Lekha Books

என்னதான் கொடுக்கப் போகிறான் என்பதையும் பார்த்து விடுவோமே! உள்ளே வைத்திருந்த மீன்களையும் கள்ளையும் உஷாராக எடுக்க வேண்டும். கொஞ்சம் மீனைப் பொரிக்க வேண்டும். மீதி மீனைக் குழம்பு வைக்க வேண்டும். மீன் குழம்பில் பச்சை மிளகாய், இஞ்சி ஆகியவற்றைச் சரியான அளவில் சேர்க்க வேண்டும். புளி உரிய அளவில் இருந்தால் கள்ளு குடிக்கும்போது மிகவும் சுவையாக இருக்கும். ஐலா, மாலான் என்ற கணம்பு, சிறிய திருதகள், ஆகோலி, கரிமீன்- இப்படி எத்தனை விதவிதமான மீன்கள் இருக்கின்றன. இரண்டு கரிமீன்களை மிளகாய், மஞ்சள், உப்பு ஆகியவற்றைச் சேர்த்துப் பொரித்து தீயில் வாட்டிய வாழை இலையில் கட்டி கள்ளுக்கடை உரிமையாளர் கேளுமூப்பனுக்குத் தர வேண்டும். ஆதி புலையவன் எப்படி வாழ்கிறான் என்பதைக் கேளுமூப்பன் தெரிந்து கொள்ள வேண்டாமா?

தின்பது, குடிப்பது, ஜாலியாக இருப்பது, தூங்குவது- இதுதான் வாழ்க்கை! இப்படிச் சொன்னது யார்? யாராக இருந்தாலும், சொன்னவன் உண்மையிலேயே பெரிய ஆளாகத்தான் இருக்க வேண்டும். தெளிவான பார்வை கொண்ட- ரசனை கொண்ட மனிதனாகத்தான் இருக்க வேண்டும்.

வாழ்க்கை என்பது உண்மையிலேயே சுகமான ஒரு விஷயம்தான். அதற்கு மறுப்பே கிடையாது. சுகம்... சுகம்... பரம சுகம். இப்படிப்பட்ட பலவித சிந்தனைகளுடன் கரியாத்தன் கோவிலை நெருங்கும்போது- என்ன இது? ஒரு வகை சோம்பல் முறிக்கும் சப்தம்... ஒரு குரைக்கும் ஓசை... ஒரு சீறல்... மொத்தத்தில் ஒரே ஆரவாரம்!

கோவில் வாசல் கதவு திறந்து கிடக்கிறது. அடைத்து வைத்திருந்ததுதான். எப்படி இது திறந்தது? யார் திறந்தது? உள்ளே... ஒரே ஆரவாரம்! ஊரில் இருக்கும் அத்தனை நாய்களும் பன்றிகளும் பூனைகளும்... எல்லாம் ஒன்று சேர்ந்து கோவிலைத் தேடி வந்திருக்கின்றன.

கரியாத்தன் வெளியே வந்து பெரிய ஒரு கம்பை எடுத்து நாய்களையும் பன்றிகளையும் பூனைகளையும் மனம் போனபடி அடிக்கத் துவங்கினான். அவ்வளவுதான்... சோம்பல் முறிப்பு, குரைத்தல், சீற்றல் எல்லாமே இருந்த இடம் தெரியாமல் மறைந்து போயின. எல்லாமே போய் இடம் காலியான பிறகு கரியாத்தன் திகைப்புடன் பார்த்தான். மீன்கள் இருந்த இடத்தில் ஒரு மீனாவது மீதி இருக்க வேண்டுமே! கள்ளுப் பானை உடைந்து கிடந்தது!

கரியாத்தன் உண்மையிலேயே கடுப்பாகிவிட்டான். கோபத்தைக் கட்டுப்படுத்த முடியாமல் முறுக்கேறி நின்றான். தன்னை மறந்து கத்தினான். அழுதான். சிங்கிடி முங்கனைப் பார்த்து உரத்த குரலில் கேட்டான்:

"சிங்கிடி முங்கா... கழுதையோட மகனே! என்னடா இங்க நடந்திருக்கு? டேய்... உன் முன்னாடி நின்னுக்கிட்டு இருக்கிறது யார்னு உனக்குத் தெரியுமா? நான் யார்? கரியாத்தன்... உன்னோட பூசாரி. நைவேத்தியம், மந்திரம், கற்பூர தீபங்கள், நெய் விளக்குகள், கீர்த்தனைகள், தீபாராதனை! இதெல்லாம் உனக்கு ஞாபகத்தில் இருக்கா? தேவடியா மகனே! டேய்... இங்க என்ன ஒவ்வொரு நாளுமா துலாபாரம் நடக்குது? தவமிருந்து நடந்த ஒரே துலாபாரம்! அதுவும் மீன்களை வச்சு...! போதாதுன்னு கள்ளு வேற... டேய்... கழுதைப் பயலே! நான் ஒரு மீனைச் சாப்பிட முடிஞ்சிச்சாடா? கள்ளு குடிக்க முடிஞ்சதா? டேய்... நாய்களும் பன்னிகளும் பூனைகளும் என்ன உன்னோட அப்பன்களா? டேய்... உன்னை என்னென்னவோ திட்டணும்போல இருக்கு. ஆனா, வார்த்தைகள் சரியா வரமாட்டேங்குது. இரு... பெரிய சுத்தியை எடுத்துட்டு வந்து உன்னைத் துண்டு துண்டா உடைச்சு சாக்குல கட்டி கடல்ல எறியிறேன். டேய்... கரியாத்தன்கிட்டயா நீ விளையாடுறே?''

