Lekha Books

அதைத் தொட்டுக் கொஞ்சுவதற்கு இனிமேல் முடியாது. வெட்டவெளியின் தூரத்திலிருந்து கேட்கும் அந்த இனிய இசையின் மெல்லிய எதிரொலிப்பை மட்டுமே கேட்டு நாம் திருப்திப்பட்டுக் கொள்ள வேண்டியதுதான்.

கிழக்கு திசையிலிருக்கும் குளத்தில், உங்களுடைய கைகளில் கவிழ்ந்து படுத்துக்கொண்டு தட்டுத் தடுமாறி நீச்சல் கற்றுக்கொண்ட அந்த மழைக் கால நாட்களை நான் நினைத்துப் பார்க்கிறேன். நீங்கள் முதல் முறையாக என்னை திரைப்படம் பார்ப்பதற்காக அழைத்துச் சென்ற அந்த இனிய நாளையும் நான் நினைத்துப் பார்க்கிறேன். அடடா! அன்று திரைப்பட அரங்கில் என்ன கூட்டம்! மக்கள் கூட்டத்திற்கு மத்தியில் கிட்டத்தட்ட தூக்கி எடுத்துதான் நீங்கள் என்னை உள்ளேயே கொண்டுபோனீர்கள். அதற்குள்ளிருந்த இருட்டைப் பார்த்து நான் பதைபதைத்துப்போய் உங்களோடு சேர்ந்து அமர்ந்திருந்ததையும், திரைச்சீலையில் ஒளிக்கீற்றுகள் பட்டு படங்கள் அசையத் தொடங்கியபோது ஆச்சரியத்தால் என்னுடைய கண்கள் பிரகாசமடைந்ததையும் நான் நினைத்துப் பார்க்கிறேன். அப்போது பார்த்த திரைப்படத்தின் கதை என்ன என்பது இப்போது முழுமையாக ஞாபகத்தில் இல்லையென்றாலும், தாய் இல்லாத ஒரு பெண் குழந்தையை அவருடைய சித்தப்பா கடுமையாக தண்டிப்பதைப் பார்த்து நான் தேம்பித் தேம்பி அழுததையும், ‘நம்மையும் இப்படி தண்டிப்பதற்கு ஒரு மனைவியை அப்பா திருமணம் செய்யாமல் விட்டது எவ்வளவு நல்ல விஷயம்!' என்று நான் கூறியதையும், நீங்கள் பாசத்துடன் சற்று புன்சிரித்ததையும் நான் மறக்கவில்லை.

அந்தக் காலத்தில் அப்பாவைவிட நான் அன்பு வைத்திருந்தது- பாலு அண்ணா, உங்கள்மீதுதான். என்னுடைய பாலு அண்ணாவால் முடியாதது எதுவுமே இல்லை என்பதுதான் என்னுடைய நம்பிக்கையாக இருந்தது. என் தோழிகளின் கையில் ஒரு புதிய ரிப்பனையோ, அட்டைப் பெட்டியையோ, தலையில் வைக்கும் குப்பியையோ, வேறு ஏதாவது புதுமையான பொருட்களையோ பார்த்தால் நான் கூறுவேன்: ‘என் பாலு அண்ணனிடம் சொன்னால், எனக்கும் இது கிடைக்கும்' என்று. அதேமாதிரி என்னுடைய வேண்டுகோளை நீங்கள் நிராகரிக்கவே மாட்டீர்கள். உங்களுடைய சிறிய தங்கையின் ஆசைகள் எதுவாக இருந்தாலும், உடனே அவற்றை நிறைவேற்றி வைப்பீர்கள்.

என்னுடைய மூன்றாம் ஃபாரத்தின் தேர்வுக் காலத்தில், பாலு அண்ணா... நீங்கள் தூக்கத்தை விலக்கி வைத்துவிட்டு, எனக்கு பாடங்கள் சொல்லித் தந்ததை நான் நினைத்துப் பார்க்கிறேன். அந்த மங்கலான லாந்தர் வெளிச்சத்தில் மிடுக்கான உங்களின் முகத்தின் தோற்றம்- எனக்குள் காரணமே இல்லாமல் மறையாமல் பசுமையாக நின்றுகொண்டிருக்கிறது. அவையனைத்தும் ஏதோ நமக்குத் தெரியாத பிறப்பில் நடைபெற்ற சம்பவங்களைப்போல தோன்றுகின்றன. சுயநலமற்ற, புனிதமான சகோதர உணர்வும், சுதந்திரமும், எந்தவித சிந்தனையுமில்லாத இளம்பருவமும் ஒன்றோடொன்று பிணைந்து ஓடிக்கொண்டிருந்த அந்த இனிமையான காலம் திரும்பவும் வரவா போகிறது?

நான் மூன்றாவது ஃபாரத்தில் தேர்ச்சிபெற்றேன். நீங்கள் பள்ளி இறுதி வகுப்பிற்குச் சென்றீர்கள். நாம் ஒவ்வொரு அங்குலம் வளர வளர, கடுமையான வாழ்வின் உண்மைத்தன்மைகளுக்குள் ஒவ்வொரு அடியாக விழுந்து கொண்டிருந்தோம்.

நம்முடைய தந்தைக்குக் கிடைத்த மிகக் குறைவான சம்பளத்தைக் கொண்டு நம் இருவரின் படிப்பையும் தொடரச் செய்வதற்கு இயலாத சூழ்நிலை உண்டானது. அதனால்.. பாலு அண்ணா... உங்களின் படிப்பு எந்தவித பிரச்சினையும் இல்லாமல் தொடரட்டும் என்பதற்காக நான் பள்ளிக்குச் செல்வதை நிறுத்திக்கொண்டேன். குறைந்தபட்சம் பள்ளி இறுதி வகுப்பு வரையாவது படிக்கவேண்டும் என்ற ஆசை எனக்குள் இருந்தாலும், பாலு அண்ணா... உங்களுக்காக நான் அப்படிப்பட்ட ஒரு தியாகத்தைச் செய்து, எனக்கு நானே நன்றி தேடிக்கொண்டேன்.

