Lekha Books

வியர்வை வழிய ஒரு நாற்காலியைப் பிடித்தவாறு நான் நின்றிருந்தேன். ஒரே பதைபதைப்பாக இருந்தது. வாய் முற்றிலும் வற்றிப் போய்விட்டது. அவளின் கண்களில் ஒரு பிரகாசம் தெரிந்தது. முகத்தில் ஒருவித நட்புணர்வு நிழலாடியது.

"உட்காருங்க..."

இனிமையான கிளிக்குரலில் அவள் சொன்னாள். ஹா...! என்ன இனிமையான குரல்! வானத்திலிருந்து மழை நீர் இறங்கி வருவதைப் போல, காலம் காலமாக ஒலிக்கும் சங்கீதத்தைப் போல, அந்தக் குரல் எனக்குள் நுழைந்து என்னை என்னவோ செய்தது. நான் நாற்காலியில் அமர்ந்தேன். கைகளும் கால்களும் விறைத்துப் போனது போல் நான் உணர்ந்தேன். தொண்டையில் ஈரமே இல்லாமல் வற்றிப் போனது போல் இருந்தது. நான் அவளைப் பார்த்து சொன்னேன்.

"எனக்கு தாகமாக இருக்கு..."

அவள் போய் ஒரு கண்ணாடி டம்ளரில் நீர் கொண்டு வந்தாள். நான் அதை வாங்கியபோது, எங்களின் விரல்கள் உரசிக்கொண்டன. நான் உன்மத்தம் பிடித்தவன் போல் ஆகிவிட்டேன். கையில் இருந்த நீரை கடகடவென்று குடித்தேன். தண்ணீர் அமிர்தம் போல் இருந்தது. அந்தக் குளிர்ந்த நீர் என் தொண்டை வழியே உள்ளே இறங்கியது. அதன் விளைவாக உள்ளெல்லாம் குளிர்ந்தது. உடம்பெங்கும் ஒரு புத்துணர்ச்சி பரவியது போல் இருந்தது. ஆனால், எனக்கு என்ன பேசுவது என்றே தெரியவில்லை. அவள் எனக்கு முன் அமர்ந்திருக்க... அவளை அப்படியே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாலே போதும் என்று என் மனம் சொல்லியது. ஒரு வார்த்தை கூட பேசாமல் மணிக்கணக்காக அவளை கண் இமைக்காது பார்த்துக் கொண்டிருந்தாலே, மனம் முழுக்க குளிர்ச்சியாக இருக்கும் என்பதுபோல் பட்டது. நீண்ட இமைகளைக் கொண்ட அவளின் அழகிய விழிகளில் கனவு நிழலாடிக் கொண்டிருந்தது. அடடா! கண்கள்தான் என்ன அழகு! கரு மணியைச் சுற்றிலும் பிரகாசத்தை வெளிப்படுத்திக் கொண்டிருந்த கவர்ச்சியான கண்கள்! அருகில் உட்கார்ந்திருந்ததால், அருமையான நறுமணம் நாங்கள் அமர்ந்திருந்த இடத்தைச் சுற்றியும் பரவி இருந்தது. கருப்பு நிறத்தில் புடவையும் வெள்ளை நிறத்தில் ப்ளவுஸும் அவள் அணிந்திருந்தாள். அவளின் கண்கள் என்னவோ கதை சொல்லி கொண்டிருந்தன! அந்தக் கண்கள் தந்த போதையில் நான் மூழ்கிப்போய் கிடந்தேன். அதன் குளிர்ச்சியில் என்னையே நான் இழந்து கீழே கீழே போய்க் கொண்டிருந்தேன். அசாதாரணமான ஒரு சூழ்நிலையில் நானே இதுவரை அனுபவித்திராத ஒரு மாய உலகத்தில் சிக்கிக் கிடந்தேன். வெள்ளி மேகங்களுக்கு நடுவில், பனிமலையை நெருங்கி மேலும் மேலும் நான் போய்க்கொண்டே இருந்தேன். ஆழமான கடலுக்குள் நான்...

"ஆமா... நீங்க வந்த விஷயம்?" அழகான தன்னுடைய விரலில் கருப்பு வண்ண புடவையின் நுனியைச் சுற்றி நீக்கிக் கொண்டே அவள் கேட்டாள். நான் என்ன சொல்வது என்று தெரியாமல் தடுமாறி நின்றே அவளைப் பார்த்து விழித்தேன். நான் எதற்காக வந்திருக்கிறேன் என்பது அவளுக்கு தெரியாதா என்ன?

"நீங்க வந்த விஷயம்?"

மீண்டும் அவள் கேட்டாள். வெள்ளிமணியின் ஓசை போல இருந்தது அவள் குரல். எனக்கு என்ன சொல்வது என்றே தெரியவில்லை. என் இதயத்தைப் பிடுங்கி அவளின் காலடிகளில் சமர்ப்பணம் செய்வதாக இருந்தால்... ஒரு வேளை நான் எதற்காக இங்கு வந்திருக்கிறேன் என்பதை அவள் புரிந்து கொள்ளலாம். என் நெற்றியில் வியர்வை அரும்பி முத்து முத்தாகத் தெரிந்தது. அமைதியான குரலில் நான் சொன்னேன்.