இப்படிச் சொன்ன கரியாத்தன் சிங்கிடி முங்கனை காலால் எட்டி உதைத்தான். உதைத்த வேகத்தில் சிங்கிடி முங்கன் தரையில் போய் விழுந்தான்.

"அங்கேயே கெடடா தேவடியா மகனே... அங்கேயே கெட.''

கரியாத்தன் பார்த்தான். சிங்கிடி முங்கன் இப்போது கிடக்கும் இடத்தில் கோவிலுக்கு வந்த பக்தர்களில் சிலர் மலம் கழித்திருந்தார்கள். கரியாத்தன் வெளியே போய் கொஞ்சம் வைக்கோலும் குப்பைகளும் அள்ளிக் கொண்டு வந்தான். அவற்றை வைத்து மலத்தை வாரிக் கொண்டு போய் வெளியே போட்டான். தொடர்ந்து உடைந்து கிடந்த பானைத் துண்டுகளைப் பொறுக்கி எடுத்து வெளியே வீசி எறிந்தான். கோவிலின் உள் பகுதியை முழுமையாக சுத்தம் செய்தான். எல்லாம் முடித்து வெளியில் நின்றிருந்தபோது, தூரத்தில் வயலின் அந்தக் கரையில் இருந்து ஒரு பக்தனும் பக்தையும் ஒரு கோழியைக் கையில் வைத்துக் கொண்டு வருவது தெரிந்தது. கையில் இருப்பது சேவலா? கோழியா?

கரியாத்தன் அடுத்த நிமிடம் உள்ளே ஓடிச் சென்று கீழே விழுந்து கிடந்த சிங்கிடி முங்கனைத் தூக்கி நிறுத்தி அடிப்பாகத்தை மண்ணுக்குள் விட்டு காலால் மிதித்துவிட்டான். இப்போது சிங்கிடி முங்கன் மண்ணில் அசையாமல் இருந்தான். அங்குமிங்குமாய் இருந்த குப்பைகளையும் அசுத்தங்களையும் அப்புறப்படுத்தி முடிக்கவும், பக்தர்கள் கோழியுடன் வந்து நிற்கவும் சரியாக இருந்தது.

அவர்கள் பக்தியுடன் கோவில் வாசல் முன்வந்து நின்றவுடன், வித்தியாசமான மணம் அங்கு இருப்பதை உணர்ந்தார்கள்.

"கள்ளு மணமும் பச்சை மீன் வீச்சமும் வருதே!''

"மணம் இல்லாம இருக்குமா?'' கரியாத்தன் சொன்னான்: "மீன் துலாபாரம் இன்னைக்கு இங்கே நடந்துச்சு. முஸ்லிம் ஜாதிக்காரங்க. புருஷன் பொண்டாட்டி. கல்யாணம் ஆகி பத்து வருஷம் ஆயிருச்சு. குழந்தையே பிறக்கல. பிரார்த்தனை, வழிபாடு, நேர்த்திக்கடன், முஸ்லிம் மதப் பெரியவர்கள், கிறிஸ்துவ பாதிரியார்கள், மதர்கள், நம்பூதிரிமார்களின்- பட்டன்மார்களின்- நாயர்களின்- கொங்கிணிமார்களின் தெய்வங்கள், கோவில்கள், திய்யர்களின்- ஈழவர்களின் கோவில்கள், தெய்வங்கள், குட்டிச்சாத்தான்மார், சபரிமலை அய்யப்பன், வாவருசுவாமி, பீமாப்பள்ளி- இதை எல்லாம் ஏன் சொல்றேன்னா... இப்படிப் பல இடங்கள்ள பிரார்த்தனையும் வழிபாடும் நடத்தினாங்க. எவ்வளவோ கணக்கு வழக்குப் பார்க்காம பணத்தையும் செலவழிச்சாங்க. ஒரு பிரயோஜனம் இருக்கணுமே.''

"பிறகு...?''

"கடைசியில சிங்கிடி முங்கனைத் தேடி இங்க வந்தாங்க.''

"சரியான இடத்திற்குத்தான் வந்திருக்காங்க. இங்க வந்துதானே ஆகணும்!''

"இங்க வந்து நின்னாங்க. சிங்கிடி முங்கன் முன்னாடி கைகூப்பிக் குறையைச் சொல்லி கெஞ்சினாங்க.''

"அதுக்கு பிறகு என்ன நடந்தது?''

"பிறகு என்ன? அந்த பொம்பளை கர்ப்பமாயிருச்சு. குழந்தையும் பொறந்திருச்சு. ஆண் குழந்தை! அந்தக் குழந்தைக்கு இன்னைக்கு மீன் துலாபாரம். கூடவே ஒரு பானை நிறைய கள்ளு.''

"கள்ளும் மீனும் எங்கே காணோம்?''

"மாயமா மறைஞ்சிடுச்சு.''

"அப்படின்னா...?''

"மறைஞ்சு போச்சு. காணோம்.''

பெண் பக்தியில் மூழ்கிப் போய் சொன்னாள்:

"எல்லாரும் சேர்ந்து பிரார்த்திப்போம்.''

எல்லாரும் உரத்த குரலில் சொன்னார்கள்.

"ஹர ஹர சிங்கிடி முங்கன்!''