Lekha Books

"நீங்க என்ன விஷயமா இங்க வந்தீங்க?''

"குழந்தை விஷயம்தான். எங்களோட பொட்டை ஆடு இன்னும் குட்டி போடல.''

"பக்கத்துல கிடா ஆடு எதுவும் இல்லியா?''

"ரெண்டு மூணு இருக்கு!''

"ஆடு நிச்சயம் குட்டி போடும். யானையும் நிச்சயம் குட்டி போடும். ஆமா... என்ன கொண்டு வந்தீங்க?''

"கோழி...''

"கால்களைக் கட்டி இருக்கீங்களா?''

"கட்டியிருக்கோம்.''

"கோழியைக் கொண்டு போய் சிங்கிடி முங்கனோட பாதத்துல வையுங்க. பத்திரமா வைக்கணும். ரொம்ப கவனமா இருக்கணும். சிங்கிடி முங்கன் ஒரு முன்கோபி! உக்ரமூர்த்தி! நினைச்சா யாரையும் சாம்பலாக்கிவிடுவான்.''

அவர்கள் கோழியைக் கொண்டு போய் சிங்கிடி முங்கனின் பாதத்தில் வைத்தார்கள். தங்கள் குறையைச் சொல்லி சிங்கிடி முங்கனிடம் நிவர்த்தி செய்யும்படி கேட்டுக் கொண்டார்கள். கரியாத்தன் சொன்னான்:

"அந்த முஸ்லிம் ஜாதிக்காரங்க நம்ம கோவிலைப் புதுப்பிச்சு, ஓடு போட்டு, விளக்குப் போட்டுத் தர்றதா சொல்லி இருக்காங்க.''

"ஹர ஹர சிங்கிடி முங்கன்!''

பக்தர்களான கணவனும் மனைவியும் அந்த இடத்தை விட்டு அகன்ற பிறகு, கரியாத்தன் மனதிற்குள் நினைத்தான்: "இனி கோவிலில் எப்போதும் ஆள் இருக்க வேண்டும். பூட்டும் சாவியும் உள்ள ஒரு பெரிய உண்டியல் வைக்க வேண்டும். பக்தர்கள் பொதுவாக வாசலைத் திறந்து உள்ளே வருவார்கள். தங்கள் குறைகளைச் சிங்கிடி முங்கனிடம் தெரிவித்து, கையில் ஏதாவது கொண்டு வந்திருந்தால் சிங்கிடி முங்கனின் பாதத்தில் வைத்து விட்டுப் போவார்கள். பணம் இதுவரை திருடு போனதில்லை. திருடுவதற்கு யாருக்குத் தைரியம் வரும்? இருந்தாலும் உண்டியல் வைக்க வேண்டும். மாலை நேரத்தில் தீபாராதனை, பூஜை எல்லாம் செய்ய வேண்டும். அதிகாலை நேரத்திலும் பூஜை செய்ய வேண்டும். இதெல்லாம் ஒழுங்காக நடக்க வேண்டும் என்றால், அதற்கு ஒரு ஆள் கட்டாயம் இருக்க வேண்டும். நிச்சயம் எல்லாம் திட்டமிட்டபடி நடக்கும்." கரியாத்தன் சிங்கிடி முங்கனுக்கு அருகில் போய் நின்று கொண்டு சொன்னான்: "சிங்கிடி முங்கா! இப்போ நிக்கிறது பழைய கரியாத்தன். தெரியுதா? நமக்குள்ள ராசியா போய்டுவோம். நான் உன்னை கன்னாபின்னான்னு திட்டினதை எல்லாம் மனசுல வச்சுக்காதே. உன்னை நான் மிதிச்சதையும் பெரிசா எடுத்துக்கிடாதே. எல்லாத்தையும் மறந்து மன்னிச்சுடு. கோயில்ல இந்த வருஷம் நடக்கப் போற திருவிழாவிலே சிங்கிடி முங்கா, உனக்குத் தனியா நான் மட்டும் பதினொரு வெடி வெடிக்கப் போறேன். ட... ட... டட்டான்னு தொடர்ச்சியா பதினொரு வெடி. இப்போ உன்மேல நூற்றியொரு மந்திரங்கள் சொல்லப் போறேன். கொஞ்ச நேரம் போன பிறகு கோழி ரத்தம். இப்போ உனக்கு திருப்திதானா?''

கரியாத்தன் அங்கேயே நின்று முழுமையான பக்தியுடன், "ஹர ஹர சிங்கிடி முங்கன்" என்று மனதிற்குள் எண்ணியவாறு நூற்றியொரு முறை ஒரே மந்திரத்தைத் திரும்பத் திரும்பக் கூறினான். அது முடிந்ததும் கோழியின் கழுத்தை அறுத்து, வழிந்த ரத்தத்தின் ஒரு பகுதியை சிங்கிடி முங்கனுக்குக் கொடுத்தான். மீதியைக் கரியாத்தன் குடித்தான். கோவிலின் வாசல் கதவைப் பூட்டி விட்டு கோழியைக் கையில் எடுத்துக் கொண்டு கரியாத்தன் புறப்பட்டான். கோழிக்கறி சகிதமாக சாப்பிட்டுவிட்டு உறங்கிக் கொண்டிருந்தபோது, சிங்கிடி முங்கன் கரியாத்தன் கனவில் வந்து "உன்னை நான் மன்னிச்சுட்டேன்" என்று சொன்னான். சிங்கிடி முங்கன் இரவில் தன் கனவில் வந்ததை மனைவியிடம் கூறினான் கரியாத்தன். அப்போது அவள் சொன்னாள்:

"நமக்கு கல்யாணம் ஆகி இருபது வருஷம் ஆச்சு. நமக்கு ஏன் இதுவரை சிங்கிடி முங்கன் ஒரு குழந்தையை தரல?''

