Lekha Books

அவனுடைய வேலைக்கு வந்து கொண்டிருந்த பிரச்சினைகள் இந்த உலகத்தை எந்தவொரு வகையிலும் பாதிக்கும் என்று நீலா நினைத்ததே இல்லை. அவை அனைத்தும் பெரிய ஒரு தமாஷான விஷயம் என்று மட்டுமே அவளுக்குத் தோன்றியது.

ஒவ்வொரு நாளும் அந்த நூல் மாலை ரேபதியை மேலும் மேலும் இறுகக் கட்டிக் கொண்டிருந்தது. அவனை ஒரு முழுமையான ஆணாக மாற்றுவதற்கு முடிவெடுத்து, அவேக்னர்ஸ் க்ளப் அவன் மீது வைத்திருந்த தங்களுடைய பிடியை மேலும் மேலும் இறுக்கிக் கொண்டிருந்தது. ஆனால், அவர்கள் பேசிக் கொண்டிருந்த புராதன மொழியை அவனால் இப்போதுகூட கூற முடியவில்லை. ஆனால், மிகவும் மோசமாக இருந்த அந்த மொழியைக் கேட்டபோது, அதை ரசித்து சிரிப்பதற்கு அவன் மிகவும் முயற்சி செய்து பார்த்தான். க்ளப்பைப் பொறுத்த வரையில் டாக்டர் பட்டாச்சார்யா ஒரு வினோதமான மனிதனாகவும், தமாஷான ஆளாகவும் ஆகிவிட்டிருந்தான்.

ரேபதி பல நேரங்களிலும் பொறாமைப்படக்கூடிய ஆளாக ஆனான். வங்கி இயக்குனர் புகைத்துக் கொண்டிருந்த சுருட்டிலிருந்து நீலா பல வேளைகளில் தன்னுடைய சுருட்டைப் பற்ற வைத்துக் கொண்டிருந்தாள். ரேபதிக்கு எந்தச் சமயத்திலும் அதை உட்கொள்ள முடியவில்லை. சிகரெட் புகை உள்ளே போனபோது அவனுடைய தலை சுற்றியது. நீலா அப்படிச் செய்வதைப் பார்த்தபோது அவனுக்கு மேலும் மேலும் என்னவோ போல இருந்தது. அது மட்டுமில்லாமல், ஒருவரையொருவர் பிடிப்பதும் இழுப்பதும் கட்டியணைத்துக் கொள்வதும்.... அவனால் அவற்றைச் சகித்துக் கொள்ளவே முடியவில்லை. எனினும், வெறுமனே எதிர்ப்பு தெரிவிக்க மட்டுமே அவனுக்கு முடிந்தது. நீலா கூறுவாள்: "அது என்னுடைய உடல் மட்டும்தானே! அது எந்தச் சமயத்திலும் நம்முடைய உறவின் பகுதி அல்ல. உள்ளே இருக்கும் காதல்தானே உண்மையான காதல்? அதை அப்படி வெளியே காட்ட முடியாது.'' அவள் ரேபதியின் கைகளை அழுத்திப் பிடிப்பாள். மற்ற ஆண்கள் அனைவரும் அதிர்ஷ்டமில்லாதவர்கள் என்று அப்போது அவனுக்குத் தோன்றும். வெளியே இருக்கும் ஓட்டை மட்டும்தான் அவர்கள் பார்த்தார்கள். உள்ளே இருக்கும் முழுமையான விதையை அவர்கள் பார்க்கவில்லை. சோதனைக் கூடத்தின் வாசலுக்கு முன்னால் இருபத்து நான்கு மணி நேரமும் சீக்கியர்கள் காவல் நின்றார்கள். உள்ளே வேலை முழுமையடையாமல் கிடந்தது. அதற்குள் யாரும் இல்லை.

13

வரவேற்பறையின் ஸோஃபாவில் கால்களை வைத்துக் கொண்டு குஷனில் சாய்ந்து படுத்தவாறு நீலா ஓய்வெடுத்துக் கொண்டிருந்தாள். நீலாவின் கால் பகுதியில் சிறு சிறு எழுத்துகளில் எழுதப்பட்ட ஒரு கட்டுத் தாள்களுடன் ரேபதி உட்கார்ந்திருந்தான்.

"பயங்கரமான மொழி.'' தலையைக் குலுக்கிக் கொண்டே ரேபதி சொன்னான்: "இதை வாசித்தபோது நான் திகைத்துப் போய் விட்டேன்.''

"உத்தியைப் பற்றிக் கூற நீங்கள் என்ன மிகப் பெரிய உத்தி வல்லுனரா? இது உங்களுடைய ரசாயன ஃபார்முலா இல்லை. வெறுமனே ஒவ்வொன்றையும் கூறிக் கொண்டிருக்காமல் அதை மனப்பாடமாக ஆக்கப் பாருங்கள். இதை யார் எழுதியது என்று உங்களுக்குத் தெரியுமா? புகழ்பெற்ற இலக்கியவாதி ப்ரமரஞ்சன் பாபு.''

"நீளமான வார்த்தைகளும், அசாதாரணமான பொருட்களும்...? என்னால் இதை எந்தக் காலத்திலும் ஞாபகத்தில் வைத்திருக்க முடியாது.''

