Lekha Books

நாட்கள் நகர்ந்தன. வழக்கம் போல நடன நிகழ்ச்சி இல்லாத ஒரு நாளில், வேறு முக்கியமான வேலை ஏதும் இல்லாதபடியால் சரிதாவைப் பார்ப்பதற்காக அவளது வீட்டிற்கு சென்றாள் கயல்விழி. இருவரும் கலகலப்பாக பேச ஆரம்பித்தனர்.

''என்ன சரிதா... வர... வர... உன்னோட முகம் செம பளபளப்பா இருக்கே?.. என்ன விஷயம்? அபிலாஷ் ஏதாவது வெளிநாட்டு க்ரீம் வாங்கிட்டு வந்தாரா?'' கயல்விழி கேட்டாள்.

''ம்கூம்...''

''ப்யூட்டி பார்லர் போய் ஸ்பெஷல் ப்யூட்டி ட்ரீட்மென்ட் எடுத்துக்கறியா?''

''ம்கூம்...''

''பின்னே? நான் சொன்ன மாதிரி பால் ஆடையில குங்குமப்பூ போட்டு. உன் முகத்துல தடவி... அதனால வந்த பளபளப்பா?''

''ம்கூம்...''

''ஏ சரித்... என்ன... ரொம்பத்தான் ஸஸ்பென்ஸ் வைக்கற? உன்னோட அழகு ரகஸியத்தை சொல்லக் கூடாதா? திடீர்னு ஒரு வித்யாசமான... நல்ல ஒரு வசீகரமான பளபளப்புல உன் முகம் மின்னுதேன்னு கேட்டா... சொல்ல மாட்டேங்கறியே?''

''சும்மா கொஞ்சம் ஸஸ்பென்ஸ் வச்சு சொல்லலாமேன்னு பார்த்தா கோவிச்சுக்கறியே? என்னோட முகத்துல தெரியற பளபளப்புக்குக் காரணம் ஒரு பொண்ணு...''

''என்ன ? பொண்ணா... புரியும்படியா சொல்லேன் சரித்...''

''நான் வழக்கமா போற 'அழகு' ப்யூட்டி பார்லர்க்கு அழகுக்கலை பயிற்சி எடுத்துக்கறதுக்காக ஒரு பொண்ணு வந்தா. ரொம்ப நல்ல பொண்ணு. பயிற்சி எடுக்கும் போதே... ரொம்ப நல்லா ஃபேஷியல், பெடிக்யூர்  எல்லாம் பண்ணினா. உண்மையான அக்கறையோட பண்ணினா. அடிக்கடி நான் அங்கே போறதுனால அவகூட நல்ல பழக்கம் ஆயிடுச்சு. பயிற்சி முடிஞ்சப்புறம் என்கூட ஃபோன்ல பேசுவா.

'என்ன நீ பாட்டுக்கு பயிற்சி முடிஞ்சதும், பார்லரை விட்டுட்டு போயிட்ட... நீ ஃபேஷியல் பண்ணினதுக்கப்புறம் வேற யார் பண்ணினாலும் எனக்கு திருப்தியே இல்லைன்னு' அவகிட்ட சொன்னேன்.

'உங்க வீட்டுக்கு வந்து நானே எல்லாம் பண்ணி விடறேன் மேடம்'னு கேட்டா. நல்ல வேளையா போச்சு. வந்துடேன்னு அட்ரஸ் குடுத்தேன். அவதான் இப்போ என்னோட ப்யூட்டிஷியன். அவளோட கை வண்ணத்துலதான் என்னோட முகம் இப்பிடி பளபளப்பா இருக்கு. முகம் மட்டும் இல்ல. கை, கால் எல்லாமே செம ஜோரா இருக்கு. பாவம் அந்தப் பொண்ணு. வீட்ல ரொம்ப கஷ்டமாம். அதனால வீடு தேடி வந்து அழகை பராமரிக்கற வேலை, வீடு தேடி வந்து வீட்டுப் பராமரிப்பு இப்பிடி பல வேலைகள் செஞ்சுதான் அவளோட குடும்பத்தைக் காப்பாத்தறாளாம்... ''

''அவ... கஷ்டம்ன்னு சொன்ன உடனே உனக்கு அனுதாப அலை பொங்கிடுச்சாக்கும்...?''