"அதற்கு நான் என்ன செய்யிறது?''

கரியாத்தன் காலையிலேயே அப்துல் ரசாக்- ஆயிஷா பீபி வீட்டில் போய் நின்றான். எல்லாருக்கும் மிகவும் மகிழ்ச்சி.

புட்டு, கடலை, அப்பளம், பழம்- எல்லாம் சாப்பிட்டு தேநீர். அதற்குப் பிறகு பந்தாவாக டண்ஹில் சிகரெட் ஊதல். அது முடிந்ததும் மிக முக்கியமான அந்தச் சடங்கு. பொன்னாடை போர்த்துதல்!

அப்துல் ரசாக்கும் ஆயிஷா பீபியும் ஒன்றாக நின்று கரியாத்தனுக்குப் பொன்னாடை அணிவித்தார்கள்.

பொன்னாடை என்றால் பொன்னால் செய்யப்பட்டது அல்ல. விலை உயர்ந்த ஒரு வெளிநாட்டு சால்வை. அவ்வளவுதான். தொடர்ந்து கரியாத்தனின் இடது கை மணிக்கட்டில் ஒரு வெளிநாட்டு கடிகாரத்தைக் கட்டினான் அப்துல் ரசாக்.

"கடிகாரத்திற்குச் சாவி எதுவும் கொடுக்க வேண்டாம். கையில் வெறுமனே கட்டியிருந்தா போதும். அதுபாட்டுக்குத் தானே ஓடிக்கிட்டிருக்கும்.''

பிறகு ஒரு சட்டைத்துணி, ஒரு டபுள் வேஷ்டி, ஒரு முழுக்கை பனியன், பவுண்டன் பேனா, பெரிய டார்ச் விளக்கு, சோப்புகள், ஷேவிங் செட், தலைவலிக்குத் தடவக்கூடிய டைகர்பாம், ஒரு பெல்ட், ஒரு குடை- எல்லாமே வெளிநாட்டு சரக்குகள்தாம். கரியாத்தனின் மனைவிக்கு ஒரு புடவை, ஒரு ப்ளவுஸ் துணி- இரண்டுமே வெளிநாட்டு சரக்கே. வெளிநாட்டுக் குடையை எப்படி விரிக்க வேண்டும் என்ற விஷயத்தையும் அப்துல் ரசாக் கற்றுக் கொடுத்தான்.

"கரியாத்தா, உனக்கு எத்தனை குழந்தைங்க?'' ஆயிஷா பீபி கேட்டாள். கரியாத்தன் சொன்னான்:

"கல்யாணம் ஆகி இருபது வருஷம் ஆச்சு. இதுவரை ஒரு குழந்தை கூட இல்லை...''

"இதென்ன? சிங்கிடி முங்கன் கருணை வைக்கலியா?''

"அவனோட அருள் சில பேருக்கு சீக்கிரம் கிடைச்சிடும். சில பேருக்குத் தாமதமா கிடைக்கும். தெய்வ ரகசியத்தை நாம என்னன்றது?''

ஆயிஷா பீபிக்கும் அப்துல் ரசாக்கிற்கும் சிங்கிடி முங்கனின் கருணை உடனடியாகக் கிடைத்திருக்கிறது. அந்த வகையில் அவர்கள் அதிர்ஷ்டசாலிகள்தான்.

ஆயிஷா பீபி சொன்னாள்:

"நான் மனசுக்குள்ள ஒண்ணு வேண்டி இருக்கிறேன். அது என்னன்னா... திருவிழா சமயத்துல நான் முடியை விரிச்சுப் போட்டு ஆடணும்.''

"முடியை விரிச்சுப் போட்டு ஆடுறது உண்மையிலேயே ஒரு புண்ணியச் சடங்கு. சரியான நேர்த்திக்கடன்தான்.''

"கரியாத்தா, உன்னோட பொண்டாட்டிய இங்க வரச் சொல்லி, முடிய விரிச்சுப் போட்டு எப்படி ஆடுறதுன்னு கொஞ்சம் சொல்லித் தரச்சொல்லு.''

"சாமி சமாச்சாரமாச்சே! நிச்சயம் அவள் இங்க வந்து சொல்லித் தருவாள்.''

அப்துல் ரசாக் கூறினான்:

"கோவில் திருவிழாவில நான்கூட சாமி ஆட நினைச்சிருக்கேன்.''

"பெரிய புண்ணிய காரியமாச்சே! நிச்சயமா கடவுளோட அருள் உங்களுக்கும் கிடைக்கும்.''

"ஆனா... அதை எப்படி ஆடுறதுன்னு கரியாத்தா, நீதான் எனக்குச் சொல்லித் தரணும்.''

"நிச்சயமா நான் சொல்லித் தர்றேன்.''

"நாம ஒரு தப்புப் பண்ணிட்டோம்.''அப்துல் ரசாக் சொன்னான்: "துலாபாரம் நடத்தியதையும் மற்ற விஷயங்களையும் போட்டோ எடுத்து செய்தியோட சேர்த்து எல்லாப் பத்திரிகைகளுக்கும் கொடுத்திருக்கலாம்.''