Lekha Books

தினமும் குளிக்காமலிருக்கும் ஒருவருடைய உடம்பிலிருந்து என்ன வாசனை வருமோ, அந்த வாசனை ஞானத்தின் உடம்பிலிருந்து வந்து கொண்டிருந்தது. சுபத்ராவின் மனதிற்குள் ஒரு புயலே வீசிக் கொண்டிருந்தது. எவ்வளவு விரைவாக ஹோட்டல் அறைக்குச் செல்லமுடியுமோ அவ்வளவு விரைவாகச் சென்று வாய்விட்டு அழுது அந்த அழுகையில் ஆறுதல் பெறவேண்டும் என்று அவள் நினைத்தாள்.

"நான் என்ன உதவி செய்யணும்?" அவள் ஞானத்திடம் கேட்டாள்.

"இனி எனக்கு என்ன உதவி தேவையிருக்கு? எதுவுமே வேண்டாம். நான் அவரோட முதல் தடவையா சண்டை போட்டதுக்குக் காரணமே நீதான். உனக்கு மட்டும்தான் 'த்யாயாமி' சொல்லித்தந்திருக்கிறதா அவர் ஒருதடவை சொன்னாரு. அதைக்கேட்டு நான் ஒருமாதிரி ஆயிட்டேன். எனக்கும் அந்த கடவுள் வாழ்த்தைச் சொல்லித்தரணும்னு நான் கெஞ்சிக் கேட்டுக்கிட்டேன். "உனக்கு அதைப் படிக்கிற அளவுக்கு பக்குவமில்லைன்னு அவர் சொல்லிட்டாரு.ஆமா சுபத்ரா... நீ எனக்குக் கல்யாணம் நடக்குறப்போ நீ விரோதி மாதிரி ஆயிட்டே."

சுபத்ரா ஞானத்தின் கைகளை தன்னுடைய உடம்பிலிருந்து அகற்றி விட்டு வேகமாக கேட்டை நோக்கி நடந்தாள்.

"நீ தப்பாப் புரிஞ்சிக்கிட்டே. ஒருநாளும் சாஸ்திரிகள் என்கிட்ட வேற மாதிரி நடந்துக்கல..."- அவள் சொன்னாள்.

கேட்டை அடைக்கும்போது சுபத்ரா திரும்பிப் பார்த்தாள். எந்தவொரு உணர்ச்சி வேறுபாடும் இல்லாமல் வாசற்படி மீது ஞானம் ஒரு சிலையைப் போல உட்கார்ந்திருந்தாள்.அவளிடமிருந்து புறப்பட்டு வரும் கோப அலைகள் காற்றில் கலந்து வந்து எங்கே தன்னை பாதித்து விடப்போகிறதோ என்று சுபத்ரா அஞ்சினாள். அந்த பயத்தின் காரணமாக அவள் காருக்குள் ஏறி அமர்ந்து திரும்பிக் கூடப் பார்க்காமல், விடைகூடப் பெறாமல் ஹோட்டலுக்குத் திரும்பினாள்.

குளித்து முடித்து புதிய ஆடைகள் அணிந்து சுபத்ரா மதுரை மீனாட்சி கோவிலுக்குச் சென்றாள். அடுத்தநாளே மதுரையை விட்டு வேறு எங்காவது போகவேண்டும் என்று அவள் நினைத்தாள். கனவு காணக்கூடிய சந்தர்ப்பம் இன்றோடு தனக்கு இல்லாமற்போய் விட்டதே என்று நினைத்து அவள் மிகவும் வேதனைப்பட்டாள். ஒரு முறையாவது அவர் நீலாம்பரி ராகத்தில் பாடுவதைக் கேட்க வேண்டும் என்று அவள் எவ்வளவு காலம் காத்திருந்தாள்! சூரியன் ஒரு பட்டாடையைப் போல மேற்கு திசையில் மறையும்போது, காற்றைக் கிழித்துக்கொண்டு ஒலிக்கும் நீலாம்பரி... சுபத்ரா தன் கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டாள். இனி எதற்காகத் தான் வாழ வேண்டும்? இதுவரை ஒரு எதிர்பார்ப்பில்தான் தான் வாழ்ந்ததே. இனி எதை நம்பி வாழ்வது? – இப்படி பலவாறாக நினைத்தாள் அவள்.