''சீச்சி... அப்பிடியெல்லாம் இல்லை. அவளோட வேலை திறமைக்கு நான் மதிப்பு குடுக்கறேன். அவ்வளவுதான்.''

''அவளோட திறமை... உன் முகத்தைப் பார்த்தாலே தெரியுது. ஆனா... ஜாக்ரதை! காலம் கெட்டுக் கெடக்கு. யாரையும் நம்ப முடியறதில்லை. அதனால... கவனமா இரு.''

''அதெல்லாம் நான் கவனமாத்தான் இருப்பேன். நீ கவலைப்படாதே.''

''அப்படின்னா சரி. எஞ்சாய் மகளே எஞ்சாய். உனக்கு ஏத்த ஆளாத்தான் கிடைச்சிருக்கா. அது சரி... அவளோட குடும்பத்துல சம்பாதிக்கறவங்க வேற யாரும் இல்லையா?''

''ஒரு அண்ணன் இருந்தானாம். சின்ன வயசுல வந்த விஷ ஜுரத்துல செத்துப் போயிட்டானாம். அவளோட கூடப்பிறந்த தங்கச்சிக்கு சோறு போட்டு, படிக்க வைக்கணுமாம், அதுக்காகத்தான் இவ ஓடியாடி உழைக்கிறாளாம்...''

''நம்ப தாத்தா, பாட்டி காலத்துல ஆண்கள்தான் சம்பாதிச்சாங்க. பெண்கள் வீட்டையும், குடும்பத்தையும் பார்த்துகிட்டு பிள்ளைகளை கண்ணும் கருத்துமா வளர்த்தாங்க. இப்போ?... பெண்களும் சேர்ந்து சம்பாதிக்க வேண்டியதிருக்கு. சம்பாதிக்கறது கூட பரவாயில்லை. ஆனா... 'இவதான் சம்பாதிக்கறாளே'ன்னு சில குடும்பத்துல ஆண்கள், சோம்போறியா ஊர் சுத்த ஆரம்பிச்சுடறாங்க. அதுதான் வருத்தப்பட வேண்டிய விஷயம்...''

''ஆமா கயல். இப்போ விலைவாசி வேற உயர்ந்துட்டதால பொருளாதார பிரச்னை பூதாகரமாயிடுச்சு. அதனால கஷ்டப்பட்டு பிழைக்க வேண்டிய நிலைமையில பல குடும்பங்கள் இருக்கு... உனக்கு ஃபேஷியல் பண்ண வர்ற பொண்ணோட பேர் என்ன?''

''பாவனா...''

''அந்த பாவனாவுக்கு நீ ஒரு பெரிய க்ளையண்ட் கிடைச்சிருக்க. அதனால அவளுக்கு நல்ல வருமானம் கிடைக்கும். ஃபேஷியல் வேலையில கெட்டிக்காரின்னு வேற சொல்ற... வள்ளல் நீ அள்ளி குடுப்பியே. பாவம் ஏழைப் பொண்ணு... பிழைச்சுப் போகட்டும்...''

''ஆமா கயல். பாவம்தான். ஆனா அவளைப் பார்த்தா ஏழ்மையான பொண்ணு மாதிரி தெரியாது. நல்ல நிறமா... அழகா இருப்பா. சினிமா நடிகைகள் மாதிரி நல்ல உயரம்...''

''பின்ன என்ன? பேசாம... அபிலாஷ்ட்ட சொல்லி அவளை யாராவது ப்ரொட்யூஸர்ட்ட அறிமுகப்படுத்தி சினிமா சான்ஸ் வாங்கி குடுத்துட வேண்டியதுதானே...''

''அவளே சொல்லிட்டா. சினிமாவுல நடிக்கறதுல ஆர்வம் இல்லைன்னு...''

''ஓ... அதைக்கூட விட்டு வைக்காம... கேட்டுட்டியா...?''

''பின்னே... காலுக்கு அழகுப் பராமரிப்பு பண்ணும்போது ஊர்க்கதை, சொந்தக் கதை, சோகக்கதை பேசறோமே? அப்போ நடந்த பேச்சுதான் அது...''

