Lekha Books

இப்போது சரசுவுடன் தான் பயணம் செய்வதை யாரும் பார்க் காமல் இருக்க வேண்டுமென்று அவன் மனதில் வேண்டிக் கொண்டான்.

வண்டி வந்தது. ஒரு நிமிட நேரம் அமைதியாக இருந்த ப்ளாட்ஃபாரம் சுறுசுறுப்பானது. அவன் சூட்கேஸைக் கையில் எடுத்துக்கொண்டு ஆட்கள் இல்லாத இடமாகப் பார்த்து நடந்தான். மூன்று முதல் வகுப்பு பெட்டிகளும் காலியாக இருந்தன.

கதவை அடைத்து, சூட்கேஸைத் திறந்து, முந்தின நாள் வாங்கிய புத்தகத்தைக் கையிலெடுத்து, இருக்கையில் இருந்த தூசியைத் தட்டிவிட்டு சாய்ந்து உட்கார்ந்தான்.

இப்போது கொஞ்சம் நிம்மதியாக இருந்தது. இப்போது யாராவது வந்தால் தூரத்திலிருந்து வருவதாகக் கூறிக்கொள்ளலாம். எந்த காரணமும் இல்லை. வெறுமனே.

"இறங்கலையா?’’

"இல்ல...’’

"எங்கே போறாப்ல?’’

"ம்... திருச்சூருக்கு...’’

“பிஸினஸ்?’’

"ம்... கொஞ்சம். பிறகு... முளங்குன்னத்துக் காவில் சானிட்டோரியத் துல என் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஒரு பொண்ணு...’’

"ஓ...’’

"அவ அங்கே காத்திருப்பா.’’

தேவையில்லாமல், தினமும் எத்தனை பொய்களை அவன் கூறுகிறான்! எவ்வளவு வேகமாக மனதில் விளக்கங்கள், நியாயங்கள், சாக்குப் போக்குகள் வருகின்றன!

கபடமுள்ள மனம்.

கல்லூரி ஆண்டு மலரில் ஒருமுறை அவன் கட்டுரை எழுதியிருக்கிறான். எழுத்தாளனாக ஆகியிருக்கலாம். என்ன விஷயம்? படிக்கிற காலத்தில் அவனுடைய செட்டில் நான்கு பேர் இருந்தார்கள். நூலகத்திலிருந்து புத்தகமெடுத்து அவன் படிப்பான். யாராவது பேசினார்கள் என்றால், அதைக் கேட்பதற்காகப் போவான். ராமச்சந்திரன் ஆசிரியரானான். ஷாரடி வக்கீலாகி, தேர்தலில் நின்று தோற்றான். வாசு மட்டும் எழுத்தாளன் ஆனான். அதற்குப் பிறகு நடந்தது என்ன? முழு உலகத்தின்மீதும் கோபத்தைக் காட்டுகிற மாதிரி குளிக்காமல், சவரம் செய்யாமல், அழுக்கு ஆடைகளுடன் அவன் நடந்து திரிந்தான். நான்கு க்ளார்க்குகளும் இரண்டு தொலைபேசிகளும் இருக்கும் மரத் தொழிற்சாலையின் உரிமையாளராக இருக்கும்போது, பழைய வாசு ஒரு பண சேகரிப்பிற்காக வந்தான்.

நகரம் பின்னால் நகர்ந்து போய்க் கொண்டிருந்தது. மலைப் பொருட்களும் மரங்கள் ஏற்றப்பட்ட லாரிகளும் முற்றிலும் மூடப்பட்ட கார்களும் பைத்தியக்காரர்களும் இருக்கும் நகரம். கம்பிக் கால்களுக்குக் கீழே தெரு விலை மாதர்களும், இருட்டுப் பகுதியில் சாராயம் விற்பவர்களும், குளிர்சாதனம் பொருத்தப்பட்ட அறைகளில் பெரிய மனிதர்களும் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் நகரம். புழுக்களும் ரத்தம் குடிக்கும் அட்டைகளும் துடித்துக் கொண்டிருக்கும் அழுக்குத் தொட்டி நீரைப்போல வாழ்க்கை போய்க் கொண்டிருக்கிறது. அதை விட்டு அகலும்போது மனதிற்கு நிம்மதியாக இருக்கிறது. விலகி இருக்கும்போது வேதனை உண்டாகிறது. திரும்பி வந்துவிட்டால் மனதில் சந்தோஷம். மீண்டும் அதிலிருந்து தப்பிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் தோன்றுகிற நிமிடம் வரை அந்த சந்தோஷம் நீடித்திருக்கும். நகரம் மனைவியைப்போல. ஓடி ஒளிந்தாலும் மனதிற்குள் கோபப்பட்டாலும் இறுதியில் அங்குதான் திரும்பி வந்தாக வேண்டும்.

தேங்காய் மட்டைகள் ஊறிக் கிடக்கும்- கறுப்பான சேறு நிறைந்திருக்கும் ஆற்றின் கரைகளை அவன் பார்த்தான். ஆற்றின் ஆரம்பப் பகுதி மரத்தடிகளுக்குக் கீழே மறைந்து கிடந்தது. உச்சிப்பொழுது வெயில் விழுந்து கொண்டிருந்த திறந்தவெளியைப் பார்த்தவாறு அவன் உட்கார்ந்திருந்தான்.

இரயில் தண்டவாளத்திற்கு அருகில் முன்பு, பன்னிரண்டு வருடங்களுக்கு முன்பு, நகரத்திற்கு வந்த காலத்தில் ஓலை வேய்ந்த குடிசைகள் நிறைய இருந்தன.