பச்சை நிற பட்டுப்புடவை அணிந்து தங்க நகைகள் மின்ன தேவியின் சந்நிதியில் நிற்கும்போது கட்டுப்பாட்டை இழந்து சுபத்ரா தேம்பித்தேம்பி அழுதாள்: "நான் ஒரு விதவை, அம்மா..." அவள் தேவியிடம் மெதுவான குரலில் சொன்னாள்:"ஒரு மணப் பெண்ணைப் போல ஆடைகள் அணிந்து நின்னுக்கிட்டு இருந்தாலும் நான் ஒரு விதவைதான்... என்னை மன்னிக்கணும்."

அப்போது தனக்கு நன்கு பழக்கமான அந்தக் குரலை அவள் கேட்டாள். "சுபத்ரா, நீ எப்போ வந்தே?" திரும்பிப் பார்த்தபோது அங்கவஸ்திரம் அணிந்து மேலே எதுவும் அணியாத கோலத்தில் ராமானுஜம் சாஸ்திரிகள் அவளுக்கு அருகில் நின்றிருந்தார்! நரையேறிய சுருட்டை முடி, கழுத்தில் ஒரு ருத்திராட்ச மாலை, நெற்றியில் குங்குமம், படர்ந்த மார்பு, மார்பில் சுருண்டு காணப்படும் ரோமங்கள் நரைத்துவிட்டிருந்தன. சுபத்ரா உண்மையிலேயே அதிர்ச்சியடைந்துவிட்டாள். தன்னுடைய காதலால் ஈர்க்கப்பட்டு சாஸ்திரிகளின் ஆவி இந்த உலகத்தைத் தேடி வந்திருக்கிறதோ என்று அவள் சந்தேகப்பட்டாள். அவரின் ஆன்மா தன்னுடன் கலப்பதற்காக இங்கு வந்திருக்கிறதோ என்று அவள் நினைத்தாள்.

சுபத்ரா எதுவும் பேசாமல் அந்த உருவத்தையே உற்றுப் பார்த்தாள். எங்கே அது சிறிது சிறிதாக மறைந்து போய்விடுமோ என்று அவள் பயந்தாள்.

சாஸ்திரிகள் அந்த இடத்தைவிட்டு நகர்ந்து ஒரு தூணுக்குப் பக்கத்தில் போய் நின்றார். சுபத்ராவை அருகில் வரும்படி அவர் கையால் சைகை காட்டினார். அவர் சொன்னபடி அவள் கேட்டாள்.

"சுபத்ரா, நீ எப்போ வந்தே?"- அவர் கேட்டார். அந்த நிமிடத்தில் அவளால் எதுவுமே பேச முடியவில்லை. பேசும் சக்தியை அவள் முழுமையாக இழந்துவிட்டிருந்தாள். அவர் அவளின் தோளில் கையை வைத்து இன்னொரு கையால் அவளின் நனைந்து போயிருந்த முகத்தை உயர்த்தினார்.

"சுபத்ரா, நீ ஏன் அழுவுறே? உனக்கு என்ன ஆச்சு?"- சாஸ்திரிகள் கேட்டார்.

"நீங்க இறந்துட்டதா ஞானம் சொன்னா. நான் அதை நம்பிட்டேன்"- அவள் சொன்னாள்.