''அதுவா விஷயம் ? சரி... சரி... உனக்கும் பொழுது போகணுமில்ல...''

''ஆமா கயல். அபிலாஷ்... எப்பவும் பிஸியா இருக்கார். அவரை தொந்தரவு பண்றதில்லை. அதனால நானே எங்கே போகணுமோ... போய்க்கறேன்... அதிலதான் பொழுது போகுது... அடுத்த வாரம் ஷாப்பிங் காம்ப்ளெக்சுக்கு நான் போகும்போது நீயும் வர்றியாம். உனக்கு பிடிச்சதெல்லாம் நான் வாங்கித் தருவேனாம். எதையும் மறுக்காம, என் பேச்சைக் கேப்பியாம். அந்த வேலை... இந்த வேலைன்னு... எந்த சாக்கு போக்கும் சொல்லமாட்டியாம்.''

''கரெக்ட்டா என்னைக்கு போகணும்னு எனக்கு ஃபோன் பண்ணி சொல்லு. நிச்சயமா நான் வரேன்...''

''தேங்க்யூ செல்லமே...''

கயல்விழியை கட்டி அணைத்துக் கொண்டாள் சரிதா.

நீண்ட நேரம் இருவரும் அரட்டை அடித்து மகிழ்ந்தனர். அதன்பின் கயல்விழி, தன் வீட்டிற்குக் கிளம்பினாள்.

அவளை வழியனுப்பவதற்காக வாசலுக்கு வந்தாள் சரிதா. அப்போது அங்கே... பாவனா நின்று கொண்டு இருந்தாள். மிக பவ்யமாக, சரிதாவிற்கு வணக்கம் போட்டாள்.

"ஹாய் பாவனா... என்னோட ஃப்ரெண்ட் கயல்விழி வந்ததுலயும், அவளைப் பார்த்து பேசினதுலயும் உன்னை வரச் சொன்னதையே மறந்துட்டேன். இத்தனைக்கும் உன்னோட கைவண்ணத்தைப் பத்தி இவகிட்ட சொல்லிக்கிட்டு இருந்தேன்... அடடே... கயல்விழியை உனக்கு அறிமுகப்படுத்தலியே... இதோ... இவதான் என் உயிர்த்தோழி கயல்விழி..." என்றவள், கயல்விழியிடம் "நான் சொன்னேனே கயல், என்னோட புது ப்யூட்டிஷியன் பாவனான்னு..."

"அடேங்கப்பா... பாவனா... பாவனான்னு உன்னைப் பத்தியும், உன்னோட கைத்திறமையைப் பத்தியும், சின்சியரான சர்வீஸ் பத்தியும் சரிதா புகழ்ந்து தள்ளிட்டா... சும்மா சொல்லக் கூடாது... எங்க சரிதாவோட முகத்தை சும்மா பளபளன்னு ஜொலிக்க வைக்கிறியே."

"தேங்க்ஸ் மேடம். நீங்க கூட ரொம்ப அழகா... சூப்பரா இருக்கீங்க... நீங்க எங்கே வேலை பார்க்கறீங்க மேடம்?"

"நான் ஃபைவ் ஸ்டார் ஹோட்டல்ல டான்ஸ் ஆடிட்டிருக்கேன். அதுதான் என்னோட வேலை..."

"சினிமா நடிகைகள் மாதிரி அழகா இருக்கீங்க மேடம்..." மறுபடியும் கயல்விழியை புகழ்ந்தாள் பாவனா.

"நானும் அதைத்தான் சொல்றேன். அபிலாஷ்ட்ட சொல்லி சினிமாவுல வாய்ப்பு வாங்கித் தரேன்னா இவ கேட்க மாட்டேங்கறா..." சரிதா கூறியதும் கயல்விழி புன்னகைத்தாள்.

"நம்ம கதை வழக்கமான கதைதான். அதை அப்புறமா பார்த்துக்கலாம். எனக்கு லேட்டாகுது... நான் கிளம்பறேன்..."

"சரி கயல்."

கயல்விழி, பாவனாவிடமும் விடை பெற்று கிளம்பிளாள்.