Lekha Books

குற்றம் யாரோடது? கோவிலைப் பல முறைகள் சுற்றி, காதுல துளசிப் பூவும் நெற்றியில் சந்தனமும் அணிந்து, சாயங்கால விளக்குக்குப் பக்கத்துல உட்கார்ந்து கடவுள் பெயரைச் சொல்லி வளர்ந்த பதினொரு வயதுள்ள புத்திசாலிப் பையனை எனக்கு ஞாபகத்துல இருக்கு.

புத்திசாலிப் பையன்'ன்றது என்னோட மறந்துபோன செல்லப் பேரு.’’

பாதை தவறியது எங்கு?

மீண்டும் சுய உணர்விற்கு அவன் வந்தான்.

“நீ என்ன? எதுவும் பேச மாட்டேங்குற?''

“என்ன பேசுறது?''

வெளியே எங்கோ கண்ணாடிப் பாத்திரங்கள் உடையும் சத்தம் கேட்டது. தூரத்தில் எங்கோ ஒரு கோவிலில் வெடி வெடித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

ஜன்னலின் திரைச்சிலை இடைவெளி வழியாக நகரத்தின் மங்கலான வெளிச்சங்கள் தெரிந்தன.

“காலையில ஆறு மணிக்கு ஒரு வண்டி இருக்கு.''

அவன் தனக்குள் கூறிக் கொண்டான்: "காலையில்... ம்... வெளிச்சம் வர ஆரம்பிக்குறதுக்கு முன்னாடி... பக்கத்து கிராமங்கள்ல இருந்து இரவு வேளையில் வாடகைக்கார்களில் பந்தாவா வரும் இளம் பெண்கள், புடவை முந்தானையில் சுருட்டி வச்சிருக்குற ரூபாய் நோட்டுகளும் சோர்வடைந்த உடல்களும் தூக்கம் தங்கியிருக்குற கண்களுமாக திரும்பிப் போற வண்டி.. ஞாபகத்துல இருக்கு...’’

மேஜைமீது எச்சில் பாத்திரங்கள் சிதறிக் கிடந்தன. மூடப்பட்ட கதவுக்கு உள்ளே நான்கு சுவர்களுக்குள் உள்ள சிறிய உலகம் இருள்கிறது.

"வா... குழந்தை... வா... இன்னொரு முறை அழிவின் இருண்ட குகைக்குள் சாத்தானைப்போல நான் காத்து நின்னுக்கிட்டு இருக்கேன். இனியொரு முறை இதே விஷயத்தைத் தொடரக் கூடாது. மேலும் ஒரு முறை. ஒருவேளை விடியப் போறது வாழ்க்கை யின் புதிய ஒரு காலையாக இருக்கலாம். பிரகாசத்தின் இசையின் புலர்காலைப் பொழுது.’’

இருட்டு.

சத்தம் கேட்டு அவன் திடுக்கிட்டு எழுந்தான். காதுகளைக் கூர்மையாக்கிக் கொண்டு கேட்டான். நகரத்தில் மைய இடத்தில் இருக்கும் புகழ்பெற்ற கோவிலிலிருந்து ஒலி பெருக்கி பரப்பிய பக்திப் பாடல் அந்த அதிகாலை வேளையை இனிமையான ஒன்றாக ஆக்கிக் கொண்டிருந்தது. குளிர்ந்த காற்றில் ஒலிகள் மிதந்து வந்தன.

ஜன்னல் திரைச்சீலையை அகற்றி அவன் வெளியே பார்த்தான். வெளிச்சம் வருவதற்கு முன்பு இருக்கும் நரைத்த இருட்டு. குளிர் எழுந்த ஜன்னலுக்கு அருகில் போய் நின்றான். கொஞ்சம் தலைவலி இருப்பதைப்போல் இருந்தது. ஒரு சிகரெட்டை எடுத்து அவன் பற்ற வைத்தான்.