அதற்குப் பிறகு நான்கு வருடங்கள் கடந்தோடின. நீங்கள் இரண்டு முறை தேர்வில் தோல்வி அடைந்தீர்கள். மூன்றாவது முறை தேர்வை முழுமை செய்துவிட்டு, வேலை தேடுவதில் இறங்கினீர்கள்.

நீங்கள் இரண்டு வருடங்கள் அலைந்து திரிந்தீர்கள். எந்தவொரு பயனும் கிடைக்கவில்லை. இறுதியில் வெறுப்படைந்து, நீங்கள் மாநிலத்தைவிட்டே வெளியேறுவதற்குத் தயாராகி விட்டீர்கள். நீங்கள் அந்த மாதிரியான ஒரு தீர்மானத்திற்கு வந்தபிறகு, உங்களிடம் உண்டான குணமாறுதல்களையும், நடவடிக்கைகளில் பொருத்தமற்ற தன்மைகள் வந்துசேர்ந்ததையும் மிகவும் தாமதமாகத்தான் என்னால் புரிந்துகொள்ள முடிந்தது. நீங்கள் எப்போதும் எனக்கு அருகில் சிந்தனைவயப்பட்ட நிலையில் வந்துநிற்பீர்கள். வாழ்க்கையை நடத்துவதற்கான சிரமங்கள் ஒருபக்கமும், குடும்பத்தைவிட்டுப் பிரிகிறோமே என்ற வேதனை இன்னொரு பக்கமும்... நீங்கள் மிகவும் ஆடிப்போய் விட்டிருக்க வேண்டும். இறுதியில் ஒருநாள்... என்னுடைய தங்கச்சங்கிலியை வாங்கிக்கொண்டு நீங்கள் கிளம்பிவிட்டீர்கள்.

உங்களின் பிரிவு என்னை மிகவும் கவலைப்படச் செய்தது. என்னுடைய வாழ்வின் ஒரு பகுதியே இடிந்து விட்டதைப்போல நான் உணர்ந்தேன். வயதாகிவிட்ட அப்பாவும் மிகவும் கவலைப்பட்டார்.
குறிப்பிட்ட வயதைக் கடந்துவிட்ட ஒரு பெண் திருமணம் செய்யாமல் வீட்டில் இருக்கிறாள் என்னும் விஷயம், ஒரு தந்தையின் மனரீதியான கவலைக்கு காரணமாக அமைகிறது. யாரோ கூறியதைப்போல, இந்தக் காலத்தில் ஒரு திருமணமாகாத கன்னிப்பெண் ஒரு ‘ஃபயர் எஞ்ஜின்' மாதிரிதான். அவள் எந்தவொரு நிமிடத்திலும் தயார் நிலையிலேயே இருக்கிறாள். ஆனால், மிகவும் அரிதாகவே, அவள் தேவைப்படுகின்ற அழைப்பு வரும்.

புனிதம் நிறைந்த என்னுடைய வாழ்க்கையை நல்லதொரு அழகான தோற்றத்தைக் கொண்ட கணவனுக்கு அர்ப்பணம் செய்ய நான் ஆசைப்பட்டேன். ஆனால், என்னுடைய காதலை ஏற்றுக்கொள்வதற்கு யாரும் வரவில்லை. சமுதாயத்தின் உயர்ந்த நிலையில் இருப்பவர்களுக்கு அழகு என்பது ஒரு அகங்காரமான விஷயம். நடுத்தர வாழ்க்கை வாழ்பவர்களுக்கு அது ஒரு அலங்காரம். ஆனால், ஏழைகளுக்கும் அனாதைகளுக்கும் அது ஆபத்தான விஷயம். எனக்கு ஏராளமான அழைப்புகள் வந்துகொண்டிருந்தன- என்னுடைய அழகை ஆணின் கேவலமான சுயநலம் கொண்ட காமவெறிக்கு விளையாட்டுப் பொருளாக இருக்கும் படி! நான் வெறுப்புடன் அதிலிருந்து விலகிச் செல்லச் செல்ல... ஏராளமான வெளி எதிரிகளை சம்பாதிக்க வேண்டியதாகிவிட்டது.

கம்பெனி காவலாளியான அப்பாவை வேலையிலிருந்து போகச்சொல்லிவிட்டார்கள். உணவுக்கு வழியில்லாமல் ஆகிவிட்டது. உங்களைப் பற்றிய எந்தவொரு தகவலும் எங்களுக்குக் கிடைக்கவில்லை. ஆறு மாதங்கள் கடந்தோடின. வாழ்க்கையில் சிரமங்கள் மேலும் அதிகரித்துக்கொண்டே வந்தன. அதன் உச்சநிலையில் அப்பாவிற்கு நோய் உண்டாக ஆரம்பித்தது- பக்கவாதம்.

நோய்க்கு சிகிச்சை செய்ய கையிலிருந்த பணம் முழுவதும் தீர்ந்தது. அதற்குப் பிறகு எஞ்சியிருந்த என்னுடைய நகைகளிலும் அப்பா கை வைத்தார். போதாது என்ற நிலை வந்தபோது, வீட்டிலிருந்த பொருட்களை ஒவ்வொன்றாக விற்க ஆரம்பித்தார்.