அப்போது தொழிற்சாலையில் அவன் கணக்கு எழுதிக் கொண்டிருந்தான். வாடகைக் காரில் சேர்த்தலையிலிருந்து பிராந்தி புட்டிகளை யாருக்கும் தெரியாமல் ரகசியமாகக் கடத்தி வரும் வேலையில் ஈடுபடுவதற்கு முன்பு அது. பத்திரிகை அலுவலகத்தில் வேலை செய்து கொண்டிருந்த ஒரு நண்பனுடன் சேர்ந்து முதல் முறையாக அங்கு ஒரு இடத்திற்கு அவன் போயிருந்தான்.

அவனுக்கே ஆச்சரியமாக இருந்தது. அந்த ஓலை வேய்ந்த குடிசைகளைக்கூட பார்க்க முடியாத இருட்டு வேளையில், இரயில் தண்டவாளத்திலிருந்து கால்பட்டு நழுவி விழுந்து கொண்ருந்த கருங்கல் துண்டுகளை மிதித்து நடந்து கொண்டிருந்தபோது இருட்டு கரிய நிழல்களை உருவாக்கிக் கொண்டிருந்தது. எரிந்துகொண்டிருந்த பீடித் துண்டுகள்...

ஆமினா என்பது அவளுடைய பெயர்.

இல்லாவிட்டால், ஃபாத்திமாவா?

முன்பு எப்போதோ படித்த ஒரு புதினத்தின் துணை நாயகனைப் போல புத்தகத்தைப் பத்திரமாக பாதுகாக்க வேண்டும். ஒரு அனுபவம் கிடைக்கிறபோது கருப்பு மேற்சட்டையைக் கொண்ட சிறிய புத்தகத்தில் ஒரு பொன் நட்சத்திரம் கூடுகிறது.

முதுமையை அடைகிறபோது பழைய புத்தகத்தைப் புரட்டிப் பார்த்து, நினைவுகளை மீண்டும் கொண்டுவர முயற்சி செய்து, மாலை வேலைகளைச் செலவழித்துக் கொண்டிருக்கலாம்.

இப்போது அந்த குடிசைகள் இல்லை. புரட்சி ஓங்குக! பண்பாடு காப்பாற்றப்பட்டது.

நரம்புகளை நடுங்க வைக்கும் சத்தத்துடன் ஓடிக்கொண்டிருந்த பழைய மின் விசிறியிலிருந்து சூடான காற்று வந்து கொண்டி ருந்தது. தாகம்... அதிக தாகம் எடுத்தது. ட்ரேசஸ் ஆஃப் ஸுகர். ஹை ப்ளட் ப்ரஷர். நடக்கும்போது மேல்மூச்சு கீழ்மூச்சு வாங்குகிறது. முப்பத்தேழு வயதில் மனிதனுக்கு சோர்வு உண்டாகி விடுகிறது.

குளியலறையில் முகத்தைக் கழுவி அவன் கண்ணாடியில் பார்த்தான். முகம் சிவந்திருந்தது. வெப்பத்தால் இருக்கலாம். கறுப்பு நிற ஃப்ரேமைக் கொண்ட கண்ணாடியை அணிந்து, வழுக்கை விழுந்த தலையில் இருந்த நீர்த் துளிகளைத் துடைத்தான். கண்ணாடியைப் பார்க்கும்போதெல்லாம்  தோன்றும்- பருமனைக் குறைக்க வேண்டும். நோ ஃபேட்... நோ ரைஸ்... நோ ஸுகர்.

மீண்டும் இருக்கையில் வந்து படுத்தான். புத்தகத்தை விரித்துப் படிக்க முயன்றான். கண்கள் தானாகவே மூடின.

கண்களைத் திறந்தபோது, வண்டி நின்றிருந்தது. வெளியே மீன் கூடைகளை ஏற்றும் சத்தம்.. தாங்க முடியாத நாற்றம்...

ஒரு மணி நேரம் இருக்கிறது, சரசுவின் ஸ்டேஷனை அடைய.வண்டி புறப்பட்டதும் தன்னைத் தயார்படுத்துவதில் அவன் இறங்கிவிட்டான். ஜன்னல்களை ஏற்றிவிட்டான். அடுத்து வரும் ஸ்டேஷன்கள் ஒவ்வொன்றும் அவனுக்கு நன்கு தெரிந்தவையே. தனக்கு பழக்கமான பலரையும் அவன் பார்க்க வேண்டியது வரலாம்.

நேரம் நெருங்க நெருங்க அவனுக்குள் பரபரப்பு அதிகமாகியது. எழுதாமல் இருந்திருக்கலாம்... எழுதாமல் இருந்திருக்கலாம்...

"அப்பா இறந்தப்போ வந்த பிறகு ராஜு அத்தானைப் பற்றி எந்தத் தகவலும் இல்ல.’’ இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்பு. பார்க்க வேண்டும் என்று எழுதவில்லை. சந்திரனுக்கு அருகிலுள்ள பள்ளிக்கு இடம் மாறுதல் வேண்டும். எனினும், பதில் எழுதினான்: "17-ஆம் தேதி மதியம் புறப்படும் வண்டியில் நான் வருகிறேன். உனக்கு விடுமுறை இருந்தால், அன்று வந்தால் பார்க்கலாம். பெரியம்மாவின் வீட்டில் இருந்துவிட்டு, மறுநாள் திரும்பி வந்துவிடலாம்.'

"நீ வரவேண்டும். அதை நான் விரும்புகிறேன்' என்று எழுதுவதற் கான தைரியம் இல்லை. உனக்கு வேண்டுமென்றால் வரலாம். உனக்கு வேண்டுமென்றால் பார்க்கலாம். உனக்கு வேண்டு மென்றால்...