சரசு தூங்கிக் கொண்டிருந்தாள். நேரம் ஐந்தரை மணி. அப்போது அவள் மெதுவாகக் கண்களைத் திறந்தாள்.

நகரம் இன்னும் கண் விழிக்கவில்லை. சாலையில் கால் வைத்தபோது வாகனங்கள் இல்லை. ரிக்ஷாக்கள் இல்லை.

நடந்தான். அவனுக்குப் பின்னால் சரசு நடந்தாள். இருவரும் எதுவும் பேசிக்கொள்ளவில்லை. காங்க்ரீட் சாலை ஈரமாக இருந்தது. ஈரமான காற்றில் வெப்பத்தின் அடையாளங்கள் இருந்தன.

மூன்றாம் வகுப்பு டிக்கெட் எடுத்துக்கொண்டு ப்ளாட்ஃபாரத் திற்கு வந்தபோது நல்ல நேரம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்- வண்டி வந்து கொண்டிருந்தது. குளிரில் சுருங்கி ஒடுங்கி நின்று கொண்டிருந்த பயணிகளுக்கு நடுவில் நடந்து பெண்கள் கம்பார்ட்மெண்ட்டை அடைந்து அவன் டிக்கெட்டை சரசுவின் கையில் தந்தான்.

“பணம் ஏதாவது வேணுமா?''

“வேண்டாம்.''

“ஏதாவது தேவைப்பட்டா, எழுது.''

அவள் எழுத மாட்டாள் என்று அவனுக்கு நன்கு தெரியும். அதனால் அந்த அமைதியை அவனால் புரிந்துகொள்ள முடிந்தது.

அவள் வண்டியில் ஏறி உட்கார்ந்தாள். வண்டி புறப்படும் நேரம் வரை காத்திருந்து, கடைசி நிமிடத்தில் கையை உயர்த்தி விடை பெறுவது- அதை நினைத்தபோது அவனுக்கே கஷ்டமாக இருந்தது. நிச்சயம் அவனால் முடியாது.

“நான் போகட்டுமா?''

அவள் தலையை ஆட்டி மெதுவான குரலில் சம்மதம் சொன்னாள். அதற்குமேல் அங்கு காத்திருக்காமல் ஆட்கள் கூட்டத்திற்கு மத்தியில் அவன் வேகமாக நடந்தான். நடந்து ஹோட்டல் படிகளை அடைந்தபோது, அவன் மிகவும் களைத்துப் போயிருந்தான். படிகளில் ஏறி மாடியை அடைந்தபோது அவனுடைய நண்பரான ஒரு படகு காண்ட்ராக்டர் அங்கு நின்றிருந்தார்.

“ஹலோ.''

பதைபதைப்பை அடக்கிக்கொண்டு அவருக்குப் பக்கத்தில் அவன் சென்றான்.

“ராத்திரி வர்றப்போ நான் பார்த்தேன். தொந்தரவு செய்ய வேண்டாம்னு கூப்பிடல.''

அவர் ஒரு கிண்டல் சிரிப்பு சிரித்தார்.

“சரக்கை எங்கே பிடிச்சீங்க?''

“போனேன். வழியில கிடைச்சது.''

“பார்க்குறப்பவே தெரிஞ்சது. கச்சடா...''

"உண்மைதான். கச்சடாதான். நீங்க சொல்றது சரிதான்’’ என்ற அர்த்தத்தில் தலையை ஆட்டியவாறு அவன் அறையை நோக்கி நடந்தான்.

எள்ளெண்ணெய்யின் வாசனை அறையில் தங்கியிருந்தது. குளிர்ந்த போயிருந்த மெத்தையில் ஒரு புழுவைப்போல அவன் சுருண்டு படுத்தான்.

அவனுக்கு இறக்க வேண்டும்போல் இருந்தது.

கொல்ல வேண்டும் போலவும் இருந்தது.