Lekha Books

"அதெல்லாம் இல்லம்மா. அம்மாகிட்ட சும்மா தமாசுக்கு பேசினேன். படிப்பைப் பொறுத்த வரைக்கும் என்னைப் பத்தின கவலையே வேண்டாம்மா. ஃப்ரெண்ட்ஸ் கூட சுத்துவேன். ஆடுவேன். பாடுவேன். அப்பப்ப பொண்ணுகளை ஸைட் அடிக்கறது மட்டும் கொஞ்சமா... கொஞ்சமே கொஞ்சமா..."

"மண்டையில போட்டேன்னா பாரு..."

வினய் பேசி முடிப்பதற்குள் கையிலிருந்த கரண்டியால் அவனை அடிப்பது போல பாவனை செய்தாள் பரிமளா.

"ஸாரிம்மா. ஸாரி. நான் காலேஜ் கிளம்பணும்மா. டாட்டா."

"சாயங்காலம் வருவீல்ல, அப்ப உன்னைப் பார்த்துக்கறேன்."

"வரேன்மா." கத்தியபடியே கல்லூரிக்குப் போவதற்காக வீட்டை விட்டு வெளியேறினான் வினய்.

5

கல்லூரியில் ப்ரியா மற்றும் அவளுடன் சேர்ந்து வரும் தோழியர் அனைவரும் அரட்டை அடித்துக் கொண்டிருந்தனர்.

சற்று சமீபமாக வந்துக் கொண்டிருந்த வினய்யைப் பார்த்த ப்ரியா அடிக்குரலில் பேசினாள்.

"அதோ வர்றான் பாருங்கடி ராமராஜன் ஸ்டைல்ல கலர் பாண்ட், ஷர்ட் போட்டுக்கிட்டு? அவன்தான் நேத்து என் கிட்ட வந்து ம்யூசிக் ட்ரூப்ல பாடச் சொல்லிக் கேட்டான்..."

"அவனா? எந்த க்ளாஸ்? என்ன பேர்?"

"அவனோட பேரையோ அவன் என்ன படிக்கறான்னோ நான் கேட்டுக்கலை. யாரோ அவனோட கஸினாம். ம்யூசிக் ட்ரூப் நடத்தறானாம். பெண் பாடகிகள் கிடைக்கலியாம். என்னைப் பாடச் சொல்லிக் கேட்டான்."

"இங்கதான் வர்றான் போலிருக்கு. பேரு, ஊரு எல்லாத்தையும் கேட்ருவோம்" அருணா கூறினாள்.

அனைவரும் வினய் வரும் திசைப்பக்கம் பார்த்தனர்.

வினய், அவர்களருகே வந்து, தயங்கி நின்றான்.

"ப்ரியா... இவங்கள்ளல்லாம் உன் ஃப்ரெண்ட்ஸ்தானே..."

"ஆமா. இவ அருணா, இவ சத்யா, இவ கார்த்திகா, இவ புவனா, இவ ஷைலா."

"ஹாய்"

"ஹாய்" ஐந்து பேரும் சேர்ந்து ஹாய் சொன்னார்கள்.

"உங்க பேர்?"

"என் பேர் வினய்." ஸ்டைலாக தோளைக் குலுக்கியபடி கூறினான் வினய்.

"என்ன ப்ரியா, நீங்க ஒண்ணுமே பேச மாட்டேங்கறீங்க?"

"அதான் இவங்கள்லாம் சேர்ந்து பேசறாங்களே... ஆமா... இதென்ன ட்ரஸ்ன்னு தினத்துக்கும் ஒரு கலரா மாட்டிக்கிட்டு வரீங்க?"

"ஏன் உங்களுக்குப் பிடிக்கலியா?"

"எனக்கு பிடிக்கற மாதிரிதான் நீங்க ட்ரஸ் போட்டுக்கணும்னு ஒண்ணும் சட்டம் கிடையாது. ஆனா உங்க ட்ரஸ் கண்ணை உறுத்துது. ஜென்டிலா இல்லை."

'ஓ... ஜென்ட்டிலா இருக்கணுமா? அப்பதான் ப்ரியாவுக்குப் பிடிக்குமா... டேய் வினய்... ஒரு க்ளு கிடைச்சிருச்சுடா… நாளையிலிருந்து லைட் கலர் ஷர்ட்ஸ் போட்டு ப்ரியாவை அசத்திடுடா...’ தனக்குத் தானே மனதிற்குள் பேசிக் கொண்டான் வினய்.

"இப்பிடி பொண்ணுக பின்னாடி சுத்திக்கிட்டிருந்தா… படிப்பு எப்படி? எதிர்காலம் எப்படி?" புவனா கிண்டலாகக் கேட்டதைப் புரிந்துக் கொண்டான் வினய்.

"படிப்புல நான் நம்பர் ஒன். எதிர்காலத்தைப் பத்தி நிறைய சிந்திச்சு வச்சிருக்கேன். அதைப் பத்தியெல்லாம் இப்பவே சொல்லக்கூடாது. செயல் வீரனா, சாதிச்சதுக்கப்புறம்தான் சொல்லணும். சொல்றதென்ன... நீங்களே தெரிஞ்சுப்பீங்க..."

"வெரி குட். ஆமா... ப்ரியாவை உங்க கஸினோட ம்யூசிக் ட்ரூப்ல பாடக் கூப்பிட்டிருக்கீங்களாமே?" கார்த்திகா வேண்டுமென்றே அதட்டிக் கேட்பது போல கேட்டாள்.

"என்னடி ப்ரியா? இவரோட கஸின் ட்ரூப்ல பாடப் போறியா?"

ப்ரியா பதில் கூறுவதற்குள் வினய் குறுக்கே பேச ஆரம்பித்தான்.

