Lekha Books

"நான்கூட அதை மறந்துட்டேன்.''

ஆயிஷா பீபி கூறினாள்:

"குழந்தையும் நானும் என் கணவரும் சிங்கிடி முங்க மதத்துல சேர்றதுன்னு முடிவு செஞ்சாச்சு. உண்மையிலேயே சிங்கிடி முங்கனைப் பெரிசா நம்புறோம்.''

"முஸ்லிம் ஜாதிக்காரங்க மோசமானவங்க.'' கரியாத்தன் சொன்னான்:

"உங்க மூணு பேரையும் துண்டு துண்டா அறுத்துட்டு தான் மறு வேலை பார்ப்பாங்க.''

"எங்களையா?''

"யாரையும்.''

"நாங்க ஒண்ணும் அவுங்கள நம்பி இல்ல... பிரியப்படுகிற மதத்துல சேர்றதுக்கான முழு சுதந்திரம் இந்த நாட்டில எல்லாருக்கும் இருக்கு. எங்களுக்கு இந்த செல்லக் குழந்தையைக் கொடுத்தது யாரு?''

"அதுதான் அற்புதமான ஒரு செயலாச்சே! ஒவ்வொரு நாளும் இங்க அற்புதங்கள் நடந்துகிட்டுதான் இருக்கு. யார் இதைக் கவனிக்கிறாங்க? சிங்கிடி முங்க மதத்தோட வாசல் கதவுகள் திறந்தே விடப்பட்டிருக்கு. முஸ்லிம் ஜாதிக்காரங்க எல்லாருமேகூட வாங்க. அவுங்களோட முஸல்யாக்கன்மார்கள், தங்கன்மார்கள், மௌலிமார்கள் எல்லாரும் கூட வரட்டும்.''

"சைகன்மார்களும் இருக்காங்க.''

"சைகன்மார்களும் வரட்டும். கிறிஸ்துவர்களும் கூட்டத்தோடு வந்து சேரட்டும். அவுங்களோட ஃபாதர்களும் கன்னியாஸ்திரீகளும் பிஷப்மார்களும்- எல்லாருமே வரட்டும். நம்பூதிரிமார்களும், நாயர்களும் பட்டன்மார்களும் கொங்கிணிகளும் சீக்கியர்களும் ஜைனர்களும் புத்தமதக்காரர்களும்கூட வந்து சேரட்டும். திய்யர்களும் ஈழவர்களும்கூட வரட்டும். எல்லா மதத்தைச் சேர்ந்த எல்லாருமே இங்கு வரட்டும். எல்லாருக்கும் சிங்கிடி முங்க மதத்தோட வாசல் கதவுகள் திறந்தே இருக்கு. சிங்கிடி முங்க மதம்தான் நவீன இந்தியாவோட புதிய பாதை. இதுவே உலகத்தோட பாதையாகவும் சீக்கிரமே ஆகும். காது இருக்கிறவங்க இதைக் கேட்டுக்கட்டும்.''

"கரியாத்தா...'' ஆயிஷா பீபி கேட்டாள்: "சிங்கிடி முங்க மதத்துல கள்ளு குடிக்கிறதுன்றது கட்டாயமா என்ன?''

"முதல்ல கள்ளோட சரித்திரத்தைக் கேட்டுக்கோங்க. ஆரம்பத்துல சிங்கிடி முங்கன் மூணு நாலு தென்னை மரங்களையும் நாலஞ்சு பனை மரங்களையும் படைச்சான். சிங்கிடி முங்கனே அதைச் செதுக்கவும் செஞ்சான். ருசியான கள்ளு கெடைச்சது. குடிச்சுப் பார்த்தான்... மது! பிறகு என்ன பண்ணினான் தெரியுமா? அந்தத் தென்னை மரங்களையும் பனைமரங்களையும் பார்த்து, இன்னும் பல நூறு மடங்கு பெருகச் சொன்னான். அந்த தென்னை மரங்களோட, பனை மரங்களோட சந்ததிகள்தாம் நாம் இப்போ பார்த்துக்கிட்டு இருக்கிற தென்னை மரங்களும் பனை மரங்களும்.''

சோறு, மீன் குழம்பு, பொரித்த மீன், இஞ்சிக் கூட்டு, தயிர்.

சோறு, திருத மீன் குழம்பு, பொரித்த மீன், பச்சை மிளகாய்க் கூட்டு, தயிர், புட்டு.

சோறு, உருளைக்கிழங்கு குழம்பு, பழம், தேநீர்.

பனியாரம், ஆட்டுக்கறிக் குழம்பு, பொடி அரிசிக் கஞ்சி.

சோறு, கோழிக்கறி, பொரித்த கோழி, அப்பளம்.

புரோட்டா, இறைச்சி, தேநீர்.

பிரியாணி (வெஜிட்டபிள்), சட்னி, பால் இல்லாத தேநீர்.

பிரியாணி (முட்டை), சட்னி, பால் இல்லாத தேநீர்.

தேங்காய் சோறு, ஆட்டுக்கறி, பருப்பு, அப்பளம், சட்னி.

நெய்சோறு, கோழிக்கறி, அப்பளம், கூட்டு.

பிரியாணி (ஆடு), தயிர், சட்னி, பால் இல்லாத தேநீர்.

பிரியாணி (திருதமீன்), நாரத்தங்காய் ஊறுகாய், பால் இல்லாத தேநீர்.

