல்லும் படிகளைச் சுட்டிக் காட்டிய அவள் சமையலறைக்கோ வேறு எங்கோ சென்றாள். நான் மெதுவாக மாடியை நோக்கி படிகளில் ஏறினேன். இதயம் என் வாய்க்கே வந்து விட்டது போல் இருந்தது. தலையைச் சுற்றுவது போல் உணர்ந்தேன். என் தைரியமெல்லாம் எங்கோ பறந்தோடிவிட்டது. என்னைப்

பார்த்ததும் அவள் தான் அமர்ந்திருந்த சாய்வு நாற்காலியை விட்டு எழுந்து நின்றாள். எனக்குத் தொண்டை அடைத்தது.