"ப்ளீஸ் ப்ரியா, மாட்டேன்னு மட்டும் சொல்லிடாதீங்க. என்னோட கஸின் அசோக் கிட்ட 'எப்பிடியாச்சும் உனக்கு ஒரு சூப்பர் பெண் பாடகியை அறிமுகப்படுத்தறதா’ ப்ராமிஸ் பண்ணிட்டேன் ப்ரியா. ப்ளீஸ் ப்ரியா... அன்னிக்கு நான் கேட்டப்ப எக்ஸாம் இல்லாத டைம்னா பாடறேன்னு சொன்னீங்க. இன்னிக்கு இவங்கள்லாம் இருக்கறதுனாலயா என்னன்னு தெரியலை ரொம்ப யோசிக்கறீங்க..."

"நான் யோசிக்கறதுக்குக் காரணம் இவங்க யாரும் இல்ல. வீட்டில அம்மாகிட்டயோ அப்பாகிட்டயோ நான் இன்னும் பர்மிஷன் வாங்கல. அவங்க கிட்ட கேக்காம நான் உங்களுக்கு கன்ஃபர்ம்மான பதில் சொல்ல முடியாதே..."

"கண்டிப்பா கேக்கணும். அவங்களும் 'யெஸ்’ சொல்ற மாதிரி நீங்கதான் பார்த்து அதுக்கேத்த மாதிரி கேக்கணும் ப்ரியா. ப்ளீஸ்..."

வினய் கெஞ்சுவதைப் பார்க்க, ப்ரியாவிற்கு பாவமாக இருந்தது. அவளது இளகிய மனம் மேலும் இளகியது.

'ச்ச பாவம். எப்பிடி கெஞ்சறான்?!’ என்று நினைத்தவள், "நாளைக்குக் காலையில உங்களுக்கு யெஸ் ஆர் நோ சொல்லிடறேன் வினய்."

"ஐய்யோ 'யெஸ்’ மட்டும் சொல்லுங்க. 'நோ’ வேண்டாமே ப்ளீஸ்..."

"அது அம்மா, அப்பாட்ட பேசினப்புறம்தான் தெரியும்."

"சரி..." வினய்யின் குரல் உள்ளுக்குச் சென்றது. அவன் முக பாவம், ப்ரியாவின் மனதில் 'ஐயோ பாவம்’ என்ற உணர்வை உண்டாக்கியது.

"ஏ ப்ரியா… க்ளாசுக்குப் போலாம்." கார்த்திகா அழைத்தாள். வினய்க்கு 'டாட்டா’ கூறி அனைவரும் கிளம்பினர்.

ப்ரியா நடந்து செல்லும் அழகை ரசித்தபடியே சில விநாடிகள் நின்றிருந்தான். அதன் பின்னரே அவனது வகுப்பிற்குப் புறப்பட்டான்.

6

நித்யாவின் கணவர் பாஸ்கர், படுக்கையில் படுத்தபடியே பேப்பர் படித்துக் கொண்டிருந்தான். கழுத்துவரை போர்த்தப்பட்டிருந்த தடிமனான போர்வைக்கு வெளியே அவனது தலையும், கைகளும் மட்டும் தெரிந்தன. ஏ.ஸியின் குளிரில், இதமாக நன்கு மூடிக் கொண்டபடி படித்துக் கொண்டிருந்தான்.

மற்ற நாட்களில் விடியற்காலை எழுந்து வாக்கிங் போய் வந்து, தோட்டத்தில் செடிகளுக்குத் தண்ணீர் ஊற்றி, டி.வி.யில் செய்தி பார்த்து, கேட்டு, அதன்பின் குளித்து முடித்து, பூஜையறையில் இருபது நிமிடங்கள் சாமி கும்பிட்டுவிட்டு, அதன்பின் காலை உணவிற்காக டைனிங் ரூமிற்கு வருவான். சாப்பிட்டபின், அவனது சொந்த ஆபீசிற்குப் புறப்படுவான். திங்கள் முதல் சனிக்கிழமை வரை மிகவும் சுறுசுறுப்பாக செயல்படும் பாஸ்கர், வாரத்தில் ஒரு நாள் வரும் ஞாயிறு என்றால் போதும். ஒரே சோம்பல்தான். தாமதமாக எழுந்து, நிதானமாக காபி குடித்து, வாரப்பத்திரிகைகள் அனைத்தையும் படித்து, குறிப்பிட்ட சில நிகழ்ச்சிகளை டி.வி.யில் பார்த்து அதன்பின்னர் ஆடி அமர காலை உணவை ரசித்து, சுவைத்து சாப்பிட்டு, மறுபடியும் ஒரு குட்டித்தூக்கம் போர்வைக்குள். 'அந்த சுகமே சுகம்’ என்பான் பாஸ்கர்.

அந்த ஒரு ஞாயிறு தரும் ஓய்வும், சுகமும் மீதி ஆறு நாட்களுக்கு சக்தியை அளிக்கிறது என்பது அவனது அனுபவம். நித்யாவும், வாரத்தில் ஆறு நாட்கள் உழைக்கும் தன் கணவன், ஞாயிற்றுக் கிழமை மட்டும் 'அவனது விருப்பப்படி இருக்கட்டும் என்று விட்டு விடுவாள்.

அன்று ஞாயிற்றுக் கிழமையாகையால் படுத்தபடியே பேப்பர் படித்துக் கொண்டிருந்த பாஸ்கரின் போர்வையை விலக்கினாள்.

"தொந்தரவு பண்ணாதே. இன்னிக்கு ஞாயித்துக்கிழமை…"

"முக்கியமான விஷயம்ங்க."