"ஞானத்திற்குப் பைத்தியம் பிடிச்சிருக்கு. எவ்வளவு சிகிச்சை பண்ணியும், ஒரு பிரயோஜனமும் இல்ல. பெங்களூருக்கு அழைச்சிட்டுப் போயி ஷாக் சிகிச்சை கூட பண்ணியாச்சு" சாஸ்திரிகள் சொன்னார்.

"ஐயாம் ஸாரி..."- சுபத்ரா சொன்னாள்.

"எந்தவித சந்தோஷத்தையும் அனுபவிக்கக்கூடிய பாக்யம் எனக்கு கிடைக்கவே இல்ல. இப்பவும் குழந்தைகளுக்கு சங்கீதம் கற்றுத் தர்றேன். அரைப் பட்டினியோட வாழ்க்கையை ஓட்டிக்கிட்டு இருக்கேன். சுபத்ரா, நீ எப்படி இருக்கே? நல்லா இருக்கியா? கணவரும் குழந்தைகளும் நல்லா இருக்காங்களா?- சாஸ்திரிகள் கேட்டார்.

"என்னோட கணவர் இறந்துட்டாரு. எனக்கு குழந்தை எதுவும் பிறக்கல. நோயாளிகளைக் குணமாக்கிக்கிட்டு தன்னந்தனியா வாழ்ந்துக்கிட்டு இருக்கேன்"- அவள் சொன்னாள்.

கோவிலில் ஆங்காங்கே தோன்றிக் கொண்டிருந்த மக்கள் தன்னையும் சாஸ்திரிகளையும் ஒருவித சந்தேகத்துடன் பார்ப்பதை சுபத்ரா உணராமல் இல்லை. வேறு ஏதாவதொரு இடத்தில் அவருடன் போய் அமரவேண்டும் என்று அவள் விரும்பினாள். முப்பத்து மூன்று வருடங்களாக தான் மனதிற்குள் மறைத்து வைத்திருந்த உணர்ச்சிகளை அவரிடம் கூற வேண்டுமென்று ஆசைப்பட்டாள். ஒரு முறையாவது தன்னுடைய காதலை எந்தவித பயமும் இல்லாமல் சொல்ல, அந்த மார்பின் மீது முகத்தைச் சாய வைத்து இருக்க அவள் பிரியப்பட்டாள்.

"இல்ல சுபத்ரா, நான் நீ தங்கியிருக்கிற ஹோட்டலுக்கு வர முடியாது. உன் பேருக்குக் களங்கம் உண்டாகிற மாதிரி நான் நடக்க விரும்பல"- சாஸ்திரிகள் சொன்னார்.

பாதையோரத்தில் நிறுத்தியிருந்த காரில் உட்கார்ந்திருந்தவாறு தன்னுடைய இறுதி முயற்சியான அழுகையை அவள் ஆரம்பித்தபோதும், சாஸ்திரிகள் தன்னுடைய மனக்கட்டுப்பாட்டை இழக்கவில்லை.

"நம்ம ஒவ்வொருத்தருக்கும் ஒவ்வொரு கடமைகள் இருக்கு. அவற்றை நிறைவேற்றுவதுதான் நம்மோட வாழ்க்கையின் லட்சியமா இருக்கணும். நீ உன் கணவரின் நல்ல பெயரைக் கொஞ்சம் கூட கெடுக்காம காப்பாத்தணும். நான் பைத்தியம் பிடிச்ச என்னோட மனைவியைக் கவனிச்சிக்கிட்டு இங்கேதான் இருக்கணும். இந்தப் பிறவியில் நமக்கு வேறெந்த வழியும் விதிக்கப்படல..."- அவர் சொன்னார்.

பாதைக்குப் பின்னால் இருக்கும் ஒரு கட்டிடத்திலிருந்து திடீரென்று நீலாம்பரியின் அலைகள் புறப்பட்டு காற்றில் கலந்து வந்தன. அதே நிமிடத்தில் ஆகாயத்தில் சந்திரன் தோன்றியதை சுபத்ரா பார்த்தாள்.