"சும்மாதான்..."

"சும்மாவா...?"

அவள் எனக்குப் பக்கத்தில் இருந்த நாற்காலியில் வந்து அமர்ந்தாள். நிமிடங்கள் ஓடிக்கொண்டிருந்தன. ஜன்னல் வழியே வெளியே பார்த்தவாறு கனவுலகில் சஞ்சரிப்பதைப் போல அவள் மெதுவான குரலில் கேட்டாள்.

"கடற்கரையில் உங்களைப் பார்த்தேனே!"

"ஆமா... ஆனா, காற்று வாங்குறதுக்காக நான் அங்கே வரல..."

"பிறகு?"

நான் பதில் எதுவும் கூறவில்லை.

லேசாகத் தயங்கியவாறு நான் சொன்னேன்.

"உங்களைப் பற்றி கொஞ்சம் தெரிஞ்சுக்கலாம்னு..."

"என்னைப் பற்றி என்ன தெரிஞ்சிக்கப் போறீங்க? ஊரைச் சுற்றி பார்க்க வந்தேன்..."

"பேரு?"

என் முகத்தையே அவள் பார்த்தாள். அவளின் கண்கள் மேலும் பிரகாசமாகி ஒளிர்ந்தன. அவளின் செக்கச் செவேரென்றிருந்த உதடுகள் புன்னகையுடன் மலர்ந்தன. முத்து மணிகளாக இருந்த பற்கள் அந்தப் புன்னகையால் கதிர்களை வஞ்சகமில்லாமல் வீசிக்கொண்டிருந்தன. தேன் ஊறிக்கொண்டிருந்த வாயால் அவள் மெதுவான குரலில் கேட்டாள்.

"என்ன... என்னோட பேரா?"

"ஆமா..."

"எதுக்கு?"

"சும்மாதான்..."

அவள் அமைதியானாள். அவளின் மார்பகங்கள் உயர்ந்து தாழ்ந்தன. ஆழமான ஒரு இடத்தில் இருந்து பேசுவதைப் போல அவள் மெல்லிய குரலில் சொன்னாள்.

"சசினாஸ்..."

"சசினாஸ்?"

"ஆமா..."

சசி... னாஸ்! சசி... னாஸ்! ஆயிரம் முறைகள் அவளின் அந்தப் பெயரை நான் மனதிற்குள் சொல்லிச் சொல்லி பார்த்தேன். கவலையால் துவண்டு போயிருந்த என் மனதிற்கு அந்தப் பெயரைச் சொல்ல சொல்ல ஒரு புத்துணர்ச்சி கிடைத்ததைப் போல் இருந்தது. அந்தப் பெயர் என் இதயத்தின் அடித்தளத்தில் ஆழமாகப் பதிந்துவிட்டது. ஆழமாக அது பதிந்து மீண்டும் எழும்பி மேலே வந்தது! சசி... னாஸ்!

"நிலவின் ஒளி. இதுதானே இந்தப் பெயரின் அர்த்தம்!-  நான் சிந்தித்துப் பார்த்து கேட்ட இந்தக் கேள்வியைக் கேட்டு அவள் குலுங்கிக் குலுங்கி சிரித்தாள். அந்தச் சிரிப்பில்தான் என்ன கவர்ச்சி! சொல்லப் போனால் அது ஒரு இசை என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். அவளின் அந்தச் சிரிப்பை மீண்டும் கேட்க வேண்டும் போல் எனக்கு இருந்தது. புன்சிரிப்பு தவழ அவள் கேட்டாள்.

"சசினாஸ்... இது ஒரு பெர்ஸியன் சொல். புதிய ரோஜாமலர்னு இதற்கு அர்த்தம்..."

"கை படாத ரோஜா..."

"கவலை இழையோடிய குரலில் அவள் சொன்னாள்.

"ஆமா... கைபடாத ரோஜா..."

"நல்ல சிந்தனையைத் தூண்டக்கூடிய பெயர்... சசினாஸ்! சசி... னாஸ்...

நான் அந்தப் பெயரைத் திரும்பத் திரும்ப சொல்லிக் கொண்டிருந்தேன். எனக்கு போன தைரியம் திரும்பி வந்தது மாதிரி இருந்தது. என் முகத்தில் பிரகாசம் உண்டாகத் தொடங்கியது. நாங்கள் பல விஷயங்களைப் பற்றியும் பேசிக் கொண்டிருந்தோம். சசினாஸைப் பற்றி பல விஷயங்களையும் தெரிந்து கொள்ள நான் ஆசைப்பட்டேன். ஆனால்,அவள் ஆர்வத்துடன் என்னைப் பற்றியே கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள். என் பெயர், என் வீடு, என் வேலை என ஒவ்வொன்றையும்... நேரம் போனதே எங்களுக்குத் தெரியவில்லை. கிட்டத்தட்ட ஒரு மணி நேரம் ஆகியிருக்கும் என்று நினைக்கிறேன்.