மேலே சொன்ன உணவு அயிட்டங்களைத் தொடர்ந்து சாப்பிட்டு வந்ததால், கரியாத்தன் உடம்பில் ஒருவகை மினுமினுப்பு தெரிய ஆரம்பித்தது. சாப்பாட்டு விஷயங்கள் பஞ்சமில்லாமல் கிடைத்ததால், "இஸ்லாம் மதம் பரவாயில்லையே!" என்று நினைக்கத் தொடங்கினான். மத சம்பந்தமான இந்தத் தடுமாற்றம் அவனுக்கு சில நாட்கள் மட்டுமே இருந்தன. சிங்கிடி முங்க மதத்தில் ஆழமாக அவன் பற்று வைத்திருந்ததே இதற்குக் காரணம். இப்படிப்பட்ட சிறு சிறு தடுமாற்றங்கள் மனித வாழ்க்கையில் சகஜமாக நடக்கக் கூடியதுதான்.

இதற்கிடையில் குழந்தைக்குப் பெயர் வைக்க வேண்டிய விஷயத்தைப் பல முறை திரும்பத் திரும்பக் கூறிக் கொண்டிருந்தாள், அப்துல்

ரசாக்கின் உம்மா- அதாவது அவனுடைய தாய். பையனின் தாத்தாவின் பெயர், கடவுள்களின் பெயர், புகழ்பெற்ற அரசர்களின் பெயர், பிரதம மந்திரிகள், ஜனாதிபதிகள் ஆகியோரின் பெயர்- இப்படி யாருடைய பெயரை வேண்டுமானாலும் பையனுக்கு வைக்கலாம். ஒரே ஒரு விஷயம் என்னவென்றால், பெயர் அழகானதாக இருக்க வேண்டும். அதற்கு ஒரு அர்த்தம் இருக்க வேண்டும். கூப்பிடுவதற்குக் கஷ்டமில்லாமல் இருக்க வேண்டும். எளிமையான, அழகான பெயர்! விஷயம் நல்ல விஷயம்தான். என்ன பெயர் வைப்பது?

அப்துல் ரசாக்கும் ஆயிஷா பீபியும் பையனுக்கு என்ன பெயர் வைப்பது என்பதில் தீவிரமாக மூழ்கிப் பேனார்கள். விரைவில் அந்த நிகழ்ச்சியும் நடக்கப் போகிறதே!

பசுவும் காளையும் வந்தன. நன்றாகப் பால் தரக்கூடிய இனம். நல்ல லாபத்தில் கிடைத்தது. நான்காயிரத்து ஐநூறு ரூபாய்!

பசுவும் காளையும் வேலை செய்யும் ஒரு ஆள் மூலம் கோவிலுக்கு முன்கூட்டியே அனுப்பப்பட்டன. பிறகு காரில் அப்துல் ரசாக், ஆயிஷா பீபி, செல்வ மகன், கரியாத்தன் ஆகியோர். கார் மெதுவாகவே சென்றது. தவமிருந்து பெற்ற குழந்தை காரில் அமர்ந்திருக்கிறானே- வேகமாகச் சென்றால் அவனுக்குத் தொந்தரவாக இருக்குமே என்றுதான் காரை மெதுவாகப் போகும்படி செய்தான் அப்துல் ரசாக். அவர்கள் சாலையோரத்தில் காரை நிறுத்தி விட்டுக் கீழே இறங்கினார்கள். மெதுவாக கோவிலை நோக்கி நடந்தார்கள். நாய்களை, பன்றிகளை, ஆடுகளைக் கடந்து அவர்கள் நடந்து சென்றனர். கரியாத்தன் நாய்களையும், பன்றிகளையும், பூனைகளையும் தன் முழு பலத்தையும் கொண்டு உதைத்து விரட்டினான். குழந்தைக்கு மீன் துலாபாரம் நடத்தியவர்களும் கோவிலைப் புதுப்பிக்கப் போகிறவர்களுமான முஸ்லிம் ஜாதியைச் சேர்ந்தவர்கள் கோவிலைத் தேடிவந்திருக்கிறார்கள் என்ற செய்தியை அறிந்த ஆண்களும் பெண்களும் குழந்தைகளும் வயதானவர்களும்- அப்துல் ரசாக், ஆயிஷா பீபி, குழந்தை, கரியாத்தன் ஆகியோருக்குப் பின்னால் திரண்டு நின்றார்கள். அவர்களைச் சுற்றிலும் ஒரே ஆரவாரம்!

அவர்கள் கோவிலை அடைந்தார்கள். கரியாத்தன் பசுவைக் கோவிலின் கம்பு ஒன்றில் கட்டினான்.

கரியாத்தன் சொன்னபடி அப்துல் ரசாக் காளையைப் பிடித்தபடி கோவிலுக்கு உள்ளே போனான். சிங்கிடி முங்கனுக்குக் காண்பித்து விட்டு காளையையும் பசுவையும் கோவில் நடையில் கட்டலாம் என்பது திட்டம். ஆனால், மங்கிய வெளிச்சத்தில் பார்த்த அப்துல் ரசாக் உண்மையிலேயே அதிர்ச்சியடைந்து போனான்.

கரியாத்தனும் ஆயிஷா பீபியும் குழந்தையும் உள்ளே வந்தார்கள். அவர்களும் பார்த்தார்கள். அதிர்ச்சியடைந்து நின்றார்கள்.

கூடி நின்ற மக்களில் சில முக்கியமான பெரியவர்கள் உள்ளே வந்தார்கள். பார்த்தார்கள். அவர்களுக்கும் அதிர்ச்சி!

அதிர்ச்சியடைய காரணம்?

சிங்கிடி முங்கனைக் காணோம்?