"அதில் என்ன கஷ்டம் இருக்கிறது? உங்களுக்கு இதை பல முறை உரத்த குரலில் வாசித்து வாசித்து எனக்கு அவை அனைத்தும் மனப் பாடமாகி விட்டது. என்னுடைய மிகப்பெரிய மதிப்புமிக்க வாழ்க்கையின் நிமிடங்களில் ஒன்று என்று கூறுகிற விதத்தில் அவேக்னர்ஸ் க்ளப் எனக்கு இந்தப் பெருமை தரும் நிகழ்ச்சி மூலம் அளிக்கிறது. அழகான புல்வெளியில் மலர்களால் உண்டாக்கப்பட்ட மேடையில் உங்களுக்கு அருகில் நான் இருப்பேன். நான் இதை தெளிவாக உங்களுக்கு வாசித்துக் காட்டுவேன்.''

"எனக்கு வங்காள இலக்கியத்துடன் அந்த அளவிற்கு உறவு எதுவும் இல்லை. ஆனால், இவை எதுவும் என்னை கிண்டல் பண்ணும் அளவிற்கு இருக்கக்கூடிய தமாஷான விஷயம் அல்ல என்பதை என்னால் நம்ப முடியவில்லை. எளிமையான ஆங்கிலத்தில் இதை ஏன் கூறக்கூடாது? டியர் ஃப்ரண்ட்ஸ், அலௌ மீ டூ ஆஃபர் யூ மை ஹார்ட்டியஸ்ட் தேங்க்ஸ் ஃபார் தி ஆனர் யூ ஹேவ் கன்ஃபெர்ட் அப்பான் மி அன் பிஹாஃப் ஆஃப் தி அவேக்னர்ஸ் க்ளப்- தி க்ரேட்டஸ்ட் அவேக்னர்ஸ் க்ளப்... என்றெல்லாம் ஒன்றோ இரண்டோ வார்த்தைகள். அவ்வளவு போதும்.''

"எந்தக் காலத்திலும் இல்லை. நீங்கள் வங்காள மொழியில் பேசுவதைக் கேட்பதற்கு மிகவும் சுவாரசியமாக இருக்கிறது. உதாரணத்திற்கு "கடந்த கால உறவுகளின் அறுந்த சங்கிலித் துண்டுகள் சிதறிக் கிடக்கும் பாதையின் வழியாக சுதந்திரத்தின் ரதத்தை இழுத்துச் செல்லும் வங்காளத்தின் இளம் தலைமுறையே!" என்ற பகுதியை அழகு சிறிதும் குறையாமல் ஆங்கிலத்தில் கொண்டு வர உங்களால் முடியுமா? உங்களைப் போன்ற ஒரு இளம் விஞ்ஞானியின் உதடுகளிலிருந்து இந்த வார்த்தைகள் உதிரும்போது இளைஞர்கள் அனைவரும் தலையை உயர்த்திப் பாம்புகளைப் போல நடனம் ஆட ஆரம்பிப்பார்கள். இதோ... இன்னும் நேரம் நிறைய இருக்கிறது. அதைப் படிப்பதற்கு நான் உங்களுக்கு உதவுவேன்.''

தடித்த, நல்ல உயரத்தைக் கொண்ட, ஆங்கிலேயரைப் போல ஆடை அணிந்த வங்கியின் மேனேஜர் ப்ரஜேந்திர ஹால்தார் படிகளில் அழுத்தி மிதித்தவாறு அங்கே வந்தார். "இது சகித்துக் கொள்ள முடியாத ஒன்றுதான்.'' அவர் சொன்னார்: "நான் வரும் போதெல்லாம் நீங்கள் நீலாவின் பிடியில் இருப்பீர்கள். இவளை எங்களிடமிருந்து விலகி இருக்கும்படி செய்யும் ஒரு முள்வேலியாக நிற்பதுதான் உங்களுடைய விதி.''

ரேபதி கெஞ்சுகிற குரலில் சொன்னான்: "ஒரு முக்கிய வேலையுடன் தொடர்பு கொண்டுதான் நான் இங்கு...''

"உண்மையாகவே உங்களுக்கு வேலை இருக்கும். இன்று நீங்கள் க்ளப் உறுப்பினர்களை அழைத்திருக்கும் விஷயம் தெரியும். அதனால் தான் அலுவலகத்திற்குச் செல்லும் வழியில் அரை மணிநேரம் இங்கே செலவிடலாம் என்று நினைத்து நான் இந்தப் பக்கமாக வந்தேன். நீங்கள் வேறு ஏதாவது முக்கிய வேலையில் ஈடுபட்டிருப்பீர்கள் என்று நான் நினைத்தேன். ஆனால், நான் இங்கு என்ன கண்டேன்? நீங்கள் இங்கே இறுகப் பிடித்துக் கொண்டு உட்கார்ந்திருக்கிறீர்கள். அருமை! வேறு வேலை எதுவும் இல்லையென்றால், நீங்கள் இங்கே ஓய்வெடுக்கிறீர்கள். ஏதாவது வேலை இருந்தால், அப்போதும் உங்களை இங்கே பார்க்கலாம். வேலை செய்யும் இளைஞர்களால் எப்படி இப்படி பெண்களின் அடிமைகளாக இருக்க முடிகிறது? நீலா, இது நியாயமா?''